Back in Geneva!

Na mijn spurt door de regen naar Brussel-centraal, kwam ik vol adrenaline aan in Leuven. Ik had nog welgeteld 14 minuten om mijn valies te maken en mij dan vervolgens te haasten om de trein van 15.24 naar de luchthaven te halen (gelukkig reisde ik enkel met handbagage). Fijn om nog eens richting Genève te kunnen trekken, wat toch alweer van juli vorig jaar geleden was. Op de luchthaven kocht ik Neuhaus pralines als geschenkje voor onze vrienden in Aubonne. Jammer genoeg was ik er niet meer in geslaagd om bij Bittersweet langs te gaan. De tijd die mij nog restte voor mijn vlucht van 17u zou vertrekken, vulde ik zo productief mogelijk in, tokkelend op mijn werklaptop. Lang leve wifi!

De vlucht verliep vlotjes en mijn vriend stond op zijn vertrouwde plekje op mij te wachten. We namen de trein naar Cornavin en dropten onze spullen af in Hotel Les Arcades, gelegen op de tweede verdieping van een groot gebouw vlakbij het station. De kamer was redelijk basic, maar het bed was goed en er waren voldoende kussens. Meer heeft een mens niet nodig!

Voor het avondmaal trokken we naar Spaans restaurant El Faro, waar we een eeuwigheid geleden al eens aten en dat mij toen echt goed bevallen was. Helaas was het restaurant volgeboekt. De vriendelijke dame aan het onthaal zag mijn teleurstelling en bood ons een hoge tafel met barkrukken aan, zodat we toch een plekje hadden. Heel blij mee! En ja, de paella was even lekker als ik mij herinnerde, helaas kon hetzelfde niet gezegd worden over de prijzen, die flink gestegen waren sinds ons laatste bezoek. We lieten het niet aan ons hart komen en bestelden een lekker glaasje Albariño verdejo en Chardonnay bij onze maaltijd.

Terwijl wij aan het eten waren, kwam er een meisje binnen waaien, type influencer, die graag een crème El Faro, een variant op de crema catalana met verse ananas, wilde. Dezelfde dame die ons een tafeltje had bezorgd probeerde in het Frans uit te leggen dat ze een twintigtal minuten moest wachten op dat dessert, maar het meisje verstond heel duidelijk geen woord Frans. Dus boden wij onze diensten aan als tolken. Het meisje zei dat ze zo lang niet kon wachten, want dat ze haar trein moest halen. Waarop de dame repliceerde dat ze geen crema catalana als take-away kon meegeven. Dat het dessert zich daartoe niet leende. Een heel gedoe, want het meisje wou per sé dat dessert proberen zonder haar trein te missen. Uiteindelijk deed de keuken een inspanning en op vijf minuten stond het dessert voor haar neus.

Nu was ik zelf nieuwsgierig geworden natuurlijk naar die fameuze crème El Far. Dus bestelde ik mij een portie, gewoon om te weten of dat dessert al dat gedoe waard was. En ja, het smaakte mij zeker, maar ik denk dat ik toch de voorkeur geef aan een klassieke crema catalana. Voor mij gaf de verse ananas weinig meerwaarde.

Na de maaltijd maakten we nog een wandeling tot aan het meer en kropen dan op tijd in bed. Kwestie van de volgende dag goed uitgeslapen te zijn voor de Caves Ouvertes van Genève!

Dobberen op het meer van Genève – 20 juli 2019

Onze (korte) zomervakantie meteen al goed ingezet. Toen ik vrijdag onderweg was van Zaventem naar Genève, whatsappte mijn vriend me of ik geen zin had om samen met zijn collega het meer van Genève te verkennen. Tuurlijk had ik daar zin in! Met hete zomerse temperaturen in het vooruitzicht leek een beetje verkoeling zoeken op het meer ideaal.

Zo gezegd, zo gedaan. Na zaterdagochtend de slaap uit onze ogen gewreven te hebben, gingen we naar de plaatselijke COOP om wat proviand (lees: bier, wijn, wasabinootjes, olijven, gevulde pepers, gemarineerde artisjok en ander meer-waardig voedsel) in te slaan. Vervolgens trokken we iets voor het middaguur naar het appartement van de collega in kwestie. De collega had zo mogelijk nóg meer proviand bij dan wij. Van de honger zouden we alvast niet omkomen.

Zwaar bepakt (zo’n rubberboot weegt verrassend veel) trokken we met z’n drieën naar het meer van Genève. Gelukkig was het niet ver wandelen van het appartement van de collega naar het meer. Aan het meer zochten we een plek in de schaduw om de rubberboot op te blazen. Het vertrekkensklaar maken van de boot ging verrassend snel. Het ding had zelfs drie opblaasbare zitjes en een stevige bodem. Zoveel luxe had ik niet verwacht! Alleen een buitenboordmotor ontbrak, we zouden het dus op mankracht moeten doen (er waren maar twee peddels en ik laat de heren der schepping zich graag belangrijk voelen).

We lieten de boot te water aan een steiger en peddelden in de richting van Lausanne. Het was behoorlijk druk op het meer. We waren duidelijk niet de enigen die verkoeling zochten. Al snel werd het eerste flesje bier/wijn gekraakt en we toastten op de vriendschap en mooie zomerse dagen. Zo nu en dan legden we onze boot vast aan een boei of een steiger en zochten we de verkoeling van het water op. Elk strandje waarlangs we voeren, was druk bevolkt met spelende kinderen en van de zon genietende mensen. En het aantal paddle boards in het water was bijna niet te tellen.

De zon speelde in de loop van de namiddag een beetje verstoppertje achter de wolken. Wat op zich niet slecht was, want anders zou het al snel té heet geworden zijn in ons bootje. We genoten al dobberend van vers brood met Zwitserse kaas, watermeloen en andere hapjes. Dankzij de koelelementen van de collega van mijn vriend, was de wijn zelfs nog aanvaardbaar fris te noemen.

Rond een uur of zes vonden we het welletjes. We haalden de boot uit het meer op dezelfde plek als we erin gingen, lieten de lucht uit alle compartimenten en puzzelden tot alle onderdelen mooi opgeborgen waren. We sleurden de hele handel terug naar het appartement van de collega en namen afscheid.

Na een luie namiddag op het meer wandelden mijn vriend en ik doorheen Genève, op zoek naar een niet te duur restaurantje. Uiteindelijk belandden we bij een Thais restaurant in het quartier des Grottes, vlak achter het station van Cornavin. Ik bestelde mij een heerlijk noedelsoepje met scampi. Een perfecte afsluiter van een fijne dag.

De Rhône, beestjes en een boottocht – 30 april 2018

Deze ochtend hebben we afgesproken bij de Jardin du Prieuré de Saint-Jean voor een wandeling langs de Rhône. Toen ikzelf nog in Genève woonde, wandelde ik vaak op dit schaduwrijke pad langs de rechteroever van de rivier. Een stukje natuur waar ik kon ontsnappen aan het lawaai van de wagens die onophoudelijk voorbij raasden op de drukke baan waaraan ons appartementje gelegen was.

We wandelen tot aan het Viaduc de la Jonction en steken de recent heropende spoorwegbrug over. De eerste keer voor mij, want gans de periode dat ik in Genève woonde, was de brug onder constructie. Bijzonder, zo vlak langs de spoorweg lopen, zeker wanneer er een trein langs je voorbij zoeft. Een extra troef van dit viaduct is dat je een schitterend uitzicht hebt op de samenvloeiing van de Rhône en de Arve. De Rhône is helderblauw, terwijl de Arve eerder een troebele modderkleur heeft. Waar het water van beide rivieren samenkomt, ontstaat een interessante mengeling.

Aan de ander kant van het viaduct bezoeken we het kleine, maar gezellige Parc aux animaux du Bois-de-la-Bâtie. Geen grote, exotische dieren hier, maar konijnen, varkens, geitjes, eenden, cavia’s en een mooie collectie vogels. Meer dan genoeg te zien om de kinderen een tijdje te entertainen.

Van de dierentuin wandelen we verder naar de nabijgelegen speeltuin. Het is opvallend frisser dan de twee voorbije dagen. De zon is nog steeds van de partij, maar er is een koude wind opgestoken die maakt dat ik mijn fleece goed kan verdragen. Op weg naar Café de la Tour vallen er zelfs een paar druppels uit de hemel, maar een echte regenbui blijft gelukkig uit.

Café de la Tour is een charmante brasserie in traditioneel Zwitserse stijl. We hebben geluk, met ons gezelschap van acht personen zijn we net voor de middagdrukte gearriveerd. Ik bestel de dagschotel: filets de perche en geniet van een simpele, maar degelijke maaltijd. Het gratis raketijsje voor de kinderen na de maaltijd is een mooi gebaar.

Na het middagmaal steken we de Arve over en lopen langs de linkeroever van de Rhône terug naar het meer van Genève. Via een wandelroute op de derde verdieping van een reeks aan elkaar geschakelde flatgebouwen hebben we een mooi uitzicht op de omgeving. Jammer dat de flatgebouwen zelf zo verschrikkelijk lelijk zijn. Toch wel een minpunt zo vlakbij het hart van Genève.

We blijven even plakken bij een speeltuin, want aan speeltuinen geen gebrek in Genève. Moet natuurlijk wel, want de meeste gezinnen wonen hier in appartementen. Dus is het belangrijk dat er in de stad zelf voldoende speelplekken zijn. Bijzonder cool: de meeste scholen hier stellen de speeltuigen op hun speelplaatsen buiten de speeltijden open voor toevallige voorbijgangers.

Bij het meer aangekomen, besluiten we de stereotype toerist uit te hangen en een boottochtje te boeken. Altijd leuk. De zon blijft haar best doen, maar op het dek van de boot is het bijzonder frisjes. We houden echter dapper vol en zelfs het door de felle wind veroorzaakte regengordijn van de Jet d’Eau kan ons niet van het dek verjagen. Wat een verschil met die keer dat we dezelfde boottocht maakten in de gietende regen. Buiten de fijne mist van de Jet d’Eau en een paar verdwaalde regendruppels hier en daar, houden we het nu droog.

De boottocht is prachtig, maar of de meisjes veel van de omgeving gezien hebben, is twijfelachtig, ze hebben het te druk met mijn vriend lastig te vallen, die letterlijk bedolven wordt onder drie meisjes die allemaal vechten om zijn aandacht. Tja, ik ken mijn plaats. 😉

We stappen van de boot af vlakbij het Brunswick Monument en bewonderen het mausoleum van hertog Charles II de Brunswick, die in ruil voor dit bescheiden monument zijn fortuin aan de stad Genève schonk. Omdat een bezoek aan Genève niet volledig is zonder wat chocolade te kopen, stappen we een chocoladewinkel binnen.

Na al die zon de voorbije dagen, was het te verwachten dat ons goedweergeluk zou op geraken. De regenwolken pakken samen boven Genève en we besluiten wat te gaan opwarmen in het eerste het beste café dat we op ons pad tegen komen. Het blijkt een eerder bruin café te zijn, maar hey, de warme drankjes doen ons ontzettend veel deugd.

We eindigen onze dag in de nogal kitscherige Auberge de Saviese met een pot heerlijke kaasfondue. When in Geneva…

De ganse dag buiten lopen in de kou eist zijn tol: de vermoeidheid slaat toe. Na de maaltijd nemen we dan ook afscheid van onze vrienden en keren mijn vriend en ik naar ons appartementje terug. Moe, maar tevreden en met een maag vol gesmolten kaas. 😉

Genieten van zonnig Genève – 28 april 2018

Lang, lang geleden, toen we nog niet wisten dat ik vroeger dan verwacht naar België zou terugkeren, prikten we het verlengde weekend van de eerste mei als het ideale moment voor een bezoek van twee bevriende koppels en hun kroost. De vluchten werden geboekt en de hotels vastgelegd. Zoals jullie ondertussen allemaal weten, slaagde ik er echter niet in werk te vinden in Genève en keerde ik terug voor een bijzonder mooie job in België. Het geplande lange weekend onder vrienden, wilde ik echter niet missen, dus boekte ik zelf ook een vlucht naar Genève op vrijdagavond 27 april, een dag vroeger dan onze vrienden.

Ik landde vrij laat na een bijzonder vermoeiende week, dus veel meer dan mijn tanden poetsen en in bed kruipen deed ik niet meer na mijn aankomst in de wijk Charmilles.

Na een bijzonder goeie nacht (mijn vriend en ik sliepen allebei tot 9u), zagen we aan de Whatsapp-berichtjes dat onze vrienden ondertussen geland waren. Hun vlucht landde rond half acht in Genève (wat betekende dat ze rond half vijf ‘s ochtends moesten opstaan, ocharme de sukkels). Al moet ik zeggen dat ze, tegen mijn verwachtingen in, nog redelijk fris voor de dag kwamen toen we elkaar ontmoetten bij het bekende Horloge Fleurie.

De drie meisjes waren dolenthousiast ons terug te zien, de jongen (ondertussen toch al elf jaar) was iets gereserveerder. We besloten van het zonnige weer te profiteren (in Genève weet je nooit hoe lang dat zal blijven duren) en de Mouette te nemen naar de overkant van het meer. Spijtig genoeg stond de Jet d’Eau af, waardoor onze vrienden één van dé highlights van Genève moesten missen.

Voor de lunch begaven we ons naar la Buvette des Bains des Pâquis. Eén van de beste plekken om goedkoop te lunchen in het zonnetje in Genève. Elke dag serveren ze een andere dagschotel. Ditmaal was het risotto met gerookte ham, mozarella en asperges. Verrassend lekker! Voordat we ons een plekje zochten op het terras staken we (nuja, ik en de drie meisjes) onze tenen in het water van het meer. Over ijskoud gesproken! Respect voor de zwemmers die zich in dat water durfden wagen.

Na de lunch liepen we naar het einde van de pier en speelden de kinderen nog even op de fitnesstoestellen. Kwestie van plek te maken voor een ijsje. In Genève vind je in elke buurt wel een paar gelatozaken en als liefhebber van Italiaans ijs, kon ik het niet laten zelf ook twee bolletjes te bestellen.

Met ons ijsje in de hand wandelden we verder langs het meer naar de Botanische tuin, één van mijn favoriete plekken in Genève. Zeker in de lente. Alles stond in bloei en we genoten van de kleurrijke azalea’s, blauwe regen, paardenkastanjes en andere bloeiende struiken en bomen. Ik merkte dat de fut er zo langzaamaan uit was bij onze vrienden. Het vroege opstaan eiste zijn tol.

We zochten een plekje op het terras van Le Pyramus en genoten op ons gemak van een drankje terwijl de kinderen in de speeltuin speelden. Nadat iedereen weer wat op krachten gekomen was, wandelden we verder naar de fameuze Broken Chair, symbool voor de strijd tegen landmijnen en clusterbommen.

Omdat ons gezelschap zo moe was besloten we het avondmaal een beetje te vervroegen. Het leek me een goed idee om naar de pastaketen Vapiano te gaan: niet al te duur en zo rond 17u zou het er nog niet al te druk zijn. Het self service systeem is ook ideaal om met kinderen te doen en je kan er ter plekke zien hoe de zelfgemaakte pasta bereid wordt.

De pasta en pizza’s vielen alvast in de smaak. Al merkte je aan de kleine drama’s tijdens het eten dat het tijd werd om de kinderen in bed te steken. Mijn vriend en ik liepen nog even mee naar de Jet d’Eau en namen dan afscheid van onze vrienden, zodat ze op hun gemak naar hun hotel konden terugkeren.

Om te klinken op een succesvolle eerste dag, dronken we met z’n tweetjes nog een glaasje wijn bij Le Rouge & le Blanc. Eén glas wijn kostte er bijna evenveel als de lunch bij Bains des Pâquis. 😉 Maar het was er heel gezellig en de wijn smaakte!

Back in Geneva!

Deze namiddag een beetje vroeger vertrokken op het werk, zodat ik om 17.20u de easyJet vlucht naar Genève te nemen. Het weerzien is een beetje dubbel: enerzijds is het super om herenigd te zijn met mijn vriend, maar anderzijds is het wel een confrontatie met mijn mislukking.

Maar goed, passons. Dit weekend staat volledig in het teken van de verjaardag van mijn vriend, die volgende week een jaartje extra op zijn palmares mag schrijven. We hielden deze avond al een klein pré-feestje in Chinees restaurant Forêt de bambous, gerund door een Chinees koppel dat amper Frans of Engels verstaat, maar heerlijke Chinese gerechten serveert. Fijn dat we nu weer twee inkomens hebben, zodat we niet elke cent drie keer moeten omdraaien. En we ons zelfs een glaasje wijn bij de maaltijd kunnen permitteren.

Benieuwd wat morgen zal brengen, want mijn vriend heeft een verrassingstripje gepland!

De feestsfeer opsnuiven

Toen we zaterdagochtend wakker werden, lag er een dikke laag sneeuw over Genève. We wisten niet of het winterweer gevolgen zou hebben voor de feestelijkheden in de oude stad, maar besloten dat de neerdwarrelende sneeuwvlokken ons niet zouden tegen houden. We duffelden ons dik in en wandelden met de krakende sneeuw onder onze voeten rond het middaguur naar de oude stad.

Bij Place du Molard stonden een paar mannen gratis groentesoep uit te delen (minder lekker als die van de dag voordien) en kregen we onze eerste re-enactment van een zwaardgevecht tussen de Genèvois en de soldaten van de hertog van Savoye te zien.

We liepen verder naar de Passage de Monetier, een kleine middeleeuwse passage die enkel ter gelegenheid van de Escalade wordt geopend. Behoorlijk krap op sommige plaatsen!

We klommen verder richting Terrasse Agrippa-d’Aubigné naar de kathedraal. Onderweg kwamen we voorbij kraampjes waar oude ambachten gedemonstreerd werden (potten bakken, spinnen, textiel verven), kregen we uitleg over hoe een antiek pistool werkt en zagen (en hoorden, amai mijn oren) een bataljon soldaten hun musketten afvuren.

We aten een (bijzonder stevige) boekweitpannenkoek, alvorens onze oren bloot te stellen aan de volgende aanslag: het afvuren van een replica van een kanon uit 1602 op de Promenade de la Treille.

Daarna brachten we een bezoek aan de Salle du Conseil d’Etat in het Hôtel de Ville. Deze zaal wordt enkel tijdens de Escalade voor het publiek open gesteld en bevat enkele prachtige oude muurschilderingen die pas begin vorige eeuw opnieuw ontdekt werden. De muurschilderingen op zichzelf zijn al een bezoek waard, maar we kregen daarbij een boeiende uitleg van een mooi uitgedost lid van de Compagnie 1602. Zo kwamen we te weten dat de historische Escalade eigenlijk plaatsvond tijdens de kortste nacht van het jaar (21 op 22 december). Omdat de protestantse Genèvois echter op dat moment nog niet de Gregoriaanse kalender volgden, was de officiële datum in Genève op het moment van de aanval 12 december, terwijl dat voor de katholieke aanvallers 22 december was.

Na meer dan vier uur in de koude rond gewandeld te hebben, besloten we dat het welletjes was en keerden we naar huis terug. Op de terugweg kruisten we onze vrienden, het Frans-Vietnamees koppel. Ook in Genève is de wereld klein.

Genève – 1 november 2012

Ok, ik geef toe dat Genève niet echt mijn lijstje met nog te bezoeken steden op deze wereldbol stond. De hoofdreden voor ons bezoekje was dan ook de geboorte van de dochter van twee vrienden die ik in de Russische les leerde kennen en die collega-ingenieurs van een ander jaartal bleken te zijn. Ik kende Genève enkele van de deeltjesversneller en van het Palais des Nations, het hoofdkwartier van de VN.

Maar kijk, het was een bijzonder aangename kennismaking met deze Zwitserse stad op een dik uurtje vliegen van Brussel. Voor mij was het pas de tweede keer in mijn leven dat ik voet zette op Zwitserse bodem, na een verblijf in mijn jonge jaren Maloja met de CM (yep, in het beroemde, onlangs verkochte Maloja Palace). We dropten onze bagage af in Hôtel bel’espérance en liepen van daar naar het Meer van Genève om meteen al één van de top tien attracties van ons lijstje te schrappen: le Jet d’Eau. We hadden geluk dat we vergezeld werden door een stralend herfstzonnetje waardoor we konden genieten van een prachtige dubbele regenboog. le Jet d’Eau spuit zo’n 500 liter water per seconde de lucht in aan een snelheid van 200 km per uur. 140 meter hoog is deze indrukwekkende waterstraal. Wij liepen door het watergordijn om dit man made wonder van alle kanten te bekijken.

Na deze verfrissende wandeling lunchten we in de Yo’Mo Lounge. Genève is beslist niet de goedkoopste stad om op restaurant te gaan, maar als je een dagmenu neemt, valt de prijs nog wel meer. We aten kip parmentier en als dessert een werkelijk verrukkelijke sabayon. Ik eet niet zo dikwijls sabayon, omdat ik weet dat het nogal een ongezond dessert is, maar verdorie, het smaakte.

Na het middagmaal had de zon zich verstopt achter de wolken en was het blauw vervangen door grijs, maar het zag er gelukkig niet naar uit dat het snel zou beginnen regenen. We besloten dus te voet naar onze volgende bestemming te gaan: le Palais des Nations. We staken het meer over via een brug en zetten onze weg voort langs de oevers. Uiteindelijk bleek dat de Googlemaps schatting wat aan de optimistische kant was, vooral toen bleek dat we nog een stuk verder moesten stappen om het visitors office te bereiken.

Na een nogal oppervlakkige check van het identiteitsbewijs van mijn vriend (mijn identiteitsbewijs hebben ze niet eens bekeken), kregen we een visitor pass en mochten we de heilige grond van de UN betreden. Maar eerst moesten we nog voorbij de kassa geraken die slechts door één tergend traag werkende jongedame werd bediend die duidelijk trots was op haar talenkennis, want ze probeerde elke bezoeker in zijn of haar moedertaal te begroeten. Bij ons deed ze een verdienstelijke poging in het Duits. Enfin, toen we eindelijk ons toegangsbewijs hadden, was onze groep al vertrokken. Gelukkig werden we door een andere jongedame snel naar de juiste groep geloodst.

We kregen een rondleiding van een gids met een piepstemmetje die vooral veel uitwijdde over de vele geschenken die de VN al ontvangen had. Al was niemand echt onder de indruk van het kokostapijt uit de Filippijnen. De nieuwe vleugel voltooid in de jaren ’70 vond ik ronduit lelijk, het neoclassicistische gedeelte uit de jaren dertig kon er naar mijn gevoel wel mee door. Al straalden de gangen een ronduit ongezellig en kil sfeertje uit, het was interessant om op de plek te staan waar de voormalige League of Nations jammerlijk gefaald heeft de tweede wereldoorlog te voorkomen. Het gebouw had wel een aantal indrukwekkende zalen, waarvan de Council Chamber met de indrukwekkende canvassen van José Maria Sert het meest tot de verbeelding sprak. Vooral omdat deze ruimte vaak gebruikt werd om vredesverdragen tot stand te brengen. Zo werden de onderhandelingen om de eerste golfoorlog te beëindigen hier gevoerd. Toen ik de ruimte binnen wandelde, wist ik meteen dat ik deze bombastische schilderstijl al eerder gezien had. En ja, het werk van José Maria Sert valt ook te aanschouwen (ik wilde eerst bewonderen schrijven, maar ik ben nog steeds geen fan van ‘s mans werk) in het Rockefeller Center. Al bij al vond ik de rondleiding wat tegen vallen. De gids was nogal kort in zijn uiteenzettingen en ik had het gevoel dat er veel meer te vertellen viel over deze toch wel historische plek.

Op de terugweg stopten we nog een bij de beroemde Broken Chair te fotograferen. De stoel symboliseert de strijd tegen landmijnen en clusterbommen. De stoel is maar liefst 12 meter hoog en verbeeldt op een treffende manier het leed dat door deze verschrikkelijke oorlogswapens wordt berokkend.

Op de terugweg naar het oude stadsgedeelte namen we toch maar de tram, want mijn voeten begonnen serieus zeer te doen van het lopen op hoge hakken. We hadden zin in een vieruurtje en stapten de eerste de beste patisserie binnen. En ik kan jullie verzekeren, die Zwitsers kunnen verdorie lekkere gebakjes maken. Zo mooi en verfijnd. Kleine kunstwerkjes om op te eten.

Na ons vieruurtje kuierden we door de smalle straten van de Oude Stad met de ene na de andere antiekzaak of kunstgalerij. Genève is duidelijk een stad voor rijke mensen. Dat zie je aan de prachtige etalages en de hoge prijzen. Genève is een geweldige stad voor wie van luxe houdt en genoeg geld heeft om het zich te permitteren. Wij hielden het bij window shopping. Ondertussen was de avond gevallen en belandden we op het plein met de kathedraal. Het laatste avondlicht zorgde samen met de grijzen wolkenlucht voor een bijzonder sfeertje. We waren nog net op tijd om snel een blik op het interieur van de kathedraal te werpen, maar we hadden niet genoeg tijd om alles grondig te bekijken, dus besloten we hier één van de volgende dagen terug te keren bij daglicht om de glasramen in hun volle glorie te kunnen aanschouwen.

We maakten een snelle tussenstop in het hotel om andere schoenen aan te doen en gingen op zoek naar een plek in de buurt om iets te eten. Keuze zat in de Oude Stad. We belandden in restaurant Le Syracuse, waar ze Zwitserse specialiteiten serveerden. We lieten ons gaan en kozen voor de kaasfondue met boleten. Zwaar, maar o zo lekker. Zo vaak komen we per slot van rekening niet in Zwitserland!

Daarna vonden we het welletjes en kropen we in bed om voldoende energie voor de volgende dag te hebben.

Yet Another Blog

Life on my side

geneva

Back in Geneva!

Dobberen op het meer van Genève – 20 juli 2019

De Rhône, beestjes en een boottocht – 30 april 2018

Genieten van zonnig Genève – 28 april 2018

Back in Geneva!

De feestsfeer opsnuiven

Genève – 1 november 2012