Zie, dat komt ervan als je je eigen principes met voeten treedt. Dan is de stokjes-lawine niet veraf. Omdat ik mijn maandelijkse stokjesrantsoen al overschreden heb, zal ik dit stokje dan ook aan mij voorbij laten gaan. Want zeg nu zelf, zit er iemand te wachten op verhalen over hoe ik in mijn kindertijd op het kerkhof ging spelen en over hoe ik mijn eigen religie uitgevonden heb?
Niemand? Dat dacht ik al.
Omdat alle goeie dingen uit drie bestaan en ik zin had in een lange middagpauze, ben ik vandaag de enige echte kerstmarkt van Brussel gaan bewonderen. Naast de obligate drank- en eetstalletjes (veruit het populairst op zo’n kerstmarkt), stonden er weer hopen standjes met prullaria. En hoewel sommige van de aangeprijsde artikelen mij beslist konden bekoren (ik ben dol op kunstwerkjes uit glas en hout), ben ik weer maar eens met lege handen wedergekeerd.
Het probleem zit hem in het feit dat ik ten eerste vermoed dat de aangeboden artikelen schandelijk overprijsd zijn en ten tweede in de loop der jaren al zoveel dingen om op de kast te zetten bijeen gekregen heb, dat ik nog amper weet wat ermee aan te vangen. Ik ben dan ook zo’n sentimenteel geval dat er niet in slaagt iets weg te gooien, waardoor ik nu al kan zeggen dat de decoratie in ons toekomstig appartement uit een vrolijk allegaartje van totaal niet bij elkaar passende spullen zal bestaan. Leve de chaos!
Alweer een dictator minder op de wereld. Ze vallen als vliegen tegenwoordig. Hopelijk haalt het volk al die gouden standbeelden van “het hoofd aller Turkemen” naar beneden en wordt dat goud netjes over de verarmde bevolking verdeeld.
Rest de vraag: wat nu? Ik vrees dat het machtsvacuüm na de dood deze machtswellusteling heel wat getouwtrek zal veroorzaken. Want deze gekke dictator zat bovenop een mooie gas- en oliereserve. En gas en olie zijn wel vaker de aanleiding geweest tot conflicten…
Jaja, ik vrees dat ik er deze keer toch niet onderuit zal geraken. Nick en Framboos smeten een stokje in mijn richting en ik kon niet meer op tijd bukken. En alhoewel iedereen weet (of niet weet) dat ik principieel tegen stokjes ben, wil ik voor dit stokje mijn principes wel eens opzij schuiven en jullie zes rare dingen over mezelve verklappen om jullie alzo een blik in de duistere diepten van mijn verwrongen psyche te gunnen. Moehahahahaaa!
1. Ik heb tot mijn twintigste geen druppel alcohol aangeraakt, daarna is het helemaal misgegaan.
2. Ik hou van seks op rare plekjes. (Alhoewel ik dit persoonlijk helemaal geen rare eigenschap vind, schijnt dit sommige mensen erg te shockeren.)
3. Een vederlichte aanraking met eender welk levenloos voorwerp is genoeg om mij drie weken een kanjer van een blauwe plek te bezorgen.
4. Ik heb een leesverslaving. Dat wil zeggen dat ik alles lees wat zich in mijn buurt bevindt. En dat gaat van etiketten op eetwaren, over roddelblaadjes (ja, ik beken) tot Tolstoj. Ik ben een alleslezer. (Wat natuurlijk niet wil zeggen dat ik alles wat ik lees goed vind.)
5. Ik ben stiekem gewoon een nerd, maar niemand gelooft dat. Grinnik.
6. Ik ga in restaurants of cafés NOOIT op de toiletbril zitten. Ik blijf enkele centimeters boven de toiletbril zweven. Een uitstekende training voor de beenspieren, overigens.
7. Ik ben een verlegen meisje. (En als jullie dat niet geloven, dan maak ik jullie iets anders wijs.)
PS: Ja, ik ben er mij van bewust dat dit zeven rare dingen zijn. Zeven is het goddelijke getal mensen!
PS2: Wie dit stokje hebben wil, die mag het komen halen.
Deze ochtend ben ik even naar het glazen huis gaan kijken voordat ik op de trein naar Brussel sprong. Ik stond er samen met de Politika-kerstman die een beetje in een pinnige bui was. Twintig euro was de bijdrage van Politika, terwijl ze even daarvoor zaten te snoeven over de succesvolle fuif die ze de dag ervoor georganiseerd hadden. Tsss, dan konden ze toch op zijn minst een procentje van de winst afstaan.
Gelukkig hoor ik net via de live-stream van Strubru dat de Politika-bachers rond de 170 euro opgehaald hebben in de aula (tiens, en ik die dacht dat pol&soc-studenten gepatenteerde brossers waren). Dat compenseert voor hun zuinige presidium. 😉
Vandaag hebben de eerste collega’s afscheid genomen met de gevleugelde woorden: “Tot volgend jaar!” Snif, 2006 is voorbijgevlogen.
Handig voor in de wagen. Of op de fiets. Of als je zomaar even weg wil dromen. (Maar wel op de weg blijven letten!)
Al drie weken passeer ik regelmatig langs een winkel waar ze knalroze kerstbomen verkopen. Jawel, u leest het goed. Knalroze. Al drie weken moet ik hard op mijn tanden bijten om niet binnen te stappen en mij zo een exemplaar aan te schaffen.
Ik ben er trouwens redelijk zeker van dat nonkel K geen liefhebber van roze kerstbomen is.
Mijn vriend en ik hebben een weddenschap lopen. Hij (optimist) zegt dat we nog dit jaar in ons appartement kunnen trekken. Ik (pessimist) zeg: no way. Pleit in mijn voordeel: 2006 telt nog maar bitter weinig dagen en de vooropgestelde deadlines van de bouwfirma werden tot op heden nog nooit gehaald.
Nu moeten we alleen nog een tegenprestatie bedenken voor de verliezer van de weddenschap. Iemand suggesties?
Zondag zijn we met zeven kerstmarktenthousiastelingen (met een stevige korrel zout te nemen) naar Keulen getrokken. In anderhalf uur (ok, we hebben ons niet altijd aan de snelheidslimieten gehouden) waren we er. Voor mij was het een aangenaam weerzien met de stad waar mijn vriend en ik iets meer dan een jaar geleden een verlengd weekend doorbrachten.
Impressies:
– De Dom is nog altijd even zwart, al zijn er nu sneeuwwitte stukjes ornamenten en beelden bijgekomen die fel contrasteren met de rest van het zwarte gebouw.
– Kerstmarkten in Keulen lijken verdacht hard op kerstmarkten in België.
– Het liep in Keulen vol met Belgen en Nederlanders. Waar gaat het heen als je naar het buitenland moet gaan om oude kennissen tegen het lijf te lopen?
– De kerstmarkt aan de Dom vond ik persoonlijk het charmantste.
– Sommige mensen hebben zo’n slechte conditie dat ze niet tot boven in de toren van de Dom geraken.
– 5,70 euro voor Chinees à volonté is geen geld.
– Glühwein met rum is verdorie een straf goedje.
– De dreiköningstorte in de bar bij het Schokoladenmuseum kan gerust dienst doen als middagmaal en avondmaal samen.
– Kerstmarkten doen is verdorie vermoeiend.
En als toemaatje enkele foto’s:
