Deze maandag december zijn er weer een aantal collega’s die onze organisatie verlaten. Altijd jammer om vertrouwde gezichten te zien vertrekken, zelfs al gaat het om mensen met een contract van bepaalde duur, zoals de collega waarmee ik maandagavond iets ging drinken in The Dominican. Hij startte net als ik op 1 januari 2018 in een nieuwe job en in de twee jaren dat we samen hetzelfde landschapskantoor deelden, waren wij twee vaak de laatsten op post. We hadden een running joke dat we streepjes zouden trekken om bij te houden wie van ons twee het vaakst als laatste naar huis ging. Degene die uiteindelijk het meeste streepjes achter zijn of haar naam zou hebben staan, zou getrakteerd worden door de verliezer. Uiteindelijk erkende hij al snel zijn meerdere in mij en won ik deze mini-competitie met vlag en wimpel.

Alleen kwam het er maar niet van om samen iets te gaan drinken, tot hij zijn voorlaatste werkweek inging en ik me opeens realiseerde dat we nog steeds niet samen op stap geweest waren. Snel een datum geprikt en zo zaten wij op maandagavond gezellig te babbelen met een cocktail voor onze neus. Het was een zeer aangenaam gesprek en ik leerde een collega kennen met een passie voor muziek en informatica. Omdat het nog maar maandag was, hielden we het bij één cocktail en kozen we verstandig voor een glaasje wijn als tweede drankje. En jawel, belofte maakt schuld: mijn collega trakteerde. Al voelde ik me daar wel een beetje slecht bij, want hij heeft niet meteen uitzicht op een nieuwe job en The Dominican is nu niet meteen het goedkoopste café in de buurt. Maar ondanks mijn aandringen om de rekening te delen, wilde hij van geen wijken weten. Sympathiek!

Hoe het gesprek exact op dit onderwerp uitkwam, weet ik niet meer, maar ik wil jullie beslist de ‘bumblebee’ gerelateerde links niet onthouden die mijn collega me de dag nadien doorstuurde: