Normaalgezien zou mijn vriend het voorbije weekend met een groep van vijf andere zeilers de oversteek naar Ramsgate wagen. Helaas strooide het overlijden van de schoonvader van één van de zeilers roet in het eten. De zeiltocht werd afgelast en vervangen door een last minute zondags zeiltochtje op het Grevelingenmeer. In een vlaag van verstandsverbijstering gaf ik me op om mee te gaan zeilen. Van het oorspronkelijke groepje was er nog één andere zeilkameraad die het zag zitten mijn vriend en mezelf te vergezellen.
En zo reden we zondagochtend vroeg met z’n drieën richting Grevelingenmeer. Vurig hopend dat de weersvoorspellingen ernaast zouden zitten en dat de regenvlagen die we onderweg trotseerden, spontaan zouden oplossen eens we het Grevelingenmeer hadden bereikt.
De donkere dreigende wolken bij aankomst voorspelden echter niet veel goeds. De dame aan de balie raadde ons aan te overleggen met één van de zeilers, want er stond een vrij stevig windje. Misschien net iets te heftig voor nog niet zo geroutineerde amateurzeilers. Na overleg met de zeildeskundige, besloten we alles even te laten bezinken en eerst een koffie/thee te gaan drinken in de cafetaria van Zeil- & Surfcentrum Brouwersdam. Ik vond het echter onnozel om helemaal naar Nederland te rijden om dan op het laatste moment te beslissen de zeiltocht af te lassen omdat er een beetje meer regen en wind dan gewoonlijk was. Wij zijn toch geen watjes! Hup met die zeilboot!
De vriendelijke mensen van het zeilcentrum waren gelukkig zo sympathiek om ons zeilbroeken uit te lenen. Die zouden ongetwijfeld van pas komen! Mijn zeilbroek was wel een maat of twee te groot, maar dat kwam goed uit, want ik had een kleedje aan. Helemaal ingepakt met zeilbroeken en regenjassen laadden we alles in onze zeilboot. Natuurlijk begon het nog voordat we goed en wel vertrokken waren te stortregenen. Dikke, natte druppels. Die zeilbroeken bleken een waar godsgeschenk.
Na uit de haven gevaren te zijn, hesen de mannen de zeilen en waren we aan de willekeur van de wind overgeleverd. Ons bootje schoot vooruit over de golven (normaal zijn er geen golven op het Grevelingenmeer, maar de wind was zo fel dat er toch golven ontstonden). We waren letterlijk een speelbal van de elementen. Op een gegeven moment kantelde de boot bijna 90 graden (het zeil was bijna parallel met het meeroppervlak). Spannend, maar ik voelde me op geen enkel moment onveilig. En alhoewel ik een dikke hekel heb aan regen, zag ik wel de fun in van dit avontuur. Wij waren bijna de enige zeilboot op het ganse meer, wat ons uitstapje een echt avontuur maakte.
Het lukte me zelfs om tussen de regenbuien door mijn slaatje van de Albert Heijn zonder morsen op te eten. Na een uur of anderhalf zeilen, moesten we beslissen of we rechtsomkeer zouden maken dan wel verder zouden varen. We hadden de boot namelijk voor de ganse dag gehuurd, maar de vriendelijke mensen van het zeilcentrum hadden gezegd dat we de boot ook na drie uur mochten binnen brengen en dat ze dan maar drie uur zouden aanrekenen. Klantvriendelijk!
Eigenlijk zag ik het nog wel zitten om verder te varen met de wind in de zeilen, maar ik besefte ook dat de terugtocht, tegenwind, een ander paar mouwen zou zijn. En ik voelde dat de vochtigheid, alle regenjassen en zeilpakken ten spijt toch in mijn kleren begon te kruipen. Rechtsomkeer maken leek de verstandigste beslissing.
En ja, de terugtocht was een ander paar mouwen. Het lukte ons gewoon niet om vooruit te geraken, enkel op de zeilen. De wind blies ons telkens weer terug en we bleven afdrijven van onze koers. De motor leek de enige oplossing. Met het aanzetten van de motor kwam bij mij ook de misselijkheid opzetten. Ik had nochtans gehoopt daarvan gespaard te blijven. ‘t Zal de beweging van de boot op de golven geweest zijn. De misselijkheid bleef echter binnen de perken en ik slaagde erin zonder accidentjes het vaste land te bereiken. Het hielp wellicht dat ik het laaste stuk aan het roer zat. Wat een hogere concentratie vereiste dan gewoonlijk, want het stikte er van de windsufers die wilden profiteren van de stormwind in de zeilen.
Na dit natte avontuur moesten we een beetje bekomen in de cafetaria. En kijk, terwijl wij zaten op te drogen, trok de lucht langzaam open. Toch te vroeg teruggekeerd. We besloten dan maar optimaal te profiteren van het mooie weer en een wandeling te maken. We bezochten eerst het Inspiratiecentrum Grevelingen, waar we genoten van een prachtig uitzicht op de omgeving en liepen dan verder naar de zee terwijl we de hapjes opaten die we meegenomen hadden voor op de boot. We genoten van het schouwspel van de veelkleurige kite surfers en vroegen ons af hoe het kwam dat er niet meer ongelukken met die dingen gebeuren.
Dorstig van de strandwandeling zochten we een plekje in de zon op het terras van Strandpaviljoen Brouw. We klonken op de plotse weersomslag en zochten via tripadvisor een goed restaurantje om te gaan eten. Ik reserveerde een tafeltje voor drie in Brasserie Maritime in Zierikzee, een bijzonder charmant dorpje waar ik zeker nog eens wil terugkeren.
Onderweg naar Zierikzee hadden we nog een klein akkefietje toen de eega van onze kameraad whapsapp-gewijs liet verstaan dat ze het toch wel zou appreciëren als we samen met haar zouden avond eten. Wij waren echter nog zo’n uur en een drie kwartier van haar verwijderd. Uiteindelijk werden de plooien min of meer gladgestreken en kregen we haar zegen om in Zierikzee te gaan eten. Ik stond nochtans klaar om onze reservatie af te bellen!
Het was ondertussen zo warm dat we zonder problemen op het terras konden eten. Dat hadden we nooit durven hopen toen we in de gietende regen ‘s ochtends vertrokken! Het eten van Brasserie Maritime was trouwens voortreffelijk. Mijn zeebaas met kokkels was om duimen en vingers af te likken. Ongelooflijk lekker!
Na het avondmaal wachtte ons nog een lange rit naar huis. Gelukkig vliegt de tijd als je in goed gezelschap bent…
Hoewel ik zeilen in stormweer best wel avontuurlijk vond, hoop ik dat ons volgend weekend beter weer te wachten staat.
