Gisteren hadden mijn vriend en ik afgesproken met onze vrienden uit Herent en hun twee dochters voor een lunch in Mechelen, gevolgd door een escape wandeling, het outdoor alternatief voor de alomtegenwoordige escape rooms.
We vonden elkaar ‘s middag in de Vleeshalle, een ideale plek om af te spreken met moeilijke eters, want iedereen vindt er wel iets naar zijn of haar zin. Eten bestellen verloopt volledig elektronisch. Via een QR-code kom je terecht op de site van de Vleeshalle waar je je bestelling plaatst bij een eetstandje naar keuze en vervolgens afrekent via Payconiq of een ander betaalsysteem naar keuze. Van zodra je bestelling klaar is, krijg je een sms’je dat je je eten kan ophalen. Bijzonder handig, ware het niet dat je bij elke nieuwe bestelling opnieuw een sms-code moest ingeven om je gsm-nummer te bevestigen. Geef mensen dan ten minste de mogelijkheid om een account aan te maken, zodat ze dit proces slechts één keer moeten doorlopen. Enfin ja, ik besef maar al te goed dat de horeca zijn best doet en ik ben alvast blij om vast te stellen dat dit soort innovatieve concepten langzaamaan ingang beginnen te vinden.
Iedereen van ons gezelschap bestelde bij een ander standje, wat nogmaals de sterkte van een concept zoals de Vleeshalle in de verf zet. Uiteraard gingen de jongedames voor pizza! Zelf bestelde ik moambe bij Kizuri, want dat is een gerecht dat in Leuven niet zo courant op de menukaart staat en dat mij de vorige keer dat ik dit at in het Leuvense smaakdorp, enorm was bevallen. En ja, het was lekker, maar de versie van Onder den Toren was toch beter. Stiekem een beetje jaloers op de heerlijke pasta met everzwijnragout van mijn vriend.
Na de lunch was het plan om te beginnen aan de escape wandeling ‘De Verontrustende Verdwijning‘. Helaas waren de weergoden ons niet al te goed gezind: het regende stevig. Onze kameraad is echter niet van het type dat zich snel laat ontmoedigen en verzekerde ons dat het buitje over een kwartier zeker over zou zijn. Toegegeven, ik had liever nog iets gedronken tot het echt droog was, maar goed, we hoopten dat hij gelijk had, trokken de kappen van onze jassen over onze hoofden en klapten onze paraplu’s open. Tot aan de eerste stop van de route, een paar minuten wandelen van de Vleeshalle viel het redelijk mee, maar terwijl we onderweg waren naar de volgende stop, werden we ei zo na omver geblazen door een hevige windstoot die helaas twee slachtoffers maakte: onze paraplu’s, waaronder mijn splinternieuwe paraplu die ik in het Red Star Line museum kocht. De windvlaag had ook onze kleren doornat gemaakt en zelfs onze kameraad moest toegeven dat dit niet het ideale weer was om in de buitenlucht puzzels op te lossen.
Gelukkig bood de Sint-Romboutskathedraal ons beschutting tegen het barslechte weer en konden we daar een beetje opdrogen. Ik was best onder de indruk van deze prachtige kathedraal, die ik nog nooit eerder bezocht. Absoluut de moeite om wat meer tijd voor uit te trekken. De jongedames vonden de kathedraal jammer genoeg minder boeiend dan raadsels oplossen, maar poseerden wel graag bij de gigantische wereldbol die aan het planfond bevestigd was. Gaia, een kunstwerk van Luke Jerram, is een schaalmodel van de aarde met een diameter van maar liefst zeven meter, op basis van uiterst gedetailleerde satellietfoto’s gemaakt door NASA. Indrukwekkend!
