De laatste managementsvergadering van het jaar was er eentje om U tegen te zeggen. Mijn collega’s en ik zaten maar liefst van 9.30u tot 14u in vergadering omdat we er vlak voor het jaareinde nog een loodzware agenda door te jagen hadden. Gelukkig waren er ‘s middags broodjes voorzien om onze hersenen van brandstof te voorzien, want ik weet niet of ik het anders overleefd zou hebben. 😉
vergadering
Een mooie plek…
Voor een moeilijke vergadering. Echt niet fijn om samen te zitten met een groep mensen die het duidelijk lastig hebben en hen geen enkele oplossing te kunnen aanreiken. Ik zou de sfeer tijdens de vergadering nog het best kunnen omschrijven als een regelrechte begrafenisstemming.
Het leven van een leidinggevende gaat niet altijd over rozen. Gelukkig bracht de mooie omgeving iets van troost.
Antwerp, again
Ook vandaag richtte ik mijn sporen richting Antwerpen. Alweer voor een stevige vergadering, die ditmaal gelukkig iets constructiever verliep dan de vorige. Ben erg benieuwd hoe dit project zich verder zal ontwikkelen.
En ja, ook het nieuwe gedeelte van het centraal station is bijzonder fotogeniek:
Als uitsmijter de prachtig zonsondergang van vandaag:
Anderhalf uur later…
Hadden mijn collega’s net het eerste agendapunt afgehandeld en voelde ik me zwaar gefaald als voorzitter van de vergadering. Nochtans had ik bij de start van de vergadering iedereen op het hart gedrukt ernaar te streven efficiënt te vergaderingen. Niemand wil graag op een vrijdagavond overuren kloppen. Maar helaas, het eerste agendapunt was een mastodont waarbij steeds nieuwe te bespreken punten opdoken en ondanks mijn pogingen om de deelnemers tot spoed aan te sporen, was het opeens 17u en stonden er op dat moment nog zes (6!) andere punten op de agenda.
Dus zat er weinig anders op dan de vergadering te verdagen naar volgende week. Sommige deelnemers moesten immers hun kinderen in de opvang gaan ophalen. En het was duidelijk dat de meeste deelnemers (net als ikzelf) naar het weekend snakten.
Een onbevredigend einde van alweer een ongelooflijk drukke werkweek.
Serieus…
Mij naar Brussel laten komen voor een vergadering van een half uur die zonder problemen digitaal had kunnen plaatsvinden. Da’s eigenlijk niet ok.
Lesson learned: leren neen zeggen.
Een veel te vroege vergadering en herkansing voor Wagamama
Vandaag moest ik op een ontiegelijk vroeg uur uit bed om op tijd in Brussel te zijn voor een vergadering om 8.30u. En ja, ik weet dat op dit tijdstip sommige mensen al een uur aan het werk zijn, maar ik lig dan gewoonlijk nog in bed… Dus het is een understatement om te zeggen dat het pijn deed, die ochtendlijke gemaskerde treinrit naar Brussel. De vergadering zelf hadden mijn twee collega’s en ik tot in de puntjes voorbereid, we waren dan ook erg teleurgesteld toen we merkten dat de stellingen die we zo zorgvuldig gewikt en gewogen hadden weinig discussie opwekten aan de andere kant van de tafel. Gelukkig kon de collega die dit project trekt de reacties kaderen en ebde de initiële teleurstelling snel weg. Als we slechts beperkte feedback van onze opdrachtgevers krijgen, drukken we zelf onze stempel op dit project.
Voor de lunch zakte ik met maar liefst vier collega’s van mijn team af naar de autovrije Anspachlaan voor een lunch bij Wagamama. Ja, mijn eerste ervaring was niet onverdeeld positief, maar we zochten een plek waar we buiten op een terras konden zitten en snel bediend zouden worden. Ik had immers om half twee alweer een vergadering. Het is raar, maar het voelde een beetje als een feestje, die lunch onder ons vijven. Zoveel deugd dat het deed om een normale conversatie te hebben die niet via een scherm verliep. Het weer was iets minder, maar de parasol beschermde ons tegen de regendruppels én het gerecht dat ik koos, de spicy tuna kokoro bowl, was deze keer wel een schot in de roos. Al kreeg ik bij terugkeer een boze blik van mijn vegetarische collega omdat ik tonijn had geconsumeerd. (Ik weet dat de visvangst op tonijn moeilijk ethisch te verantwoorden is, maar ik heb het extreem moeilijk om deze heerlijke vis af te zweren, zeker omdat ik zo’n grote sushiliefhebber ben.)
Op het werk was de paashaas trouwens, na veel omzwervingen, langs geweest. Jammer genoeg was de fair trade chocolade echt niet lekker. Sorry, paashaas, volgende keer toch maar op zoek naar een andere leverancier, maar het zakje was wel schattig!
Bij thuiskomst wachtte er trouwens nog een verrassing op mij. Overdag was er een pakje geleverd van een onbekende weldoener met daarin een escape puzzel. Echt geen idee aan wie we deze fijne verrassing te danken hebben. De onbekende weldoener in kwestie, mag mij altijd een seintje geven.
Serieus?
Welke weldenkende mens organiseert een vergadering om 8 uur ‘s ochtends? Neen serieus: waarom??? Op dat tijdstip open ik normaal gezien pas mijn ogen. Gelukkig waren er koffiekoeken, want ik weet niet of ik het anders overleefd zou hebben. Maar goed, ik heb me erdoor geslagen en mijn gedeelte van de presentatie is vlot verlopen. Zelfs mét gigantisch veel slaaptekort.
Arrogantie
Deze week zak de geschiedenis ingaan als een week vol van memorabele vergaderingen. Ik neem wel vaker deel aan vergaderingen waar de partijen een tafel tegengestelde belangen hadden (nog nooit zoveel advocaten onder de arm genomen als in mijn nieuwe functie), maar dat was niet eens het geval bij de vergadering die ik deze namiddag bijwoonde. Doelstelling was om tot een aantal heldere afspraken te komen om een gezamenlijk project voor beide partijen zo succesvol mogelijk te maken. Helaas gedroegen de personen die tegenover ons aan tafel zaten zich alsof de zon uit hun gat scheen (sorry voor deze vulgaire uitdrukking, maar het beschrijft de ganse situatie treffend). De arrogantie droop ervan af en de andere partij deed op geen enkel moment moeite om ons tegemoet te komen. En wij maar vriendelijk en redelijk zijn, terwijl ik eigenlijk gewoon op die kerel op zijn arrogante bakkes wou kloppen.
Uiteindelijk hebben we afgesproken dat wij de overeenkomst zullen aanpassen, wetende dat de andere partij die overeenkomst wellicht zal weigeren te ondertekenen. Echt waar, ik snap het niet, het lijkt wel alsof empathie in deze wereld een steeds schaarser goed wordt.
Sureëel
Het najaar is in alle hevigheid losgebarsten op het werk en ik moet toegeven dat ik soms niet weet aan wat eerst te beginnen. Mijn agenda zit door de dag propvol met vergaderingen, met als gevolg dat ik ‘s avonds vaak nog tot laat zit te werken.
Nu ben ik niet altijd de grootste fan van vergaderen, maar een goede voorbereiding en een goede voorzitter zijn meestal sleutelingrediënten voor succes. Aan de voorbereiding zal het alvast niet gelegen hebben, want daar hadden mijn collega’s en ik lang aan gewerkt. Het moet dan wel de schuld zijn van de voorzitter (aka onze grote baas) die opeens alle voorgaande afspraken volledig vergeten leek te zijn en heel de mooie voorbereiding geen blik waardig gunde.
Het was echt surreëel. Mijn collega’s en ik zaten met hand en tand ons voorstel te verdedigen en onze grote baas wou opeens iets helemaal anders. Een mens mag van gedacht veranderen, maar dit sloeg toch echt alles. Ik dacht zelfs even dat ik in een verborgen camera programma terecht was gekomen. Eentje met een zeer ironische wending.
Enfin ja, uiteindelijk zijn we min of meer tot een compromis gekomen. Maar het is lang geleden dat een vergadering mij nog zo op de zenuwen gewerkt heeft.
Drie uur en één kwartier
Zo lang duurde de vergadering die ik deze avond bijwoonde. Een vergadering die nota bene startte om vijf uur in de namiddag. Een tijdstip waarop de meeste mensen de deur van hun kantoor achter zich dicht trekken. Nu heb ik er beslist niets tegen om een keertje op een later tijdstip te vergaderen, integendeel, ik werk meestal toch tot een uur of zeven. Maar van een vergadering op locatie die om vijf uur start, verwacht ik dat deze toch zo rond een uur of half zeven afgerond is. Kwestie dat iedereen nog op een deftig tijdstip thuis geraakt.
Helaas. Ondanks mijn duidelijke hints over het steeds later wordende tijdstip bleef de vergadering maar duren. De voorzitter van de vergadering van de vergadering leek er zich bovendien totaal niet van bewust dat er vooral veel gepalaverd en weinig beslist werd. Dat die voorzitter tevens projectleider is, gaf me weinig vertrouwen voor het toekomstige verloop van dit traject. Toch een project van in totaal vijf en een half miljoen euro. Dan mag je toch wel verwachten dat de projectleider iet of wat time management skills bezit.
Enfin ja, bottom line is dat ik uiteindelijk pas om 22u thuis was. Met een humeur zo ver onder het vriespunt dat ik bijna ijsklontjes met mijn speeksel kon maken. Er zijn weinig zaken die zo op mijn gemoed werken als inefficiënte vergaderingen.