Afscheid van Genève – 16 mei 2017

Vroeg opgestaan vandaag, want voor zijn tweede werkdag wordt mijn vriend een pak vroeger verwacht. Net zoals gisteren staat de zon stralend aan de hemel. Al die berichten over het slechte weer in Genève, daar hebben we tot nu toe nog niet veel van gemerkt. 😉 Onze ochtend is een kopie van de vorige. Pain au chocolat met een drankje erbij in winkelcentrum Charmilles. Na het ontbijt wens ik mijn vriend een fijne werkdag en keer ik terug naar ons appartementje om de laatste tien bladzijden van ‘El amante japonés‘ te lezen, me goed in te smeren met zonnecrème en vervolgens naar het meer te vertrekken.

Ik wandel op mijn gemak in de richting van het meer en geniet van de zon. Onderweg passeer ik langs een Koreaans restaurant dat een bibimbap lunch aanbiedt voor 18 Zwitserse frank. Hier moet ik zeker nog eens terugkomen. Aan de Rhône gekomen sla ik linksaf richting het meer van Genève en de beroemde Jet d’Eau. Ik wandel verder langs het water tot aan de Jet d’Eau zelf en geniet van het uitzicht op de omringende bergen.

Ondertussen is het bijna lunchtijd en herinner ik me dat mijn vriend en ik een paar jaar geleden heerlijk gegeten hebben op het terras van La Buvette des Bains des Pâquis. Ik koop een kaartje voor de mouette (de Zwitserse watertaxi’s) en een kort tochtje brengt me naar de andere kant van het meer. Ik ben net voor de grote massa bij La Buvette, dus ik moet niet lang aanschuiven voor mijn dagschotel. Ik zoek me een plekje op het terras en laat het me smaken. Het is duidelijk dat de Bains des Pâquis populair zijn bij zonnig weer. Veel mensen liggen te zonnebaden aan de rand van het meer en er wordt ook al druk gezwommen. Jammer dat mijn zwemkledij nog ergens in Leuven ligt.

Na het middagmaal zoek ik me een fijn plekje aan de rand van het meer tussen de andere zonnekloppers in en lees ik wat in mijn cursus Spaans. Al moet ik toegeven dat het niet makkelijk is mijn gedachten erbij te houden. De diversiteit aan bezoekers zorgt voor te veel afleiding: van afgetrainde jonge mannen die hier wat pull-ups komen doen, tot bruinverbrande omaatjes die hier duidelijk elk vrij moment in de zon komen doorbrengen. Er zijn zelfs een paar zwanen die hun nest hebben tussen de zonnebaders en dan natuurlijk verontwaardigd blazen als de zonnekloppers vertederd hun kuikens van dichterbij willen bekijken. Ik smeer en smeer en smeer, maar de zonnecrème lijkt wel te verdampen van mijn huid en mijn hoofdhuid begint een beetje te prikken. Mijn hoofdhuid is het gedeelte van mijn lichaam dat het snelste verbrandt (en dat ik het minst goed kan beschermen, want wie smeert er nu zonnecrème in zijn haar). En natuurlijk zou ik een hoed kunnen dragen, maar ik zweer het, ik sta totaal niet met hoeden. Wellicht is het verstandiger om toch ergens de schaduw op te zoeken, hoe lief de zon mij ook is.

Maar niet zonder onderweg eerst een ijsje te eten! Tripadvisor wijst mij de weg naar Gelato Mania en ik koop een ijsje met donkere chocolade en kaneel. Niets smaakt beter als heerlijke gelato bij zo’n schitterend weertje! Ik keer terug op mijn schreden en laat naar Terrasse le Paradis, dat mij op de heenweg al opgevallen was door de vrolijk gekleurde parasols en strandstoelen aan de oevers van de Rhône. Ik koop mij een huisgemaakte citronnade en nestel mij in de schaduw van een parasol om nog wat mensen te kijken.

Helaas komt het einde van mijn blitzbezoekje aan Genève in zicht en moet ik terugkeren naar het appartementje om mijn spullen bijeen te pakken. Om 19.40u vertrekt immers mijn vlucht naar Brussel en zal ik mijn vriend alleen moeten achterlaten in Genève. Mijn vriend keert daarom vandaag iets vroeger terug van zijn werk om samen met mij de bus naar de luchthaven te nemen.

De bushalte bevindt zich op een paar minuten stappen van ons appartementje en een busrit van 15 minuten later zijn we al op de luchthaven. Very convenient! Aangezien ik enkel handbagage heb, hoef ik niets in te checken en lopen mijn vriend en ik meteen door naar het restaurantgedeelte waar we ondertussen al een paar keer gegeten hebben. We komen opnieuw terecht bij TUK (Thai Urban Kitchen), maar helaas valt de pad thai me tegen. De curry die mijn vriend bestelde, ziet er veel beter uit. Na het eten nemen we afscheid van elkaar. Mijn vriend blijft in Genève en ik vlieg terug naar Brussel. Lang hoeven we elkaar gelukkig niet te missen, want zaterdag is hij alweer terug in België voor een trouwpartij.

Blijkt dat de gate vanwaar de Easy Jet vluchten vertrekken zich op het alleruiterste puntje van de luchthaven van Genève bevindt en dat ik nog een flink eind moet stappen. Ik ben dan ook maar net op tijd aan de gate. Volgende keer iets meer ruimte incalculeren.

Bye, bye, Genève tot over een drietal maanden!

Van Leuven naar Genève – 14 mei 2017

Vandaag start ons grote avontuur! Stipt om 10.09u vertrekken we in Leuven, negen minuten later dan gepland en met onze wagen vol geladen met benodigdheden voor mijn vriend. Omdat we een Airbnb gehuurd hebben voor een paar maanden, is het niet echt nodig om een grote verhuis te organiseren. De belangrijkste zaken die met ons de reis naar Genève zullen maken zijn wat kleren voor mijn vriend, zijn computer, twee computerschermen, een fles whisky en zijn fiets. Vooral de fiets zorgde voor wat puzzelwerk. 😉

We vertrekken onder een stralende zon en terwijl we de autosnelweg op rijden, stromen via whatsapp de berichtjes binnen om ons een goeie rit te wensen. Zo fijn om te weten dat er zoveel mensen meeleven met ons. We zien het helemaal zitten. Een lange autorit is zoveel aangenamer als de zon schijnt!

Na een uurtje moeten we al een eerste stop inlassen voor een plaspauze (ik heb een legendarisch kleine blaas), maar verder verloopt de rit vlotjes. Zo rond de middag haal ik tripadvisor boven om een plek te vinden voor de lunch. We belanden in wat ongeveer de meest zuidelijke gemeente van België moet zijn: Messancy. Tripadvisor raadt ons Aziatisch restaurant Chez Tchoutchou aan. Aan de buitenkant stelt het restaurant niet echt veel voor, maar omdat er niet veel andere eetgelegenheden te vinden zijn in deze buurt die ook nog eens open zijn op zondagmiddag, wagen we het erop. En jawel, eens binnen, wanen we ons in een andere wereld: een mooi ingekleed restaurant met Chinese decoraties aan de muren. Op het eerste zicht zijn we de enige klanten in het etablissement, maar dat kan ons niet deren, dan zijn we ongetwijfeld snel bediend.

De kaart is een mooi staalkaartje van het beste van de Aziatische keukens, met Chinese, Japanse, Thaise en zelfs Koreaanse gerechten broederlijk naast mekaar. Bibimbap blijkt zelfs aangeraden te worden als de specialiteit van de chef. Ik twijfel even of bibimbap eten in een restaurant uitgebaat door Chinezen in het uiterste puntje van België wel zo’n goed idee is, maar hey, living the adventure starts here! Als voorgerechtje bestellen mijn vriend en ik allebei de dim sum. En mijn vriend gaat als hoofdgerecht voor de Peking duck. Kwestie van toch drie verschillende Aziatische keukens op onze tafel te zien passeren, een kleine culinaire wereldreis. Het eten blijkt echt uitstekend! Geweldige dim sum, fenomenaal lekkere bibimbap (het smaakte alsof hij rechtstreeks geïmporteerd werd uit Korea, sissend in een hete stenen pot) en een mooi stuk eend. En de porties zijn zo groot dat we er wel voor een paar uurtjes zullen tegen kunnen. Oja, en ze hadden mochi ijs als dessert. Dat kon ik toch niet laten passeren, nietwaar?

Ondanks het feit dat we de enige klanten in het restaurant zijn, duurt het allemaal wat langer dan verwacht, maar hey, we hebben nog tijd genoeg om op onze bestemming te geraken. Bij het betalen van de rekening krijg ik zelfs een mooie sjaal cadeau: een cadeautje voor moederdag, zegt de vriendelijke dame met een grote glimlach. Wie ben ik om dat te weigeren? 😉 Dus, wie ooit per ongeluk met een hongerige maag verloren rijdt in Messancy: bij Chez Tchoutchou moet u zijn!

Een paar minuten later bevinden we ons in het land van de péage: Frankrijk. We stoppen nog eenmaal ergens in een wegrestaurant om iets te drinken (de lunch en het warme weer hebben ons dorstig gemaakt). We werken onze dorst weg terwijl we in de zon op het gras zitten.

De kilometers glijden voorbij en we rijden steeds zuidelijker, tot op een gegeven moment de blauwe lucht en witte schapenwolkjes verdreven worden door een erg korte, maar heftige regenbui. De regenbui duurt amper vijf minuten en levert ons een prachtige regenboog op wanneer de zon door de regenwolk schijnt. Een goed teken, zowaar!

Helaas, opeens is het schurende geluid waarmee we voor het eerst kennis maakten onderweg naar IJmuiden terug. Ik probeer het eerst nog even toe te schrijven aan de verbeelding van mijn vriend, maar het geluid laat zich niet langer negeren. Yep, it’s back. Not good. En dat met een tot de nok volgeladen wagen. We proberen dezelfde remedie toe te passen als de vorige keer: een stop inlassen. Het is toch ongeveer tijd voor het avondmaal. Niet dat we veel honger hebben, na onze bijzonder copieuze lunch. We stoppen (alweer) bij een wegrestaurant in de buurt van Bresse. Ik eet een potje yoghurt en mijn vriend een stuk quiche. Niet veel soeps. Het enige memorabele aan deze stop is dat de kassadame verregaande incompetentie tentoonspreidt en dat we midden in een klas Nederlandse scholieren beland zijn.

De stop schijnt geholpen te hebben om het schurend geluid (voorlopig) te laten verdwijnen, maar we realiseren ons dat ons nader onderzoek naar de oorzaak van dit probleem zich opdringt. Gelukkig verloopt de rest van de rit probleemloos en arriveren we iets voor 22 uur in Genève. We vinden vrij gemakkelijk de ingang van ons appartementsgebouw, maar een parkeerplek vinden in de drukke Rue de Lyon blijkt minder evident. We besluiten onze wagen dan maar voorlopig in een ondergrondse parkeergarage te zetten, want onze huisbaas staat ons op te wachten.

In de inkomhal van ons appartementsgebouw worden we onthaald door een vriendelijk Turks koppel die onder mekaar een beetje een vreemde dynamiek hebben. De man wil dat zijn vrouw het voortouw neemt bij de rondleiding in het appartement, maar zij ziet dat duidelijk niet zitten. Nochtans spreken ze allebei vlekkeloos Frans. We krijgen een rondleiding in het appartementje dat tijdelijk ons onderkomen zal zijn. Het is klein, maar op het eerste gezicht ziet het er proper uit. In de leefruimte staat een bed, twee zetels, een verrolbaar tafeltje, een soort buffettafel en een tv-meubel met een veel te grote tv op. De eigenaar is duidelijk erg trots op de tv, maar mijn vriend en ik kijken nooit naar tv, dus we weten eigenlijk niet wat we met dat ding moeten aanvangen. Het keukentje is piepklein, maar wel uitgerust met een fornuis met vier vuurtjes, een oven, een microgolfoven en een gloednieuwe frigo. Er staan ook een klaptafeltje met één stoel. Niet zo handig als je met twee wil ontbijten. De badkamer valt me het meeste tegen. Wel proper, maar duidelijk nogal gedateerd. Nuja, niets onoverkomelijks. We hebben er immers bewust voor gekozen om in het begin wat kleiner te gaan wonen, omdat het moeilijk te voorspellen valt wanneer ik juist een job zal vinden. En het geld groeit ons ook niet op de rug, nietwaar?

We nemen afscheid van het vriendelijke Turkse koppel en keren terug naar de parkeergarage om onze wagen tijdelijk op de klantenparking van de COOP recht tegenover ons appartement te zetten, zodat we al onze spullen makkelijk kunnen uitladen. Wat ons meteen onze eerste teleurstelling in Zwitserland oplevert: je kan in de parking niet betalen met een bankkaart. Say what? Ik had toch beter verwacht van die Zwitsers! Natuurlijk hebben noch mijn vriend, noch ik ook maar een cent Zwitsers geld op zak, dus zien we ons verplicht om op zoek te gaan naar een geldautomaat. Alle dichts bijzijnde geldautomaten bevinden zich volgens googlemaps echter in het reeds gesloten winkelcentrum vlakbij ons appartement. Het is ondertussen al bijna kwart voor elf en even voel ik de moed mij in de schoenen zakken. We lopen dan maar het eerste het beste café binnen en de vriendelijke jongen achter de bar wijst ons de weg naar een geldautomaat vlakbij een postkantoor op vijf minuutjes wandelen. Oef, gered!

We laden de wagen uit. Zetten alles behalve de fiets in het appartementje, drinken nog een glas witte wijn van de fles die we cadeau kregen van onze vrienden uit Aubonne en kruipen in bed voor onze eerste nacht in Zwitserland. Benieuwd wat morgen in petto heeft!

Waarom Zwitserland?

Een vraag die we (na de nodige verbaasde uitroepen) de laatste tijd uiteraard veel krijgen is: “Waarom verhuizen jullie naar Zwitserland?”

Wel, eerst en vooral spraken mijn vriend en ik al jaren over leven en werken in het buitenland. Elke keer als we terug kwamen van een bezoek aan vrienden in het buitenland zeiden we tegen elkaar: dat moet toch een bijzonder boeiende ervaring zijn, zo een leven uitbouwen in het buitenland. Doordat we echter allebei in zeer comfortabele, goed betalende jobs zaten, kwamen we er niet toe om ook effectief stappen te ondernemen om deze droom te realiseren.

Tot we ons in het najaar van vorig jaar de bedenking maakten dat we er allebei niet jonger op worden en dat, als we de stap wilden zetten, het moment nu wel stilletjesaan aangebroken was. Omdat mijn vriend een scherper profiel heeft om de jobmarkt op te gaan, spraken we af dat hij als eerste zou beginnen solliciteren. Afhankelijk van waar hij een job zou vinden, zou ik dan volgen. We maakten een lijstje met landen waar we graag zouden wonen en mijn vriend stuurde zijn eerste sollicitatiebrieven uit.

We moesten een tijdje geduld uitoefenen (het einde van het jaar is niet zo’n goed moment om te solliciteren), maar uiteindelijk kreeg hij zelfs twee jobaanbiedingen, eentje in Genève en eentje in Lausanne. Op 6 maart 2017 (yep, ik zat toen in Korea) hakten we de knoop door en ging hij in op het jobaanbod van het allereerste buitenlandse bedrijf waarbij hij gesolliciteerd had.

Niet veel later boekten we via Airbnb een studio om de eerste maanden te verblijven. Makkelijk om wat te acclimatiseren en rustig op zoek te gaan naar een meer permanente plek om te verblijven (de huurmarkt in Genève en omstreken blijkt nogal een jungle te zijn). Zondag 14 mei rijden we dan voor de eerste keer naar Genève. Voornamelijk met wat kleren en toiletspullen voor mijn vriend, want de studio is volledig uitgerust. Bijzonder handig! Maandag 15 mei start hij dan met zijn nieuwe job en dinsdag 16 mei vlieg ik alweer terug naar België, want ik zal iets langer blijven werken bij mijn huidige werkgever. Kwestie van de overdracht als leidinggevende op een goeie manier te kunnen doen.

Het komt nu allemaal erg dichtbij en ik kijk er enorm naar uit! Spannend!

yab trapt het af!

Bye, bye Belgium. Bonjour, Suisse!

Na veel te veel blabla, eindelijk boemboem. Over een dikke drie maanden zal ik mijn vriend vervoegen en wordt Genève onze nieuwe thuis. Spannend!

Benieuwd wat de toekomst voor ons in petto zal hebben.

Lausanne – 7 mei 2016

Gezellig ontbijten in het zonnetje in de tuin van onze vrienden, er zijn ergere manieren om de dag te starten. Vandaag gingen we op stap zonder onze vriendin, want ze moest haar business trip naar San Francisco van de dag nadien voorbereiden. We deden het met z’n allen rustig aan, want echt grootse plannen hadden we niet, buiten de zoon van onze vrienden op tijd op de voetbaltraining krijgen. Die voetbaltraining bleek echter onverwacht (nu ja, het was wel een verlengd weekend, wellicht was onze vriend dat gewoon uit het oog verloren) afgelast en zo kwam er tijd vrij om een spelletje UNO te spelen met de drie kinderen. Ik blijf UNO een fijn spel vinden: eenvoudig genoeg zodat iedereen die cijfers kan lezen een kans heeft om te winnen en altijd spannend en afwisselend.

Rond elf uur vertrokken we met onze vriend en de drie kinderen naar Lausanne, zodat hun mama rustig haar koffer kon maken. We parkeerden de auto in de Flon buurt en wandelden naar de kathedraal. Ondanks het feit dat onze vrienden op een dikke twintig minuten rijden van de kathedraal van Lausanne wonen, hadden ze deze nog nooit beklommen. Hoog tijd om dat recht te zetten. De kinderen beklommen zonder zeuren de trappen om vervolgens boven getrakteerd te worden op een letterlijk oorverdovend concert van de klokken. Hopelijk is er geen permanente schade aangericht aan die kleine oortjes. Ik heb nochtans mijn best gedaan om de oren van ons petekindje dicht te houden.

Na genoten te hebben van het spectaculaire uitzicht (wat een verschil met de vorige keer, toen we Lausanne op een erg druilerige dag bezochten), trokken we terug naar beneden. Ergens onderweg slaagden we erin de zoon van onze vriend uit het oog te verliezen. Er zat niets anders op dan ons op te splitsen. Onze vriend ging terug naar boven om te kijken of zijn zoon ergens op één van de uitkijkplatforms was blijven hangen en mijn vriend liep zo snel mogelijk naar beneden om te zien of de jongen misschien al vooruit gegaan was, terwijl ik op de twee overblijvende kinderen lette. Tot onze grote opluchting vonden we hem snel terug. Da’s nu al de tweede keer dat ik bijna een kind kwijt speel dat niet van mij is!

Ons middagmaal aten we in P’tit bar, een biologisch café met voor het merendeel vegetarisch aanbod. Mijn salade met tomaten, olijven en appel was lekker, maar wel een beetje aan de kleine kant. Nu, een ietwat meer bescheiden middagmaal kon zeker geen kwaad na al die kaas die we de laatste dagen binnen gespeeld hadden.

Na de inwendige mens versterkt te hebben, wandelden we terug richting Flon, een prachtig gerenoveerde buurt met autovrije straten, moderne gebouwen en street art. Ideaal om in te kuieren en ‘s avonds ongetwijfeld een fantastische plek om iets te drinken op een dakterras. Helaas bleken de dakterrassen overdag gesloten, dus moesten wij het stellen met een terras op straatniveau. Ook gezellig! En de Exotic Groove cocktail die ik er dronk, smaakte mij geweldig. De temperatuur op het terras begon al snel op te lopen (vermoedelijk doordat de ganse Flon buurt in een vallei ligt en de warmte er dus moeilijk weg kan) en ik was eerlijk waar opgelucht dat de ober de parasol kwam openen. Mijn velletje is zoveel zon niet meer gewoon!

Bij het vertrekken vergaten we bijna de sjaal van de jongste, maar gelukkig wees de oplettende ober ons op deze vergetelheid. We namen de metro naar Ouchy, gelegen langs het meer van Lausanne, alwaar het meteen een paar graden kouder was. We genoten van de zon, de prachtige uitzichten en de waterpartij waar de kinderen in konden spelen. Er waren allerlei feestelijkheden aan de gang en we lieten ons zelfs verleiden tot deelname aan een groepsdans. Enfin ja, dat is te zeggen, onze vriend, zijn zoon en ikzelf. De meisjes en mijn eigen vriend speelden toeschouwer. Blijkbaar was het tegelijkertijd kermis in Lausanne. Ideaal om de kinderen te trakteren op een ritje met de Water Splash (een attractie vergelijkbaar met de boomstammetjes in Bobbejaanland) en zelf opnieuw het kind in ons boven te halen. Ons petekindje vond het heel erg eng, te oordelen aan de traantjes die op haar wangen bengelden na de rit. Maar ze bleef stoer en zei dat het geweldig leuk was en dat ze zeker nog eens wou gaan. Dat voorstel lieten we maar voor wat het was: er waren immers plastieken zwanen (een upgrade voor de eendjes) waarop gevist moest worden. Helaas kozen de kinderen de meest genderstereotype cadeaus uit die je je maar kan voorstellen: roze glitterspullen voor de meisjes en een stoer geweer voor de jongen. En dat ondanks mijn dappere pogingen om die stereotypen te doorbreken. Er is nog werk aan de winkel!

Na de zwaantjes vonden we het welletjes en liepen we terug naar de waterpartij, alweer we elkaar gratis ende voor niks konden nat spetteren. We sloten ons bezoek aan Lausanne af met een fijne wandeling langs het meer en beloofden de volgende keer dat we er op bezoek zouden zijn, zeker een waterfiets (of twee) te huren. De dag was werkelijk omgevlogen.

Gelukkig verliep de rit van Lausanne naar Aubonne probleemloos. Onze vriendin was ondertussen nog steeds niet gepakt voor haar trip naar San Francisco. Terwijl wij haar tips gaven voor geschikte kledij voor tussenseizoen weer (laagjes, veel laagjes), speelden mijn vriend en ik speelden UNO met de kinderen en bereidde onze vriend het avondmaal: pasta met inktvisringen in een tomatensausje. Simpel, maar lekker! ‘t Zat onze vriendin niet echt mee, want vervolgens lukte de online check-in niet. Na wat geknoei, kwam het uiteindelijk allemaal in orde.

We kropen allemaal vroeg in bed, want onze vriendin moest de volgende dag al rond vier uur opstaan om op tijd op de luchthaven te zijn om de vroege vlucht naar San Fran te halen. Een lange nacht, daar zouden we zelf ook deugd van hebben!

Annecy – 6 mei 2016

Met de ganse bende samen ontbijten en genieten van heerlijke Franse en Zwitserse kazen, I can get used to that! Aan de andere kant heeft zo’n gezin wel vijf keer zoveel tijd nodig om klaar te geraken voor een uitstapje. 😉

Onze bestemming van de dag: Annecy! Een prachtig middeleeuws Frans stadje gelegen aan het Lac d’Annecy en gerenommeerd om wille van de twee kanalen en de rivier Thiou die het oude stadscentrum zijn charme geven. Het leek me verstandig om voor de autorit van een uur van plaats te ruilen met het zoontje van onze vrienden zodat ik niet meer tegen de rijrichting in moest zitten. And guess what: it worked!

Onze eerste indruk van Annecy viel eerlijk gezegd dik tegen. Het was een hel om een parkeerplaats te vinden. Het parkeergeleidingssysteem werkte niet, waardoor we totaal niet wisten op welke parking er nog een parkeerplaatsvrij was. Spoiler: er was nergens nog een parkeerplaats vrij. Na op een drietal parkings tevergeefs rondjes gereden te hebben, stelde onze vriend voor dat we met z’n allen zouden uitstappen. Hij zou dan een stuk van het centrum wegrijden in de hoop daar een parkeerplek te vinden.

Een goed idee, want de kinderen (inclusief mezelf) begonnen het zo langzamerhand beu te worden. Net zoals gisteren was de zon van de partij en van zodra ze uit de auto waren, wandelden we meteen naar de oever van het meer om een boottochtje te regelen. We kochten tickets voor de boottocht van 13u. Omdat het ondertussen al half twaalf was, gingen we op zoek naar een plek om te lunchen. Veel tijd op overschot hadden we niet, maar de zoektocht naar een restaurant bracht ons wel langs een prachtig kanaal.

Ons oog viel op het gigantische terras van Brasserie des Européens. Het terras was voor het grootste deel leeg. We vonden een schitterend plekje in de zon en wachtten tot onze vriend ons zou vervoegen. Niet veel later schoof hij bij aan tafel. Hij had nog een flink eind moeten stappen om terug in het historische centrum te geraken. Het werd ons al snel duidelijk waarom het terras zo leeg was. Blijkbaar begon de service pas om 12u. We werden een beetje zenuwachtig, omdat we vreesden ons boottochtje te zullen missen. Toen we dan eindelijk konden bestellen, stelde de ober ons gerust: hij zou aan de keuken vragen er vaart achter te zetten. We zorgden ervoor dat de bestelling niet al te ingewikkeld was: een kindermenu voor de kinderen en een Thaise viscurry voor de volwassenen. De gerechten kwamen snel en water lekker. Omdat we heel erg beschut zaten, werd het zelfs een beetje té warm op het terras. De pannenkoeken die de kinderen als dessert kregen, moesten ze helaas half laten liggen om de boot niet te missen.

Stipt om 13u stonden we aan de aanmeerplaats van onze boot. Op het nippertje, maar we hadden het gehaald. De boottocht op het Lac d’Annecy was werkelijk prachtig. Majesteuze bergen, mooie kastelen, zeilboten op het meer, honderden parapentes in de lucht, ik schoot aan een hoog tempo foto’s. Pluim voor de erg vriendelijke bestuurder van de boot, die alle kindjes aan boord de gelegenheid gaf om even aan het stuur te zitten. Mét bijpassende kapiteinspet op hun hoofd. Echt superleuke foto’s kunnen maken van glunderende gezichtjes.

Na de boottocht konden de kinderen zich uitleven in de speeltuin en mochten ze een ritje maken op als paarden vermomde go-carts. Het besturen van deze neppaarden bleek niet zo evident, want er deden zich verschillende botsingen voor.

Na de overtollige energie verbruikt te hebben, trokken we richten het oude centrum. We genoten van de fijne wandeling langs de met bloemen versierde straten en de mooie kanalen. Op zo’n schitterende zomerdag mocht een ijsje natuurlijk niet ontbreken. We vonden een mooi terras en plaatsten onze bestelling. Ik ging voor een kolonel: een citroensorbet met wodka. Vlakbij ons terras stond een dame volledig uitgedost in Delfts blauw standbeeld te spelen. We maakten een leuke foto van de drie kindjes met het standbeeld en lieten een centje achter in het potje van Delfts blauw porselein. In ruil kregen de kinderen en snoepje.

We waren net op het gemak van ons ijsje aan het genieten toen we geroep en commotie hoorden in de buurt van de Delftse dame. Blijkbaar had een minderjarig boefje het potje met muntstukken mee gegrist en had hij het op een lopen gezet. De standbeelddame zelf kon onmogelijk in haar ongetwijfeld zware outfit de achtervolging inzetten. Gelukkig waren er behulpzame burgers in de buurt die achter de dief aangingen. Ze slaagden er blijkbaar ook in hem te pakken te krijgen, want het porseleinen potje werd na enkele minuten terug voor de voeten van de dame geplaatst (die nog steeds roerloos stond, bewondering voor haar toewijding). Of er munten uit het potje verdwenen waren, was mij niet duidelijk, maar voor de zekerheid liet ik de kinderen nog wat extra muntstukken in het potje gooien.

Terwijl wij getuigen waren van dit drama, was onze vriendin druk bezig met kleren passen. De prijzen in Frankrijk zijn een pak schappelijker dan in Zwitserland, dus ze wilde graag van de gelegenheid gebruik maken om haar kleerkast wat aan te vullen. Ik kon haar uiteraard geen ongelijk geven. 😉 Het passen duurde echter langer dan verwacht en ze voelde zich genoodzaakt de assistentie van haar man in te roepen. Terwijl zich in het pashok ongetwijfeld zware onderhandelingen afspeelden, trokken wij met de drie kinderen naar de speeltuin. Het was echter veel te heet in de speeltuin (wellicht te wijten aan een combinatie van het gebruikte kunstgras en de ligging van de speeltuin ingesloten tussen de gebouwen). Bovendien was er te veel volk voor te weinig speeltuigen. De kinderen waren het dan ook snel beu en schakelden over in zaag-modus.

Nadat onze vriendin (eindelijk) een paar outfits naar haar smaak gevonden had, wandelden we naar het kasteel van Annecy. Helaas waren we te laat voor een bezoekje en konden we het kasteel enkel nog van de buitenkant bewonderen. Gelukkig was het uitzicht over de daken van Annecy dat we vanaf de heuvel waarop het kasteel gebouwd stond, erg de moeite.

We wandelden door de gezellige straatjes van Annecy naar beneden en kochten onderweg twee flessen champagne. We hadden namelijk iets te vieren: mijn vriend en ik waren op deze dag exact 17 jaar samen. Ja, ik kan het zelf amper geloven. We wilden graag op dit heuglijke feit klinken samen met onze vrienden.

Terwijl onze vriend vertrok om de auto te gaan halen, dronken we nog een glaasje rosé op een terrasje. Ik kocht voor de drie kinderen nog een yoghurtijsje in zo’n zelf opschep winkeltje, maar het was daar zo’n verschrikkelijke chaos, dat mijn eigen zin in een ijsje snel over was.

We kregen bericht van onze vriend dat hij onderweg was en liepen naar het stadhuis van Annecy waar we door hem opgepikt werden. De avond sloten we af in de tuin van onze vrienden, genietend van een assortiment heerlijke kazen, vergezeld van de fles champagne die we in Annecy gekocht hadden. Alweer een fantastische avond.

Lausanne – 11 november 2014

Vandaag afscheid moeten nemen van onze vrienden en de kinderen. Zo’n bezoekje is altijd veel te kort om volledig bijgepraat te geraken. Er gebeurt dan ook ontzettend veel in het leven van onze vrienden (in tegenstelling tot in dat van ons, wij zijn een beetje saaie mensen). Ik ben alleszins ontzettend blij dat het zo goed klikte met de kinderen en met ons petekindje in het bijzonder. We zien hen door de afstand helaas niet vaak genoeg, maar ik hoop dat ons petekindje een keer bij ons kan komen logeren als ze wat groter is.

Onze vriend zette ons samen met onze valiezen af aan het treinstation van Aubonne waar we wachtten op de trein naar Lausanne. Tijdens de treinrit las ik nog wat verder in de roman die ik aan het begin van onze trip was beginnen lezen. Door al die treinritjes was ik al goed opgeschoten. In het station van Lausanne lieten we onze valiezen achter in de lockers en kochten we een treinticket voor de rit naar de luchthaven van Genève.

Mijn vriend had ons verzekerd dat we Lausanne een erg toffe stad zouden vinden, dus ik was benieuwd naar de stad waar we drie dagen geleden slechts een glimp van hadden opgevangen. De stralende zon van toen verstopte zich helaas achter een grijs en grauw wolkendek. Wat nog maar eens mijn stelling bevestigt: alles is mooier als de zon schijnt. Gelukkig regende het niet.

We startten onze verkenning van Lausanne met een ontbijt in Hôtel Alpha-Palmiers. Voor zo’n chique hotel vond ik het ontbijt eerlijk gezegd een beetje tegenvallen, maar kom, de scrambled eggs waren lekker.

Lausanne is een erg heuvelachtige stad, dus bereid je voor op veel trappen en steile straten. Ik hield van de kleurrijke huizen die hier en daar het straatbeeld opfleurden, maar als ik moet kiezen tussen Genève en Lausanne, dan gaat mijn voorkeur toch uit naar Genève. Veel boeiender, met CERN en al die internationale organisaties en dat mooie oude stadscentrum. Waarschijnlijk moeten we in de zomer eens terugkeren naar Lausanne en ‘s avonds op stap gaan om de charme van de stad volledig tot zijn recht te laten komen.

Onze eerste stop van de dag was de kathedraal. Bijzonder indrukwekkend bouwwerk! Vooral het geschilderde portaal en het mooi gerestaureerde houten koorgestoelte uit de dertiende eeuw vond ik prachtig. Natuurlijk beklommen we het belfort, maar door de laaghangende grijze wolken viel het uitzicht wat tegen. Op een zonnige dag moet dit fenomenaal zijn.

We wandelden verder langs mooie bouwwerken zoals het Château Saint-Maire en het Palais de Rumine waarin verschillende musea gevestigd zijn. We hadden echter geen zin in een museumbezoekje, dus liepen we gewoon even het gebouw binnen om van de prachtige trappenhal te genieten en even naar het toilet te gaan.

Ondertussen was het tijd voor het middagmaal. Mijn vriend kocht een warm broodje en ik een pannenkoek met appel. We hadden geen van beiden grote honger en aten ons middagmaal al lopend op.

Na deze snelle lunch namen we de metro naar de oever van het meer waar we in een kleine kiosk kaartjes kochten om naar het thuisfront te sturen. Het was nog een heel gedoe om postzegels te vinden, uiteindelijk kochten we onze postzegels een postverdeelpunt in een apotheker (I kid you not).

Mijn vriend en ik zijn beide niet zo’n sportliefhebbers, maar het Olympisch Museum stond hoog aangeschreven als toeristische attractie. We liepen langs de mooi aangelegde boulevard met de chique hotels richting het museum en bewonderden de beeldhouwwerken van verschillende kunstenaars in de Olympische tuin. Het ene werk sprak me al meer aan dan het andere.

Toen we de toegangsprijzen (18 Zwitserse frank) zagen, hadden we opeens niet meer zoveel zin om het museum te bezoeken. Pas op, voor een tentoonstelling of museum dat helemaal mijn ding is, zou ik dit bedrag graag neertellen. Maar ik volg de Olympische spelen niet eens. Enfin ja, we dronken iets in het Olympisch café met uitzicht op het meer en keerden dan op onze stappen terug. We maakten een mooie wandeling tot aan het metrostation en namen dan de metro die ons terug bracht naar het hoger gelegen gedeelte van Lausanne.

We wandelden nog wat rond, ontdekten een fijn parkje en sloten ons bezoek af met een glas heerlijke wijn in Yatus, Œnothèque & Winebar. De trein bracht ons zonder problemen naar de luchthaven, waar we nog snel een noedelsoepje en een wokgerecht aten alvorens het vliegtuig op te stappen.

Ons weekendje zat er weer op. But we’ll be back!

Aubonne – 9 november 2014

Langer dan verwacht uitgeslapen. Gelukkig waren de kaasfondue en de wijn van de dag voordien goed verteerd geraakt. Het ontbijt werd meteen een brunch waarna we in de auto stapten om een wandeling in het Arboretum van Aubonne te maken.

De zon liet het wat afweten. De lucht zag er grijs en dreigend uit en de meest bergtoppen hadden zich verstopt achter het dikke wolkendek. Gelukkig bleef het droog. De wandeling was echt prachtig. Het Arboretum bleek een groot en uitgestrekt park te zijn met mooie bomen in herfstkleuren en vijvers met dikke karpers in. We genoten met z’n allen van de gezonde buitenlucht. We wandelden langs de rivier de Aubonne en vroegen ons af waarom er zo weinig water in het stuwmeer zat.

Onderweg stopten we bij enkele menhirs die samen een stenen tafel vormden om de kinderen een broodje te laten eten. Ik probeerde een mooie foto van hen samen te maken, maar na een stuk of twintig foto’s waarop altijd wel iemand een gekke bek trok, heb ik het opgegeven.

Op de terugweg lieten mijn vriend en ik ons afzetten in het centrum van Aubonne. De kinderen hadden geen zin meer om nog verder te wandelen, maar onze benen waren nog niet moe. We wandelden langs de charmante volkstuintjes en door de leuke straatjes van Aubonne en kwamen zelfs Schotse hooglanders tegen. Jammer dat het zondag was, waardoor het dorp een beetje een verlaten indruk gaf.

Op ons gemak wandelden we terug naar het huis van onze vrienden. Onze gastheer had lekkere spaghetti gemaakt die er na al dat wandelen bijzonder vlotjes inging bij mij.

‘s Avonds moesten onze vrienden naar de dansles en kregen wij de Belangrijke Opdracht om de kinderen in bed te steken. Mijn vriend had er niet zoveel vertrouwen in, maar alles ging supervlotjes. Iedereen poetste braaf de tandjes en daarna kropen ze samen in het bed van de oudste voor een verhaaltje (waarnaar ze niet echt luisterden, maar kom). Na het verhaaltje verhuisden de jongste twee naar hun eigen kamer. Daarna geen gepiep meer gehoord. Waarschijnlijk ook moe van de wandeling.

Mijn vriend en ik maakten van de gelegenheid gebruik om ons lekker gezellig in de zetel te nestelen met een boek. Daar hebben we thuis nooit tijd voor! We waren alleszins ontspannen genoeg om na de thuiskomst van onze vrienden enkele van onze eigen salsamoves te demonstreren.

Erg genoten van deze relaxte dag. Het moet niet altijd van hot naar haar rennen zijn.

De vliedende tijd

Niet te geloven dat het ondertussen al bijna 6 jaar geleden is dat ik Simone ontmoette op een bootje dat boven het Great Barrier Reef dobberde. Zoals dat zo vaak gaat, beloofden we contact te houden. Het contact bleef echter beperkt tot één keer per jaar een facebookberichtje naar elkaar sturen. Tot ze me vorige week liet weten dat ze ging trouwen, in Zwitserland. Haar grote liefde uit Papoea New Guinea was blijkbaar al lang vergeten. Zo gaat dat in het leven. 😉

Maar toch wil ik die belofte om haar te gaan bezoeken in haar thuisstad Basel, waarmaken. Wie weet is de verhuis van ons petekindje naar Genève wel een ideale aanleiding om dit te doen. Het zou alleszins geweldig zijn om al die goeie herinneringen aan onze snorkelervaringen op het Great Barrier Reef te kunnen ophalen met iemand die dezelfde ervaring gedeeld heeft.

En dan vraag ik me af: hoe zou het nog met Celina en Jamal zijn? Ik hoop dat hun verhaal een happy end kreeg, maar diep vanbinnen vrees ik ervoor.

Yet Another Blog

Life on my side

zwitserland