vilvoorde

Business lunch in Vilvoorde

Deze middag was ik samen met drie andere collega’s uitgenodigd voor een lunch door een belangrijke business partner. En dus treinde ik naar Vilvoorde station (blijft één van de triestigste stations van België) alwaar mijn collega en ik opgehaald werden door een derde collega om samen naar Brasserie Taste te rijden. Een aangename ontdekking moet ik zeggen. Een zeer stijlvolle brasserie gelegen in een industriële zone, met veel ruimte en dagverse en zeer verzorgde gerechten. Geen culinaire hoogstandjes, maar eerlijke, klassieke gerechten. Ik genoot zowel van het eten als van de gesprekken. En meer moet dat echt niet zijn.

Kalfstartaar, kwartelei, radijs, focaccia, jus van appel en selder:

IMG_7171

Vis van de dag:

IMG_7174

En een heerlijke dame blanche om de avond mee af te sluiten:

IMG_7178

Ontmoetingsdag in Vilvoorde

Het was van voor de coronacrisis geleden dat we nog eens met deze specifieke groep collega’s waren samen gekomen. Dus trokken we voor deze bijzondere gelegenheid naar Vilvoorde voor een dag ervaringen uitwisselen en tussendoor gewoon wat bijbabbelen. Na een interessante voormiddag lunchten we samen in Bistro d’Office. Een simpele lunch, maar mijn slaatje met zalm smaakte.

IMG_6340

Voor het namiddagprogramma moest ik helaas verstek laten gaan, want er waren last minute twee vergaderingen in mijn agenda verschenen waarop ik echt aanwezig moest zijn. Ik zocht dus een cockpit op in het gebouw waar de ontmoetingsdag plaatsvond en bracht daar de namiddag door. Ik kon nog net aansluiten voor het allerlaatste gedeelte van de namiddag, waarna het ganse gezelschap opnieuw de straat overstak om de dag af te sluiten met een gezamenlijk aperitief bij Bistro d’Office. Het moet gezegd: de schotel met aperitiefhapjes was werkelijk indrukwekkend te noemen.

IMG_6343

Helaas kon ik maar een klein kwartiertje babbelen met de collega’s, want om 17u werd ik verwacht op een digitale spoedvergadering ingepland om een paar belangrijke personeelszaken te bespreken. Alweer een vergadering waar ik moeilijk onderuit kon. Ik zocht dus een tafeltje uit in het café, zo ver mogelijk verwijderd van de babbelende groep en deed mijn best om me niet te laten afleiden. Lang leve noise cancelling headphones, zou ik zo zeggen! Gelukkig waren mijn collega’s zo lief om mij een bordje met hapjes en een glaasje wijn te komen brengen. Het moet gezegd vergaderen met een glaasje alcohol in de hand is zoveel toffer. En het viel niet op, want door de slechte verbinding moest ik noodgedwongen mijn camera afzetten. 😉

Toen mijn vergadering eindelijk gedaan was, was bijna iedereen vertrokken. Ik praatte nog even na met mijn teamverantwoordelijke en wandelde samen met haar naar het station van Vilvoorde, alwaar onze wegen scheidden. Zij trok naar Vilvoorde en ik spoorde na een goed gevulde dag terug naar Leuven.

Revisited: het Depot van Vilvoorde

Deze voormiddag hadden we een workshop op locatie in Vilvoorde met de leden van het management om onze onderlinge samenwerking verder op punt te stellen. Ik vind het een goed idee om regelmatig even stil te staan bij onze eigen manier van werken en te reflecteren of wel goed bezig zijn. Daar hebben we allemaal baat bij. We sloten de voormiddag af met een kleine drink met de collega’s in het stralende zonnetje. Ik had voor de gelegenheid zelf wat flesjes cava meegebracht om te trakteren. Gewoon, omdat ik daar zin in had. Een andere collega zorgde voor de hapjes. Zie eens hoe mooi wij elkaar aanvullen. 😉 Na deze kleine, maar fijne drink, was het tijd voor een snel slaatje bij Cuisine D’Office gevolgd door een rondleiding in het Depot.

IMG_0959

Het grootste gedeelte van het depot had ik al eerder bezocht, maar het gedeelte van onroerend erfgoed was nieuw voor mij. Altijd fijn om weer iets te kunnen bijleren.

IMG_0961

IMG_0963

IMG_0964

IMG_0965

IMG_0967

IMG_0968

IMG_0969

IMG_0970

IMG_0971

IMG_0973

IMG_0974

IMG_0975

Een dikke dankjewel trouwens aan de collega die mij na de rondleiding een lift bezorgde en die speciaal voor mij een omweg maakte langs mijn appartement in Leuven zodat ik tijdig terug was voor mijn Teams meeting van 16u.

Bezoek aan Asiat Park in Vilvoorde

Vanavond bezochten we met de leden van het management en het middenkader de tentoonstelling Horst 2022: The Act of Breathing. Fijn om de banden opnieuw wat nauwer te kunnen aanhalen. Want de coronacrisis heeft door het wegvallen van de informele contacten duidelijk voor verwijdering tussen bepaalde teams gezorgd en dat heeft mogelijk negatieve gevolgen voor de rest van de organisatie.

Ik kende Horst Arts and Music nog van toen dit festival plaatsvond op de terreinen rondom het Kasteel van Horst, waaraan het festival zijn naam ontleent. Na een aantal jaar raakt het festival de omgeving van Horst ontgroeid en door een gelukkig combinatie van toevalligheden is de organisatie terecht gekomen in Asiat Park in Vilvoorde. Een heel bijzondere site: een voormalig militair domein dat, nadat de militairen er vertrokken waren, zelfs nog even dienst deed als school. En nu dus ruimte biedt voor muziek en kunst.

We kregen een zeer boeiende rondleiding op het domein. Een aantal kunstwerken werden specifiek voor deze plek gemaakt en pasten perfect in de context van de aan hun lot overgelaten militaire barekken. De tentoonstelling is een coproductie met KANAL – Centre Pompidou en maakt onderdeel uit van ‘Living Traces’, een samenwerkingsprogramma tussen Brussel en Kinshasa.

Ik neem jullie graag mee doorheen de site waar de tekenen van verval overal waarneembaar zijn en langs een aantal kunstwerken die mij bijzonder aanspraken.

IMG_0705

IMG_0708

IMG_0711

Heel bijzonder werk van mountaincutters:

IMG_0712

IMG_0710 Continue reading →

Emotional support

Een beetje onverwacht spoorde ik deze avond na mijn werk naar Vilvoorde. Een paar dagen eerder had ik van mijn vriendin het nieuws gekregen dat haar vriend er een dubbel leven op nahield. Jawel, je zou denken dat zoiets voer is voor slechte stationsromans en soap series, maar de werkelijkheid overtreft vaak elke verbeelding. Ik was er even niet goed van. Hoe iemand in staat is om zijn partner maanden lang om de tuin te leiden en een steeds ingenieuzer web van leugens te spinnen, het is me een raadsel. Ik begrijp best dat je binnen een relatie op iemand anders verliefd kan worden en dat de verleiding om een slippertje te maken soms erg dichtbij is. Ik geloof oprecht dat een relatie zulke zaken kan overleven als je open en eerlijk communiceert met elkaar. Maar ik kan me eerlijk waar niet voor de geest halen wat het doet met je vertrouwen en je zelfbeeld als de persoon waar je het meeste om geeft in de hele wereld, je zo hard heeft voorgelogen.

En zo zat ik vanavond in de Tommenmolen te luisteren naar een verhaal dat bij wijlen meer op fictie dan op realiteit leek. Het leek me het beste om mijn vriendin gewoon de ruimte te geven om haar verhaal te vertellen en haar (ex-)partner niet meteen te veroordelen. Het leek me dat ze daar even geen behoefte aan had. En alhoewel ik heel erg met haar meeleefde, had ik tegelijkertijd het gevoel dat ze hier sterker zou uitkomen. Dat deze onsmakelijke geschiedenis een trigger was geweest om een innerlijke kracht aan te spreken waarvan ze zich voordien niet bewust was. En welke beslissing ze ook zal nemen over de toekomst van haar relatie, ik zal voor de volle honderd procent achter haar staan.

(Oja, best wel een gezellige plek, die Tommenmolen.)

IMG_3324[1]

IMG_3326[1]

Op babybezoek in Vilvoorde

Grappig, Vilvoorde is niet meteen een gemeente die hoog op mijn ‘te bezoeken’ lijstje pronkt en toch bracht het toeval mij maar liefst twee keer op één week naar het bouwvallige station van Vilvoorde.

Normaal gezien werden mijn vriend en ik zaterdag verwacht bij vrienden in Kumtich, maar deze afspraak werd verzet wegens conflicterende agenda’s en activiteiten. En zo kwam er tijd vrij om na de Koreaanse les naar Vilvoorde te sporen voor een babybezoekje. Mijn vriend pikte me op aan het station van Vilvoorde en samen reden we naar het AZ Jan Portaels. We troffen twee apetrotse ouders én grootouders aan. De baby bleek een flinke jongen die liever sliep dan at (de mama moest hem wakker maken om hem aan de borst te leggen). Het was fijn om te zien hoe gelukkig de ouders waren. De baby moest na 26 uur arbeid alsnog met een keizersnede gehaald worden, maar de moeder was al bijna helemaal gerecupereerd van deze ingreep. Sterke dame!

We dronken champagne, toastten op het nieuwe leven en maakten veel foto’s als herinnering voor de mama en papa. Blij voor onze vrienden! <3

Het station van Vilvoorde

Ideale plek voor mensen die op zoek zijn naar een fotografielocatie die romantisch verval uitstraalt. Alleen jammer dat het er veel en veel te donker was, ik alleen een iphone op zak had en mijn trein op zich liet wachten, terwijl ik op dat moment al lang in de fotografiecursus had moeten zitten. Gelukkig had ik nog een wrap meegepikt op de receptie, zodat mijn inwendige mens alvast niks te kort kwam, ondertussen kijkend naar de verroeste overkappingen op het perron van Vilvoorde.

Het huis van de toekomst

Eergisteren bracht ik samen met enkele collega’s die aan hetzelfde project samenwerken een bezoek aan het huis van de toekomst. Doel van dit bezoekje was de projectpartners samen te brengen in een niet-werkgerelateerde omgeving om zo de samenwerking te bevorderen en blablabla. Elk excuus is goed voor een leuk uitstapje. 😉 Natuurlijk moest er eerst wat vergaderd worden, daarna een uitgebreide lunch, nog een klein beetje brainstormen (ik mocht niet meedoen, ik moest naar de saaie stuurgroep) en als afsluiter naar het huis van de toekomst.

Ik ben tijdens een gesprek met één van de organisatoren zo stom geweest om te zeggen dat ik een fototoestel bij had. En zo werd ik plots gebombardeerd tot huisfotograaf. Niks saaiers dan mensen fotograferen die een presentatie geven. Voeg daarbij nog eens een slecht verlicht lokaal en tl-licht en jullie snappen waarom ik de foto’s nog niet van mijn toestel heb durven halen. Mijn externe flits had waarschijnlijk erg geholpen, maar al dat geflits stoort de sprekers. Dus heb ik alles zonder flits gedaan. Nuja, we zien wel. Hopelijk zitten er nog een paar tussen die gelukt zijn.

Het huis van de toekomst viel me wat tegen. Al de snufjes die ze ons daar trots demonstreerden zijn ondertussen al op de markt. Ik had toch wat meer futuristische ideeën verwacht. Ok, het huis was mooi en modern ingericht en zo’n badkamerspiegel waarin het weerbericht verschijnt is erg leuk, maar bijzonder of vernieuwend, niet echt. En RFID, vingerafdrukherkenning en Blu-ray zijn nu toch écht geen nieuwe technologieën meer. Voordat we het huis mochten betreden, kregen we eerst een promofilmpje van Johnson & Johnson te zien. Over hoeveel geld het ontwikkelen van medicijnen toch wel niet kost en hoe erg het toch wel niet is dat hun octrooien zo beperkt geldig zijn (en awoert voor generische medicijnen, maar zover ging het filmpje natuurlijk niet). Die arme geneesmiddelenproducenten toch.

Ik vond het huis vooral erg commercieel. Elk onderdeeltje was gesponsord en het lieve meisje dat ons rondleidde had duidelijk de opdracht gekregen om de sponsors te vermelden. Jaja, SN Brussels Airlines heeft comfortabele zetels in business class en Volvo heeft het dodehoekprobleem netjes opgelost. En de transparantie bij ING is uniek binnen de banksector. 😉 En u wilt toch ook een muur met swarovskikristallen? Kost maar duizend euro per vierkante meter, zo’n mooi blinkend muurtje. Neen, ‘k was veel liever naar het eerste huis van de toekomst geweest. 😉