Deze middag kocht in een nieuw boek in de boekenwinkel. Niet dat ik veel tijd heb om te lezen, maar wie weet heeft mijn trein binnenkort nog eens een monstervertraging.
The green room
Ondanks het feit dat ik érg, érg, érg blij ben dat de schilderwerken achter de rug zijn, ben ik iets minder blij met de kleur van onze logeerkamer: lichtgroen. Absoluut een foute keuze. Mijn vriend en ik hadden ook nooit groen in gedachten voor de slaapkamers. ‘t Is de schuld van de mevrouw in de verfwinkel die ons dat lichtgroen heeft aangesmeerd. Gelukkig zijn we begonnen met het schilderen van de logeerkamer, waarna we al snel onze foute keuze merkten en er wijselijk voor kozen om onze eigen slaapkamer in dezelfde kleur als de leefruimte te schilderen. (We zijn daarvoor wel nog wat extra potten verf moeten gaan halen.)
Dus u bent gewaarschuwd: als u bij ons komt logeren, moet u in een lelijk groene kamer slapen. Achja, tijdens het slapen merk je daar toch niet veel van. 😉
The good life
Met z’n tweetjes in bad in ons pasgeverfde appartementje, genietend van een glaasje wijn, heel veel schuim en geurkaarsjes. Zalig!
Klaar!
Finito! No more paint! Althans toch voor een paar jaar. 😉 Ik ben superblij dat het achter de rug is. Gelukkig zorgde het zonnetje dat in ons appartementje binnenscheen voor een vrolijk sfeertje tijdens het schilderen. Al bij al waren we redelijk snel klaar (al om zes uur deze avond). Het opruimen is nog niet volledig gedaan. Maar da’s een detail.
We hebben meteen een flesje Toscaanse wijn (een verjaardagscadeautje dat lange tijd in de kast is blijven staan) gekraakt om het einde van de schilderwerken te vieren.
Het is een mooie dag!
Om te schilderen…
De schoonheid van de ellende
Prachtige zwartwitfoto’s genomen tijdens een bezoek van Angelina Jolie aan het vluchtelingenkamp Oure Cassoni in Tsjaad. Ik vind het bewonderingswaardig dat mensen zoals Angelina Jolie hun bekendheid gebruiken om de aandacht te vestigen op de tragedie die aan de gang is in Darfur. Na Rwanda zwoer de internationale gemeenschap dat ze nooit meer de ogen zou sluiten voor genocide. Helaas.
Current mood: tired, but happy
We hebben goed gewerkt vandaag. De twee slaapkamers, de badkamer en het toilet zijn volledig klaar. Het plafond van de leefruimte moet nog een extra laagje krijgen en dan is dat ook achter de rug. Dat betekent dat als we vandaag goed doorwerken, het ganse appartement volledig afgewerkt is.
Met dank aan de schoonfamilie voor de verfhulp.
Het Europees Hof van Justitie
Ik heb nog niks verteld over mijn uitstapje van woensdag naar het Europees Hof van Justitie.
In een notendop:
– te vroeg moeten opstaan (gelukkig stond mijn vriendje mee op, gedeelde smart is halve smart),
– nog een oogje dichtgedaan op de bus (ik had een plek voor twee personen ingenomen en mijn meest ontoegankelijke gezicht opgezet zodat er zeker niemand naast mij zou gaan zitten),
– bij het uitstappen gemerkt dat vriendin D op de tweede bus zat, heel leuk om nog eens te kunnen bijbabbelen met haar, want het was maanden geleden dat we elkaar nog gezien hadden,
– een zaak bijgewoond over intellectuele eigendom en gerechtelijke samenwerking binnen de EU (saai, saai, saai, al een geluk dat er voor een deel in het Italiaans gepleit werd, kon ik mijn taalvaardigheid nog wat oefenen),
– op de terugweg gestopt in een wegrestaurant om de hongerige magen van twee bussen studentjes te vullen,
– hard meegeleefd met D die problemen heeft met de geschifte ex van haar vriend,
– blij geweest dat ik na een te lange busrit weer in Leuven was.
Enfin, ik stel het nu wel een beetje karikaturaal voor. Ik vond het best wel interessant om het Europees Hof van Justitie in het echt te zien. Maar ik had een iets imposanter gebouw verwacht en de pleidooien in de zaak bleven maar duren en ik had gewoon heel veel honger en iedereen weet dat ik niet te genieten ben als ik honger heb. Gelukkig had ik een stuk chocolade mee naar binnen gesmokkeld (het was uitdrukkelijk verboden te eten in de rechtszaal) en daar heb ik mijn suikerniveau een beetje mee op peil kunnen houden. En dat vroege opstaan en die lange busrit, dat was er toch echt te veel aan.
Alarm
Deze nacht om kwart na twee in het kantoorgebouw recht tegenover ons. Man, man, ik dacht dat de wereld ging vergaan, zo’n lawaai. Mijn vriendje en ik zijn alletwee opgestaan om te zien wat er aan de hand was, maar er viel niks te zien: geen politiewagens, geen wagens van de beveiligingsfirma, geen brandweer, noppes.
Dan was ik voor de verandering eens op tijd in bed gekropen. Uitgeslapen opstaan ‘s ochtends, het is mij echt niet gegund.
Yikes!
Ik stond hier zonet in ons eigenste appartementje oog in oog met één van de werkmannen die nog steeds in het gebouw rondwaren. Hij kwam iets opmeten. Ik heb niet zo goed begrepen wát hij kwam opmeten, want ik denk dat hij zo mogelijk nog meer geschrokken was dan ikzelf. Al een geluk dat hij geen vijf seconden later binnenkwam, want dan had ik hier in mijn blootje gestaan. Ik stond namelijk net op het punt een douche te nemen.
Ik hoop toch echt dat die werken hier snel gedaan zijn…