Een datum vinden om met drie personen samen iets te gaan eten, dat kan toch niet zo moeilijk zijn, zou je denken? Maar het is duidelijk dat de sociale verplichtingen weer op volle kruissnelheid gekomen zijn, nu de pandemie verdrongen lijkt te zijn door ander en gewelddadiger nieuws. Onze eerste poging om samen iets te gaan eten liep op een sisser uit, wegens onverwachte andere verplichtingen van mijn collega. Gelukkig lukte onze twee poging wel.

Het moet echt jaren geleden zijn dat we nog eens met z’n drietjes samen op stap gingen. Grappig trouwens: zowel de collega als de oud-collega met wie ik ging dineren, heb ik ooit aangeworven om jobs te doen die ik zelf vóór hen had ingevuld. Dat schept een band uiteraard! Uit onze gesprekken bleek alvast een beetje heimwee naar de tijden toen we samen in hetzelfde team zaten en nog niet constant verpletterd werden door een torenhoge werkdruk. Niet dat we vroeger niet hard werkten, maar er waren periodes dat de werkdruk merkelijk lager lag en er meer tijd was voor een babbeltje, een lunch en ‘s avonds een spontaan drankje. Momenteel heb ik het gevoel dat we onszelf continu achterna hollen op het werk. Er is zelfs geen tijd meer om te lunchen, laat staan successen te vieren en dat is gewoonweg heel spijtig.

Het weer zat alvast mee op deze mooie lente-avond. Voordat mijn collega en ik op het werk vertrokken, werden we getrakteerd op een prachtige zonsondergang.

En ja, het eten bij Harvest was opnieuw zeer lekker. Maar amai, wat was er aan de hand met het personeel? Mijn collega’s en ik hadden de marktmenu met aangepaste wijnen besteld. En zowel bij het voorgerecht, als bij het dessert vergat onze dienster de wijn te komen inschenken. Na verschillende keren tevergeefs wuiven en een ietwat geïrriteerde blik in mijn richting, ging er dan toch ergens een belletje rinkelen en kwam de dienster aangestormd met de wijnflessen. Het voorgerecht van mijn oud-collega was ondertussen al helemaal op! Het restaurant was wel zo vriendelijk om hem dat glas niet aan te rekenen, maar bij het dessert herhaalde zich gewoonweg hetzelfde scenario. Verschillende keren proberen de aandacht te trekken, tot we eindelijk onze wijn kregen. Ik voelde me zelfs beschaamd dat ik dit restaurant aan mijn collega’s had voorgesteld. Gewoonweg onbegrijpelijk. De enige verklaring die ik kan bedenken is dat er misschien iemand onverwacht was ziekgevallen. Maar toch, ik denk dat ik na deze ervaring niet snel zal terugkeren naar Harvest. En dat is jammer, want zowel het eten als de wijn zijn er heel lekker.

Thaise zalmtartaar: avocado, sesam, limoen, knapperige groenten:

Skrei met beboterde kool en truffel, chips van boerenkool, dauphine aardappelen:

Crème brulée met peer en Grand Marnier

Tatin wafel met appels:

Belgisch kaasschoteltje:

Op de terugweg naar het station kwamen we langs de Koninginnegalerij getooid in geel en blauw uit solidariteit met de Oekraïense bevolking die het slachtoffer zijn van een totaal zinloze oorlog. Waanzin.

Op deze blog gebruik ik uiteraard in het pseudoniem yab, maar in het echte leven ben ik de trotse bezitter van een voornaam die door zowat vijftig procent van de mensen consequent verkeerd wordt geschreven. Niet omdat het zo’n bijzondere naam is (alhoewel er tegenwoordig nog nauwelijks meisjes geboren worden die mijn voornaam of een variant daarvan dragen), maar wel omdat de schrijfwijze afwijkt van de norm. Mijn moeder heeft me ooit verteld dat die afwijkende schrijfwijze te wijten is aan een vergissing van mijn vader bij het aangifte doen van mijn geboorte op het gemeentehuis en dat ze flink boos is geworden toen ze mijn verkeerd gespelde voornaam op het geboortekaartje zag staan.

Zelf heeft die afwijkende schrijfwijze mij nooit gestoord, in tegendeel, ik vond dat het mijn voornaam iets unieks gaf. Groot was dan ook mijn verbazing toen ik op een dag sollicitatiegesprekken afnam en er iemand voor mij kwam te zitten wiens naam exact op dezelfde wijze werd geschreven. Daar ging mijn gevoel voor uniciteit. Ik moet toegeven dat ik heel even gespeeld heb met het idee om haar niet aan te nemen, maar ze stak zo met kop en schouders boven alle kandidaten uit dat ik mezelf een pad in de korf zou zetten door haar geen job aan te bieden. En zo kwamen we samen in hetzelfde team terecht en werkten we bijzonder prettig samen tot mijn verhuis naar Zwitserland. Toen ik na mijn mislukte Zwitserse avontuur terug keerde naar België, zat zij in een ander team, maar kijk, een paar maanden later stapte ze over naar mijn team en konden we onze prettige samenwerking verder zetten.

Helaas, aan alle mooie liedjes komt een einde en in de zomer van 2019 scheidden onze wegen opnieuw. Niet dat het een definitief afscheid is, want we werken nog regelmatig samen, maar niet meer voor hetzelfde bedrijf. Bijgevolg zien we elkaar een pak minder dan vroeger. En dat is jammer, want ze is een echte power woman, die een drukke job combineert met een intensief gezinsleven (ze verhuisde onlangs naar een nieuw huis met haar partner, twee jonge kinderen en een pleegkindje en dat allemaal in hetzelfde jaar dat ze van job veranderde).

Dus toen ik een berichtje kreeg met de vraag of ik woensdagavond tijd had om samen in Brussel te dineren, hapte ik meteen toe, zelfs al had ik die middag al een peer coach lunch in mijn agenda staan. Ik reserveerde een tafeltje bij Harvest (momenteel echt mijn favoriete Brusselse restaurant) en we hadden een supergezellige avond. Zoveel zaken om over bij te praten onder het genot van lekker eten en een glas wijn. Fijn om het talent dat ik ooit zelf geselecteerd heb, helemaal tot bloei te zien komen.

Donderdagavond sloot ik de werkweek een dagje vroeger dan gewoonlijk af met een heerlijk diner bij Harvest in Brussel. Ik had daar afgesproken met een vriendin om te vieren dat ze een nieuwe job gevonden heeft als scrum master. Een sterke vrouw op een IT-sleutelpositie, daar hoort een glaasje champagne bij!

De rest van het menu mocht er anders ook wel wezen. Al was het vooral de Douro wijn die mij van mijn sokken blies. Als ik deze wijn op een wijnbeurs was tegen gekomen, zou ik meteen zes flessen gekocht hebben. Zó lekker! Een gezellige avond met voor de verandering eens wat vrolijkere onderwerpen, want mijn vriendin vond niet alleen een nieuwe job, maar ook een nieuw lief. Een dubbele reden om te vieren, dus!

Bietensalade, gerookte paling en kweepeer puree vergezeld van een glas Loire, Montbenault « Poïesis » 2017, Olivier Lejeune:

Konijn bereid op lage temperatuur, aardpeer mousseline, gekarameliseerde witlof chips van schorseneer, jus met mosterd en bonenkruid vergezeld van een glas Douro, Vinha das Lameiras 2011, Monte Cascas: