bezoek

Bezoek (II)

Zondag was het dag van de architectuur. De helicoptervluchten en de bezoeken aan architectonische hoogstandjes hebben we echter aan ons voorbij laten gaan. We hadden namelijk bezoek van bevriend koppel X en N met hun twee kindjes. Als jullie weten dat het vinden van een geschikte datum om elkaar nog eens te zien ongeveer vier maanden in beslag heeft genomen, dan snappen jullie waarom verzetten geen optie was. Ach, de vriendschap gaat voor. Er zullen nog dagen van de architectuur komen.

Het was gezellige zondag. We hadden taart gehaald, koffie gezet (voor de gasten, ik ben geen koffiedrinker) en de zon scheen volop binnen in ons appartementje. We genoten met de terrasdeuren wagenwijd open. Het leek wel zomer. De kindjes waren gegroeid als kool (geen wonder, we hadden ze al zo lang niet meer gezien). De oudste jongen, S, kon zich al goed uitdrukken. Soms iets té goed. “Oh, mama, kijk, eendjes!” “Mag ik de eendjes hebben?” Discrete mensen als we zijn, gaven we S de twee roze eendjes om mee te spelen. Jullie raden al welk eendje hij ab-so-luut moest hebben om mee te spelen en dat toch veel, veel, veel interessanter was dan die twee saaie roze eendjes. Yep, het gele. S heeft er de ganse tijd mee rondgelopen. ‘k Moet toegeven dat mijn vriendje en ik regelmatig binnenpretjes hadden. 😉

Bezoek (I)

Ik weet niet hoe ik het nog origineel moet inkleden, maar ja, dit weekend hadden we dus bezoek.

Zaterdag kwamen de studievriendinnen M en M samen met hun echtgenoten C en C op bezoek. (Ik kan er ook niet aan doen dat zowel de vrouwen als de mannen dezelfde initialen hebben.) Ster van de avond was ongetwijfeld X, het zoontje van M en C. Nog geen jaar, maar lopen kon hij al als de beste. Hij heeft daarvoor nog wel een vinger van mama of papa nodig, maar lang zal dat ongetwijfeld niet meer duren. Ik had beloofd te proberen wat mooie foto’s van X te nemen. En dat was niet zo gemakkelijk, want stilzitten stond duidelijk niet in zijn woordenboek. Al bij al is het met toch gelukt een paar leuke foto’s te nemen. Hopelijk zijn M en C er blij mee.

‘k Had zin om wat te experimenteren in de keuken. Anders is er geen uitdaging meer aan. Dus koos ik zowel voor het voorgerecht als voor het nagerecht een gerecht dat ik nog nooit gemaakt had. Het voorgerecht was redelijk simpel: gevulde champignos met krab en walnoten (en nog wat ingrediënten). Voor het hoofdgerecht speelde ik op safe: een wokschotel met kip, paprika, spinazie en hoisinsaus die we al eens eerder uitgeprobeerd hadden. Voor het dessert was mijn oog echter op iets heel speciaals gevallen: bananenclafoutis. Nog nooit van gehoord, maar het klonk wel lekker. Omdat het toch wel een beetje een ingewikkeld recept was, hadden we voor de zekerheid ijs gekocht. Beter een backupplan hebben voor het geval de clafoutis mislukte.

Even zag het er niet zo goed uit: ik had geen weegschaal om de bloem af te wegen, dus was ik genoodzaakt een beetje te gokken wat betreft de hoeveelheid toe te voegen bloem en mijn eiwit raakte niet opgeklopt omdat ik wat eigeel gemorst had. Mijn stresslevel steeg gevoelig. Even dacht ik halverwege de bereiding te stoppen. De bananen hadden al in de oven gestaan en roken overheerlijk. Warme banaan met ijs zou ongetwijfeld ook smaken. Maar ik heb toch doorgebeten en het recept helemaal afgemaakt. En daar heb ik geen spijt van gehad. De bananenclafoutis was heel lekker. En het bolletje vanilleijs paste er perfect bij. Een experiment dat zeker voor herhaling vatbaar is. En dat vonden de gasten ook.

Yummie

Een cocktailrecept dat ik nog niet kende. Ik zit op dit eigenste moment met diezelfde cocktail achter mijn pc na te genieten van een geslaagde avond. De ouders van mijn vriend wilden graag eens onze nieuwe meubels komen bewonderen, wat wij dan weet een goeie aanleiding vonden om eens lekker voor hen te koken. Als voorgerechtje aten we pikante scampi (danku Jamie), als hoofdgerecht de lekkerste eend ooit en als dessert een gezonde portie fruitsla. En nu een lekker glas engelenpis om dat alles door te spoelen. 😉 Feeling happy.

Zwangere buikjes

Gisterenavond hadden wij (o originaliteit) bezoek. Natuurlijk hebben mijn vriend en ik weer ons uiterste best gedaan om een lekkere en voedzame maaltijd op tafel te zetten, maar ik ga jullie hier niet lastig vallen met de menu en de bijhorende aangepaste wijnen uit de doeken te doen. Er zijn andere en beter blogs die het over de geneugten van een goeie maaltijd hebben. Het volstaat te zeggen dat het heel lekker was, we veel complimentjes gekregen hebben en ik mij ditmaal niet verbrand heb. Met dank aan mijn vriendje die de hete ovenschotels uit de oven gehaald heeft. 😉

Neen, waar ik het écht over wilde hebben: ik heb gisteren voor de allereerste keer een baby in de buik van een mama voelen schoppen. Nu denken jullie misschien, hoe kan dat nu, met die legioenen zwangere vriendinnen? De waarheid is dat ik het nog nooit heb aangedurfd om aan een zwangere vrouw te vragen of ik eens aan haar buik mocht voelen. Ik denk dat veel vrouwen dit toch als een aantasting van hun privacy zien en ik ben thuis opgevoed met bijzondere aandacht voor goeie manieren en zo. Gelukkig nam vriendin F zelf het intiatief door te vragen of ik niet eens wilde voelen hoe de baby de hik had. Waarvoor dank. Alweer een levenservaring rijker.

Een fijne zondag

Fijn. Met z’n vieren rond de tafel zitten. Genieten van het eten. Een glaasje wijn in de hand (niet voor haar, want zij is zwanger). Bijpraten voor een jaar. Felicitaties krijgen voor het lekkere eten. Gelukkig zijn dat het iedereen zo smaakt. Fruit in warme chocolade doppen. Genoeg onderwerpen hebben om een week mee vol te praten. Te horen hoe gelukkig ze zijn, daar in hun pas gekochte huis in Den Haag. Hoe ze uitkijken naar de baby. Dat ze het geslacht al weten. Dat de jobs boeiend zijn. En dat het klikt. Gewoon. Fijn.

Winkelen

Net terug van inkopen doen voor een heel leger. Allez, ‘t is te zeggen voor twee zwangere vrouwen en hun respectievelijke echtgenoten. Ja, er zijn dus nog steeds mensen die ons appartementje nog niet gezien hebben. Ik ben momenteel al afspraken aan het maken voor oktober. En zo blijven we bezig. Niet dat ik klaag: bezoek krijgen is plezant! Ik kijk al uit naar morgen en overmorgen.

Winkelen

Opgestaan om elf uur (aja, we moesten toch een beetje uitslapen na ons avondje Gentse Feesten), gaan winkelen (lang leve de GB Express aan het station van Leuven die altijd open is als alle andere winkels dicht zijn), naar de markt in de Brusselsestraat, naar de bakker op de Naamsesteenweg en hey, opeens is het al half twee en moet er nog in sneltreinvaart gepoetst en opgeruimd worden, want binnen twee uur staan onze gasten hier. Vier volwassenen en drie kindjes tussen anderhalf en drie jaar op bezoek. Benieuwd wat dat zal geven.

Drie uur is veel te weinig

Om voor drie jaar bij te praten. Mijn lieve vriendin L was er woensdag om vijf uur en moest alweer weg om acht uur. Drie uur, net genoeg om een lekkere vegetarische maaltijd in mekaar te draaien, een flesje schuimwijn te ledigen en vast te stellen dat ze nog steeds dezelfde was. Een beetje vermagerd omdat haar gezondheid haar wat parten speelt, maar zoals gewoonlijk boordevol plannen. Vandaag vertrekt ze alweer naar Qatar om daar voor een jaar op de ambassade te gaan werken. Het zal voor haar een blij weerzien worden met haar Syrische vriend die ze een jaar heeft moeten missen.

Drie jaar valt niet samen te vatten in drie uur en ik moest haar nog zoveel vertellen. Maar ik mag niet klagen, niet iedereen heeft het geluk gehad haar te zien tijdens haar blitzbezoekje in België. Hopelijk moet ik geen drie jaar wachten op een volgend weerzien.