fotografie

Mijn eindwerk fotografie

Kleur:

Beweging:

Portret:

Reportage:

De portretfoto’s en het vrij werk heb ik eruit gehaald, alleen de foto van een onbekende toerist in Barcelona heb ik behouden. Jammer genoeg waren bij het afdrukken mijn portretfoto’s wat groener uitgevallen dan verwacht. Vreemd, want ik kan met niet herinneren dat er tl-licht in de ruimte was toen ik foto’s nam. Groene mensen zijn niet sexy. En mijn kleurenfoto’s komen veel beter tot zijn recht op een scherm dan op afdruk. Rood afdrukken, is altijd wat moeilijker, zei de leraar. Spijtig, want ik was deze keer best wel tevreden over mijn foto’s. Achja, een reden te meer om in de digi3 nog beter mijn best te doen.

Ingeschreven!

Voila, sinds vanavond ben ik officieel ingeschreven voor de cursus digitale fotografie van het CVO. Ik had stiekem liever fotografie aan de academie gevolgd, maar ik moet realistisch blijven en toegeven dat een dag maar 24 uur heeft en een week maar 7 dagen. Een ganse zaterdag opofferen zag ik niet zitten. Ik houd er graag nog een sociaal leven op na, ook. Vanaf september offer ik enkel de zaterdagvoormiddag op en een beetje slaap. Who needs sleep anyway. 😉

Om dit heuglijke feit te vieren, heb ik meteen wat strips in het Besloten Land gekocht. Omdat een stripcollectie nu eenmaal nooit groot genoeg kan zijn. 😉

Twijfel

Een tijdje geleden had ik het voor mezelf uitgemaakt: het schooljaar 2008-2009 zou ik mij wat meer inwerken in de wereld van de fotografie. Ik fotografeer al jaren, maar neem zelden de tijd om écht na te denken over instellingen en compositie. Hierdoor stijgen mijn foto’s niet uit boven het niveau van deftige snapshots. Daar wilde ik iets aan doen en bij voorkeur onder deskundige begeleiding. Mijn voorkeur ging uit naar een CVO-cursus, omdat deze cursus maar een half jaar duurt en niet te veel uren in de week opsoupeert, waardoor de invloed op mijn toch al overvolle agenda beperkt blijft. Helaas, digitale fotografie is populair en de cursus is al een hele tijd volzet.

Een alternatief gezocht dan maar. Ook Syntra bleek opleidingen fotografie aan te bieden. Helaas valt de enige korte opleiding samen met onze reis naar Australië. Goed, dan toch maar eens gekeken wat ze bij de Academie te bieden hadden. En dat terwijl ik op voorhand gezegd had, dat ik dit zeker niet zou doen, omdat ik weet hoe intensief die opleiding is. Ok, ik heb de vorige jaren nog wat bijgestudeerd, maar ik denk dat drie dagen blokken voor een examen per jaar en wat papers schrijven niet te vergelijken valt met een opleiding van tien uur in de week plus bijkomende opdrachten.

Nu zag ik dat er sinds dit jaar een nieuwe formule aangeboden werd: een weekendcursus digitale fotografie. Een opleiding van vijf jaar van acht uur in de week en die acht uur worden enkel op de zaterdag gegeven. Ik zag het helemaal zitten. Dit zou ik gaan doen! De opleiding viel zonder problemen te combineren met mijn twee taalcursussen tijdens de week. Maar toen de inschrijvingsdatum naderde, sloeg de twijfel weer toe. Zou ik dat kunnen volhouden? Een ganse zaterdag opofferen in combinatie met een druk sociaal leven en twee talen die toch ook een zeker engagement vragen. Ik heb nu al vaak het gevoel dat ik mezelf achterna hol en het is nota bene vakantie!

Aan de andere kant is fotografie iets waar ik me meer op zou willen toeleggen, maar me inschrijven en het vervolgens niet volhouden is niet alleen een geldelijk verlies maar ook gezichtsverlies. Enfin, ik geef mezelf tot dit weekend om de knoop door te hakken en daarna zal ik er nooit meer over zeuren.

Een beetje teleurgesteld

In de fotografiecursus waaraan ik deze maand vier avonden lang drie uur van mijn kostbare tijd besteed heb. Het bleef voor mij allemaal een beetje te theoretisch. Te veel (saaie) powerpointpresentaties, te weinig praktijk. Ik had gehoopt dat de cursus iets meer hands-on zou zijn. Pas op, ik ben ervan overtuigd dat je een theoretische basis moet hebben om goeie foto’s te nemen, maar de theoretische uitleg had beperkt kunnen blijven tot één avond. Fotograferen leer je toch voornamelijk door het te doen. Trial and error. Waarom niet wat uitleg over flitsen geven en dan de mensen dit laten proberen? Ter plekke, onder begeleiding.

Enfin, geen kwaad woord over de mensen van Foto gamma, een bende enthousiaste amateurfotografen die echt hun best gedaan hebben om er iets van te maken. Misschien verwachtte ik gewoon te veel. Misschien heb ik al te veel over fotografie gelezen om iets uit een basiscursus te kunnen halen. De tips en tricks die ze meegaven over portretfotografie, landschapsfotografie, architectuurfotografie, enzovoort kende ik al. En vaak zijn de beste en origineelste foto’s degene die de conventies aan hun laars lappen. De als voorbeeld getoonde foto’s vond ik vaak ook maar gewoontjes. Klassieke landschappen, portretten die photshopgewijs wazig gemaakt zijn en waarvan alleen de ogen scherp zijn, tja, echt aanspreken doen zulke foto’s mij niet. Maar hier speelt natuurlijk het aspect persoonlijke smaak.

Waarmee ik totaal niet gezegd heb dat ik vind dat ik goeie of originele foto’s maak. Ik vind van mijn eigen foto’s dat ze maar al te vaak blijven steken in clichébeelden. Ik mis een originele invalshoek, die sprankel die een gewoon onderwerp kan optillen tot een geweldige foto. Mankeer ik talent? Moet ik gewoon blijven oefenen? Ik weet het niet. Dit alles zal mij echter niet tegenhouden een keuze te maken uit de lijst van activiteiten die foto gamma het komende jaar nog organiseert, maar ik zal enkel aanwezig zijn als ik er zeker van ben dat het programma mij aanspreekt.

Fotografiecursus

Mijn medecursusten en de organisatoren van de cursus vonden de foto’s die ik vanavond getoond heb, allemaal geweldig. Natuurlijk streelt dat mijn ijdelheid, ware het niet dat ik een klein beetje valsgespeeld heb. In plaats van er deze week op uit te trekken om foto’s te nemen voor de opdracht, heb ik een soort “best of” samengesteld van vroegere foto’s die in de opdracht pasten. Minimum effort, maximum results. 😉

Cursus fotografie

Omdat ik gewoonweg te veel vrije avonden in de week heb (haha), volg ik deze maand op woensdagavond een fotografiecursus. Gisteren was de eerste les en eerlijk gezegd, viel het mij wat tegen. Het was een heel algemene uiteenzetting over elementaire zaken als diafragma, sluitertijd, scherptediepte, witbalans, enzovoort. Dingen die ik onderhand al wel wist, maar goed, de cursus stond open voor iedereen, ik kan het ze moeilijk kwalijk nemen dat ze bij de basis beginnen. We kregen op het einde van de lange en een beetje saaie uiteenzetting een opdrachtje mee naar huis. Experimenteer wat met witbalans en scherptediepte. Redelijk vaag, wat mij betreft. ‘k Denk dat ik mijn eendjes nog eens ga laten opdraven. 😉

Verrast

Het was me het weekend wel. Vrijdag verjaarde ik en da’s altijd een goeie gelegenheid om te vieren. Niet dat ik mijn geboortedag zo bijzonder vind of dat ik erop sta te springen om alweer een jaartje extra op de teller te zien verschijnen (integendeel zelfs), maar ik sta nu eenmaal bekend als iemand die een feestje niet afslaat, tenzij voor een ander feestje. 😉

Mijn vriend had het één en ander in elkaar gestoken om mijn verjaardag op gepaste wijze te vieren en had mij vrijdag ook enkele hints gegeven over wat mij te wachten stond. Het restaurant waar we vrijdagavond gingen eten, had ik al meteen geraden. Zelfs zonder de hints want hij was iets te loslippig geweest door te zeggen dat ik er al eens binnen geweest was, maar er nog nooit gegeten had. Zoveel Leuvense restaurants vallen er niet in die categorie. De tip ‘Alexandre Dumas’ maakte het overduidelijk dat we restaurant D’Artagnan met een bezoek zouden vereren. De zaterdagnamiddagactiviteit had ik ongeveer juist, maar zaterdagavond bleef mij een raadsel. Mijn vriend had tickets gekocht voor iets, zei hij. Nuja, ik was benieuwd.

Vrijdagavond trokken we dus met ons tweetjes naar restaurant D’Artagnan. We lieten ons verleiden door de degustatiemenie met aangepaste wijnen. Als er één ding is waar ik ongelooflijk van kan genieten, dan is het een lekkere maaltijd onder ons tweetjes met een goed glas wijn erbij. De gangen die we voorgeschoteld kregen, waren om duimen en vingers af te likken. Met als uitschieter de hertenfilet. Boterzacht. De aangepaste wijnen waren allemaal zeer lekker en ons glas werd net genoeg bijgevuld, waardoor we na de maaltijd niet wankelend de uitgang moesten zoeken. Door zijn prijsklasse is restaurant D’Artagnan geen restaurant dat je elke dag bezoekt, maar wel een aanrader als je iets te vieren hebt.

Zaterdagochtend begaf ik mij naar de Russische les, terwijl mijn vriendje vanalles aan het bekonkelfoezen was. Hij zou me komen ophalen aan het CLT en we zouden onderweg een broodje eten. We begaven ons richting Limburg, de plek waar ooit mijn wiegje stond, voor een namiddagje monumenten fotografen. Klinkt saai, maar soms ben ik gewoon een beetje saai. 😉 Jammer genoeg waren er veel beschermde gebouwen slecht onderhouden. Zo zagen we oude vierkantshoeves waarvan de muren ingestort waren en die in erbarmelijke staat verkeerden. Jammer dat ons erfgoed zo verwaarloosd wordt.

Het avondmaal nuttigden we de Blue Olive in Hasselt. Het eten werd geserveerd in een modern decor opgevrolijkt door Halloweendecoratie. Beetje bizarre combinatie vond ik, maar het eten was wel lekker: eend in appelsiensaus met spruitjes (al van jongsaf mijn favoriete groente) en kastanjes. Tijdens het avondmaal heb ik een klein beetje (veel) zitten vissen naar de verrassing die mij ‘s avonds te wachten stond. Want het ticketsverhaal van mijn vriend rammelde een beetje. Het aanvangsuur was niet echt nauwkeurig bepaald en hij wist ook al niet goed te zegegn hoe laat het gedaan zou zijn. Verdacht! ‘k Heb zeker vier keer gevraagd of hij toch echt, echt geen verrassingsfeestje voor mij georganiseerd had. ‘k Heb zelfs een beetje gedreigd, maar hij gaf geen krimp.

Na het avondeten reden we terug naar Leuven. Op het gemakske, ons mooi aan de snelheidslimiet houdend (verdacht!), onderweg nog gestopt om te tanken en wat te flikflooien en toen waren we in Leuven. (Opvallend: de berichtjes die sms-gewijs bij mijn vriend aankwamen. Alweer iets verdachts in mijn wantrouwige ogen.) “Goh,” zegt mijn vriendje, “ik ben de tickets vergeten op ons appartement. Kan jij die even snel gaan halen. Ze liggen op mijn bureau onder mijn muismatje. Ik wacht wel in de auto.” Dus ik naar boven (soms doe ik gewoon de dingen die hij vraagt zonder morren). Ik steek de sleutel in het slot en mijn eerste gedachte is: “Hee, die deur is niet op slot. Hoe ontypisch voor mijn vriend om zoiets te vergeten.”

Ik stap het donkere appartement binnen en ja, daar stond een man of veertig op mij te wachten. Suprise! ‘k Moet zeggen dat ik, ondanks mijn vermoedens, toch een gilletjes van het verschieten geslaakt heb. Al dat volk dat speciaal voor mij gekomen was en zich de longen uit het lijf geblazen had om het appartement met meer dan honderd ballonnen te vullen. Zelfs mensen helemaal uit Gent (Joke, je hebt nog wat cocktails van mij te goed). Op zo’n moment voel je je wel bijzonder geliefd. Ik werd dan ook nog eens bedolven onder de leuke cadeaus: een externe flash voor mijn fototoestel, bongobonnen voor allerlei leuke activiteiten, dvd’s van House, de enige serie waarvan ik een aflevering meer dan één keer kan bekijken, chocolade, fnac-bonnen, parfumbonnen, boeken, een nieuw spelletje, drank, geldelijke bijdrages voor mijn nieuwe bureaustoel, bloemetjes, hopen kaartjes,… Ja, ik werd echt verwend.

Gelukkig duurde de nacht van zaterdag op zondag een uurtje langer dankzij de overschakeling van zomer- naar winteruur en kan ik zeggen dat we het feestje op een deftig uur (half drie nieuwe tijd) afgesloten hebben.

Moraal van het verhaal: ik heb het beste vriendje van de hele wereld.

Flickren

Gisteren was ik op stap met een bende amateur-, semi-amateur- en professionele fotografen (‘k wil niemand meer voor het hoofd stoten) in het Leuvense. De bijeenkomst was op alle vlakken een succes. We waren met exact het maximale aantal voor de gidsbeurt (dus de backupplannen die mijn vriend en ik bedacht hadden voor het geval de gids moeilijk zou doen omdat we met te veel waren, konden in de kast blijven). Het klikte goed binnen de groep die uit heel vriendelijke en aangename mensen bestond, die helemaal niet neerkeken op mijn minitoestelletje dat een beetje opviel tussen de grote fotokanonnen. 😉

De gids Annick paste zich perfect aan aan onze wensen. Niet té veel uitleg en ze zorgde ervoor dat iedereen genoeg tijd had om foto’s te nemen. Ze bracht ons op plekjes die zelfs doorgewinterde Leuvenaars niet kenden. Je kon haar eender wat vragen, ze wist overal iets over te vertellen. Zo heb ik een heel interessant gesprek met haar gehad over de vikingen en de manier waarop dit volk volledig verkeerd wordt voorgesteld in de geschiedenis. We waren zo tevreden over onze gids dat we er nog een uurtje extra rondleiding aan vastknoopten.

Leuven is een bijzonder fotogenieke stad. Ik meen te mogen zeggen dat de aanwezige fotografen zeker genoeg interessant fotovoer voorgeschoteld kregen. Voor de ene was dat een mooi detail in het begijnhof, voor de andere een knappe Spaanse die bereidwillig voor de lens poseerde. 😉 Na de gidsbeurt was iedereen een beetje moe en verkleumd, dus besloten we iets te gaan drinken in de Domus. Er werd veel lekker warme glühwein besteld om een beetje op te warmen. (En ik heb een paar koekjes afgesnoept van enkele sympathieke mensen.)

We sloten de avond af in de Notre Dame, alwaar tot onze grote spijt, zowel de lamskoteltjes als de mixed grill volledig uitgeput waren. Gelukkig werd onze bestelling na de initiële problemen snel verwerkt en konden onze hongerige magen gevuld worden. Tijdens de maaltijd werden er wat lenzen, flitsers en fototoestellen uitgewisseld. Amai zo’n grote zoomlens weegt nogal. Na het eten gingen we op pad om wat foto’s van Leuven by night te nemen, maar door het druilerige weer was het aanvankelijke enthousiasme snel weggeëbd. We namen afscheid van elkaar en spraken af dat er zeker een volgende editie komt.