Wat ik mis aan de vorige eeuw

Een klein overzichtje, op aanvraag:

– dat ik bij inkomsten op mijn belastingsbrief gewoon nul invulde en dat daarmee de kous af was;
– dat ik toen nog zalig vrij van administratieve rompslomp mijn dagen kon slijten;
– dat ik op een weekdag uit kon gaan tot de zon opkwam, vervolgens in mijn bed kroop en daarna sliep zolang ik wou;
– de vrijheid, de vrijheid;
– het gewoon op goed geluk zomaar bij vrienden binnenvallen, terwijl nu elke afspraak minstens een maand op voorhand gepland moet worden;
– dat mijn vriend en ik toen nog tijd hadden om de ganse nacht te seksen;
– de slappe lach, die toen veel meer langskwam dan in deze eeuw;
– dat ik toen nog geen appartementseigenaar was, geen ervaring had met bouwfirma’s die hun woord niet houden en ook geen ervaring had met het sturen van ingebrekestellingen;
– dat gezinsuitbreiding onder mijn vrienden helemaal nog geen hot topic was;
– dat ik toen met een boek in bed kon kruipen en pas stopte met lezen tot dat boek uit was;
– de zorgeloosheid.

Nieuwjaarke zoete…

En we blijven maar Nieuwjaar vieren. Vandaag een uitgebreide diner gehad met de collega’s van het werk. Het was superverzorgd. Echt om duimen en vingers bij af te likken. Om op te warmen kregen we hapjes met champagne. Daarop volgden een voorgerechtje met scampi, een hoofdgerecht met fazant en om af te sluiten een dessertbordje met voor ieder wat wils (eerste keer in mijn leven dat ik gembermousse gegeten heb). Zo’n lekkere maaltijd verdient natuurlijk een afzakkertje: een Belgische likeur met sinaasappel en chocolade-aroma. Jummie! D’r is ook heel wat afgelachen aan tafel. (Ik had het geluk aan de prettig gestoorde tafel te belanden.) Al moet ik toegeven dat het niveau van de grapjes niet altijd even hoog was (de Flair vibrator, iemand?).

Als party animal en bourgondiër pur sang kan ik natuurlijk geen bezwaar tegen al dat gefeest hebben. Alleen kreunt de weegschaal de laatste tijd wat harder dan gewoonlijk. Achja, een paar extra vrouwelijke curven erbij, zullen we maar denken. 😉

Deadline: 20 januari

Een tijdje geleden hadden we met twee bevriende koppels afgesproken op de kerstmarkt van Leuven. Na de wandeling langs kraampjes met prullaria allerhande, kwam achteraf bij een troostend glas rode wijn weer de never-ending-story van ons appartement ter sprake.

Er werd toen afgesproken dat, als we niet vóór 20 januari in ons appartementje zaten, mijn vriend en ik op een uitgebreid diner getrakteerd zouden worden door L en U (waarschijnlijk uit puur medelijden). Als we daarentegen wel vóór 20 januari in ons appartement zaten, moesten wij trakteren op een diner in ons kakelverse appartement.

Ik begin er een beetje voor te vrezen dat L en U zullen mogen opdraaien voor dat diner…

En toen was er licht!

Dat wil zeggen dat we na ongeveer twee weken in het donker gezeten te hebben, hier op de kamer van nonkel K, eindelijk de moed en het doorzettingsvermogen gevonden hebben om het gesprongen peertje in de lamp aan het plafond te vervangen.

En voor u ons uitlacht: dat was dus niet evident, he! Mijn vriendje stond te balanceren op het bed, terwijl ik voor enige ondersteuning zorgde (en ook een beetje misbruik van de situatie maakte, hihi). De lamp in kwestie was trouwens zo’n papieren bol, populair in de jaren zestig en zeventig. Heel fragiel. Moesten we nog opletten dat we dat ding niet scheurden.

Nuja, eind goed, al goed. The end of a dark affair.