leuven

24-urenloop: een terugblik

Geen overwinning voor VTK dit jaar, helaas. Nuja, het was te denken dat de sportieve mannen en vrouwen van Apolloon zich geen tweede keer in de luren zouden laten leggen door de burgies. Toch heeft VTK geen reden om te treuren: de prijs voor het mooiste standje én die voor het lekkerste eten leverde twee vaten op die zeker voor de nodige overwinningsroes gezorgd zullen hebben in ‘t Elixir.

Wat mij betreft, was dit jaar een voltreffer. Dinsdagavond heb ik de opening meegemaakt, samen met Peter (ondanks de gemiste bus waren we toch nog mooi op tijd). Ulla Werbrouck die het startschot moest geven, had wel even een probleempje met het pistool dat dienst weigerde, maar gelukkig zijn er geen gewonden gevallen. 😉 Tijdens het eerste uurtje konden we ook genieten van de snedige commentaar van Mark Uytterhoeven die her en der standjes bezocht en interviews afnam. Om acht uur was er nog niet veel volk, maar zo rond tien uur (toen bleek dat de weergoden de 24-urenloop gunstig gezind waren) begon het volk toe te stromen. Fijne sfeer, mooie standjes, veel bekend volk en groene pannenkoeken. Een perfect recept voor een toffe avond.

Voor mijn studentenvereniging was het ook een geslaagde editie. Veel volk in onze tent en goed wat reclame kunnen maken voor de goeie zaak (open source) en onze diensten. Alleen de mannen van de teltent hadden wat klachten. Hun tent, cruciaal voor het automatische telsysteem, werd veel te laat opgesteld waardoor hun opstelling maar nét op tijd klaar was voor de start en er van de geplande testen niets meer in huis is gekomen. Gelukkig is verder alles goed verlopen. Toch denk ik dat daar voor volgend jaar betere afspraken gemaakt moeten worden.

Woensdagavond ben ik dan rechtstreeks van mijn werk naar een (verplicht) seminarie geweest, nog even bij de cursusdienst binnengewipt (alwaar de cursussen die ik nodig heb, alwéér uitverkocht waren) en daarna linea recta naar de 24-urenloop, met een kleine pit-stop bij nonkel K om wat overbodig materiaal af te zetten. Tijdens de eindceremonie begon het natuurlijk te regenen, maar niemand die daar veel last van had. Er werd gefeest dat het een lieve lust was onder begeleiding van vuurwerk en de Leuvense studentenfanfare.

We zijn na de eindceremonie nog wat blijven plakken tijdens de afbraak. Napraten, evalueren, u kent dat wel. Om tien uur ‘s avonds zijn mijn vriend en ik nog snel iets gaan eten bij de ViaVia, want ik had al van ‘s middags niks meer gegeten. En een hongerige maag slaapt slecht.

Tot volgend jaar!

Club Swing

Vanavond begaf ik mij blijgezind naar de Sportoase voor mijn tweewekelijkse groepsles Club Swing. Jaja, die verdomde pasjes beginnen zowaar te lukken. Dat wil zeggen dat ik net iets minder op een dansende olifant lijk. 😉

Wie stond daar echter tot mijn grote verbazing een paar plaatsen achter mij in de (veel te lange) rij aan de kassa te wachten op een ticketje (het betaalsysteem van de Sportoase is zwaar voor verbetering vatbaar)? Tante L, de ex-vrouw van nonkel K en nonkel K zijnde de bereidwillige ziel die mijn dakloze vriend en ik opgevangen heeft.

Ik moet zeggen, het doet toch wel wat raar, in het bijzijn van een (schoon-)tante met je bips staan draaien ende zwaaien. Maar goed, ik wen er best aan, want ze vond het plezant en was zeker van plan om meer te komen.

Hip!

Sport

Het voordeel aan zo’n abonnement bij de Sportoase is dat je veel verschillende sporten kan uitproberen. Zo ben ik deze week al twee keer naar de Club Swing geweest. (Ja, ik weet het, niet bepaald de meest hippe naam.) Tijdens de les krijgen we verschillende choreografieën aangeleerd. Een manier om op artistiek verantwoorde wijze wat aan je conditie te werken.

Probleem is dat ik pas in de derde les ingevallen ben, met als gevolg dat ik de helft van de tijd naar links draaide als de rest naar rechts draaide enzovoort. :-) Maar! Ik vond het heel erg leuk (leuker dan nordic walking, alleszins) en ben van plan de komende maanden twee keer per week naar de les te gaan zodat ik mijn achterstand kan wegwerken en de les wat intensiever wordt, want nu sta ik te vaak te koekeloeren omdat ik de pasjes niet goed ken.

Je zal mij binnenkort nogal zien swingen op de dansvloer. 😉 I’m a maniac, maniac on the floor!

Het leven van een buschauffeur

Respect. Deze ochtend was het weer van dat. Stampvolle bus, fietsende studenten die plots voor, achter en naast de bus opduiken, vrachtwagens die de weg blokkeren, omgevallen fietsen die half op straat liggen, voetgangers die zonder omkijken de straat oversteken, wegenwerken, strakke tijdschema’s,… Ik stond vanochtend helemaal vooraan in de bus en ik kan u zeggen, ik schrik mij elke keer een hoedje als er opeens een fietser uit het niets verschijnt. Ja, echt, respect.

Deze ochtend bij de Panos Rail

Nog half slapend sta ik aan te schuiven voor een dubbele chocoladekoek (jaja, ik weet het, niet bepaald een gezond ontbijt). D’r waren een stuk of zeven wachtenden voor mij, maar ik had de tijd en een Metrokrantje om die tijd te doden. En wie zie ik daar plots opduiken vanuit mijn ooghoek? Jawel, Patricia Ceysens. Zonder scooter deze keer, maar mét stoere helm. Ze wisselt een blik van herkenning met iemand twee plaatsen voor mij in de rij en begint een praatje. En terwijl ik naar de overdreven mimiek op haar gezicht kijk, kan ik met moeite een glimlach onderdrukken.

Al goed dat ze deze blog niet leest. 😉

Gisterenavond in Leuven

Rond een uur of zeven in de Naamsestraat, zoefde ze voorbij, gezeten op een scooter met daarachter een gigantisch plakkaat met haar beeltenis en de slogan: “Verliefd op Leuven“. Jawel, ons aller Patricia Ceysens. Het contrast tussen de stralende tandpastaglimlach op het plakkaat en het zure gezicht van mevrouw Ceysens zelf kon echter niet groter zijn. Zou dit iets te maken hebben met haar slechte humeur?

PS: Nog geen twee minuten later zoefde in de andere richting een SP.a‘er op een bakfiets voorbij. Mijn vriend en ik lagen plat van het lachen.