Een uur vroeger op te staan dan normaal op een doordeweekse werkdag moet ik wel een bijzonder goeie reden hebben. Die was er ook: deze vrijdag werd de moeder van mijn baas begaven. De dame in kwestie had de gezegende leeftijd van 88 bereikt en sukkelde al een ganse tijd met haar gezondheid. Een grote schok was haar overlijden dan ook niet, maar dat neemt niet weg dat een begrafenis altijd een emotioneel moment is en ik het belangrijk vind om daar aanwezig te zijn om mijn steun te betuigen.
Vanuit Brussel zouden we met een delegatie collega’s naar de Sint-Dionysiuskerk van Moerkerke rijden met een wagen van het werk. Om tijdig in Moerkerke te geraken, rekening houdend met mogelijke files onderweg, besloten we al om kwart voor negen te vertrekken. Mooi op tijd stonden we in de parkeergarage waar de wagen geparkeerd stond. We waren met vijf personen in totaal, dus het was nogal gezellig op de achterbank. Mijn lieve collega had aangeboden te rijden. Zelf rijd ik niet graag met een wagen die ik niet ken en al helemaal niet in het verraderlijke Brussel, dus ik was blij met haar aanbod.
Mijn collega schakelde in achteruit en drukte de gaspedaal in om de parkeerplaats uit te rijden. Ik zag het voor mijn ogen gebeuren, als in slow motion. Voordat ik echter ‘stop’ kon roepen, knalde de rechterzijspiegel met een klap tegen één van de steunpilaren in de parkeergarage. Ik zag de spiegel helemaal dubbel plooien en de verschillende onderdelen van mekaar loskomen. We waren nog geen zestig seconden onderweg…
Terug uitgestapt om de schade te bekijken: de spiegel zelf bleek nog min of meer heel te zijn, maar losgekomen van het omhulsel. Oplossingsgericht denken: een andere wagen was er niet en we hadden niet veel tijd op overschot. De spiegel lag in stukken vaneen, maar niets wat niet te verhelpen viel met wat stevige tape. Zo gezegd, zo gedaan en na wat knutselwerk konden we toch naar Moerkerke vertrekken. Een straf verhaal rijker. Onze collega zal het nog lang mogen horen. 😉
Gelukkig verliep de rest van de rit probleemloos en dankzij de marge die we hadden ingecalculeerd, waren we toch nog op tijd. De kerk zat stampvol (een grote familie en in West-Vlaanderen zijn de mensen nog een beetje katholieker dan in de rest van het land) en de viering duurde eindeloos lang. Pas op, het was een hele mooie viering, maar een beetje korter was nog mooier geweest. Er kwam maar geen einde aan de stroom mensen die een bidprentje kwamen ophalen. Vreemd genoeg vertrok het merendeel van het volk na de offerande. Daarna bleek het aantal aanwezigen ongeveer gehalveerd. Is iets typisch West-Vlaams, wisten sommige van mijn collega’s te vertellen. Als je tot het einde van de viering blijft, zou je jezelf uitnodigen op de koffietafel of zoiets. Vreemd.
Nu, het allerbelangrijkste was dat ik aan mijn baas zag dat hij onze aanwezigheid erg op prijs stelde. Toen ik hem mijn deelneming betuigde wilde hij mijn hand maar niet loslaten en een andere collega kreeg zelfs kussen. Denk dat de emoties hem wat te veel werden.
Het was ondertussen al middag, dus besloten we eerst iets te eten in de omgeving. Ons oog was tijdens de heenrit al op de Stroopijp gevallen, een frituur van het chiquer soort waar je ook wat snacks kon krijgen. Huisgemaakte garnaalkroketten, die gaat er bij mij altijd wel in. En de frieten waren helemaal niet van die platte, vettige gevallen, maar lekker knapperig. Best wel een fijne zaak.
De terugrit verliep verder zonder problemen, al moest er zo nu en dan wel een spiegelgrapje gemaakt worden. In de namiddag wachtte er nog een berg werk op mij, dus ik maakte gebruik van het feit dat ik op vrijdagavond geen afspraken had om wat langer te blijven werken.
Al bij al een interessante dag.
