leuven

Ongelijk verdeeld

Morgen houden we onze eerste housewarming party in het nieuwe appartement. De eerste van drie (een party voor elk jaar dat we op ons appartement hebben moeten wachten). En ik heb er vannacht al niet goed van geslapen. Wakker rond zes uur en dan niet meer in slaap kunnen geraken. Overdenken wat er nog allemaal moet gebeuren. We hebben nog heel wat kuis- en opruimwerk voor de boeg. Alles ligt momenteel onder een fijn laagje stof, veroorzaakt door de buurman, het is nog behoorlijk rommelig in de leefruimte en er moeten nog wat kunstwerkjes aan de muur gehangen worden om de boel wat op te vrolijken. De eetkamer die we besteld hadden is nog niet aankomen, maar da’s geen ramp. Hebben we meer plaats voor onze gasten.

De verdeling van het aantal mensen over de feestjes is helaas niet echt ideaal te noemen. Morgen verwachten we 34 mensen. Dat lijkt ons zowat het ideale aantal om op een comfortabele manier te ontvangen in ons appartementje. De week erna (21 april) komen er 28 mensen, iets meer relax dus. En dan komt het: op zaterdag 5 mei komen er 52 feestvierders. Tweeënvijftig, terwijl we de limiet voor het aantal personen per feestje op 40 gesteld hadden. Er waren echter zoveel inschrijvingen voor 5 mei dat we niet anders konden dan die limiet optrekken. We hebben zelfs al mensen moeten teleurstellen die ook graag op de vijfde mei gekomen waren. Maar sorry, meer volk zie ik echt niet zitten. Nuja, ik snap het ergens wel, iedereen zoekt naar een dag met bekend volk. Maar hey, de 21ste april komen er ook heel toffe mensen! Be adventurous!

Bouwperikelen

Gisterenavond stond de vergadering met de eigenaars van de andere appartementen in ons gebouw op het programma. De vergadering was een succes: al de eigenaars, uitgezonderd één, waren aanwezig. Het was niet zo eenvoudig om de vergadering in goede banen te leiden, iedereen wilde zijn of haar verhaal kwijt en er werd druk door mekaar heen getaterd. Ik heb toch wel een paar keer mijn stem moeten verheffen om de boel wat stil te krijgen. Nuja, ik kan het ze moeilijk kwalijk nemen, iedereen wilde zijn of haar hart luchten.

Het eindresultaat van de vergadering is positief. Al de eigenaars zitten op dezelfde lijn en we gaan nu (eindelijk!) de bouwfirma gezamelijk onder druk zetten om de gemeenschappelijk delen af te werken en de gebreken zo snel mogelijk te herstellen. Hopelijk is de bouwfirma onder de indruk van een aangetekend schrijven ondertekend door al de eigenaars. (Alhoewel, ze zijn daar niet snel onder de indruk.)

Uit de gesprekken bleek dat er nog gebreken zijn waarvan we niet op de hoogte waren. Het dak lekt doordat er een paar sluitstenen ontbreken en de kokers op het dak zijn niet goed afgedicht, waardoor de mensen van de hoogste verdiepingen vochtige muren hebben. Vocht in een gebouw is echt wel iets wat je ten alle tijden moet vermijden. Voor mij is het zorgen dat het vochtprobleem opgelost raakt, alvast prioriteit nummer één.

Ik ben blij dat mijn vriend en ik het initiatief genomen hebben voor deze vergadering. Eerlijk, dit hadden we al eerder moeten doen. Samen sterk en zo. Het heeft duidelijk geen zin om te wachten tot een ander iets doet, want dan blijft iedereen op elkaar zitten wachten. Ik snap alleen niet dat er eigenaars in het gebouw zijn waarvan het appartement nog steeds niet klaar is, die de bouwfirma níet in gebreke gesteld hebben. Eén jaar en drie maanden vertraging, dat laat je toch niet zomaar over je heen gaan? Wij gaan deze mensen nu een ontwerp voor ingebrekestelling opsturen. Naar de schadevergoeding voor de voorbije maanden kunnen ze natuurlijk fluiten, maar beter laat, dan nooit, nietwaar?

De stadswinkel

Daarstraks zat er voor de verandering nog eens een boete voor fout parkeren onder de ruitenwisser van de wagen van mijn vriendje (allez, technisch gezien is het de wagen van zijn bedrijf). Hoog tijd om naar de stadswinkel te gaan om ons een bewonerskaart aan te schaffen. ‘k Was die bewonerskaart eerlijk gezegd een beetje uit het oog verloren en aangezien ik mij meestal bekommer om de praktische zaken, was mijn vriendje het ook vergeten. 😉

Toen we de stadswinkel binnenstapten, voelde ik mij meteen enkele tientallen jaren teruggekatapulteerd in de tijd. Ik denk dat het hele stadswinkelconcept louter en alleen in het leven geroepen is om beide heren achter de balie een job te geven. Man, man, zulke volkse figuren, niet te doen. Ik was niet gehaast, dus vond ik het best nog wel charmant. Mijn vriend iets minder, want die verstond niet wat de meneer achter de toog zei. Met als gevolg dat ik bijna elk zinnetje van de meneer moest herhalen tegen mijn vriendje. Nochtans is het plat Leives niet mijn moedertaal. 😉

Toen we een bewonerskaart rijker de stadswinkel buiten kwamen, hoorden we opeens luid snikken. Aan de ingang van de bib en de dienst bevolking stond een schattig blond meisje van een jaar of acht de ziel uit haar lijf te wenen. Aangezien wij beiden niet zo goed tegen traantjes van kleine schattige meisjes kunnen, snelden we haar te hulp. Bleek dat ze haar papa kwijt was. Ze was samen met haar papa naar de bib gekomen en nu vond ze hem niet meer. Drama, drama! Aangezien ik zelf, toen ik tweeënhalf was, eens verloren ben gelopen in de grote stad, kon ik me levendig de paniek van het meisje voorstellen. Al is een papa kwijtraken in de bib natuurlijk iets minder erg dan een mama en een bomma kwijtraken in de grote stad als je je nog niet zo goed kan uitdrukken.

Ik het meisje dus bij de hand genomen en de papa gaan zoeken. Eerst binnen bij de dienst bevolking, want daar was hij ook geweest, maar daar was hij nu niet meer (die papa’s toch!). Waarna de vriendelijke mevrouw van de dienst bevolking ook mee kwam helpen zoeken. Ondertussen had ik het meisje al wat verder ondervraagd en wisten we hoe ze heette, hoe haar papa heette en waar ze woonde. De kans op een goede afloop nam zienderogen toe. En ja, wie bleek er gewoon nog in de bibliotheek rond te lopen. De papa, die nog niet eens gemerkt had dat zijn dochtertje weg was. Het meisje is recht naar haar papa gelopen en heeft hem zeker vijf minuten niet meer losgelaten. Eind goed, al goed. 😉

Tot zover onze goed daad van vandaag.