Spoorloos

Vermist sinds een week of twee na de verhuis: mijn tussenseizoenjas (nieuw van vorig jaar september) en de mooie rode fleece van mijn vriend. Het vreemde is dat we er allebei honderd procent zeker van zijn dat deze twee kledingstukken zich wel degelijk in ons nieuw appartement bevonden ná de verhuis. En nu zijn ze dus weg. Verdwenen. In rook opgegaan. We hebben al overal gezocht, maar niet te vinden.

Dan had ik eindelijk eens een geschikte tussenseizoenjas gevonden en dan gebeurt zoiets. Waarschijnlijk loopt nu één van de werkmannen rond met een mooie rode fleece en zijn vrouw of minnares met mijn jas. Ofwel is er ergens op ons appartement een doorgang naar een parrallel universum en zijn trui en jas daar nu grote zwier aan het houden.

Housewarming nummer twee

Was een groot succes! Wel een beetje spijtig dat er op het laatste moment nog mensen hebben afgezegd of gewoon niet zijn komen opdagen (foei!). Maar niet getreurd, meer drank en hapjes voor de personen die wel gekomen zijn. 😉 En eerlijk, ik vond het wel gezellig dat er wat minder volk was. Nu kon ik wat meer tijd uittrekken om te babbelen met de gasten.

Ik ben blij dat de kleur van de keuken zo goed in de smaak blijkt te vallen. ‘t Was een beetje een gewaagde keuze, maar tot nu toe hebben we alleen maar positieve commentaar gekregen (ofwel waren onze gasten te beleefd om toe te geven dat ze de kleur maar niks vonden). Zelfs de beruchte groene kamer kon er nog mee door volgens sommigen.

Opvallend: er is véél meer drank verzet dan vorige week. Dat volk van Gent kon er wat van. 😉 Vooral de cocktails vielen goed in de smaak. ‘k Heb meermaals de shaker mogen bovenhalen en onze bar butler is ook goed gebruikt geweest. De ice crusher hebben we moeten verplaatsten naar de badkamer. Crushed ice is onontbeerlijk voor cocktails, maar damn, dat ding maakt veel lawaai. Specialiteiten van het huis zijn caipirinha en margarita. Niet toevallig mijn twee favoriete cocktails. 😉 Vraag ernaar als u bij ons op bezoek komt.

Wijn is trouwens helemaal niet meer populair. Op de twee feestjes die we al gehad hebben, is er geen enkele fles rode wijn gedronken en ocharme één flesje witte wijn. Champagne, cava en gewone schuimwijn (voor de cocktail maison) daarentegen gingen er wel vlotjes in.

Meest gehoorde opmerking: “Tiens, jullie bed staat in het midden van de kamer.” (Wat trouwens ideaal is om rondleidingen te geven: een toertje rond het bed.) We hebben dat bed zo gezet om de muren van de slaapkamer te schilderen en na de werken is dat daar blijven staan.

In de categorie “wat ben ik deze keer vergeten te serveren”: de zwamworstjes. Nochtans één van de lievelingshapjes van mijn vriendje. Gelukkig heb ik ditmaal wel aan de pizza’s gedacht. 😉

Een dikke dankjewel aan iedereen die is komen meefeesten. Een écht goed feestje wordt gemaakt door de feestvierders.

Klein minpuntje: ik was deze ochtend alweer wakker om negen uur. Grmbl.

Salsa!

Ik kan het zelf amper geloven, maar mijn vriendje en ik zijn vanavond naar een proefles salsadansen geweest. ‘t Zal wel bij die ene proefles blijven, maar hey, baby steps. 😉 Mijn vriendje is zó schattig als hij danst: hij trekt er een blik bij alsof hij verwacht dat hij elk moment door de goden kan neergebliksemd worden. Échte, onversneden angst straalde uit zijn ogen: “Ojee, ik zal toch geen pasje fout zetten?” Neen, dansen is zijn roeping niet, o neen. 😉

Maar hij heeft het toch maar geprobeerd! Ha! Dus mag ik bij deze een klein applausje vragen voor mijn vriendje omdat hij zijn natuurlijke afkeer voor dansen-met-twee overwonnen heeft. Wie weet, misschien geven we morgen op het feestje wel een demonstratie. 😉

Mon Français sucks

Ik zat daarstraks samen met de Franstalige collega van mijn vriend op de trein naar Leuven. Hij was in het gezelschap van zijn vriendin en nog een vriend. De heel rit van Leuven naar Brussel werd er natuurlijk niets anders dan Frans gesproken. Hun gesprekken verstaan was geen probleem, maar spreken, aiaiai. Ik schaamde mij dood dat mijn Frans zo slecht was. Zelfs over de meest basic woordjes moest ik nadenken en ik hoorde mij fouten maken tegen de passé composé die thuishoorden in het derde middelbaar. Jongens toch. Tegenwoordig kan ik beter Italiaans dan Frans en dat is bijzonder pijnlijk, want ik volg nog maar drie jaar Italiaans. Dat komt ervan als je een taal niet meer onderhoudt: je actieve woordenschat verdwijnt en de grammatica gaat behoorlijk stroefjes.

Volgend jaar misschien eens werk maken van het opfrissen van mijn Frans. Of wat meer gaan shoppen in Brussel. 😉

Iemand een idee?

Wat er met de nieuwe website van de KUL gebeurd is? Gisteren was ie er nog, vandaag niet meer. ‘k Heb iets horen waaien in de aard van: “bij wijze van proef activeren” en “verdere communicatie en consultatie nodig”. (Oink??) Klinkt mij als een flauw excuus in de oren. Vond iemand in de hogere regionen de makeover niet geslaagd? Miste de rector de oude pagina’s? Wie kent de dirty details? Wat is er mis gegaan? Karel?

Pleiten

De traditionele pleitoefening zit er weer op voor dit jaar. Ach ja, in feite is dat pleiten niet veel meer dan op een geanimeerde manier voorlezen wat op je blad staat. Er gaat echter niks boven het gevoel van ontlading dat je ervaart als je je ding gedaan hebt. Daarna kan je gelukzalig een beetje wegdromen terwijl de medestudentjes hun argumenten afhaspelen. Toch ben ik blij dat het weer achter de rug is, al begin ik de hete adem van de examens al een beetje in mijn nek te voelen.