Om optimaal gebruik te maken van onze tijd in Turijn staat de wekker om 8u. Helaas hebben we de wekker niet nodig om wakker te worden: het lawaai van de ochtendmarkt die zich vlak onder ons raam bevindt, haalt ons wat vroeger uit onze slaap. We laten het niet aan ons hart komen, want wanneer we ons raam open doen, zien we een stralend zonnetje en een prachtig blauwe lucht. Exact wat ik besteld had voor mijn verjaardag!
De B&B is prachtig, maar het ontbijt valt iet of wat tegen: geen vers brood te bespeuren, alleen crackers en beschuiten. En als beleg hebben we de keuze tussen confituur, babybels en zo’n driehoekjes smeerkaas. Gelukkig is er heerlijke chocolade cake om het ontbijt mee af te sluiten. De ontbijttafel is gedekt voor nog twee andere koppels, maar aangezien wij de eersten zijn, hebben we het lekker rustig.
We treuzelen niet al te lang aan het ontbijt en maken dat we snel buiten zijn om te genieten van deze heerlijk warme herfstdag. We wandelen op het gemak naar het startpunt van onze eerste activiteit van de dag. Het zal jullie ongetwijfeld niet verbazen dat deze activiteit een food tour is. 😉 Voor het standbeeld van Giovanni Battista Bottero in de Giardino Bottero treffen we de gids van I Eat Food tours. Tot onze grote verbazing blijkt onze gids Abram een Nederlander te zijn. Toegegeven dat hadden we niet echt verwacht… We maken kort kennis en hij vertelt ons dat het de liefde is (wat anders) die hem naar Turijn gebracht heeft. Hij leerde zijn Italiaanse vrouw kennen via Instagram toen hij nog als kok werkte in Nederland. A modern love story!
Na een paar minuten duiken de twee andere deelnemers aan de food tour op: een van oorsprong Australisch gay koppel dat ondertussen in Londen woont. De meerderheid van de personen in ons groepje zijn erin geslaagd succesvol te emigreren. Het lijkt wel alsof het universum samenspant om mij andermaal met mijn neus op mijn mislukking te drukken. Maar goed, het is mijn verjaardag, de zon schijnt, we gaan een fijne culinaire ervaring tegemoet, dus parkeer ik mijn zielige gedachten voor een ander moment.
We starten de food tour met koffie bij Caffetteria da Mario. Tot grote ontzetting van elke Italiaan ooit, drink ik geen koffie. Na verschillende keren geïnformeerd te hebben of ik écht geen koffie lust, geeft de vriendelijke uitbater Mario het op en biedt hij mij een selectie theezakjes aan om uit te kiezen. Bij de koffie (en thee) krijgen we de typische Piëmontese specialiteit gianduja (hét souvenir bij uitstek voor het thuisfront) en een koekje met merengue aangeboden.
Onze volgende halte is de Mercato di Porta Pallazzo, de grootste openluchtmarkt van Europa op het Piazza della Repubblica. Het is er razend druk en het kost ons enige moeite om tussen de kraampjes en de kopers te laveren. We kopen hier echter niks en lopen verder naar het in 1916 overdekte gedeelte van deze markt, waar vooral vis en vlees verkocht worden. Echt, we kijken onze ogen uit. Zoveel heerlijks dat hier aan de man en vrouw gebracht wordt! We stoppen bij een kraampje waar we een stevige schotel met heerlijke charcuterie en kaas uit de regio Piemonte krijgen voorgeschoteld. Uiteraard hoort door een glaasje prosecco bij. We toasten op mijn verjaardag én op de verjaardag van onze gids de week voordien. Onze gids Abram heeft blijkbaar over het hoofd gezien dat de twee Australiërs bij hun boeking aangegeven hadden dat ze pescotariërs waren. Geen erg, meer charcuterie voor ons. 😉
Na ons bezoek aan de oude overdekte markt, steken we de straat over naar de Mercato Centrale, een moderne en hip ingerichte food court die de ganse dag open is tot ‘s avonds laat. Een paradijs voor foodies, ik kan het niet anders omschrijven. Alle kraampjes zijn gespecialiseerd in een paar, zeer redelijk geprijsde gerechten. Je koopt een gerecht en zet je ergens aan een willekeurig tafeltje in de grote hal. Ondertussen komen de obers rond om je van drank te voorzien. Als ik in Turijn woonde, zou je me hier bijna dagelijks vinden. 😉 Pluspunten voor de blootgelegde restanten van een historische ijskelder.
Ons gezelschap zet zich aan de toog bij Savini Tartufi. De naam zegt het: hier moet je zijn voor truffelspecialiteiten. We krijgen een bordje voorgeschoteld met allerlei heerlijkheden. Om duimen en vingers af te likken zo lekker. Een eerste culinair hoogtepunt van deze tour.
Om ons eten wat te laten zakken, wandelen we een tijdje door de mooie straten met statige huizen van Turijn, ondertussen gezellig babbelend over onze culinaire reiservaringen met de gids en de twee Australiërs. Eén van de Australiërs heeft trouwens Italiaanse roots en is zelf een niet onverdienstelijk kok. Zo’n tour is altijd een goede gelegenheid om mensen met gelijkaardige interesses te ontmoeten. Mijn eerste indruk van Turijn (geholpen door dat stralend herfstzonnetje natuurlijk) is bijzonder positief. Turijn is een aangename en vriendelijke stad, vol leven, maar niet te druk of te toeristisch en uiteraard een ideale bestemming voor wie Piëmontese specialiteiten wil proeven. Turijn mag wat mij betreft in hetzelfde rijtje als Lyon gaan staan: van voor mij aanvankelijk onbekende Europese bestemmingen die een onverwachte voltreffer blijken.
De volgende halte van de food tour is de lokale ristrogastronomia Bue del Piemonte. Ik moet ootmoedig bekennen dat ik tot vandaag nog nooit van het concept ristrograstronomia gehoord had. Een ristrograstronomia is een winkel waar je levensmiddelen kan kopen (vlees, charcuterie, kazen, groenten, wijnen,…) maar tegelijkertijd ook kan genieten van een simpele lunch of avondmaal. Onze gids Abram vertelt dat de ristrogastronomias langzamerhand aan het verdwijnen zijn. De winkels hebben het moeilijk om te concurreren met de (super-)markten, omdat hun prijzen nu eenmaal hoger liggen.
Wij mogen er, omgeven door rekken met talloze wijnflessen, proeven van heerlijke verse pasta, paprika met saus van ansjovis (een bijzonder lekkere combinatie) en semolino dolce. Uiteraard vergezeld van een glaasje wijn. Semolino dolce is een zoete griesmeelbereiding die me echt verrast. Het eerder saaie uitzicht van deze griesmeelcake wordt ruimschoots gecompenseerd door de fantastische smaak. En zo heb ik weer een nieuwe culinaire ervaring opgedaan.
Onze tour sluit af in schoonheid bij Gelateria Mondello. We zijn er echter niet voor de gelato, maar voor een andere Piëmontese specialiteit: de warme chocolade. En jawel, u ziet het goed, er staat geen ‘melk’ achter het woord chocolade, want de hot chocolate in Turijn is gewoonweg vloeibare chocolade, dit in tegenstelling tot de Belgische warme chocomelk die meer melk dan chocolade is. De hot chocolate wordt geserveerd met een toef handgeklopte slagroom, niet van die luchtige slagroom, maar zo’n stevige witte massa die eerder aan chocolademousse doet denken qua textuur. De hot chocolate doet me terugdenken aan onze dagen in Polen, waar we een gelijkaardig drankje geserveerd kregen. Al moet ik toegeven dat de Poolse versie van de hot chocolate nog net iets steviger was.
Na deze laatste smaaksensatie nemen we afscheid van Abram en de twee Australiërs. De namiddag is al goed gevorderd en we hebben niet echt veel concrete plannen voor de rest van de dag. We kuieren door de mooie straten en genieten van het goudkleurige zonlicht op de gevels. In tegenstelling tot ons vorig bezoekje aan Piemonte hebben we nog niet veel wijnen geproefd. Hoog tijd om daar verandering in te brengen. Dankzij de wonderen der technologie vinden we in een zijstraat van de grote winkelwandelstraat een toffe wijnbar: Enoteca Casa del Barolo. Sinds onze vorige trip zijn mijn vriend en ik helemaal verknocht aan de Barolo wijnen, dus met zo’n naam kan er niet veel mis gaan. We hebben de bar ongeveer voor ons alleen, maar dat deert niet: de wijn is werkelijk uitstekend en we krijgen een mooi groot glas geserveerd. De wijn smaakt ons zo goed dat we niet anders kunnen dan een tweede glas bestellen. Het is mijn verjaardag, dus dat mag!
Het is nog veel te vroeg voor het avondeten, dus wandelen we naar de meest bekende bezienswaardigheid van Turijn: Mole Antonelliana. Dit hoge gebouw was oorspronkelijk bedoeld als een synagoge, maar door conflicten met architect Alessandro Antonelli, die, toegegeven, een beetje leed aan grootheidswaan, trok de joodse gemeenschap zich terug uit het project en was het uiteindelijk aan de stad Turijn om de bouw van het grootste bakstenen gebouw ter wereld af te ronden.
We hebben de intentie om de lift naar het uitkijkplatform te nemen, maar we zien een lange, lange rij wachtende mensen. Aangezien ik een hekel heb aan aanschuiven, proberen we online tickets te kopen. Het is immers mogelijk om tickets te reserveren voor een specifiek moment van de dag. Voor vandaag zijn er echter bijna geen tickets meer beschikbaar en het lukt ons niet om tickets voor morgen te kopen, want we hebben geen digipass op zak. Het is ook niet mogelijk om ter plekke kaartjes de kopen voor de dag nadien. Dus druipen we onverrichter zake af en keren we terug naar ons hotel (mijn vriend zijn digipass steekt in zijn valies) om tickets te reserveren voor zondag.
De foodtour en de daaropvolgende glazen wijn hebben ervoor gezorgd dat we nog niet veel honger hebben. We maken een mooie nachtelijke wandeling langs de Po en genieten van de rust langs het water. Om te vermijden dat we ‘s nachts honger zouden krijgen, besluiten we toch iets kleins te gaan eten. We belanden op goed geluk aan de toog van Enoteca Parola. Het wijnaanbod ziet er goed uit en de sfeer is die van een gezellige familiezaak. Het personeel is erg vriendelijk. Ik bestel mij een vitello tonnato classico en mijn vriend gaat voor de pasta al barolo, vergezeld van, uiteraard, een glaasje barolo. Ik ben matig enthousiast over de vitello tonnato, maar de pasta van mijn vriend is echt bijzonder.
Om mijn verjaardag in schoonheid te eindigen wil ik graag nog een gelato van (zogezegd) de beste ijsjeszaak van Turijn: Gelateria La Romana. Ik ben duidelijk niet de enige persoon met dit idee, want het is er letterlijk op de koppen lopen. Het duurt even voor we door hebben dat je eerst het aantal bollen afrekent aan de kassa en dan met je ticket op goed geluk moet aanschuiven in één van de vier (of vijf of zes) rijen om een gelato te bemachtigen. Ons geduld wordt even op de proef gesteld, maar uiteindelijk sta ik met een heerlijk potje gelato in mijn hand.
We wandelen op ons gemak terug naar het hotel en kruipen stipt om middernacht in ons bed, na een zeer geslaagde dag in Turijn.
