Op de werf van P.A.R.T.S. en Rosas in het mooie Vorst!
En na dit werfbezoek mocht ik mijn baas vergezellen naar een fancy business diner, bereid door een voormalige sterrenchef. Not bad, not bad at all! Alleen jammer dat de lunch wat langer duurde dan ik verwacht had, waardoor ik mij kapot moest haasten, snelwandelend door de regen om de trein van 14.30u naar Leuven te halen, want ik had geen zin om mijn vlucht naar Genève te missen.
De namiddag woonde ik het allereerste Media.forum bij in TRACK Brussels. Alweer een nieuwe evenementslocatie ontdekt in Brussel. Al is het duidelijk dat er nog ruimte is voor verbetering. Tijdens het welkomstwoord ontbrak een microfoon en was er zeer veel omgevingslawaai afkomstig van de open tweede verdieping, waar er luidruchtig geluncht werd. Gelukkig gingen de lunchende mensen daarna snel aan het werk en werden de sprekers van het Media.forum voorzien van een microfoon.
Het werd alleszins een boeiende namiddag waarin ik bijleerde en dialogeerde over het mediaonderzoek in Vlaanderen en de meest recente vaststellingen. De namiddag werd afgesloten met flatbread en een glaasje. Origineel dat flatbread, maar een beetje te droog naar mijn goesting.
Gisterenavond had ik de eer en het genoegen om aanwezig te mogen zijn op een fancy feestje in het Errerahuis in Brussel om te vieren dat mijn geweldige collega’s een bijzonder moeilijk en uitdagend project tot een goed einde gebracht hebben. Trots om in goed gezelschap het glas te mogen heffen op hun prestaties!
Over de lunch deze middag kan ik kort zijn: mooi kader, goed gezelschap, een eerder schraal aanbod en een bijzonder slechte organisatie. Jammer, want er zou zoveel meer te halen zijn uit het prachtige kader van Flamingo.
De dag begonnen met een uitstekend hotelontbijtje. Kwestie van voldoende energie te hebben voor de rest van de dag.
Na het ontbijt woonde ik de openingsspeeches bij om mij vervolgens terug naar mijn hotelkamer te begeven voor twee digitale vergaderingen die de ganse voormiddag in beslag namen.
Gelukkig was er nog meer dan genoeg over van het riante en zeer lekkere lunchbuffet om mijn honger te stillen en kon ik in de namiddag wel de rest van het programma meepikken.
De eerste dag van de conferentie eindigde om 17u. Wat maakte dat we nog een kleine twee uur hadden om ons te ontspannen in de wellness van het hotel alvorens ons naar het netwerkdiner te begeven dat startte om 19u. Het voelde initieel een beetje onwennig aan om in badpak tussen mijn collega’s in de sauna en hammam te zitten, maar daar zette ik me snel over. Het deed mijn lichaam deugd om even te ontspannen en wat te bekomen van een bijzonder druk voorjaar op het werk. Ik trok zelfs een paar baantjes in het openluchtzwembad, waardoor ik me natuurlijk kapot moest haasten om op tijd klaar te geraken voor het netwerkdiner en ik met nat haar aan het aperitief begon. Oh well, er zijn ergere dingen op de wereld.
Het eten was werkelijk fenomenaal en de bediening was erg royaal met de wijn. Iets té royaal, want toen ze de borden kwamen afruimen stootte één van de obers een glas rode wijn om, waarvan de inhoud helaas integraal op mijn blauw kleedje terecht kwam. De bediening reageerde bliksemsnel en voordat ik er erg in had stond één van de obers een gans zoutvat over mij uit te kieperen. En zo bracht ik de rest van de avond door marinerend in een zoutbadje met rode wijn. 😉 Maar: het snelle ingrijpen had duidelijk effect, want toen ik ‘s avonds na het diner mijn kleedje onder douche uitwaste, bleek de vlek volledig verdwenen te zijn. Oef!
Na mijn uitstapje naar Dendermonde deze voormiddag keerde ik terug naar Leuven om in de namiddag thuis te werken. Na wat onverwachte telefoontjes en teams-vergaderingen pakte ik in zeven haasten mijn koffer bij elkaar om op de trein naar Bosvoorde te springen voor onze conferentie-tweedaagse in MIX Brussels. Van het station van Bosvoorde was het een klein half uurtje te voet wandelen naar het fabuleus gerenoveerde voormalige hoofdkantoor van verzekeraar Royale Belge. Wat een architecturaal pareltje in de groene rand van Brussel!
Ik trof mijn hard werkende collega’s in de lobby, druk bezig met last minute wijzigingen aan het programma omdat een aantal sprekers moesten afhaken wegens ziekte. Gelukkig weten mijn collega’s van wanten en slaagden ze er op een recordtempo in om waardige vervangers te vinden. Knap werk!
Na het inchecken begaf ik mezelf onmiddellijk naar mijn kamer om nog wat verder te werken. Het interieur van de kamer was erg bijzonder en ik begreep de architecturale keuzes die gemaakt zijn, maar eerlijk, de inrichting was niet echt mijn ding. En al zeker geen fan van dat rare, lelijke lampje op de bureau en de onverplaatsbare FM-radio die gigantisch hard in de weg stond.
Rond een uur of zeven verkenden mijn collega’s en ik de aula die morgen een hoofdrol zal spelen tijdens onze conferentie en vervolgens verorberden we een snel avondmaal in de Fox Food Market. Ik ging voor takoyaki en okonomiyaki. Lekker, maar beide gerechten werden veel te lauw geserveerd. Die takoyaki balletjes moeten normaal zo heet zijn dat je het risico loopt je tong te verbranden.
Na het eten bleef er niemand plakken. Kwestie van onze energie voor morgen op te sparen!
Amai, wat een topdag! Een pluim voor al mijn collega’s die bijgedragen hebben aan de realisatie van deze werkelijk vlekkeloos verlopen conferentie. Toegegeven, ik stond zelf bij de opstart wat twijfelachtig tegenover een conferentie over influencers, maar naarmate de dag vorderde, bleek steeds duidelijker hoe relevant de twee vragen waren die het onderwerp van de conferentie vormden: wat is de rol van influencers en online content creators in het medialandschap en hoe kan deze groep ondersteund worden in hun rol. Want hoe je het ook draait of keer, de impact die influencers tegenwoordig hebben op vooral jonge mensen is immens. Dus is het belangrijk dat ze zich daarvan bewust zijn en ook de nodige ondersteuning krijgen als het gaat over moeilijke onderwerpen zoals cyber bullying en mentale gezondheid. De titel ‘content with conscience’ was dan ook perfect gekozen.
Ook perfect gekozen: de locatie! Sparks bevindt zich letterlijk op vijf minuten lopen van Brussel-Centraal en blijkt een fantastische plek te zijn voor een conferentie mét break-out sessies. Hip, hipper, hipst is echt wel van toepassing hier. Zelfs de toiletten waren fancy!
De conferentie zelf verliep vlekkeloos. De timing werd gerespecteerd (op één spreker na die de pedalen kwijt leek en maar bleef doorratelen), in de panelgesprekken ontsponnen zich echte discussies en de sprekers waren boeiend en goed voorbereid. De superlatieven mogen echt bovengehaald worden.
En als kers op de taart: het eten was fenomenaal. Echt het beste eten dat ik ooit gekregen heb op een conferentie. Er was ‘s ochtends bij het onthaal zelfs ontbijt voorzien met vers brood, zalm en zure room!
We sloten onze conferentie af met een drankje en wat hapjes om vervolgens naadloos over te gaan naar de opening van de volgende conferentie: Media Literacy Matters, die van dezelfde locatie als wij gebruik maakte. We startten deze conferentie met dezelfde hapjes als waarmee we de onze begonnen waren, maar ik hoorde niemand klagen. 😉
Ik was alleszins blij dat ik de gelegenheid had de keynote van de Amerikaanse Ellen Pack van Common Sense Media bij te wonen. Het kan nooit kwaad om even stil te staan bij de impact die de media en dan vooral de sociale media op ons hebben.
Wie vindt de rekenfout op onderstaand slide?
Een dag om in te kaderen. Ben nog aan het nagenieten! En daar zullen deze lekkere Ensor-chocolaatjes zeker bij helpen!
Deze ochtend mochten we eindelijk onze intrek innemen in ons nieuwe gebouw. Een dag waar lang naar was uit gekeken, zij het wat met gemengde gevoelens. Want ja, ons oude gebouw was letterlijk tot op de draad versleten en had geen noemenswaardige faciliteiten buiten de koffiebar die veel te vroeg sloot, maar de locatie in het toeristische hart van Brussel was wel echt top. Je stapte buiten en je struikelde letterlijk over de terrasjes. De nieuwe buurt aan het Noordstation kan daar in de verste verte niet aan tippen. Maar het gebouw zelf is fenomenaal: het uitzicht, de moderne vergaderfaciliteiten, de prachtige planten, de sportfaciliteiten, de eetgelegenheden (waarop we nog een paar maanden zullen moeten wachten), de leuke hoekjes waar je even kan relaxen,…
Op deze bijzondere dag werden de collega’s en ik onthaald op een lekker ontbijtje met koffiekoeken, vers fruit en yoghurt. Na een boeiende inleiding over de totstandkoming van het gebouw en de vele faciliteiten waarvan we in de toekomst gebruik kunnen maken, was het tijd voor de rondleiding. Wat ik zag, maakte me alvast enthousiast. Ik denk echt dat ik me snel zal thuis voelen op onze nieuwe stek. En ook de reacties van de collega’s waren zeer positief.
Alleen jammer dat de voormiddag eindigde op een zure noot toen ik bericht kreeg van oncollegiaal gedrag van een aantal collega’s, die achter mijn rug met de topics van mijn afdeling aan de haal waren gegaan. Niet tof.
Dit weekend zakten mijn vriend samen met een aantal collega’s af naar Brussel voor het jaarlijkse feest van de free en open source software developers: FOSDEM. Naar goede gewoonte had zijn werk ervoor gezorgd dat hij in een poepchic hotel kon verblijven. En ja, een gelegenheid om een in fancy kamer met sauna te verblijven, dat kan ik natuurlijk niet aan mij voorbij laten gaan. Dus vertrokken mijn vriend en ik vrijdagavond met ons rolkoffertje naar het Thon Hotel Bristol Stephanie, op een half uurtje wandelen van het centraal station.
Onze kamer op de zevende verdieping was bijna even groot als de leefruimte in ons appartement, dus ik voelde me meteen thuis. 😉 We dropten onze bagage af op de kamer en genoten samen met twee collega’s van mijn vriend van het welkomstdrankje in de stijlvolle bar van ons hotel.
Na het aperitief zakten we met ons vieren af naar restaurant Le Variétés vlakbij het Flageygebouw. Een paar minuten later arriveerde een derde collega van mijn vriend vergezeld van zijn vrouw (die net als ik de gelegenheid had aangegrepen voor een luxueus weekendje weg). Aangezien ik restaurant Le Variétés had aangeraden, was ik blij om te zien dat het in de smaak viel bij alle aanwezigen. Ik was alleszins onder de indruk van het prachtige vintage interieur en de mooie bar. Ik smulde van de heerlijke baarsfilet met groentjes en ja, de dame blanche, specialiteit van het huis, was absoluut geweldig.
Na het diner volgde een hele odyssee langs hippe Brusselse cafés die allemaal stampvol zaten en waar we onmogelijk nog met zes personen bij konden, tot we uiteindelijk voor een laatste glas belandden in La Note, dat letterlijk die avond zelf voor het eerst open was. Omdat de heren zaterdag op tijd op FOSDEM wilden zijn maakten we het niet laat en kropen we op tijd in ons geweldige hotelbed.
Dat mijn collega’s niet vies van een feestje zijn, is jullie ondertussen genoegzaam bekend. Na ettelijke maanden voorbereiding om de kasten en kelders leeg te krijgen en al de dossiers op een deftige manier te archiveren, trekken wij op vrijdag 2 februari officieel de deur van ons oude kantoorgebouw achter ons dicht. We maken daarbij even abstractie van het feit dat we daardoor tijdelijk dakloos zijn, omdat de verhuis naar het nieuwe gebouw pas op 26 februari plaatsvindt. Jarenlang hebben we lief en leed gedeeld in ons vertrouwde, zij het ondertussen ietwat afgeleefde kantoorgebouw (waar het op het vierde verdiep ‘s winters ijskoud was en ‘s zomers snikheet). Daarom vonden de collega’s dat een gepast afscheid zich opdrong.
En ja, zo groeide bottom up het idee van een ‘illegale’ afscheidsrave. Uiteindelijk kreeg de rave de zegen van het management (aja, wij zijn geen party poopers, he!), inclusief richtlijnen om het niet té bont te maken en alles mooi op te ruimen om 21.30u (bijzonder vroeg einde voor een rave, maar het begon dan ook al om 16.30u). Overal op de werkvloer werden kasten en frigo’s grondig doorzocht en zo belandden alle drankoverschotten in de frigo’s van de eerste verdieping. Wat uiteindelijk een groter dan verwachte feestvoorraad opleverde.
Een aantal collega’s en ikzelf zakten wat later af naar de rave, omdat we diezelfde dag om 16u uitgenodigd waren in het Vlaamse Parlement voor de nieuwjaarsreceptie van de SARC. Kwestie van ons een beetje in te drinken en wat hapjes mee te pikken om alvast in de juiste sfeer te komen. 😉
Gênant moment van de dag: om in het Vlaams Parlement binnen te mogen, moet je eerst een security check passeren, erg gelijkaardig aan die op de luchthaven: dus laptops en andere elektronica uit de rugzakken en heel de boel door de scanner. Ondertussen ben ik bijzonder geroutineerd in security checks, dus ik verwachtte mij niet aan grote problemen. Tot de meneer van de security mij vriendelijk vroeg of er zich misschien een kurkentrekker in mijn rugzak bevond. Ik was natuurlijk helemaal vergeten dat ik ‘s ochtends dat ding in mijn rugzak had gestoken voor rave-noodgevallen. Natuurlijk stonden al mijn collega’s in de rij achter mij te gniffelen, terwijl ik met een knalrode kop de kurkentrekker bovenhaalde. Na inspectie mocht ik hem (gelukkig) mee binnen nemen in het Vlaamse Parlement, zodat er zeker ook een kurkentrekker was op de nieuwjaarsreceptie. 😉
Uiteindelijk waren we met ons groepje collega’s iets na 18.00u opnieuw in ons kantoorgebouw om te kunnen meevieren op het afscheidsfeest. De rave-muziek sloeg niet echt aan bij de collega’s en het bleef bij wat schuchtere danspogingen van kleine groepjes. Ik ben normaal de eerste om op de dansvloer te staan, maar de muziek was ook niet direct mijn ding en er waren veel te veel collega’s om toffe gesprekken mee te houden en herinneringen aan het gebouw op te halen.
En kijk, zoals dat hoort, begonnen de overblijvende feestvierders stipt om 21.30u aan de opruim. Enig slachtoffer van de rave: een rolgordijn waarop we allemaal onze naam schreven.
Vaarwel, oud kantoorgebouw, hoewel je temperaturen niet altijd even aangenaam waren, heb ik jarenlang bijzonder graag op deze plek in hartje Brussel gewerkt!
