Bezoek uit Bratislava!

Soms vallen alle puzzelstukjes in mekaar. Gisterenavond een mailtje van onze vrienden uit Bratislava dat ze deze week in Leuven waren, en vanavond zaten ze aan onze eettafel met een kopje thee (het moet niet altijd alcohol zijn!) en veel chocolaatjes voor hun neus. Superleuk om te zien hoe groot de kinderen geworden zijn sinds ons bezoek aan Bratislava. Het Nederlands van klein O blijft me verbazen. Uiteindelijk groeit ze toch op in een omgeving waar voornamelijk Slovaaks gesproken wordt. Kleine V sprak daarentegen voornamelijk Slovaaks tegen ons. Geen erg, zijn grote zus vertaalde maar al te graag en hier een daar pikte ik een woordje mee dat op het Russisch leek. Het was het switchen tussen Nederlands en Frans, waar ik het zelf wat moeilijker mee had. Mijn Frans kan een flinke opfrisbeurt gebruiken, daar ben ik mij bij zulke gelegenheden maar al te zeer van bewust. Alleen ontbreekt mij momenteel de incentive om er iets aan te doen. Misschien later…

Langer dan twee uurtjes konden onze vrienden helaas niet blijven, want de kinderen moesten natuurlijk op tijd in bed, maar het deed echt deugd om hen terug te zien. Heerlijk koppel, fantastische kinderen!

Van Bratislava naar Wenen – 2 juni 2014

Supervroeg opgestaan (half zeven, auch!) om afscheid te nemen van onze gastvrouw en de lieftallige O. O had een afspraak bij de dokter en om lange wachttijden te vermijden, wilden ze als eerste in de wachtzaal zitten, want er was die dag ook een uitstapje naar de zoo gepland met de kindjes van de crèche. Wij namen afscheid met veel dikke knuffels en beloofden zeker nog eens terug te komen.

Onze gastheer W begeleidde ons naar de tramhalte die ons tot bij het station van Bratislava zou brengen. We bedankten hem uitgebreid voor alle goede zorgen, want echt, ik heb enorm genoten van de tijd die we samen doorbrachten. Ik heb echt het gevoel dat we elkaar beter hebben leren kennen en dat onze vriendschap verstevigd is door dit bezoekje.

Na alweer een geweldig vlotte treinrit, stonden we een dik uur later opnieuw in Wenen. We namen meteen de metro naar Wien Mitte om onze bagage in te checken. Wat een ongelooflijke luxe, rond een uur of tien ‘s ochtends je bagage kunnen inchecken en dan gewoon een paar uur later de trein op springen zonder te moeten sleuren met je koffers. Fantastisch! Enig verbeterpuntje: de zware rugzak met de laptops hadden we graag ergens in lockers achter gelaten, maar dit supermoderne station beschikte helaas nog niet over lockers. Gelukkig bevond zich in hetzelfde gebouw een Mediamarkt en maakten wij dankbaar misbruik van hun lockers en dronken we een lekkere smoothie om dat te vieren.

We namen opnieuw de metro naar de Stephanskirche en wandelden in het zonnetje door het mooie Wenen. Ik herinnerde mij Wenen van een vorig bezoek als een stad vol met indrukwekkende kerken en inderdaad, de pracht en praal van de Weense kerken is ongezien. Wat een schitterende culturele rijkdom is hier verzameld. Ook de Peterskirche stelde op dat vlak niet teleur en we vergaapten ons aan de prachtig beschilderde koepel. We kuierden op ons gemak verder tot we bij het Palmenhaus aankwamen. Via Goofball kregen we de tip dat dit een fijn lunchplekje zou zijn. En inderdaad, zo vaak krijg je niet de kans om te eten in een prachtige serre tussen de palmbomen. Mijn vriend ging voor de laatste keer voor een Wienerschnitzel en ik bestelde asperges met zalm (heerlijk!).

Na ons middagmaal namen we de metro naar de Donauturm en kwamen we terecht in een gans ander deel van Wenen. Het contrast kon amper groter zijn met moderne hoogbouw en congresfaciliteiten, maar toch ook een heel groot en aangenaam park rondom de Donauturm. We wandelden tussen 1000 kersenbomen (geschonken door Japan ter gelegenheid van de viering van 1000 jaar Oostenrijk) door en kochten ons een toegangsticket om van het uitzicht op Wenen te genieten. Toen we genoeg genoten hadden, namen we de metro terug en lasten we een korte tussenstop in op het Donauinsel. Niet echt veel te beleven overdag als je geen jogger of skater bent, maar op zomeravonden lijkt me dit een fantastische plek. Te onthouden als we nog eens terugkomen.

Laatste bezoek van de dag: de noordelijke toren van de Stephanskirche (yep, alweer). Mooie uitzichten over mooie steden, ik krijg er maar geen genoeg van. Omdat we tijd genoeg hadden, besloten we de weg naar Wien Mitte te voet af te leggen om in stijl afscheid te nemen van deze mooie stad. Een korte treinrit laten stonden we op het vliegveld en zat ons tripje er alweer op.

Auf Wiedersehen, Wien!

Bratislava – 1 juni 2014

Deze zondagochtend sliepen we opnieuw uit en brachten we door al spelend met O en haar broertje V. Heel zonnige kinderen met wie we direct een klik hadden. Ik las voor aan O, maar moest toch passen voor de boekjes in het Slovaaks die ze me aanbood. Misschien de volgende keer. 😉

Vandaag wilde onze gastvrouw graag voor ons koken. Om haar niet al te zeer in de weg te lopen, trokken we nog even de stad in voor een bezoekje aan de beroemde Blauwe Kerk, ons aangeraden door de mama van onze vriend die momenteel in Chicago woont. Een gouden tip, want de kerk ziet er echt uit als iets uit een sprookje. Een gebouw dat opgetrokken lijkt uit suikerpasta. Heel erg mooi en bijzonder fotogeniek.

Na het bezoekje van de kerk wandelden we op ons gemak langs de straten van het stadscentrum die ons ondertussen al erg vertrouwd leken. We namen de tram en waren, zoals afgesproken stipt om half twee terug op het appartement (een vast etensritme hielden we er niet op na tijdens ons bezoek). De tafel stond voor ons gedekt en we genoten samen van een heerlijk Slovaaks home cooked meal mét zelfgemaakte aardbeientaart als dessert (ja, op culinair vlak hebben we niet te klagen, dit weekend). Met veel liefde bereid, dat smaakt nog altijd het beste.

Enfin ja, het tafelen liep weer wat uit, we speelden met zeepbellen op het balkon, lazen nog wat meer boekjes, gaven de plantjes water en besloten dan de bus naar de oevers van de Donau te nemen. Toegegeven als we met z’n tweetjes zouden zijn, zouden we Bratislava veel grondiger bezocht hebben dan nu het geval was. Maar we genoten allebei van het fijne gezelschap van onze vrienden en hun twee kinderen. Per slot van rekening zien we elkaar niet zo veel en hadden we veel tijd nodig om bij te praten.

Aan de oevers van de Donau bevond zich een prachtige boulevard met allemaal terrasjes. Heel fijne sfeer. De zon deed vandaag wel haar best, dus we nestelden ons al snel in het groene gras en genoten van de weldoende stralen op ons gezicht. Rond twintig voor zes vertrokken onze vrienden terug naar huis. Kleine O was een beetje oververmoeid aan het geraken en oververmoeide kinderen = lastige kinderen.

We besloten iets kleins (‘t is niet dat we deze vakantie al veel te kort kwamen) te eten op één van de mooie terrassen. Een risotto met paddenstoelen was exact waar ik zin in had. Genietend van de avondzon wandelden we langs de Donau richting Nový Most. Bratislava is echt een fantastisch stad om te kuieren, genietend van de mooie gebouwen en de leuke atmosfeer.

Onze vriend was zo vriendelijk geweest een tafeltje voor ons te reserveren op het dakterras van de Skybar. Aangezien het zondagavond was, viel de drukte heel erg goed mee. Er waren zelfs nog tafeltjes vrij. De plek waar gisteren de vriendelijke Vlamingen zaten was nu ingenomen door een bende Engelsen. Love the accent! Deze keer probeerde ik de Spicey Berry Caipiroska (groot succes!) en de Hot Frog (niet echt om over naar huis te schrijven, beetje spijt dat ik niet opnieuw een Pineapple Basil Tini besteld had). We maakten het niet te laat, want op maandagochtend moesten we vroeg uit bed om afscheid te nemen en onze trein naar Wenen te nemen.

Maar één ding is zeker, in Bratislava zien ze ons zeker nog terug!

Bratislava – 31 mei 2014

Deze zaterdagochtend een beetje uitgeslapen, gezellig samen ontbeten en met de kinderen gespeeld.

In de voormiddag trokken we met onze vriend W en zijn schattige dochter O naar het Slavín monument. Dit monument werd door de Sovjets opgericht op de begraafplaats van duizenden soldaten van het Sovjetleger (6.845 om precies te zijn) die sneuvelden tijdens de Tweede Wereldoorlog bij de bevrijding van Bratislava van de Duitse bezetter in april 1945. Het monument moet zich zowat op de hoogste plek van Bratislava bevinden. Het 11 meter hoge standbeeld van A. Trizuljak boven op een 39 meter hoge piloon is bijgevolg zichtbaar van zowat overal in de stad. Je moet het de Sovjets nageven, ze hadden verstand van het bouwen van bombastische monumenten. Toch is deze plek net zoals de talrijke oorlogskerkhoven in de Westhoek het bezoeken meer dan waard. Want laten we niet vergeten dat zonder de dood van al deze jonge soldaten de oorlog wel eens een heel andere wending had kunnen nemen. Terecht dat deze plek in Bratislava tot Nationaal Cultureel Monument uitgeroepen werd. Het prachtige uitzicht op de stad namen we er graag bij.

Aangezien we ‘s ochtend niet al te vroeg gegeten hadden, waren we nog niet hongerig rond lunchtijd. Onze vrienden stelden voor om iets te gaan eten buiten het stadscentrum, in Modra, vlakbij de wijngaarden. En zo kwamen we terecht in restaurant Elesko, een verrassend moderne constructie op het platteland van Bratislava, omgeven door wijngaarden. Binnen in het restaurant kon je echt ten volle genieten van de moderne architectuur die je het gevoel gaf midden in de velden te zitten. Zeer knap gedaan. In het gebouw was ook een museum met tijdelijke tentoonstellingen, maar dit bezochten we niet.

Het was twee uur gepasseerd toen we ons een plek zochten op het terras. Op aanraden van onze vriendin L proefden we van de lekkerste druivensap ooit. Geperst van de druiven die op dat eigenste moment aan de wijnranken hingen te rijpen. Heerlijk! Zoals het échte Slovaken past, begonnen we de maaltijd met een voorgerecht terwijl boven onze hoofden ouderwetse vliegtuigen kunstjes uithalen (wat verderop was een luchtshow aan de gang). Als voorgerecht nam ik een soep van rundsbouillon met leverdumplings en groenten. Erg lekker. Ook het hoofdgerecht: gegrilde snoekbaard met saffraan wijnsaus, tomaten, venkel, geroosterde knofloof en gegrilde aardappelen was heerlijk. De hoeveelheden waren, naar eveneens Slovaakse gewoonten, zeer genereus. Voor het hoofdgerecht verkasten we naar binnen, het werd ons immers wat te frisjes op het terras. Er stak een kil windje op en de zon liet het jammer genoeg afweten.

‘t Is een beetje beschamend om toe te geven, maar we tafelden tot een uur of zes. (Ja, ik nam nog een dessert, maar sorbet helpt de vertering, of dat hebben ze me toch altijd wijsgemaakt.) Of neen, eigenlijk schaam ik me helemaal niet. Het was gewoon supergezellig. Kleine O op de trampoline en wij fijn babbelend met onze vrienden. Over Bratislava, het leven, de start-up van onze vriend, hun toekomstplannen. Echt ten volle genoten van deze ontspannende momenten samen. Onze vrienden waren dan ook nog eens zo lief ons verschillende flessen wijn cadeau te doen afkomstig van het domein zelf. <3

Rond half acht waren we terug op het appartement van onze vrienden, maar het avondmaal besloten we wijselijk aan ons voorbij te laten gaan. 😉

Nadat de kleinsten in bed lagen gingen we met onze vriend de stad in. We pikten nog net het laatste kwartier mee van een Urban Market in een oude gerestaureerde markthal. De hal stond heel lang leeg, totdat een ondernemende dame besloot zich de toestand van dit verkommerde gebouw aan te trekken, een huurovereenkomst met de stad af te sluiten en er opnieuw een markt in onder te brengen met allerlei kraampjes met zelfgemaakte spullen en natuurlijk eten en drank! Ik dronk er een glaasje schuimwijn, terwijl de heren zich aan een wat zwaardere rode wijn waagden. Onze vriend stelde voor de avond te eindigen in één van de meest populaire cocktailbars van de stad: de Sky Bar beloofde ons een fenomenaal uitzicht over Bratislava te bieden. En jullie weten allemaal dat ik een fan ben van de combinatie cocktails en fenomenale uitzichten. 😉

De bar zat stampvol, maar de geluksgoden waren aan onze kant: er was een plekje vrij voor drie personen aan de bar. We zaten met onze rug naar het fenomenale uitzicht, maar konden wel genieten van de bedrijvigheid van de barmannen achter de toog. De eerste cocktail die ik voorgeschoteld kreeg, was echt fenomenaal lekker. De Pineapple Basil Tini was een heerlijke combinatie van verse ananas, citroen, vodka en basilicum. Staat op mijn lijstje om thuis ook eens uit te proberen. Mijn tweede cocktail, de Shulimango, was ook lekker, maar niet zo overdonderend lekker als de Pineapple Basil Tini.

Terwijl de heren aan de bar bleven zitten om whiskey te drinken, nam ik de trap om een verdieping hoger op het buitenterras wat foto’ s te nemen van het uitzicht. Voor mij was het echt wel te koud om buiten op het terras op de zevende verdieping te gaan zitten, maar een groep dappere heren had duidelijk geen last van kippenvel. Toen ik op het terras verscheen met mijn fototoestel werd ik uitbundig gegroet in het Engels door de heren die zich duidelijk goed vermaakten. Ik groette vrolijk terug en concentreerde me verder op de foto’s. Na de begroeting schakelden de heren over op hun moedertaal (Vlaams!) en begonnen ze onderling te overleggen of ze hun kans moesten wagen om mij te versieren. Inwendig moest ik keihard lachen, maar ik besloot nog even niets te verraden. In het Engels vroegen ze me waar ik vandaan kwam en of ik nog plannen had voor de avond. Dat kon ik natuurlijk niet laten liggen en ik zei fijntjes: “Uit hetzelfde land als jullie.” Rode kaken en gelach alom. Gelukkig waren ze beleefd gebleven. 😉 We praatten nog even over wat ze allemaal al bezocht hadden, maar het aanbod om samen met hen de nachtclubs te verkennen liet ik toch maar liggen. 😉

Glimlachend en een sterk verhaal rijker keerde ik terug naar mijn gezelschap. Na twee cocktails (voor mij) en wat whisky’s (voor de mannen) sloten we de avond af en keerden we terug naar het appartement na deze toch wel erg decadente dag.

Bratislava – 30 mei 2014

Gezellig samen ontbeten en het ijs gebroken met de kinderen. Het klikte meteen met kleine O, een perfect tweetalige meid (Nederlands-Slovaaks) van drie met een eigen willetje. Op voorhand had ik een beetje schrik dat ze ons niet goed zou begrijpen, want eerlijk, ik ken geen woord Slovaaks (al blijkt bij nader inzien dat Slovaaks veel verwantschap heeft met het Russisch en het Pools, dus het zou me wellicht niet al te veel moeite kosten om de basis onder de knie te krijgen). Gelukkig bleek die vrees ongegrond. O verstond ons zeer goed en sprak ook een aardig mondje Nederlands. Toch indrukwekkend hoe hersenen van jonge kinderen als een spons de woorden opzuigen.

En kleine V, zes maanden oud, won met zijn aanstekelijke glimlach meteen onze harten. Zo een vrolijke baby! Een heel sociaal kind ook, wilde er altijd bij zijn om te zien wat die rare volwassenen zoal uitspookten. Heel fijn dat we zo gemakkelijk aansluiting vonden bij de kinderen. Blijft toch altijd een beetje afwachten en kleine O had ons al wel een keertje ontmoet, maar toen was ze nog te klein om daar een blijvende herinnering aan over te houden.

Na het ontbijt vergezelde vriend W ons naar de tramhalte om ons op weg richting centrum te helpen. De regenwolken van de dag voordien hadden plaats gemaakt voor witgrijze schapenwolkjes en hier en daar zagen we zelfs een streepje blauwe lucht. Al mocht het voor mij gerust wat warmer zijn. Onze eerste stop in het historische centrum van Bratislava was de toeristische dienst. We werden supervriendelijk verder geholpen door een jongeman die het Engels perfect beheerste. We kochten allebei een Bratislava City Card die ons drie dagen lang onbeperkte toegang tot het openbaar vervoer garandeerde en een hoop kortingen er bovenop beloofde. Handig! Ik was wat aan het rondkijken in de shop toen mijn oog viel op, jawel, handgeblazen kerstballen in mei! De collectie van de mama van mijn petekindje is bij deze weer wat groter geworden. 😉

Blijgemutst verlieten we de toeristische dienst en begonnen we aan onze verkenning van het historische centrum van Bratislava. Groot is het centrum niet, maar wel heel gezellig en kleurrijk, met veel terrasjes en verrassend veel toeristen. Meer dan we verwacht hadden alleszins. Bratislava heeft de typische vibe van een Oost-Europese stad: komaf willen maken met de donkere periode van het communisme, de blik gericht op de toekomst om al die verloren jaren goed te maken. Het historische erfgoed wordt in ere hersteld (of gewoon gereconstueerd) wat een interessante mix aan prachtig gerestaureerde gebouwen en nog in verval zijnde gedeelten oplevert. Ook opvallend: erg veel graffiti in het straatbeeld. De meest opvallende landmarks zijn enerzijds de Donau die het historische centrum scheidt van de blokken uit de communistische periode en anderzijds het witte kasteel met het oranje-rode dak dat boven de stad uitrijst.

Omdat je nu eenmaal niet naast Bratislava Castle kon kijken, stond een bezoek aan dit kasteel hoog op ons lijstje. Op ons gemak wandelden door de gezellige straten richting het kasteel. Onderweg veel terrasjes gespot, jammer dat het daar nog nét te koud voor was. Bratislava Castle brandde volledig af in 1811, maar verrees op indrukwekkende manier uit haar assen. Pas in 1953 begon men aan de reconstructie, die niet meteen van een leien dakje liep wegens uiteenlopende visies over hoe de reconstructie aan te pakken. Pas in 2011 was het werk voltooid. De ruimtes in het kasteel huisvesten een paar tentoonstellingen, de één al interessanter dan de andere. Mijn persoonlijke favoriet was de tijdelijke tentoonstelling ‘From the shadow to the light‘. Heel mooie, zorgvuldig uitgekozen voorwerpen op een uitstekende manier gepresenteerd. Maar hét hoogtepunt is toch wel het uitzicht vanuit de Kroontoren op de stad. Magnifiek.

‘s Middags hadden we afgesproken om met onze vrienden en hun jongste zoon in restaurant Hradná Hviezda gelegen in het kasteel zelf. Wat een fantastische plek om samen te lunchen! Het was erg rustig dus we hadden de volle aandacht van de ober, die ons graag hielp bij het kiezen uit al die heerlijk klinkende gerechten. We begonnen met een soepje (want écht Slovaken eten altijd soep). Voor het hoofdgerecht ging ik voor de hert met rode biet en dumplings, uiteraard met een glaasje Slovaakse wijn erbij, en wow, wat een smaakexplosie. Deze eerste kennismaking met de Slovaakse keuken smaakte alvast naar meer.

Na de lunch namen we opnieuw afscheid en zetten mijn vriend en ik ons bezoek aan het kasteel verder. De ietwat dreigende wolken van de ochtend hadden ondertussen een iets lieflijkere witte kleur gekregen en het blauw van de hemel leek even de bovenhand te krijgen. Helaas, dit was slechts tijdelijk, want het grijs kreeg algauw weer de bovenhand. We wandelden van het kasteel opnieuw naar beneden. In het bij de City Card meegeleverde boekje stond dat we korting hadden voor het Museum of Viticulture gewijd aan de wijnproductie in Bratislava. Jammer genoeg waren we er pas een half uur voor sluitingstijd (welk museum sluit nu om 17u!) en had de mevrouw aan de kassa duidelijk geen zin meer om kaartjes te verkopen, want ze zei dat een half uur zeker niet voldoende zou zijn om het museum te bezoeken.

We keerden op onze stappen terug en besloten dan maar iets hypertoeristisch te doen: een ritje met de Presporacik Oldtimer® – minitrein. Dit minitreintje is het enige voertuig dat toegelaten is in de smalle straatjes van het historische centrum. Via een koptelefoon kregen we een uitstekende uitleg in het Engels. Leuk, omdat mijn kennis van de geschiedenis van Slovakije zo goed als onbestaande is. Na een half uurtje stonden we weer op straat. Omdat foto’s maken vanuit een rijdend voertuig meestal niet zo’n geweldige resultaten oplevert, besloten we de tocht die we zonet gedaan hadden nog eens te voet over te doen.

Omdat we nog tijd over hadden alvorens we in het restaurant verwacht werden voor het diner, besloten we alvast een aperitiefje te nemen. We slaagden erin terecht te komen in wat ongetwijfeld de allerduurste wijnbar van gans Slovakije geweest moet zijn. Onvoorstelbaar wat ze durfden aanrekenen voor een glas wijn. En dan zwijg ik over de flessen wijn van meer dan 100 euro. Gelukkig vond ik een goedkope prosecco op de menukaart en waagde mijn vriend zich aan een Slovaakse sterke drank Spišská Borovička gemaakt van jeneverbessen. Helemaal niet slecht en zowat het enige betaalbare op de kaart.

Onze vrienden hadden op vrijdagavond al een andere afspraak, maar waren zo vriendelijk om voor ons te reserveren in wat ongetwijfeld het meest spectaculaire restaurant van heel Bratislava moet zijn: het U.F.O. restaurant. En ja, het restaurant ziet er effectief uit als een UFO: gelegen aan de andere kant van de Donau, 85 meter boven de begane grond op het uiteinde van de Novy Most (nieuwe brug) met een werkelijk adembenemend uitzicht op de oude stad en het kasteel. Fenomenaal. Het enige wat nog ontbrak was dat het restaurant effectief rond zijn as zou draaien.

Uiteraard gingen we voor de zevengangenmenu met Slovaakse specialiteiten, alhoewel we na het formidabele middagmaal geen van beiden veel honger hadden, wilden we deze unieke gelegenheid niet voorbij laten gaan. Wat passeerden waren een hele hoop erg lekkere gerechten geïnspireerd op de traditionele keuken, maar met een moderne twist. Enkel de kazen vielen zwaar tegen. Het is duidelijk dat Slovaken van kaas maken niet veel kaas gegeten hebben. 😉 De (enkel Slovaakse) wijnen daarentegen waren fantastisch. De wijnen werden met veel enthousiasme voorgesteld door de vrouwelijke sommelier, die ons toevertrouwde dat ze voor buitenlanders altijd enkel Slovaakse wijnen koos. Heel tof.

Het menu:

Pork Knuckle In Gelatine Strong Broth, Pickled Spring Onion, Chives Mousse
Split Pea Soup With Wild Bear Garlic, Cream Dumplings, Mangalitsa Crackling Powder
Homemade Potato Dumplings Stuffed With Duck Confit, Cabbage Marmelade, Demi Glasse
Sturgeon, Grillef Potato Tartlet, Creamy Leek
Ballotine From Rabbit Loin, Stuffed Carrot, Poached Coal, Morel Mushroom
Assortment Of Local Cheeses, Honeycumb, Quince
Curd Cheese-Dill Tartlet, Apricot Mousse, Raspberry Coulis

Oja, ik was zo enthousiast om het fenomenale uitzicht vast te leggen dat ik per ongeluk met de draagriem van mijn fototoestel het bordje voor het brood tegen de grond liet smakken. Het bord was nog min of meer heel, maar er was wel een stukje van de zijkant gesprongen. Erg gênant moment, maar de obers reageerden superprofessioneel en voordat ik het goed en wel besefte, had ik al een nieuw bord.

Fun fact of the evening: als afsluiter kwam de ober heel erg trots aandraven met twee pralines van échte Belgische chocolade. Toen wij heel fijntjes opmerkten dat wij van België kwamen, werd zijn glimlach een beetje kleiner en maakte hij zich snel uit de voeten. De pralines waren niet echt bijzonder en kwamen uit rechtstreeks uit de frigo. A big nono!

De avond was voorbij gevlogen. We slaagden erin nog even naar het observation deck te glippen, maar werden al snel vriendelijk verzocht dit te verlaten omdat het sluitingstijd was. Aangezien het erop leek dat er rond elf uur ‘s avonds geen bussen of trams meer reden die ons naar het appartement van onze vrienden konden voeren, besloten we te voet te gaan. Kwestie van de maaltijd wat tijd te geven om te verteren. Het werd een aangename wandeling die ons door het hart van het uitgaanscentrum voerde. Ik had nog wel zin om een stapje in de wereld te zetten, maar dan zou ik de dag nadien geen mens meer zijn. Al deed het toch even zeer aan mijn (niet meer zo jonge) hartje.

Op het appartement aangekomen, overliepen we nog even de gebeurtenissen van de dag en maakten we plannen voor de volgende dag. Ons bedje lonkte!

Van Wenen naar Bratislava – 29 mei 2014

Na een absoluut geweldig ontbijt in ons hotel, checkten we uit en trokken we de stad in. De weergoden waren ons helaas alles behalve gunstig gezind: de hemel zag er bijzonder dreigend uit en het leek alsof elk moment de hemelsluizen opengezet konden worden. Onze regenjasjes zouden dit keer wel eens van pas kunnen komen.

We namen de metro naar het stadscentrum om te starten bij één van dé topattracties: de Stephansdom, herkenbaar aan het prachtige dak en de vele mannetjes in Mozart-outfit die je een concert proberen aan te smeren. Het was Hemelvaartsdag, dus we mochten niet verder dan de ingang van dit indrukwekkende bouwwerk. We waren nog maar niet terug buiten toen de regenbui begon. We schuilden in een toeristisch winkeltje waar we cadeaus kochten voor de kinderen van onze vrienden, onze collectie miniglaasjes uitbreidden en een paar Mozartkugeln kochten.

De regen minderde niet echt, dus doken we opnieuw de metro in. Volgende halte: Hofburg. Kort samengevat: heel veel chic servies en nog meer Sisi. Maar wel droog. 😉 Neen, ik overdrijf, Hofburg is echt wel de moeite om een inzicht te krijgen in de overdadige rijkdom van de Habsburgers.

Ons middagmaal aten we in restaurant Kanzleramt, vlakbij Hofburg. Zowel mijn vriend als ikzelf gingen voor echter Oostenrijkse klassiekers: Wiener Schnitzel en Tafelspitz (gekookt rundsvlees). Grappig moment van de dag: vlak nadat we onze drank besteld hadden, kwam de ober twee grote glazen met iets wat leek op water op onze tafel zetten. Nu krijg je in wel meer eetgelegenheden gratis water, maar dat was toch geen gebruik dat ik me kon herinneren van mijn vorige reis naar Wenen. Integendeel, je moet in de meeste Weense restaurants nog een extra toeslag betalen voor de couverts. Ik nam dus een flinke slok van mijn water, dat bij nader inzien een vreemd en ondefinieerbaar smaakje had. Eerst dacht ik dat het citroen was, maar bij een tweede smaaktest, bleek dit toch niet het geval te zijn. Ook mijn vriend proefde van dit vreemde water. Opeens stond de ober opnieuw aan onze tafel. Blijkbaar had hij de bestelling van een andere tafel bij ons gebracht. Vermanend sprak hij ons toe: “Why do you drink that?” alsof het om vergif ging en nam hij snel de glazen weg omde juiste bestelling te brengen. Het was zo’n absurd moment dat mijn vriend en ikzelf tegelijkertijd in lachen uitbarstten.

Na de maaltijd bleef het even droog. We maakten van de gelegenheid gebruik om te genieten van de bloeiende rozen in de Volksgarten en wat te spelen met onze GoPro. We liepen tot aan het Rathaus, maar we konden er amper een glimp van opvangen omdat de Rathausplatz vol stond met podia voor één of ander groots spektakel.

Vervolgens namen we de metro naar Karlsplatz, omdat ik mijn vriend de Wiener Staatsoper wilde laten zien. We liepen echter een beetje de foute richting uit, waardoor we onverwacht op de Karlskirche stootten, een prachtig staaltje barok dat er in de zon ongetwijfeld nóg mooier moet uitzien. We betaalden de ingang en liepen eerst door het superkleine museum. Niet echt de moeite, buiten het feit dat je er wat achtergrondinformatie krijgt over Sint Karl Borromäus aan wie de kerk is opgedragen. Het hoogtepunt (letterlijk) moest echter nog komen: in het midden van de kerk staat zowaar een lift die de bezoekers tot in de koepel brengt. De lift en de stellage zijn maar tijdelijk, maar wat een plezier om de prachtige barokke plafondschilderingen van zo dichtbij te kunnen bewonderen. We klommen nog een beetje hoger op de wiebelende stellage om vanuit de lantaarn over Wenen uit te kijken, maar dat uitzicht viel een beetje tegen en de ruitjes waren vuil en met gaas afgeschermd. Mensen met hoogtevrees kunnen dit gerust links laten liggen.

Op aanraden van mijn Facebookvriendjes eindigden we ons bezoek aan Wenen in Café Sacher Wien. Er stond tot buiten een rij aan te schuiven en we vreesden dat we ons plan voor een bezoekje zouden moeten laten varen als we nog op tijd onze trein naar Bratislava van 20.21 wilden halen. Gelukkig stond er een redelijk groot gezelschap voor ons in de wachtrij en kregen zij snel een tafel toegewezen, waardoor de rij sneller dan verhoopt korter werd. Natuurlijk at ik een traditionele Sacher Torte, vergezeld van een Sacher Heisse Schokolade (warme chocomelk vergezeld van een chocoladelikeur). Beetje te duur voor wat het was, maar wel lekker en geserveerd in een prachtig historisch kader.

Nog even langs het hotel om onze koffers op te halen en alweer de metro op naar Hauptbahnhof Wien. We dachten dat we meer dan voldoende tijd gereserveerd hadden in Hauptbahnhof Wien om een ticket te kopen, maar tot onze verbazing bleken de loketten al om 17u gesloten te zijn. Ok, geen erg, er zou hier ongetwijfeld wel ergens een automaat in de buurt zijn. Euh, of niet? Even vreesden we te moeten zwartrijden, maar toen vond ik er toch eentje, goed verstopt. Momenteel is het Hauptbahnhof een gigantische bouwwerf, vandaar wellicht de wat onduidelijke signalisatie en het ontbreken van automaten. Toen we dan eindelijk onze tickets hadden, was het nog een flink stuk stappen naar een volledig ander gedeelte van het station alvorens we op het juiste perron terecht kwamen. Veel overschot hadden we beslist niet.

Na een fijne treinrit kwamen we een dik uur later aan in Bratislava, alwaar onze vriend W ons op het perron stond op te wachten. We namen de bus naar hun mooi gerenoveerde appartement in hartje Bratislava en dropten onze bagage in de gigantische logeerkamer. L, de vrouw van W, vroeg meteen of we honger hadden, wat niet echt het geval was, maar ze kon het niet laten en haalde boterhammen, beleg en groenten boven. W schonk als allebei een glas whiskey in en we praatten over ons blitzbezoek aan Wenen, hun verhuis, het bedrijf van W en onze plannen voor de komende dagen. Ik voelde me meteen superwelkom.

We kusten elkaar slaapwel en kropen onder de wol. Benieuwd om de dag nadien met Bratislava en de nieuwe zoon kennis te maken!

Alweer eentje

In september vertrekken vrienden van ons naar Bratislava, definitief. Het is natuurlijk niet zo ver als Amerika of Australië of Singapore, maar bij de deur is het toch ook niet bepaald. En dan lijkt België opeens zo klein en saai en grijs. Een nieuwe uitdaging in een nieuw land? Misschien moet ik daar, nu mijn studies eindelijk afgerond zijn, eens over denken. Al vrees ik dat er te veel dingen zijn die ons hier binden.

Yet Another Blog

Life on my side

bratislava