Vandaag werden een aantal collega’s in de bloemetjes gezet. Aangezien we momenteel dakloos zijn, moesten we noodgedwongen uitwijken naar één van de andere gebouwen van ons bedrijf. Helaas was de zaal waar het gebeuren plaatsvond nogal saai en inspiratieloos, maar gelukkig waren er biologische cava en lekkere hapjes om toch voor een feestelijke toets te zorgen. Cava drinken om elf uur ‘s ochtends, moet kunnen, nietwaar? 😉
Deze ochtend hadden mijn collega’s een ontbijtpotluck georganiseerd voor onze collega die morgen (yikes!) haar laatste werkdag heeft. Onze kranige collega wordt immers binnenkort 65 en heeft nog wat dagen verlof op te nemen. Aangezien onze collega niet graag in de belangstelling staat, zagen we af van bombastische speeches en hielden we het bij een sobere overhandiging van de cadeaus.
Naar goede gewoonte hadden mijn collega’s weer hun uiterste best gedaan en was er allerlei lekkers voorzien in overvloedige hoeveelheden. De bijna-gepensioneerde zelf had voor de gelegenheid maar liefst twee cakes én bokkenpootjes gebakken. Haar baktalent en werkijver zullen alvast enorm gemist worden op onze werkvloer. Ze had voor iedereen een doosje met suikerboontjes bij als bedankje voor de fijne samenwerking en om haar nieuwe leven te vieren. Ik ben er zeker van dat ze ervan zal genieten!
Amai, ik ben dat duidelijk niet meer gewoon, zoveel volk op het werk! Hoe tof om collega’s die ik al meer dan een jaar niet meer gezien had opnieuw in ‘t echt te kunnen spreken! Oprecht genoten van de vele fijne babbels. En tof dat de coronamaatregelen nu echt wel afgebouwd worden op het werk. We moeten enkel nog een masker dragen in de inkomhal, de cafetaria en de liften. Verder mogen we ons overal zonder masker verplaatsen.
Op deze eerste september startten er ook vijf nieuwe collega’s in mijn afdeling (twee externen en drie internen). Heel erg blij met deze versterking, want mijn collega’s kunnen het gebruiken. Ik maakte meteen van de gelegenheid gebruik om hen te trakteren op mijn Portugese koekjes en uit te nodigen voor onze ‘terug naar Brussel’-ontbijten. Op vier verschillende dagen in september hebben mijn teamverantwoordelijken en ik ontbijt voorzien voor de collega’s. Kwestie van hen het gevoel te geven dat ze welkom zijn op de werkvloer en hen de gelegenheid te geven om een informele manier wat bij te babbelen.
En nu hopen dat de aanpassing naar ‘clean desk’ ook vlotjes verloopt de komende weken.
Aangezien deze vrijdag voor veel van de collega’s van mijn team de laatste werkdag van het jaar was (onze kantoren sluiten tussen kerst en nieuw, maar veel mensen met kinderen nemen de ganse kerstvakantie vrijaf), organiseerde ik om 15u een kleine digitale jaarafsluiter. Niks speciaals, gewoon een gezellig samenzijn met de collega’s van het team, maar ditmaal vergezeld van een glaasje bubbels, voor de liefhebbers, uiteraard.
En jawel, terwijl ik al helemaal in de stemming was om een flesje cava open te trekken, kwam exact vijf minuten voor drie een Bijzonder Belangrijk Document mijn mailbox binnen waaien. Een BBD dat dringend door de grote baas ondertekend moest worden. Dus besteedde ik de eerste twintig minuten van onze gezellige teamdrink met het administratief op orde zetten van dit dossier. Camera en microfoon af en typend tegen een hoog tempo. En ja, het is jammer dat ik het begin van de bijeenkomst van mijn team miste, maar aan de andere kant weet ik dat het afwerken van dit dossier (dat al meer dan twee jaar aansleepte) mij de onontbeerlijke gemoedsrust geeft, nodig om onbezorgd een flesje te ontkurken.
En jawel, de fles cava werd met dubbel zoveel plezier ontkurkt toen ik op ‘verzenden’ drukte. Het team was bijna voltallig en ja, het voelde een beetje als een afscheidsfeestje, terwijl dit niet zo bedoeld was. Want op 1 januari 2021 neem ik afscheid van dit fijne team dat ik drie jaar lang met heel veel plezier heb geleid. Een team waarop ik oprecht fier ben. Fantastisch om te zien hoe mijn medewerkers gegroeid zijn in die drie jaar tijd en wat we allemaal samen gepresteerd hebben.
Uiteraard liep het feestje met mijn team een beetje uit en arriveerde ik een half uur te laat op het volgende feestje. Da’s dan weer het voordeel van Microsoft Teams. Het kost je welgeteld twee seconden om van het ene naar het ander feestje te gaan. 😉 Het tweede feestje was er één met mijn collega-teamverantwoordelijken. Ook een fijne groep mensen van wie ik begin januari afscheid moet nemen. Een mens wordt er zowaar een beetje weemoedig van. Natuurlijk zullen de banden met al deze mensen niet verbroken worden, maar mijn nieuwe functie zal ongetwijfeld een invloed hebben op onze manier van met elkaar omgaan. Alleszins heel blij met het afscheidscadeautje dat ik van mijn collega-teamverantwoordelijken mocht ontvangen. Het zijn schatjes!
Deze namiddag organiseerden mijn enthousiaste collega’s het Warmste Artistieke Webinar ten voordele van Amana Trust vzw. En amai, ik was echt onder de indruk van het talent van de collega’s die optraden. Live zingen en tegelijkertijd jezelf begeleiden op gitaar terwijl een publiek van een honderdtal (op het piekmoment zelfs honderdvijfentwintig!) collega’s kijkt en luistert, het is niet iedereen gegeven. Maar pluim voor alle deelnemers: genoten van de DJ-set (niet live, maar wel achteraf te beluisteren via MixCloud.com), de slideshow met door corona geïnspireerde foto’s, de gedichten, de schilderijen, het poëtisch talent en de prachtige pianostukken die mijn collega’s met ons deelden.
En ja, best wel trots op mijn eigen bescheiden bijdrage. Zowel Jingle Bell Rock als This little light of mine klonken zeer goed en ook de visuals werkten aanstekelijk. De chat van Teams barstte van de positieve commentaar van de collega’s en meteen was ik al dat gevloek en gezucht op die verloren zondagmiddag vergeten. Fijn om een steentje te kunnen bijdragen om het werkjaar in schoonheid af te sluiten. En: we haalden meer dan duizend euro op voor het goede doel!
De kop is eraf. Naar goede gewoonte met de collega’s geklonken op een succesvol 2019 en daarna eens goed de bloemetjes buiten gezet. Al hoop ik dat 2019 me iets minder lange werkdagen brengt dan 2018.
Ik denk persoonlijk niet dat er veel mensen zullen zijn die het mijn collega nadoen: 48 jaar onafgebroken werken. Op zijn zestiende levensjaar voor het eerst van Limburg naar het verre Brussel sporen om daar te beginnen op de laagste sport van de ladder en zich vervolgens door zijn goede inborst en onverwoestbaar zonnige humeur een plek in het hart van elke collega te veroveren.
Het was dan ook met spijt in het hart dat we deze vrijdag afscheid namen van deze supercollega, die ik voor het eerst ontmoette toen hij mij en een groepje collega’s met een busje naar Nederland voerde voor één of ander werkbezoek. Wat we toen juist bezochten, ben ik al lang vergeten, maar de gesprekken met deze joviale levengenieter staan me nog altijd fris voor de geest. De drank vloeide dan ook rijkelijk en de cadeaus waren overvloedig en meer dan verdiend. De taart traktatie maakte deze zoetekauw bijzonder gelukkig en afsluiten deden we, naar goede gewoonte met de plakkenblijvers in Scott’s bar. Allemaal iet of wat boven ons theewater.
Dat mijn collega nog vele jaren van zijn pensioen mag genieten!
De allereerste nacht in de nieuwe studio kon beter: de zenuwen om kennis te maken met mijn nieuwe team zorgden ervoor dat ik veel lag te woelen. Ik voelde me dan ook allesbehalve fris toen de wekker om iets voor zes (!) ging. Mijn vriend bracht me met de wagen naar Berchem station, alwaar ik de trein van 7.01u naar Brussel nam. Ongetwijfeld vragen jullie je af waarom ik op zo’n onchristelijk vroeg uur het openbaar vervoer nam. Wel, ik verwachtte dat de eerste collega’s al rond 8u op het werk zouden zijn en om te vermijden dat ze daar wat verloren stonden te draaien (de werkplaatsen waren immers nog niet toegewezen), wilde ik de allereerste werkdag op tijd zijn, zodat ik vroege vogels kon opvangen. We hadden koffiekoeken voorzien voor alle collega’s en mijn baas zou een kort welkomstwoordje uitspreken.
Tijdens de treinrit speelde ik scenario’s af in mijn hoofd. Kwestie van op alles voorbereid te zijn. Ik was vooral zenuwachtig over de verdeling van de werkplekken. Ik had me daar al de dag voordien het hoofd over zitten breken en had, om discussies te vermijden, zelf een voorstel uitgewerkt. Mijn nieuwe collega had me tips gegeven waarmee ik moest rekening houden, maar het bleef een moeilijke puzzel om te leggen. Ik besloot mensen per vier functioneel samen te zetten aan de eilanden (rekening houdend met bepaalde gevoeligheden) en ze zelf laten kiezen op welke plek aan het eiland ze wilden zitten.
De koffiekoeken werden geapprecieerd door de collega’s: alvast een goede start van het nieuwe werkjaar in onze volledig overhoop gehaalde organisatie. Mijn baas hield haar welkomstwoord kort, want het was duidelijk dat de collega’s stonden te popelen om hun nieuwe werkplek in gebruik te nemen. Ik trok met mijn team naar de ons toegewezen zone en stelde me kort voor. Daarna deden we een kort rondje om elkaar te leren kennen. Mijn team bestaat voor ongeveer de helft uit nieuwe mensen en ik spande me in om de namen zo snel mogelijk te memoriseren. Mijn eerste indruk was positief: ik had het gevoel dat iedereen in het team er het beste van wilde maken. Ook de verdeling van de werkplekken verliep vlotjes. Op een kleine aanpassing na, kon iedereen zich vinden in mijn voorstel. Een pak van mijn hart.
De rest van de dag werd besteed aan het uitpakken van de verhuisdozen en het regelen van allerlei praktische zaken. Tot 15u, want dan was het tijd voor onze jaarlijkse nieuwjaarsreceptie. De grote baas blikte tevreden terug op een goed verlopen verhuis en toastte op de vernieuwde organisatie terwijl hij tegelijkertijd niet naliet te benadrukken dat er ons nog veel uitdagingen wachtten. Met een opgelucht gevoel dronk ik mijn eerste glas schuimwijn bijna in één teug leeg.
Het startschot is gegeven. The only way is forward!
Na de personeelsvergadering over de reorganisatie die zich in één woord laat samenvatten: gelatenheid, had ik afgesproken om te gaan lunchen met twee collega’s met wie ik de laatste maanden erg nauw heb samengewerkt. Omdat één van beide heerschappen binnenkort op reis vertrekt en niet terugkeert voor mijn vertrek, was dit ongeveer de enige gelegenheid die we nog hadden om samen iets te doen. De gratis broodjes na de personeelsvergadering lieten we links liggen en in plaats daarvan zakten we af naar Café Bota bij de Botanique. Het was echt veel te warm om in de vlakke zon buiten te eten, dus zochten we noodgedwongen de koelte binnen op.
Het duurde te lang naar mijn goesting voor we onze lunch voorgeschoteld kregen, maar het gezelschap en de huisgemaakte limonade maakten veel goed. En de lang verwachte pasta was werkelijk uitstekend! Jammer dat de bediening het wat liet afweten, anders zou ik zeker vaker naar Café Bota gaan.
Én mijn collega’s waren zo vriendelijk mijn lunch te betalen. 😉
Op mijn werk waren de reacties gemengd: iedereen gunt mij natuurlijk dit grote avontuur, maar de meeste mensen hadden niet verwacht dat ik ons bedrijf zou verlaten. De medewerkers van mijn team waren zelfs een beetje in shock, toen ik het nieuws vertelde tijdens ons tweewekelijks teamoverleg. Een eerste reactie was er één van ongeloof en ontzetting en er werden zelfs pogingen ondernomen om mij van gedachten te doen veranderen.
Ik vind het zelf natuurlijk ook heel spijtig dat ik al die sympathieke collega’s achterlaat waarmee ik al die jaren zo fijn heb samen gewerkt. En ik besef maar al te goed dat ik vertrek op een moeilijk moment: hoge werkdruk en veel onzekerheid om wille van de reorganisatie. En ik geef toe dat het een beetje voelt alsof ik mijn mensen in de steek laat. Maar, zoals veel collega’s me ook gezegd hebben, het is nooit een goed moment om te vertrekken en er zijn altijd talloze excuses te verzinnen om te blijven. Uiteindelijk zal ik nog tot half juli blijven werken, terwijl mijn vriend ondertussen in Genève zit. Dat moet me toelaten om een vlotte overdracht van mijn taken te regelen en nog een paar grote opdrachten mooi af te ronden. Voor mij is het erg belangrijk dat ik op goede voet kan vertrekken bij een bedrijf waar ik toch meer dan tien jaar gewerkt heb en waaraan ik zoveel fijne herinneringen heb.
Ondertussen is het nieuws natuurlijk rondgegaan als een lopend vuurtje en zijn er al heel wat mensen komen zeggen dat het echt heel spijtig is dat ik weg ga. Er zijn zelfs een paar mensen mij komen zeggen dat ik groot gelijk heb om het af te trappen: al die reorganisatiestress van de laatste tijd heeft een negatieve impact op de werksfeer. En dat wordt zo langzamerhand voelbaar op de werkvloer.
Eén ding is zeker: ik ga mijn collega’s ontzettend missen.