examens

Het zit er weer op

Achteraf bekeken voel ik me altijd zo belachelijk, want ja, het mondeling examen Spaans ging goed, dus neen, het was niet echt nodig om daar zo zenuwachtig voor te zijn. Per slot van rekening hangt er niets vanaf, van die examens. Wat doet het ertoe als ik eens wat minder scoor of zelfs een onvoldoende haal? Ik kan het jaar gewoon overdoen, geen haan die ernaar zal kraaien.

En toch, het zit blijkbaar heel erg diep in een mens ingebakken, die stress voor examens. Ik had het erover met enkele medestudenten terwijl we aan het wachten waren om ons mondeling examen af te leggen (met zo’n drie kwartier vertraging, ja, onze leerkracht is een échte Spaanse). Twee van die medestudenten zijn een getrouwd artsenkoppel met volwassen kinderen, beide in de vijftig en zelfs zij hebben nog last van examenstress. Zo erg zelfs dat één van de twee erover denkt om ermee te stoppen.

Behoorlijk absurd, maar blijkbaar niet veel aan te doen. Ik zal ermee moeten leren leven, want ditmaal heb ik me rotsvast voorgenomen om door te bijten en van Spaans de eerste taal te maken waarvan ik alle niveaus zal doorlopen hebben in het CLT. En daarna wil ik ofwel aan Duits beginnen ofwel Russisch terug oppikken. Dat zien we dan wel weer. Naar het schijnt is talen studeren een goeie stimulans voor je hersenen, dus ik doe verder tot ik een oud en verrimpeld mensje met een hoorapparaat ben. 😉

Studeren

Na al die jaren, de ontelbare examens die ik ondertussen al heb afgelegd, nog altijd, altijd, heb ik een broertje dood aan studeren. Zelfs als het gaat over prutsexamens zoals Spaans aan het CLT die voor mij normaalgezien weinig tot geen uitdaging vormen. Toch wacht ik tot de aller-, allerlaatste moment om vervolgens in een rotvaart heel de stof erin te moeten stampen. Ik moet de hete adem van een bijna onmogelijke deadline in mijn nek voelen. Waarom? Geen flauw idee, een zwak karakter, zeker?

Examens

Her en der pik ik berichten op van studenten die aan de examens bezig zijn. En hoewel examens voor mij meestal een stressy periode van zelfbeklag waren (waarom ben ik toch niet eerder begonnen? waarom heb ik niet meer gedaan in de loop van het jaar? ik kan het niet! hulp!), mis ik het wel een beetje.

Het had wel iets: samen in een grote aula zitten zweten op een paar blaadjes papier. Klamme handjes bij de mondelinge examens. Het solidariteitsgevoel van “allemaal in hetzelfde schuitje zitten”. De ontlading na een goed examen. De zwoele avonden op kot (in mijn herinnering vallen examens altijd samen met een hittegolf) die doorgebracht werden met alles behalve blokken. Ganse avonden op een terrasje zitten, terwijl je nog zo gezworen had  maar één glas te drinken. Blokken op een handdoek in het park (dodelijk voor de productiviteit, geloof me).

Dit jaar is mijn eerste examenvrije jaar sinds mensenheugenis (de clt-examens reken ik even niet mee). Het is slecht weer en ik verdrink in het werk. En dan heb ik even heimwee naar mijn studentenbestaan. Meer bepaald naar de tijd dat ik full time student was. De examenperiodes die ik doorsparteld heb terwijl ik al werkte, waren een pak minder leuk.

Aan alle studenten: veel succes gewenst! ‘t Is ideaal blokweer. 😉

Yab is een slechte student

En zal dat ook wel altijd blijven, vrees ik. Via via ben ik in contact gekomen met een meisje dat hetzelfde vak volgt als ik dit semester. Het vak is een ferme kloefer van zeshonderd pagina’s of zo, volledig in het Engels, vergezeld van een toffe bundel teksten van nog eens tweehonderd pagina’s of zo. Het leek mij wel aangewezen om voor zo’n vak een handig en gecondenseerd overzicht te hebben in de vorm van notities van een brave student of studente die altijd mooi naar de les gaat. Jaja, dat soort mensen bestaat wel degelijk! Ik heb dat van horen zeggen. 😉

Dus vanavond stond ik in het gezelschap van mijn reddende engel en prachtige handgeschreven notities in een Leuvens copycenter. Om het gesprek wat gaande te houden, begon ik wat te klagen over de hoeveelheid van de cursus en polste ik voorzichtig of alleen de notities doornemen al voldoende zou zijn. Waarop mijn reddende engel gortdroog antwoordde: “Och, ik heb die ganse cursus al volledig doorgenomen.” Ik kan u verzekeren dat de altijd op het laatste nippertje-, nachtje doordoen-, onderlijnen is voor mietjes-, dit is niet belangrijk laten we dit fijn overslaan-, lessen zijn voor watjes-student in mij even slikte bij dit antwoord.

Drie

Dat is het aantal vakken dat ik volgend jaar nog moet afleggen. Drie is ook het aantal examens dat ik niet heb meegedaan. Dat wil zeggen dat ik op al de vakken die ik wél meegedaan heb, mooi geslaagd was. Dat wil ook zeggen dat als ik in januari en juni wat beter mijn best had gedaan, ik nu waarschijnlijk een diploma rechten in handen had. Maar goed, een jaartje langer student, je hoort mij niet klagen. Misschien neem ik wel eens een dagje verlof om naar de les te gaan (yeah right, as if). Kan ik mij voor een laatste keer student tussen de studenten voelen. 😉

Adrenaline

Je zou denken dat ik met mijn behoorlijk lange studiecarrière ondertussen al wel alle aula’s in Leuven gezien zou hebben. Niet dus. Ik was vanochtend een tikkeltje te laat vertrokken voor het examen met als gevolg dat ik niet gewoon de groep kon volgen. En daar stond ik dan. In de gebouwenwirwar van het MTC-college. Op zoek naar lokaal 00.03 (link alleen voor de mensen met een KUL-login). Een lokaal dat na wat zoeken onvindbaar leek. Al hier en daar mensen aangeklampt, maar zelfs het kuispersoneel wist me niet verder te helpen. “Ja, d’r zijn hier nog al wat mensen gepasseerd die dat lokaal zochten. Neen, we weten niet waar dat is. Staat dat niet aangegeven?” Neen, dat stond dus niet aangegeven.

Lichte paniek. Ik was verdorie rond met de cursus, ik wilde dat examen afleggen! Dan maar een hulplijn ingeschakeld: mijn vriendje. Hij heeft nog eens nagekeken of ik mij niet vergist had van lokaal, maar dat bleek niet het geval te zijn. Ondertussen liep ik al meer dan een kwartier te zoeken, was ik op goed geluk al enkele aula’s binnengestapt, maar de juiste zat er niet tussen. De moed begon me in de schoenen te zakken. Op datzelfde moment kwam ik een lotgenootje tegen. Ook iemand die op zoek was naar hetzelfde lokaal en al ettelijke minuten liep rond te dwalen in de historische gebouwen van de KUL. Gedeelde smart is halve smart, ik voelde mij al een beetje beter.

En toen kwam het verlossende telefoontje van mijn vriendje. Hij had ergens op een forum van Crimen gevonden waar het lokaal was. Recht tegenover de grote aula van het MTC, helemaal niet goed aangeduid. Een dikke grote 1 op de deur en langs de deur een minuscuul plakkaatje met 00.03 op. Onzichtbaar voor mensen met slechte ogen als ikzelf. Enfin, eind goed al goed. Een klein half uur later dan gepland toch aan het examen kunnen beginnen. En gelukkig viel dat examen goed mee en heb ik geen nadeel ondervonden van het feit dat ik een half uur minder tijd had dan de rest van de studenten. Ik had zelfs nog tijd over om mijn antwoorden na te kijken.

Moraal van het verhaal: volgende keer toch maar op tijd vertrekken naar het examen. 😉

Irritant

Een loopneus krijgen terwijl je nog tweeëneenhalf uur examen voor de boeg hebt. En natuurlijk nergens een zakdoek in de buurt. Tweeënhalf uur sniffelen. Hopelijk heb ik mijn collega-studentjes niet te hard op hun zenuwen gewerkt.

Excuses, excuses

Hoe het komt dat ik volgend jaar nog een paar vakjes opnieuw zal mogen doen:
– Voltijds werken en voltijds studeren combineren, ‘t is niet gemakkelijk.
– Het was niet zo’n goed blokjaar. Eerst vijf maanden tegen mijn goesting bij nonkel K gewoond, daarna de verhuis naar ons appartement en de bijhorende rompslomp. (Nonkel K, als u dit ooit leest, bedankt om ons uit de nood te helpen, echt dat werd zwaar geapprecieerd.)
– We liggen nog steeds overhoop met de bouwfirma. U mag dit interpreteren als: we zijn nog steeds aan het onderhandelen over de schadevergoeding.
– Zoveel jaren afwisselend werken en studeren zonder er eens écht tussenuit te zijn, dat weegt op een mens.
– Er zaten een paar vakken tussen waarvoor ik mij echt niet kon opladen. (Lees: die ik geweldig saai vond.)

Les excuses sont faits pour s’en servir. Maar als ik helemaal eerlijk ben met mezelf is dit de enige echte reden:
– Ik had geen goesting om te blokken.

Ldvd

Een kwartier geleden gaat bij ons de bel. Stond er een kameraad met liefdesverdriet voor de deur die er duidelijk nood aan had zijn hart uit te storten. Nu staat mijn deur altijd open voor mensen met problemen en bied ik graag een schouder om op uit te huilen, maar zijn timing (de dag voor een examen) was niet echt optimaal. We hebben een kwartiertje gebabbeld en daarna heb ik hem de opdracht gegeven om samen met mijn vriendje iets te gaan drinken.

Mijn arm vriendje, opgezadeld met het troosten van de ontroostbaren. Ik denk dat hij zich zijn avond wel anders had voorgesteld. Sorry schatje, ik maak het later goed.

Bijna weekend

En ik heb er hoegenaamd geen zin in, want het wordt een weekend vol met saaie cursussen. En ik kan mezelf niet troosten met de wetenschap dat het voor de laatste keer is, want ik ga een aantal examens doorschuiven naar volgend jaar. Stupid me, zo dicht bij de finish en dan opeens overmand worden door een totaal gebrek aan motivatie. Nuja, de vrijstellingen die ik al op zak heb, kan niemand me nog afpakken. Als alles volgens plan verloopt, heb ik volgend jaar nog maar een paar vakken.

Hopelijk valt er morgen ergens een gigantische berg motivatie uit de lucht. Ik heb verdorie mijn verlof al die jaren niet voor niks opgeofferd.