Voor een gesprek van nog geen kwartier. Maar goed, een ontslaggesprek moet je natuurlijk persoonlijk doen. En zelfs al wist ik dat dit de juiste beslissing was voor alle betrokken partijen, het blijft een moeilijke boodschap om te brengen. Al ging de persoon er verbazingwekkend goed mee om. Geen tranen, geen ongeloof, geen shock,… De boodschap kwam duidelijk niet geheel onverwacht. De persoon gaf zonder morren sleutels en computer af en liet na het bijeen pakken van zijn spullen de werkbureau vlekkeloos achter. Op mijn vraag of de persoon begeleiding nodig had om naar huis te gaan, werd ik verzekerd dat dit niet nodig was.

En zo was ik tegen het middaguur alweer thuis. Wel met het gevoel dat heel deze situatie voorkomen had kunnen worden. Maar goed, we maken allemaal fouten, nietwaar?

Of toch iets in die aard. Het gesprek dat ik gisteren had met één van mijn medewerkers, was heel vriendelijk en beleefd, maar onderhuids bleven er veel zaken onuitgesproken. De boodschap die ik in mijn negatieve evaluatie had uitgedrukt, was duidelijk binnen gekomen bij de medewerker in kwestie.  De medewerker vroeg om haar te ontslaan (hopende op uitbetaling, uiteraard), maar ik zou liever een piste bewandelen die ons toelaat om in onderlinge overeenstemming uiteen te gaan.

Nu, op zich denk ik dat het stopzetten van de samenwerking voor iedereen uiteindelijk het beste is. De medewerker in kwestie was duidelijk niet de juiste persoon voor de functie en lange tijd een functie uitoefenen waarvoor je niet de juiste competenties hebt, dat vreet energie. Ik hoop dat de toekomst een nieuwe job brengt die beter aansluit bij het profiel van deze medewerker.

Of hoe scheiden niet altijd lijden hoeft te zijn.