De laatste der afscheidslunches: nummer negen

De laatste afscheidslunch in het rijtje was ongetwijfeld de meest bijzondere. Samen met mijn team hief ik voor de laatste keer het glas op onze uitmuntende samenwerking. Zelfs onze gepensioneerde oud-collega was voor de gelegenheid naar Brussel afgezakt. Een gebaard at ik ten zeerste wist te appreciëren.

Omdat we de vorige keer zo’n fijne tijd hadden bij Pré de Chez Nous, hadden we hier opnieuw gereserveerd. Om te vermijden dat we te lang moesten wachten, had één van mijn collega’s mooi op voorhand onze menukeuzes doorgegeven. Helaas, bleken deze menukeuzes ergens onderweg verloren gegaan te zijn en hadden ze nooit de kok bereikt. Het strafste van al was dat we een volledig nieuwe menu voor de neus kregen, een menu dat radicaal verschilde van het menu dat op de website stond. Enfin ja, allemaal geen ramp natuurlijk, maar wel weinig professioneel.

Wij lieten dit kleine akkefietje uiteraard niet aan ons hart komen en bestelden een flesje schuimwijn om te klinken op dit bijzondere moment. Wat volgde was een zeer fijne maaltijd in goed gezelschap, vergezeld van een lekker glaasje biologische wijn. Ik zal later met plezier terugblikken op al deze mooie momenten, vastgelegd in mijn geheugen en hier op yab.be.

Al moet me toch van het hart dat om half drie van tafel gaan voor een driegangenmenu (en dat terwijl onze groep om 12u in het restaurant arriveerde), echt niet door de beugel kan. Jammer, want het eten was naar goede gewoonte, weer uitstekend.

boeuf mariné et bettes:

poisson rôti, aubergines et courgettes sautées:

cheesecake:

Afscheidslunch nummer 8

Oorspronkelijk was deze lunch gepland als een onderonsje met de collega die pas terug aan het werk is na haar bevalling, maar onder het motto: hoe meer zielen, hoe meer vreugd, waren we uiteindelijk toch weer met zes personen. Een aantal deelnemers speelden een beetje vals, want die waren ook al van de partij voor afscheidslunch nummer 6, maar hey, dat zien we graag door de vingers.

We gingen voor smakelijk Vietnamees bij Da-Kao II en natuurlijk kon ik het niet laten om een vissoepje te bestellen. Dat bleek een nogal grote portie te zijn, dus ik was al blij dat we ons oorspronkelijk idee om een voorgerechtje te bestellen, hadden laten varen.

IMG_4832[1]

Fijne lunch, fijne mensen! En ik kreeg nog een smakelijk geschenkje als afscheidscadeau!

IMG_4836[1]

Afscheidslunch nummer 7

Yep, yep, we blijven de Brusselse horeca steunen. Deze middag genoot ik samen met mijn rechtstreekse baas en de twee andere stafleden van een heerlijke bentolunch bij de Samourai. Tot mijn grote verbazing vertelde mijn collega-teamverantwoordelijke dat hij nog nooit in zijn leven sushi gegeten had. Nu weet ik dat West-Vlaanderen niet het meest vooruitstrevende gedeelte van het land is, maar je gaat mij toch niet wijsmaken dat ze in het supertoeristische Ieper geen sushizaken hebben? Waarschijnlijk gewoon een conservatieve eter. Al strekt het hem tot eer dat hij zijn bentobox volledig heeft leeggegeten.

IMG_4828[1]

Afscheidslunch nummer 6

Jawel, de Grote Afscheidstournee is nog steeds volop bezig. Maandagmiddag ging ik lunchen met acht van mijn collega’s. Nu de dagen op mijn werk nog op één hand te tellen zijn, worden de mogelijke lunchmomenten steeds schaarser. Dus is het noodzakelijk de groep wat te vergroten.

Oorspronkelijk was het idee om noedelsoep te gaan eten bij Umamido, maar daar was er niet genoeg plaats op het terras voor ons groepje van acht en op zo’n mooie middag had niemand van ons zin om binnen te zitten. Zo belandden we op goed geluk een beetje verder op het terras van I Latini, onder de bomen van het Sint-Katelijneplein.

Ik vond mijn gerecht (trofie al pesce spada affumicato e pesto di pistacchi) wat te zout. Al had ik dat natuurlijk kunnen verwachten van de combinatie gerookte zwaardvis met pesto. De gerechten van mijn tafelgenoten zagen er alleszins heerlijk uit en de pasta was perfect al dente. Het speet me een beetje dat ik niet de kans zou krijgen om in de toekomst de andere gerechten op de kaart van I Latini uit te proberen. Maar wie weet wat voor lekkers er in Genève op me wacht?

trofie al pesce spada affumicato e pesto di pistacchi

Lunch bij Bozar café VICTOR

Het moet niet altijd een afscheidslunch zijn, he! Soms hebben mijn collega’s en ik gewoon zin in een lekkere lunch op vrijdagmiddag. Ons oorspronkelijke idee om iets te eten bij de foodtrucks van Frunch Brussels moesten we noodgedwongen laten varen. We wilden onze lunch graag kort houden en de lange wachtrijen hadden een behoorlijk ontradend effect.

Naar het Bozar Café dan maar. Altijd een fijne en gezellige plek om iets te eten. Al moet me van het hart dat je niet echt vrolijk wordt van het vernielde Syrische huis dat vlak voor de deur staat. Het kunstwerk komt, naar mijn mening, op die plek ook niet tot zijn recht. Ik kan me voorstellen dat veel mensen denken dat het gewoon restanten zijn van de afbraak van de grote bouwwerf vlakbij. Het bordje met uitleg is ook helemaal niet goed zichtbaar. Spijtig wel, want het stemt tot nadenken.

Afscheidslunch nummer 5

Jullie zijn de aaneenrijging van etentjes ondertussen ongetwijfeld beu, maar ik ga nog even gezellig verder.

Woensdagmiddag ging ik eten met één van mijn mini-teampjes. Een team dat bestaat uit drie personen die een behoorlijk belangrijke taak uitvoeren. Ik wilde hen graag apart bedanken voor de fijne samenwerking, al die jaren.

Op aanraden van een Brusselse collega kwamen we terecht bij Humphrey, een vrij nieuw food sharing restaurant. Ik moet zeggen dat ik er bij het binnenkomen niet zo’n goed oog op had. Rommelige ontvangst, inefficiënt georganiseerd,… Maar eens de gerechtjes op tafel verschenen was deze slechte start snel vergeten.

Wat een heerlijkheden! De spicy ahi poke, Filipino beef tartare, cauliflower chimichurri, grilled zucchini bellpepper en accras with yuzu, het was allemaal ontzettend smakelijk. En dat glaasje rosé dat wij erbij dronken, paste perfect bij de warme zomermiddag.

Hopelijk slagen ze erin zich wat beter te organiseren, want zou jammer zijn als dit pareltje over kop gaat.

Afscheidsdiner Chez Oki

Yep, mijn Grote Afscheidstournée is nog lang niet ten einde! Er vallen nog zoveel geweldige Brusselse restaurants te ontdekken!

Omdat één van mijn meest dierbare collega’s niet op mijn afscheidsfeestje kon zijn, spraken we af om na de werkuren samen in Brussel te gaan eten. We breidden ons groepje uit met nog twee andere collega’s en de Franstalige vriend van mijn collega, met wie ik zo goed opschiet, zou ook meekomen.

Last minute (alweer!) moest echter één van onze collega’s afhaken met gezondheidsproblemen. Gelukkig was de vriendin van de andere collega snel bereid gevonden om ons te vergezellen. Voor mij de eerste kennismaking met deze bijzonder toffe madam!

We namen de bus van Brussel-centraal naar de Flagey in Elsene. Een bijzonder onaangename ervaring: het was bijzonder druk op de gelede bus en we stonden met z’n vijven wat te wiebelen in het middenstuk. Aangezien ik nog worstelde met een lichte kater van de dag voordien, kon ik een zucht van verlichting amper onderdrukken toen we na wat een eindeloze rit leek konden uitstappen. Ik denk dat de bus mijn minst favoriete vervoersmiddel van allemaal is.

We waren een beetje te vroeg, want Chez Oki was nog niet open, dus liepen we een blokje rond en genoten we van het mooie zomerweer. Toffe buurt daar, trouwens, met veel leuke zaken en gezellige terrasjes. Jammer dat het voor een lunch te ver van ons kantoorgebouw verwijderd is.

Iets na 19u stapten we binnen bij Chez Oki, een Japans-Frans fusion restaurant. Wij gingen voor de vier-gangen degustatiemenu. Een fantastische smaakervaring die me terug voerde naar de heerlijkheden dit ik at op het Japanse trouwfeest van mijn vriend. Ik was zelfs voldoende gerecupereerd van de misselijk makende busrit om met een glaasje wijn of twee goed te laten smaken. Alleen het dessert viel me wat tegen, wegens te gewoontjes.

Bijzonder aangename avond. <3

Immaterieel cultureel erfgoed

Gisteren vond onze jaarlijkse afdelingsdag plaats. Enfin ja, halve afdelingsdag, want het is momenteel zo druk op het werk dat het beter leek de afdelingsdag in twee stukken te organiseren: een halve dag in juni en een tweede halve dag in september. Dit opdat niemand gestresseerd zou raken door een ganse dag opgelopen werkachterstand.

Nog niet zo lang geleden viel de Belgische biercultuur een grote eer te beurt door de erkenning als immaterieel cultureel erfgoed door UNESCO. Vandaar dat een bierwandeling doorheen Brussel wel een goed idee leek. Helaas moet ik eerlijk zeggen dat de wandeling tegen viel en dat lag voor de volle honderd procent aan de gids die ons rondleidde. Nog nooit zoveel belegen en seksistische moppen te horen gekregen op twee uur tijd. Je zag letterlijk dat verschillende van mijn collega’s ongemakkelijk werden bij alweer een foute mop. Op den duur werd het zo surreëel dat we niet anders konden dan lachen. Vooral de opmerking over de nail studio’s en de fetish shop waren geweldig (not). De man was zelf erfgoed, denk ik, want een welluidend mens zou die moppen al lang in de vorige eeuw hebben achtergelaten.

We maakten een tussenstop in authentiek Brussels café Á la Bécasse, alwaar we lambic en kriek te drinken kregen, vergezeld van een charcuterieschotel. Ik drink normaalgezien geen bier, maar om de Belgische biercultuur te ondersteunen, bestelde ik een kriek. De kriek viel, in combinatie met de charcuterie, beter mee dan verwacht. Ik vond het niet afschuwelijk slecht, zoals de meeste bieren die ik al geproefd heb.

De wandeling eindigde in het Brouwershuis, dat ik een teleurstellend excuus voor een museum vond, maar gelukkig is er beterschap op komst: binnenkort beschikt Brussel met de Belgian Beer Temple in het Beursgebouw over een groot biermuseum. In tussentijd zullen de toeristen vijf euro moeten ophoesten voor dit minimuseum, waarvan het leukste onderdeel ongetwijfeld het schattige café in de kelder is. Ditmaal stond ik mijn witbier af aan een collega. Eén bier op deze wandeling volstond voor mij ruimschoots. Helaas leerde ik tijdens deze rondleiding nul komma nul nieuwe dingen bij over ons Belgisch bier. Echt spijtig.

Om de teleurstelling weg te spoelen, gingen we met een aantal collega’s een ijsje halen bij Maison Dandoy, waar helaas al mijn favoriete smaken (citroen, straciatella, chocolade) uitverkocht waren en ik van pure miserie dan maar een bolletje vanille nam. Gelukkig eindigde de dag op een fijne manier in het gezelschap van mijn fantastische collega’s op het terras van het Muntpunt Café. Uiteindelijk is het het gezelschap dat telt!

Afscheidslunch bij Intermezzo

And so it has begun. De eerste in een, naar alle verwachtingen, lange rij van afscheidsmomenten. Een lunch met een collega die een tijd geleden van job veranderde en speciaal voor mij op haar vrije dag naar Brussel afgezakt was om samen te lunchen, omdat ze niet naar mijn officieel afscheidsfeestje kon komen. Tot mijn grote verbazing vonden we een vrij tafeltje op het terras van de Intermezzo (een bijzonder populaire Italiaanse lunchplek) om te genieten van een werkelijk uitstekende al dente pasta. Het was zo warm onder onze parasol dat ik niet anders kon dan als dessert een tartufo bianco bestellen om af te koelen. 😉

Dat mijn collega zo vriendelijk was om de ganse lunch te betalen, was een prettige verrassing. Helemaal niet nodig, want ik was al aangenaam verrast dat ze voor mij naar Brussel wilde komen, maar uiteraard enorm geapprecieerd.

After work!

Of hoe de personeelsvergadering die afgesloten werd met een kleine drink in de cafetaria gezellig overliep in één van de meest succesvolle after works ooit. Denk dat we met een groep van ongeveer 30 personen waren. Eerst zaten we binnen bij de Scott’s Bar, maar nadat de heftige regenbui overgedreven was, trok de hemel open en konden we naar het terras buiten verhuizen. Enige minpuntje: door het goede weer van de voorbije dagen zat de Scott’s Bar volledig zonder cava. En zelfs na herhaaldelijk aandringen van onze kant, konden we het personeel niet overtuigen om naar een winkel te gaan om wat flessen in te slaan. Dus hield ik het maar bij een glaasje witte wijn en een cocktail (of twee).

Yet Another Blog

Life on my side

brussel