Saint-Lunaire en Dinard – 30 juli 2020

Na het ondertussen gekende simpele ontbijt, wandelen we naar één van de winkels vlakbij om twee nieuwe strandhanddoeken te kopen. We hebben wel van die dunne, snel drogende handdoeken van de Decathlon in de koffer meegenomen, maar die zijn niet zo aangenaam om op het strand te liggen. Dus kopen we twee gloednieuwe handdoeken in de hoop hiervan de rest van de vakantie nog veel gebruik te kunnen maken.

Na grondig onderzoek via googlemaps hebben we een strand gevonden dat ons ideaal lijkt om te paddle boarden, iets verder weg van de drukke stranden vlakbij Dinard. We doen ons badpak onderaan en rijden met de wagen naar Plage de Longchamps in Saint-Lunaire. We vinden verrassend makkelijk een plek om onze auto te parkeren, vissen uit waar je een paddle board kan huren (enkel in de namiddag blijkbaar) en besluiten dan de rest van de voormiddag een wandeling te maken naar de Pointe de la Garde-Guérin. Alweer een zeer mooie wandeling langs de grillige Bretoense kustlijn.

Voor het middagmaal hebben we ons oog laten vallen op Le Surf de Josephine, want ja, kreeft op de menukaart. Helaas, alle (!) tafeltjes blijken gereserveerd te zijn. Ik kan het amper geloven. Verder dan maar naar de enige andere eetgelegenheid op de dijk: L’Alizé, een simpele barak met daarvoor plastieken stoeltjes met rode parasols. Het terras zit stampvol, gelukkig weten we nog net een vrij gekomen tafeltje te bemachtigen, dat de vriendelijke jongedame die ons bedient, snel voor ons ontsmet.

Bij het openen van mijn iphone beschermingshoes, merk ik opeens dat mijn bankkaart en maaltijdcheques-kaart verdwenen zijn. Beide kaarten bevonden zich in de bovenste gleuf van mijn hoes, die met de tijd en het vele gebruik wat losser is geworden. Komt daarbij dat ik vlak voor vertrek een aantal kaarten uit de hoes gehaald heb die ik niet nodig had op vakantie. Gevolg: beide kaarten moeten ergens ongemerkt uit mijn hoes geglipt zijn. We overwegen even om de wandeling opnieuw te doen, maar realiseren ons snel dat dit hopeloos is. Die kaarten vinden we nooit meer terug. Gelukkig gaat het om mijn gewone bankkaart en niet om mijn mastercard. Ik zal deze avond naar Card Stop bellen en bij terugkomst een nieuwe kaart aanvragen bij mijn bank.

Als middagmaal bestel ik mij een tartine Breton, een lekkere geroosterde boterham die vlotjes binnen gaat. Van al die zeelucht krijgt een mens honger…

Om 14u begeven we ons naar de barak waar ze paddle boards verhuren. We reserveren twee boards voor anderhalf uur. Het is ondertussen alweer een tijdje geleden dat we nog op zo’n plank stonden en in het begin is het toch weer even wennen. Zeker omdat paddle boarden door de golven op zee net iets meer uitdaging biedt dan paddle boarden op het meer van Genève. We vallen uiteraard allebei een paar keer van onze plank, maar al bij al gaat het verbazingwekkend vlotjes. Bij één zo’n val speelt mijn vriend bijna zijn zonnebril kwijt (iets waarin ik zelf ook ervaringsdeskundige ben). Bij het boven water komen, realiseert hij zich dat hij zijn bril kwijt is en hij duikt er meteen achteraan. Doordat het water zeer helder is en de bril traag zinkt, slaagt hij er wonder boven wonder in zijn bril te redden. Oef, want zo’n zonnebril op sterkte vervang je niet zo gemakkelijk op reis.

Tijdens het paddle boarden komen we een Antwerps koppel tegen dat één plank voor hun tweetjes heeft gehuurd. Een beetje raar, want dat maakt dat er altijd één persoon in het water moet liggen wachten terwijl de tweede op de plank staat. Staande op mijn paddle board doe ik een babbeltje met het meisje van het koppel. Over corona en de situatie in Antwerpen, tja, waarover babbelt een mens anders?

Na deze sportieve inspanning, kiezen we een plekje op het strand, spreiden onze nieuwe handdoeken uit en genieten we van het zonnetje. Het is merkelijk warmer dan de voorbije dagen.

Na een tijdje geluierd te hebben, rijden we terug naar Dinard. We parken opnieuw in dezelfde parking, lopen snel even langs het hotel voor een sanitaire stop en gaan nog snel even zwemmen bij het Plage de L’Ecluse. Het is bijzonder druk op het strand en het lijkt wel alsof de meeste aanwezigen nog nooit van het coronavirus gehoord hebben. We laten onze spullen achter bij een vriendelijk Nederlands koppel: “Nou, leg het maar onder de bolderkar!” en trekken het water in. Lang zwemmen we niet, want het water is erg frisjes en we vinden het toch wat te druk.

In het hotel nemen we de tijd om uitgebreid al het zand en zout van ons af te spoelen en ons een beetje op te dirken voor ons avondje uit bij Didier Meril. We krijgen een mooi tafeltje voor twee toegewezen met uitzicht op de Plage du Prieuré. We besluiten een beetje gek te doen en gaan voor de ménu dégustation (acht gangen) mét aangepaste wijnen. Terwijl wij zitten te genieten van het ene verfijnde gerecht na het andere, zien we vlak voor zonsondergang een groep kajakkers aan land komen. Doordat het ondertussen eb is, moeten ze een flink eind sleuren met hun kajak, wat ons meteen de nodige entertainment oplevert.

Het eten blijft maar komen en vooral, de glazen wijn worden zeer vlotjes bijgeschonken. Bij de kaas krijgen we zelfs niet één, maar drie glazen aangeboden. Proevertjes van de lokale specialiteiten waaronder de onvermijdelijke cider. Het is allemaal zeer lekker, maar ook nét van het goede te veel. Ik hou mijn hart vast voor de gevolgen morgen….

Mont Saint-Michel – 29 juli 2020

Ontbeten met twee hardgekookte eieren, stokbrood en smeerkaas. Oh well. Vandaag laten we Bretagne achter ons en keren terug naar Normandië voor een bezoek aan de Mont Saint-Michel, de derde toeristische trekpleister van Frankrijk na de Eiffeltoren en Versailles. Benieuwd hoe druk het er zal zijn in tijden van corona.

Na een rit van ongeveer vijftig minuten komen we aan op de werkelijk gigantische parking van de Mont Saint-Michel. We noteren in welke zone we onze auto geparkeerd hebben (parking 13, vak M) en wandelen naar het nieuwe, moderne bezoekerspaviljoen, alwaar ik meteen in de (lange) rij ga staan voor de vrouwentoiletten. Op zulke momenten lijkt het me handig een man te zijn..

Er staat massaal veel volk aan te schuiven bij de shuttles, maar geen erg, we waren toch al van plan deze links te laten liggen. We wandelen te voet naar de barrage op de Couesnon (gebouwd om de verzanding van de baai tegen te gaan) en verder over de voetgangersbrug. We vormen onderdeel van een lange colonne wandelende mensen. Als we gehoopt hadden deze bijzondere plek in alle rust te kunnen verkennen, is die hoop nu echt wel definitief vervlogen.

Toen we vertrokken in Dinard was het bewolkt en frisjes, maar hier trekt de lucht helemaal open en opeens is het veel warmer dan verwacht. Niet aangenaam om in de smalle en soms steile straatjes van de Mont Saint-Michel met een mondmasker te moeten rondlopen. We puffen en hijgen in ons masker.

Aangezien het ondertussen tijd is voor de lunch beginnen we onze zoektocht naar een plek om iets te eten. Het wordt ons al snel duidelijk dat zowat elk restaurant een tourist trap is en de restaurants die volgens tripadvisor wel ok zijn, daar staat natuurlijk een lange rij mensen aan te schuiven.

We lopen dan maar op goed geluk binnen bij Le Mouton Blanc, alwaar we nog een paar vrije tafeltjes ontwaren (die naar mijn aanvoelen, veel te dicht bij elkaar staan, maar goed in Frankrijk is de corona-afstand één meter en geen anderhalve zoals in België). En ja, het eten is bijzonder middelmatig en mijn zalm is te hard gebakken, maar goed, onze magen zijn gevuld. We kunnen er weer een tijdje tegen.

Omdat ik te laat was met het reserveren van de tickets voor de abdij, moeten we onszelf bezig houden tot 16.15u, dat maakt dat we elk straatje ongeveer twee keer gezien hebben, maar het uitzicht op de enorme slibvlakte en de steeds veranderende kleuren van het water blijft fascineren. Begrijpelijk dat dit een populaire toeristische trekpleister is. Alleen mag ik er niet aan denken hoe druk het hier moet zijn in normale omstandigheden.

Rond 15.55u hebben we écht alles gezien en besluiten we ons geluk te beproeven, misschien mogen we iets vroeger binnen dan de tijd die op ons ticket staat en ja, we mogen binnen! De Abdij is een welkom rustpunt na de wandeling doorheen de drukke straatjes en echt het letterlijke en figuurlijke hoogtepunt van ons bezoek. Een plek die, zelfs beroofd van zijn vele kunstschatten, nog steeds grandeur uitstraalt.

Na ons bezoek aan de abdij dalen we de berg af en wandelen we langs de voetgangersbrug terug naar de parking, die ondertussen al een pak leger is dan bij aankomst.

We rijden terug naar Dinard en parkeren onze wagen opnieuw in Parking Centrum. Nu nog een plekje vinden voor het avondmaal. Na de ietwat tegenvallende lunch hebben we allebei zin in iets lekkers.

We slagen erin een vrije tafel te bemachtigen op het terras van de Oyster Club, een viswinkel waar je ook kan eten. Het terras zelf ligt vlak langs de straat, gelukkig valt de drukte van het verkeer mee. En ja, natuurlijk bestellen we oesters! We vragen een schotel samen te stellen met drie verschillende soorten (cancale, fréhel, ostra regal), kwestie van van alles een beetje te proeven. Heerlijk!

Ik vervolg de maaltijd met een zeevruchtenschotel met daarbij een lekker glaasje witte wijn. Mijn vriend heeft tot tweemaal toe pech: de gerechten die hij wil bestellen zijn op (de zaak sluit immers om 21u). Ter compensatie krijgt hij een glas wijn van het huis aangeboden. Sympathiek!

We sluiten de maaltijd af met een laatste portie oesters. Ons libido vaart er wel bij. 😉

GR34-route in Dinard – 28 juli 2020

Vandaag staat de wekker om 8u. We nemen een douche, zetten ons mondmasker op en trekken naar het ontbijt dat geserveerd wordt in een prachtige ruimte van dit vroeger ongetwijfeld zeer voorname herenhuis. Het ontbijt is gewoontjes: een hardgekookt ei, een stuk stokbrood, wat smeerkaas en een potje appelmoes. Kortom, zeer Frans. Het levert ons voldoende energie op om de dag te beginnen, maar niet meer dan dat. Naast ons, is er nog één ander koppel aan het ontbijten, niet bepaald en stormloop dus.

Vandaag plannen we een stuk van de GR34-route langs de kustlijn van Dinard te wandelen. Met temperaturen die net de twintig graden halen, is het niet bepaald strandweer. We wandelen van ons hotel naar Plage du Port Blanc en beginnen daar aan de wandeling langs de ruige, rotsachtige kust.

We hebben amper twintig minuten gewandeld of we stuiten op een wegversperring: het pad is ingestort. We moeten dus helemaal terugkeren en een vrij grote omweg maken om aan de andere kant van de instorting uit te komen.

Het is echt prachtig wandelen. Achter elke bocht ontdekken we weer een nieuwe baai met witte zandstrand, waarop we, ondanks de ietwat frisse temperaturen, redelijk wat zonnekloppers ontwaren. Het is bijna vloed en de zee gooit zich schuimend en bruisend op de rotsen. Prachtig toch, die ongeremde kracht van de natuur.

Voor de lunch stoppen we op Plage de Saint-Enogat, een mooi strand met een restaurant op de dijk met de originele naam, Les Terrasses de Saint-Enogat, waar ik mijn eerste Bretoense hartige pannenkoek (galette) eet met kaas, aardappel en spek. Lekker! Bij mijn eten drink ik een glas kir breton.

Na een sanitaire stop (met een mondmasker naar het toilet, het blijft toch wennen), zetten we onze wandeling verder. Hoe dichter we Dinard naderen, hoe drukker het wordt op het wandelpad. Op de meeste plaatsen is het gewoonweg onmogelijk om één meter (de anderhalve meter van Bretagne) afstand te houden. We kunnen niet anders dan vaststellen dat de mensen over het algemeen vrij nonchalant met de regels lijken om te gaan.

Naarmate de wandeling vordert, komt de zon steeds vaker door de wolken, tot het wolkendek volledig verdwijnt. In de schaduw blijft het serieus frisjes, maar op de zonnig stukken van het pad is het puffen. Het is alleszins warmer dan we verwacht hadden.

We wandelen langs het mooie strand van Dinard (Plage de l’Écluse), maken een kleine tussenstop bij Le Moustache voor een ijsje en gaan verder naar de baai waar we gisterenavond al die bootjes zagen liggen. We passeren langs restaurant La Passerelle du Clair de Lune, dat een diner aanbiedt dat ons doet watertanden, maar ja, jullie raden het al: volzet. Het is duidelijk dat het coronavirus de Fransen niet van hun culinaire geneugten zal afhouden.

Op onze tocht noteren we twee plekken waar het mogelijk is om een paddle board te huren. De weerberichten geven warmer weer naar het einde van de week toe, ideaal om te watersporten.

Ons oorspronkelijk plan was om helemaal tot aan de Barrage de la Rance te wandelen, maar ergens in de helft van de Baie du Prieuré houden we het voor bekeken. Ik moet dringend een sanitaire stop inlassen en de toiletten van het strand waarlangs we passeren zijn zo verschrikkelijk dat ik sneller buiten dan binnen sta. We hebben ondertussen al ettelijke kilometers in de benen en besluiten onze wandeling af te breken en terug te keren naar ons hotel dat zich vlakbij het Plage du Prieuré bevindt (waar het ook mogelijk is om te paddle boarden en kajakken).

Op de terugweg naar het hotel passeren we langs het chique restaurant Didier Meril met een prachtig zicht op de baai. Snel online gekeken of er nog plaats was en jawel, we hebben geluk! We twijfelen niet en reserveren meteen een tafeltje voor twee personen voor donderdag 30 juli.

Na mijn dringende sanitaire stop op het hotel merken we dat we allebei de kracht van de zon onderschat hebben. Toen we vertrokken op onze wandeling was het nog min of meer bewolkt en omdat het redelijk fris was, hadden we geen zonnecrème meegenomen. De weinige zon die er was, had alleszins veel effect op onze velletjes, want je ziet heel duidelijk tot waar mijn driekwart mouwen kwamen en mijn armband is een streepje wit tussen rozig rood. Nochtans hebben we de voorbije weken al stevig wat zon gezien. Het moet zijn dat in Frankrijk de zon harder schijnt. 😉 Gelukkig valt de schade mee. Les geleerd, de komende dagen gaat de zonnecrème standaard in de rugzak van het fototoestel.

Omdat het te vroeg is om al te gaan eten, aperitieven we in het gezellige voortuintje van het hotel met een glas cider en een Leffe. De voortuin ligt in de schaduw en het was er bepaald frisjes. Het verschil tussen zon en schaduw bedraagt naar mijn aanvoelen bijna 5 graden.

We drinken ons glas op en verlaten de schaduw voor de zon. We slenteren op het gemak naar het mooie strand (Plage de L’Écluse) van Dinard en stappen vervolgens een winkeltje met souvenirs binnen om te kijken of ze er misschien mondmaskers met Bretoense motieven verkopen. Helaas, de merchandising is nog niet aangepast aan de huidige situatie. In een biscuiterie met allerlei koekjes, confituren en karamelbereidingen vinden we een whisky uit de regio. Even online zoeken: de whisky is duurder geprijsd dan de flessen we online vinden. Gelukkig vinden we exact dezelfde whisky, de Armorik single malt, in een winkeltje een paar meter verder aan een veel goedkopere prijs. Plus we mogen proeven! Daarvoor doen we graag even ons mondmasker uit!

Voor het avondmaal hebben een tafeltje gereserveerd in restaurant l’Attiseur, wat ‘de aanstoker’ zou betekenen. Beetje een vreemde naam voor een restaurant, maar zolang het eten lekker is, klagen wij niet. Aangezien het ‘s avonds behoorlijk frisjes is, kiezen we voor een tafeltje binnen. Bij het bestuderen van de menukaart valt ons nogmaals op hoeveel goedkoper het eten in Frankrijk is in vergelijking met België. Voor amper 34 euro heb je een heel kwaliteitsvolle driegangenmenu.

We starten onze maaltijd met een aperitief van het huis met cointreau, aperol spritz en crémant. Niet helemaal mijn ding, maar soms moet je al eens uit je comfortzone treden. Mijn voorgerecht met sint-jacobsvruchten is geweldig lekker en ook het hoofdgerecht is fantastisch. Alleen de reuzemacaron valt me een beetje tegen: té groot en té zoet. Beetje jaloers op de kaas van mijn vriend. De wijn die we bij de maaltijd drinken, is uitstekend. En naar goede gewoonte sluiten we af met een glaasje champagne. Wie zegt er dat je champagne alleen maar als aperitief kan drinken?

Saint-Jacques / risotto de céleri / beurre d’ail:

Filet de bar / risotto crémeux / asperges / huile vierge:

Macaron chocolat / fève de tonka:

Kaasbordje:

Terug in het hotel spoelen we het vuil van de dag van ons af en smeren we dikke lagen zon op ons ondertussen rode velletje. Benieuwd wat morgen zal brengen.

Van Leuven over Mechelen naar Dinard – 27 juli 2020

Geen al te beste nacht gehad. Vlot in slaap gevallen, maar dan veel te vroeg wakker geschoten en niet meer terug in slaap kunnen vallen. Zelfs niet met een podcast in mijn oren. Waarschijnlijk zorgen om mijn plantjes. Dat druppelsysteem dat ik last minute voor deze reis kocht, druppelt veel te snel. Ik vermoed allemaal dode planten aan te treffen bij mijn terugkomst…

Mijn vriend en ik pakken de laatste zaken bijeen en vertrekken een trein vroeger dan gepland naar Mechelen. Voor onze vakantie in Bretagne hebben we beroep gedaan op een huurwagen van Cambio. Ik wist dit zelf niet, maar je kan als Cambio-lid ook voor langere tijd een wagen huren. Omdat we toch bijna drie wekend intensief van deze wagen gebruik zullen maken, reserveerde mijn vriend een iets groter exemplaar dan de standaard Cambio. Helaas waren er in Leuven geen grotere wagens beschikbaar, dus moeten we eerst met valiezen en rugzakken de trein op naar Mechelen alvorens aan onze roadtrip te kunnen beginnen.

Gelukkig verloopt de treinrit vlot en op een paar minuten stappen van het station vinden we de Cambio wagen. Mits wat wringen (en het platleggen van één van de zetels achteraan) krijgen we onze twee grote valiezen in de wagen en weg zijn we! Oef! Want tot op het allerlaatste moment, vreesde ik dat het coronavirus roet in het eten zou strooien en dat ik alle boekingen zou moeten annuleren. We voelen ons pas echt op ons gemak wanneer we de Franse grens over zijn. Nu kan de vakantie echt beginnen! Duimen maar dat Frankrijk niet opnieuw in lockdown gaat en we onze plannen kunnen aanhouden.

Na onze eerste tankbeurt ergens in Frankrijk, kopen we wat koffiekoeken en een cookie (voor mij) om ons energieniveau op krikken. We zijn immers al vroeg op weg. In de winkel bij het tankstation kopen we wat natte doekjes om het interieur van de wagen schoon te maken. De cambio is immers niet erg proper. Wel proper: de Franse toiletten. Wat een verschil met de horrortoestanden die ik mij uit mijn kindertijd herinner.

Voor het middagmaal rijden we de autosnelweg af en volgen op goed geluk de aanbevelingen van Tripadvisor om uit te komen bij l’Auberge De Fouilloy in het gelijknamige dorpje Fouilloy, dat zich letterlijk in the middle of nowhere tussen de velden vol met hooibalen bevindt. Ik maak er voor het eerst kennis met ficelle Picarde, een lokale specialiteit met hartige pannenkoek. Als hoofdgerecht ga ik voor de paella, niet echt een streekgerecht, maar wel lekker en zo royaal dat ik mijn portie zelfs niet op krijg. Voor deze copieuze tweegangenlunch betalen we slechts 14,90 euro. Een spotprijsje.

We zetten onze tocht verder naar Dinard en luisteren onderweg live naar de persconferentie van de nationale veiligheidsraad die de verwachte verstrenging van de maatregelen aankondigt. Net op tijd ontsnapt naar het buitenland!

Onderweg krijgen we een beetje regen over ons, maar naarmate we Dinard naderen, wordt het weer beter. We genieten van de mooie landschappen rondom ons en ik ben blij dat ik naast zo’n goeie chauffeur mag zitten.

Rond 18.30u komen we aan in Dinard. Hotel Altaïr heeft geen parkeerplaatsen, dus placeren we onze wagen in een ondergrondse parkeergarage. Het onthaal (met mondmasker) is zeer vriendelijk en de uitbater biedt meteen aan om onze koffers naar boven te brengen (het hotel is gelegen in een mooie, oude villa en heeft geen lift). Aangezien beide koffers zwaar zijn, sleurt mijn vriend er ook eentje naar boven. Wat een helden!

Onze kamer is sober, maar ruim en de douchecabine is duidelijk recent vernieuwd en voorzien van alle mogelijke snufjes. Ik moet zeggen dat het hotel zeer goed meevalt, voor slechts twee sterren. Hierbij nog eens een dikke awoert aan reisbureau Caractère waarbij ik nog een voucher van zo’n 2500 euro heb, en die er niet in slaagden om mij een gepast voorstel voor Bretagne uit te werken. Het voorstel dat ze deden, kwam neer op een reis van slechts negen dagen en dat voor 500 (!!) euro per nacht. Serieus… Het kostte mijn vriend en mezelf twee uur rondsurfen om een vakantie van 18 dagen te boeken voor een gemiddelde prijs per overnachting van iets meer dan 100 euro.

Mijn vriend en ik droppen onze spullen op de kamer en maken een avondwandeling door het mooie Dinard. Het is bewolkt en een tikkeltje aan de frisse kant, maar daarop zijn we voorzien. We snuiven de geur van de zee op en genieten van de mooie uitzichten.

Voor het avondmaal vinden we een plekje op het terras van L’Abri des Flots, één van de restaurants ons aangeraden door de hoteluitbater. Aangezien ik niet veel honger heb na de copieuze maaltijd deze middag, bestel ik een voorgerecht met krab en meteen mijn eerste glas champagne van de reis, gevolgd door een wit wijntje en ja, waarom niet, nog een glas champagne om de maaltijd in stijl af te sluiten. Het eten is heerlijk en het is erg gezellig, maar mijn vriend en ik hebben zo onze bedenkingen bij het naleven van de coronamaatregelen. Het lijkt ons dat de tafels niets goed schoongemaakt worden bij het wisselen van de klanten en ook de menukaarten worden gewoon doorgegeven.

Nog een reden om voor een voorgerecht als avondmaal te kiezen: dan is er ruimte voor een ijsje. Snel online gezocht naar de beste ijsjeszaak van Dinard en jawel, het mojito-ijs bij Glaces Moustache was hemels!

Om ons eten te laten verteren maken we nog een avondwandeling in Dinard, we passeren een prachtige baai die vol met bootjes ligt en het chique sterrenrestaurant Pourquoi Pas, dat een zeer betaalbaar diner aanbiedt. Bij nader online onderzoek blijkt het restaurant helaas tot in september volledig volzet te zijn. Tja, deze reis is in alle opzichten een beetje improvisatie. Ik had noch de tijd, noch de energie om op voorhand uitgebreide opzoekingen te doen. Ik heb zelfs geen reisgids voor Bretagne gekocht. De echt culinaire hoogstandjes zullen we deze vakantie wellicht niet beleven, maar dat hoeft ook niet. We zijn al blij dat we er even tussenuit kunnen met ons tweetjes, na al die maanden lockdown.

We kruipen op tijd in bed, want we zijn moe van een ganse dag onderweg te zijn. Morgen is er een nieuwe dag.

Klinken op de Vlaamse Feestdag in Cassel

Een tijdje geleden viel er een uitnodiging in de bus om op 4 juni de Vlaamse Feestdag te vieren in het Musée de Flandre in Cassel. De uitnodiging was afkomstig van mijn favoriete oud-collega die momenteel in Parijs woont en werkt. Ik ben altijd wel te vinden voor een feestje, maar op het eerste gezicht was Cassel niet meteen makkelijk te bereiken met het openbaar vervoer. Ik polste bij de collega’s die ook uitgenodigd waren of iemand van plan was te gaan, maar de combinatie van de locatie en het tijdstip (een donderdagavond) maakte dat niet veel mensen zich geroepen voelden om richting Frans-Vlaanderen te trekken.

Ik stond dus op het punt om mij te verontschuldigen, toen mijn vriend liet weten dat hij het wel zag zitten om speciaal voor deze gelegenheid wat vroeger uit Genève terug te keren (het weekend van 6 juli hadden we afgesproken met mijn broertje). Na een beetje puzzelen met allerlei vervoersopties kwamen we tot het volgende resultaat: mijn vriend zou donderdagochtend landen in Zaventem, van daaruit de trein naar Leuven nemen om een dagje op het appartement te werken en vervolgens rond 16u de trein in Leuven naar Kortrijk nemen. Ik zou in Brussel-centraal een dikke twintig minuten later op diezelfde trein stappen en we zouden dan samen verder sporen naar Kortrijk. In Kortrijk zouden we de Cambio nemen om van daaruit naar Cassel te rijden.

Tot mijn grote verbazing verliep gans dit plan vlekkeloos. De treinen hadden slechts enkelen minuten vertraging, onze Cambiowagen in Kortrijk startte zonder problemen en de route naar Cassel was geheel filevrij. Het zat ons voor de volle honderd procent mee. In Cassel aangekomen, dropten we eerst onze spullen in het poepchique Chatellerie du Schoebeque (doordat we nogal laat beslist hadden, waren alle B&B’s in de ruime omtrek volgeboekt). Tot onze verbazing troffen we in het midden van onze kamer een groot bad mét douche aan. Geen idee of we toevallig in een suite waren beland, maar aan ruimte hadden we alleszins geen gebrek.

Om 19.30u stipt meldden we ons aan bij de ingang van het Musée de Flandre, alwaar we begroet werden door mijn oud-collega die blij verrast leek ons te zien. Dat was meteen het startschot voor een bijzonder fijne avond met véél champagne en hapjes geïnspireerd op Vlaamse klassiekers (op een gegeven moment werden er zelfs puntzakken met frietjes rondgedragen). We maakten kennis met de nieuwe vriend van mijn oud-collega, een bijzonder sympathieke jongeling met wie het meteen goed klikte en liepen zelfs mijn oud-baas en haar echtgenoot tegen het lijf. Een onverwachte reünie. Natuurlijk polste onze oud-baas naar de reorganisatie en de naweeën daarvan, maar toen ik haar vroeg of ze geen zin had om terug te komen, was haar antwoord resoluut: “Absoluut niet!”.

Naast al die culinaire, met champagne overgoten, uitspattingen, hadden we de gelegenheid om de bijzonder fijne tentoonstelling ‘Feesten en Kermissen ten tijde van de Bruegels‘ te bezoeken. De getoonde werken waren allemaal van hoge kwaliteit en zo vol van details dat je er naar kon blijven kijken (“Kijk, een kakkend ventje! Kijk, een oude dame die haar maaginhoud ledigt! Kijk, een overspelig koppel dat betrapt wordt!”). Knap hoe de schilders uit die tijd erin slaagden een hele wereld te vatten in hun werken.

Aangezien we een hotel geboekt hadden, bleven we tot redelijk laat op de receptie (die Belgische pralines waren te lekker om te laten liggen). Fijn dat ik als afscheidscadeautje een prachtige catalogus meekreeg van de tentoonstelling. Daar ga ik zeker nog regelmatig in bladeren.

We eindigden de avond met een gezamenlijk bad in onze hotelkamer. Als de kans zich voordoet, moet je ervan profiteren, niet?

Afscheid van de Opaalkust – 2 april 2018

Gezien mijn onprettige ervaringen de avond voordien, besloot ik het ontbijt wijselijk aan mij te laten voorbijgaan. Per slot van rekening zouden mijn vriend en ik over een paar uur de terugrit naar Borgerhout aanvangen en ik had geen zin in een paar noodstoppen onderweg.

Om ons verblijf aan de Opaalkust toch in schoonheid te beëindigen, maakten we nog een kleine wandeling in het charmante dorpje Wissant en een aller-, allerlaatste strandwandeling. De wind door mijn haren maakte dat ik me al wat beter voelde, dus nam ik ‘s middags het risico om een pannenkoek met chocoladesaus te bestellen. Geen idee of dat een verstandige keuze is bij maag- en darmproblemen, maar ik had het gevoel dat ik suikers nodig had en jawel, mijn lichaam protesteerde niet. Oef.

De terugrit naar Borgerhout verliep verder zonder problemen. Ik gebruikte het merendeel van de rit om wat slaap in te halen. Al voelde ik me nog redelijk suf toen we aankwamen. Mijn vriend en ik dropten onze bagage af op mijn studio en we reden verder naar zijn ouders om hun wagen terug te brengen.

Zoals we dat van zijn ouders gewoon zijn, hadden ze een copieus avondmaal voorzien, iets waar ik, gezien de omstandigheden, niet zoveel zin in had. Ik at dus heel voorzichtig wat kleine porties, gelukkig zonder nadelige gevolgen.

Jammer dat ons reisje aan de Opaalkust eindigde op een ietwat valse noot, maar als je op zoek bent naar prachtige stranden, mooie natuur en schattige dorpjes, is de Opaalkust zeker een aanrader.

Boulogne-sur-Mer – 30 maart 2018

Na een deugd doende nachtrust begaven we ons naar het ontbijt. De weersvoorspellingen voor deze Goede Vrijdag zagen er niet al te veelbelovend uit. Regen, regen en nog eens regen. Niet bepaald het gedroomde weer om lange romantische strandwandelingen te maken. Het was vrij rustig aan het ontbijtbuffet in ons hotel, buiten ons was er nog één ander koppel. Terwijl we genoten van een ontbijt met een zachtgekookt eitje en enkele plaatselijke kazen, bespraken we ons plan van aanpak voor de komende dag.

We besloten naar Boulogne-sur-Mer te rijden omdat een stad altijd meer opties biedt voor regenachtige dagen. Terwijl we langs de Opaalkust naar het zuiden reden, genoten we van de mooie, glooiende landschappen onderweg. De groene velden en pittoreske dorpjes deden me een beetje aan Schotland denken. Wat minder vergezocht is dan het lijkt, want de Engelsen hebben meer dan eens voet aan de grond gehad in dit stukje Frankrijk.

Aangezien, ondanks de dreigende wolken, de regen nog even uitbleef, stopten we onderweg voor een wandeling in de duinen. Hoewel de mens overduidelijk zijn sporen heeft achtergelaten in dit landschap (aan bunkers geen gebrek), ademt de Opaalkust woeste ontembaarheid uit. Wat een verschil met de Belgische kust. De natuur heeft op de meeste plekken nog echt vrij spel en de wind en de regen lijken er zoveel heviger tekeer te gaan.

In Boulogne-sur-Mer aangekomen, zochten we een parkeerplek vlakbij Maison de la Beurière. Helaas bleek dit traditionele vissershuis gesloten te zijn. Jammer, want het leek me boeiend om een dieper inzicht te krijgen in het leven van een vissersfamilie uit het einde van de negentiende eeuw.

Als alternatief kozen we voor een bezoek aan Nausicaä Centre National de la Mer. Het zag er immers naar uit dat de regen die gestaag was beginnen vallen toen we Boulogne-sur-Mer binnen reden nog wel even zou blijven voortduren. Ik moet zeggen dat mijn verwachtingen na de teleurstelling in Lausanne niet al te hoog gespannen waren. Maar ik werd aangenaam verrast: Nausicaä is een prachtig complex met schitterende aquaria en veel gelegenheden om de vissen van dichtbij te zien. Er is zelfs een mooie collectie reptielen en een (ethisch verantwoorde) zeeleeuwenshow. Veel mooier dan het aquarium in Lausanne. Alleen de bediening van hun cafetaria dient wat bijgeschoold te worden: veel te lang moeten wachten op een eenvoudig vissoepje (dat wel lekker was).

Er was zoveel te zien en te beleven dat we pas na 16u opnieuw buiten stonden. We hadden geen van de twee verwacht dat ons bezoek zo lang zou duren. Heel dikke aanrader, dus.

Veel tijd om Boulogne-sur-Mer zelf te ontdekken bleef er bijgevolg niet meer over, want ik had om 19.30u een tafeltje voor twee in de Green Bistrot in Wissant gereserveerd, toch een half uur rijden vanuit Boulogne-sur-Mer.

Mijn arme vriend had helaas ergens een verkoudheid opgedaan, dus lasten we noodgedwongen een tussenstop in bij een apotheek vlakbij de Notre Dame Basiliek om wat pijnstilers en keelpastilles te kopen. Toch weer typisch: het lijkt alsof mijn vriend en ik alleen maar ziek worden tijdens verlofperiodes.

Na de nodige medicijnen ingeslagen te hebben, besloten we nog snel een bezoek te brengen aan de crypte van de Notre Dame Basiliek. We waren er om 17u, een half uur voor sluitingstijd. En alhoewel een half uur zeker voldoende is om alles gezien te hebben, zou een kwartiertje extra ons bezoek net iets comfortabeler gemaakt hebben. Het voordeel was wel dat we de crypte voor ons alleen hadden, wat ons bezoek extra speciaal maakte.

We sloten ons bezoek aan Boulogne-sur-Mer af met een wandeling op de vestigen daterend uit de dertiende eeuw. Zeer mooi. Net toen we op de terugweg naar de auto waren gingen de hemelsluizen opnieuw open. Veel kon ons dit niet deren, want we waren nog vijf minuten van de wagen verwijderd. Schitterende timing.

Omdat het gans de weg van Boulogne-sur-Mer naar Wissant pijpenstelen regende, besloten we ons originele plan om eerst de wagen aan het hotel te parkeren en van daar te voet te gaan te laten varen en gewoon rechtstreeks naar Green Bistrot te rijden.

Green Bistrot bleek een hippe plek te zijn met heerlijk eten. Ook nu weer waren we verbaasd over de kostprijs van het menu. Fijn dat je onbekommerd kan genieten van lekker eten zonder daar financieel je broek aan te scheuren. Alleen hadden ze de verwarming wat mij betreft wat hoger mogen zetten. 😉 En ja, natuurlijk at ik Sint-Jacobsvruchten, because, why not? En die crème brûlée met Baileys mocht er ook zijn.

Superavond!

Van Borgerhout naar Wissant – 29 maart 2018

Over het algemeen vind ik het prima om zonder auto door het leven te gaan, maar aangezien sommige plekken op deze aardkloot nu eenmaal moeilijk met het openbaar vervoer te bereiken zijn, komt zo’n ding toch af en toe van pas. Vooral als je van plan bent een romantisch weekendje met zijn tweetjes aan de Opaalkust door te brengen. 😉

Bijgevolg namen mijn vriend, die de avond voordien geland was, en ik donderdagochtend vroeg de trein naar Herentals, alwaar zijn ouders ons kwamen oppikken aan het station. De ouders van mijn vriend waren immers zo vriendelijk om ons hun voiture te lenen, een hip, wit Opel bestelwagentje met al heel wat kilometers op de teller.

Na een snel ontbijt vertrokken we onder een stralend zonnetje richting Frankrijk. Beter weer dan voorspeld, hopelijk zou dat zo blijven. We liepen een twintigtal minuten vertraging op om wille van een ongeval, maar verder verliep alles op rolletjes. Onderweg naar onze bestemming reserveerde ik alvast een aantal leuke restaurantjes voor de komende dagen. Kwestie van in het ongetwijfeld drukke paasweekend geen energie te verspillen aan de zoektocht naar eten.

Zo rond de middag begonnen we uit te kijken naar een geschikte lunchplek die we vonden bij La Consoeurie in Dunkerque, yep, het dorpje van, naar mijn bescheiden mening, de beste film van 2017 (niet dat ik in 2017 zoveel films zag). Voor slechts veertien euro aten we een heerlijke lunch met Sint-Jacobsvruchten als hoofdgerecht en een soort trifle met appel en kaneel als dessert. En achteraf kregen we nog een gratis glaasje champagne aangeboden van het huis. En dan te bedenken dat je in sommige etablissementen alleen al voor een glas champagne veertien euro betaald.

Rond 15u kwamen we aan in ons hotel vlakbij het strand. Het was nog vrij rustig, omdat de paasvakantie pas in het weekend begon. We dropten onze bagage af en profiteerden van het feit dat het nog altijd droog was om een mooie strandwandeling te maken in de richting van Cap Blanc-Nez. Tijdens onze wandeling werd ons pad ettelijke keren versperd door kleine riviertjes die vanuit de duinen richting de zee snelden. Over de meeste riviertjes konden we, mits een goeie aanloop, springen, maar voor sommige kwam er wat meer creativiteit aan te pas. Eén keer moesten we zelfs een afgevallen tak gebruiken om aan de overzijde te geraken zonder natte voeten.

We genoten met volle teugen van het mooie, brede zandstrand. Helaas begon de lucht tijdens onze wandeling steeds meer te betrekken en duurde het niet lang voordat de eerste regendruppels zich aandienden en al snel zaten we in een heuse stortbui. Er zat niets anders op dan rechtsomkeert maken. We verlieten het strand in de hoop langs de gewone weg sneller bij ons hotel te zijn. De wandeling terug was inderdaad korter, maar dat verhinderde niet dat we volledig doorweekt rond 17.45u in het hotel aankwamen. De tijd dat mijn winterjas nog waterafstotend was, ligt ondertussen ook al ver achter ons.

Terwijl we terug op temperatuur kwamen in onze hotelkamer (gelukkig deed de chauffage enorm goed haar werk), bespraken we het avondmaal. Ik had ‘s ochtends immers al het eten geregeld voor de komende dagen, maar voor deze avond zelf had ik nog niets voorzien. De eetgelegenheden die we gepasseerd waren in het dorpje, trokken ons niet meteen aan. Tripadvisor to the rescue en zo viel onze keuze op La Chaloupe. Aangezien het nog steeds pijpenstelen regende, leek het ons aangewezen om op voorhand onze komst telefonisch aan te kondigen. Kwestie van niet van een natte reis te moeten terugkeren. Spijtig genoeg hadden noch mijn vriend noch ik ontvangst in ons hotel. Gelukkig hielp de vriendelijke dame aan het onthaal ons uit de nood en zo vernamen we dat La Chaloupe een deal had met ons hotel waardoor we recht hadden op een gratis aperitief. mooi meegenomen!

We deden elke jas aan die we bij hadden (windstopper, regenjas en daarover mijn winterjas) en vertrokken door de gietende regen naar het restaurant. La Chaloupe bleek een bijzonder gezellig restaurant te zijn en wat meer was: het was er lekker warm! We genoten van een bordje fruits de mer als voorgerecht en ik zette de maaltijd voor met een heerlijke, zij het gigantische, portie vissoep. Daarbij dronken we een flesje Franse wijn.

Terwijl wij al flink opgeschoten waren met ons hoofdgerecht kwam rond 21.20u een koppel binnen met twee jongens van, naar ik schat, vier en vijf jaar oud. Op een tijdstip waarop de meeste kinderen van die leeftijd al lang in bed lagen, moesten zij nog aan het avondmaal beginnen. De jongens gedroegen zich echter voortreffelijk op dit late uur. Het gezin sprak een mengeling van Spaans, Duits, Engels en Frans. Misschien volgden ze wat de maaltijden betreft de Spaanse gewoontes. 😉

Omdat het me zo gesmaakt had, kon ik niet laten nog een klein dessertje te bestellen, een colonel (citroensorbet met een scheut wodka), leek me een ideale afsluiter. Gevolgd door een kopje thee om nog wat extra warmte op te doen alvorens door de regen en de kou naar het hotel terug te keren.

Als God in Frankrijk

Uiteraard volgt er op een later tijdstip een uitgebreider verslag van onze wedervaren aan de Côte d’Opale, maar één ding moet me alvast van het hart: het eten is hier geweldig goedkoop én lekker! Qua prijs-kwaliteit zijn we met ons gat in de boter gevallen. Het contrast met Zwitserland kan amper groter zijn. Ja, op culinair vlak zit deze vakantie alvast snor, nu alleen nog een beetje beter weer en dan zijn we helemaal met ons gat in de boter gevallen.

Yvoire – 9 mei 2016

Ons laatste gezamenlijk ontbijt. Snif. Mijn vriend en ik hadden dit lange Hemelvaartsweekend nog wat langer gemaakt met een extra dag verlof op maandag, maar voor onze vriend en de kinderen was deze maandag een gewone werk- en schooldag. We stonden dus voor dag en dauw op om de kinderen op tijd naar school te brengen. De kinderen toonden vol trots hun school, waarna we afscheid namen met heel veel dikke knuffels. Dit weekend was echt een schot in de roos op elk vlak. Het weer was fantastisch, het klikte heel goed met ons petekindje en de twee andere kinderen, we slaagden erin een dagje door te brengen met onze vrienden uit Meyrin, we leerden mooie nieuwe plekken kennen en aten kaas in allerlei vormen en soorten. Mooie herinneringen die niemand ons nog kan afpakken.

Na de kinderen op school afgezet te hebben, bracht onze vriend ons en al onze bagage naar Nyon. Wij lieten de bagage achter in de lockers van het station van Nyon. Tot onze grote opluchting waren de lockers meer dan groot genoeg om mijn grotendeels lege super size koffer in te krijgen (tja, cadeaus nemen nu eenmaal veel plaats in). Van het station wandelden we naar het vertrekpunt van de ferry naar Yvoire, onze laatste bestemming van het weekend. Spijtig genoeg, zagen we de ferry net vertrekken en bleek bij nadere inspectie de volgende ferry pas anderhalf uur later te vertrekken. Dat zal ons leren niet op voorhand de vertrekuren te consulteren. Nuja, echt gehaast waren we niet. We dronken een theetje en kochten postkaartjes in een winkeltje. Uiteraard verkochten ze daar geen postzegels en moeten we helemaal terug wandelen naar het postkantoor van Nyon dat zich aan de achterkant van het station bevond om postzegels te kopen. Oh well.

Gelukkig waren we mooi op tijd voor de ferry van 10 uur. Samen met een Nederlands koppel waren wij de enige opvarenden. Het weer was helaas omgeslagen. De mooie zon die ons de voorbije dagen zo gul verwarmd had, was weggekropen achter een dikke laag grijze wolken en een frisse regenbui leek niet veraf. We kozen er toch voor om op het bovendek plaats te nemen en weggedoken in onze fleece te genieten van het zich verwijderende uitzicht op Nyon. Een half uurtje later zetten we voet aan wal in Yvoire, een ongelooflijk schattig middeleeuws stadje dat bijzonder fotogeniek is. We liepen door de bijna verlaten straatjes en genoten van de eerste keer met ons tweetjes zijn sinds het begin van het weekend. Hoe fijn het ook is om samen met vrienden dingen te doen, dit extra dagje was de perfecte afsluiter van het lange weekend.

Tijdens onze wandeling liepen we een winkeltje met mooie glazen juwelen binnen. Mijn vriend kocht me een paar mooie helblauwe oorringen. Ze pasten perfect bij mijn outfit van de dag en ik besloot ze aan te houden. De grijsgrauwe wolken wilden nog steeds geen plaats maken voor de zon, dus gingen we voor een uitgebreide lunch. Tripadvisor raadde ons Le Pré de la Cure aan en dit prachtige restaurant bleek een schot in de roos. Die tweede plek in de rangorde van restaurants is meer dan verdiend! (De ober liet wel een steek vallen door mijn vriend een ander gerecht te brengen dan hij besteld had, maar goed, het geserveerde was zeker zo lekker.)

Dit aten wij:

Amuse-bouche
Coque De Magret De Canard Fumé, Féra Du Léman En Tartare Aux Herbettes
Dos De Cabillaud ‘Skrei’ Rôti Au Four Aux Asperges Vertes Et Chips De Chorizo
Carré D’agneau, Macaroni De Légumes, Cromesquis De Pommes De Terre Et Jus À La Sarriette
Plateau Des Fromages De La Ferme Du Noyer
Chocolat, Gingembre, Agrum
Panna Cotta Au Chocolat

Een beetje tipsy verlieten we als allerlaatsten het restaurant en liepen we naar de Jardin des cinq Sens, een prachtige tuin waarin elk gedeelte aan een ander zintuig gewijd was. Heel bijzonder dat je in een tuin aangemoedigd wordt om blaadjes te plukken en tussen je vingers stuk te wrijven om de geuren op te snuiven. Al moet ik zeggen dat de toegangsprijs voor deze tuin wel wat aan de hoge kant is. Voor een gezin van vijf wordt zo’n bezoek al snel een kostelijke affaire en echt kindvriendelijk kan je de tuin ook niet noemen.

Na het bezoek aan de tuin liepen we op het gemak terug naar de aanlegsteiger van de ferry. We moesten nog even wachten op de volgende ferry en maakten daarom nog een kleine wandeling langs de waterkant. De ferry was bij de terugtocht uit Yvoire bijna even leeg als op de heenvaart. Alleen bleek er bij de aanlegsteiger in Nyon nu een gigantisch lange rij mensen te staan aanschuiven om de ferry te nemen. Wellicht allemaal mensen die in Zwitserland werken en ‘s avonds de ferry terug nemen naar hun woning in Frankrijk.

We waren al een dikke vijf minuten stappen van de ferry verwijderd toen mijn vriend zich realiseerde dat hij zijn fleece niet meer bij had. Ik was er zeker van dat hij deze nog bij zich had op de ferry, dus hij moest daar zijn blijven liggen. Meestal overkomen zulke dingen mij (ik ben nogal slordig als het erop aankomt op mijn eigen spullen te letten), dus ik was blij dat het bij hoge uitzondering mijn vriend was die ergens iets was vergeten. Omdat de rij wachtenden bij de ferry zo lang was, schatte ik dat hij een goeie kans had om zijn fleece nog op te halen. Meteen zijn enige kans, want als de ferry zou vertrekken, was er geen enkele mogelijkheid om nog aan de fleece te geraken, we hadden immers een vlucht te halen. Mijn vriend liet alle overtollige ballast bij mij achter en spurtte naar de ferry. Ik liep op mijn dooie gemak terug naar de aanlegsteiger en zag hem even later vanuit de verte zwaaien met zijn fleece. Inderdaad laten liggen op de ferry. Toch wel blij mee, want deze fleece was nog een souvenir uit Chicago.

Terug in het station van Nyon haalden we onze koffers uit de lockers en namen we de trein naar de luchthaven van Genève. Bij aankomst in de luchthaven viel het ons op dat er geen spoor was van extra veiligheidsmaatregelen zoals een pre-check. Volledig begrijpelijk, want zoiets kost geld en laten we eerlijk zijn, zo’n pre-check verplaatst gewoon het risico naar een andere plek. Laat ons hopen dat ze dit in Zaventem ook snel inzien en dat de situatie daar zich weer snel normaliseert.

Op de luchthaven kocht ik chocolaatjes voor mijn collega’s en dronken mijn vriend en ik een smoothie, kwestie van toch iets binnen te hebben, want na ons copieus middagmaal hadden we geen van beiden honger.

En jawel, ook ditmaal liepen we weer een bekende tegen het lijf. De ex-vriendin van de neef van mijn vriend bleek op hetzelfde vliegtuig als wij te zitten. Sterker nog, we namen dezelfde trein richting Leuven. Nadat ze voor haar postdoc naar de USA was getrokken en het uit raakte met de neef van mijn vriend, hadden we haar niet meer gezien. Dus ik was echt wel benieuwd om te horen wat haar in Genève bracht. Bleek dat ze in Lausanne woonde en werkte en nu naar België terug kwam voor een dringende operatie aan haar ogen. We hadden het nooit geweten, maar de kans dat ze op latere leeftijd blind zal worden, is reëel. Van zo’n verhaal moet een mens wel even slikken, zeker als het gegeven heel droog en feitelijk verteld wordt door een verder bijzonder levenslustige en ambitieuze dame. Veel meer dan haar veel succes wensen met de operatie konden we bij het afscheid nemen in Leuven niet echt doen. Zelfs al is deze operatie slechts uitstel van executie, ik hoop van harte dat in de toekomst een oplossing voor haar aandoening gevonden wordt.

Yet Another Blog

Life on my side

frankrijk