More to come. ‘t Was een echt lulexamen. En als ik één ding wel goed kan, dan is het bladzijden en bladzijden lullen. 😉 Nu alleen maar afwachten of de prof mijn gelul ook nog een beetje juridisch onderbouwd vindt.

Jean Roba heeft mij als kind uren leesplezier bezorgd. Ik weet niet meer hoe vaak ik zijn albums van Bollie en Billie gelezen en herlezen heb, tientallen keren, vermoed ik. Soms heb je niet meer nodig dan een hond, een jongetje en een schildpad om een glimlach op iemands gezicht te toveren.

En _niet_ “gecontrolleerd”.

Het vervelende aan uit andermans notities leren, is dat je continu stoot op fouten die je zelf nooit zou maken. En aangezien ik allergisch ben aan taalfouten, zit ik dan ook dwangmatig alle fouten te verbeteren. ‘k Zit nochtans niet voor een examen Nederlands te blokken.

Dat weet alleen zijzelf en de persoon of personen die haar daarbij geholpen hebben. Maar laat ons zeggen dat ik niet van mijn stoel zal vallen van verbazing als blijkt dat ze haar eigen thesis niet heeft bijeengepend.

En slecht als ik ben, zit ik hier nu toch stiekem een beetje te gniffelen achter mijn pc. Arme Freya. ]:-)

Bloggen voor meer vrouwenrechten, als dat niet mooi is. Jammer dat niet alle vrouwen in Iran aan hetzelfde zeel trekken.

Yep, da’s een goeie samenvatting van mijn leven op dit moment.

De laatste nieuwsberichten zijn niet echt hoopgevend. Met elk uur dat verstrijkt sinds de verdwijning van Nathalie en Stacy, wordt de kans kleiner dat ze levend teruggevonden zullen worden.

En ik zit mij nu al een heel weekend af te vragen hoe je als ouder in godsnaam tot drie uur ‘s nachts op café kunt gaan en ondertussen je kinderen zonder toezicht in het holst van de nacht buiten op straat kan laten rondlopen. Ok, dat je als ouder je kinderen niet voortdurend in het oog kan houden, dat kan ik nog begrijpen, maar er bestaat wel zoiets als een normaal voorzichtig gedrag…

Enfin, ik blijf duimen (tegen beter weten in) voor een happy end.

Mmm, een airco in ons squashlokaal zou toch geen overbodige luxe zijn. Ik weet niet of squashen bij een temperatuur van meer dan dertig graden wel zo gezond is. ‘k Heb alleszins al mijn partijtjes gewonnen vandaag. Dus ik ben wel hittebestendig.

Of hoe terugkeren naar mijn Limburgse roots lang vergeten sensorische sensaties weer tot leven kan wekken. Ik ben een bekeerd stadsmens, maar de boerenbuiten heeft toch ook zijn charmes (als je er niet te lang blijft plakken…)

Vandaag mijn allerlaatste tekenles ooit gehad. Volgende week komen we nog wel samen om kaders te snijden en tekeningen uit te kiezen voor de opendeurdag, maar dit was voor mij de laatste keer dat ik in de academie mijn tekenmateriaal boven gehaald heb.

Drie jaar ben ik trouw elke zaterdagochtend gaan tekenen en schilderen en nu is het definitief gedaan. Ik zou nog naar de hogere graad kunnen gaan, maar tien uur tekenen of schilderen per week, lijkt me net iets van het goede te veel. Een voormiddag was ideaal.

Ik heb een beetje met een dubbel gevoel afscheid genomen. Ik heb niet het gevoel dat ik op het einde nog veel vorderingen maakte en dit jaar waren er vaker opdrachten die mij niet zo goed lagen (linosnede en die vervloekte gipsfiguurtjes). En misschien was ik het ook gewoon een beetje beu om elke zaterdag vroeg uit bed te moeten.

Ik heb ook geleerd dat kleur niet zo mijn ding is. Ik ben het best in zwart wit schetsen met potlood. Beetje vreemd, want ik ben dol op kleuren. Maar ik moet de juffrouw gelijk geven, mijn potloodtekeningen zijn veruit het beste.

Na die drie jaar besef ik ook wel dat ik geen natuurtalent ben wat tekenen betreft. Ik kan wel goed en waarheidsgetrouw iets natekenen, maar er ontbreekt toch een zeker je ne sais quoi. Die vonk die de echte kunstenaar onderscheidt van de goeie amateur. Dit jaar zaten er bij de nieuwkomers enkele leerlingen die die vonk wel hadden. En ja, ik ben daar jaloers op.

Maar kom, ik heb die tekenlessen niet gevolgd om een groot kunstenaar te worden, maar louter om mij te ontspannen en mijn hoofd eens te kunnen leegmaken. Al was het maar enkele uurtjes per week. Want als je gespannen tuurt naar een voorwerp om dit na te tekenen, ben je heel even volledig geconcentreerd. Het was heel erg aangenaam om even de continue maalstroom der gedachten in mijn hoofd te kunnen stilleggen. Tekenen als therapie, who knew. 😉

Om af te sluiten, een schilderij in kleur van mijn hand. Het hoeft niet altijd zwart wit te zijn. 😉