Vrijdagavond was ik op stap met de collega’s van ‘t werk. Ik had stiekem gehoopt de avond te starten met een klein aperitiefje, maar het draaide anders uit. Vrijdagnamiddag woonde ik namelijk een doctoraat bij en daar hoort een receptie bij. De speeches en de felicitaties (terecht, want een doctoraatsthesis van 758 pagina’s schrijven, dat is niet iedereen gegeven) namen echter zoveel tijd in beslag dat we de receptie moesten laten schieten, want het is alom beken dat ik niet graag te laat kom op een afspraak.
En zo smulden we ‘s avonds met een bende van twaalf collega’s, oud-collega’s en partners in de Toeareg van overheerlijke tajines en kreeg ik toch nog het glaasje cava waar ik zo’n zin in had. Eigenlijk was het de bedoeling om een streepje Beleuvenissen mee te pikken, maar blijkbaar waren er geen grote folkliefhebbers onder mijn collega’s. Dus belandden we in de Wentelsteen waar ik verschrikkelijk lang moest wachten op mijn margarita en een collega keer op keer de ober eraan moest herinneren dat zij ook een pintje besteld had. Maar de margarita was lekker and a good time was had by all.
Ik was eerst niet van plan naar het avond-event van de conferentie te gaan, maar liet me overhalen door mijn collega. Laat me zeggen dat ik me dit geen minuut beklaagd heb. Een lange busrit bracht ons naar een bijzonder betoverende site langs de oevers van het Albertkanaal. Op de plek waar zich vroeger een mouterij bevond, zullen weldra chique (maar helaas peperdure) appartementen verrijzen. En niet enkel appartementen, om het met de woorden van de website te zeggen: “De ambitie van het Kanaalproject is om van de huidige monofunctionele site een hoogwaardig stedelijk complex voor gemengd wonen en werken te maken, ondersteund door enkele aanvullende faciliteiten.” Voilà, nu weten jullie het ook.
En hoe is dit project tot stand gekomen? Op een avond passeerde Axel Vervoordt op deze plek en dacht: “What the heck, dit koop ik toch gewoon. Mijn kasteel is toch te klein geworden om al mijn kunst een plek te kunnen geven.” Zonder dat hij al een concreet idee had over de toekomstige bestemming. Deze anecdote van zoon Vervoordt werd door de gasten op gelach onthaald. Zij het in mijn geval op een beetje groen gelach, want hoeveel mensen kunnen zich zoiets permitteren? De kunsthandel, een mens kan daar serieus veel geld mee verdienen, zo blijkt.
Ik ben alleszins blij dat ik de site in de huidige toestand heb kunnen bewonderen. De combinatie van de industriële gebouwen met de kunst die in de ruimtes opgesteld was: magisch. In één van de ruimtes was een grote metalen koepel opgehangen die van binnen helemaal rood geschilderd was. De rode binnenkant liep voor het oog over in zwart, wat de illusie creëerde van een oneindige ruimte. In deze ruimte werden we getrakteerd op een concert van een fluitiste die musiceerde op een oude Japanse houten fluit. In de gebouwen van de mouterij kregen we eerst een uitleg over de toekomstige plannen voor de site en genoten we vervolgens van een prachtig modern muziekstuk gebracht door het HERMESensemble.
En toen was het tijd voor het walking dinner. Dat eigenlijk een zittend dinner was, want in alle ruimtes stonden comfortabele stoelen en zetels. Het was echt waw. Dankzij een lift van de organisatrice was ik nog net op tijd om één van de laatste treinen naar Leuven te halen. En kon ik een treinrit lang nagenieten van deze bijzondere belevenis.
Vandaag afscheid genomen van maar liefst zes collega’s tegelijkertijd. Het project waaraan ze anderhalf jaar werkten, is afgerond en hun contract liep ten einde. Zes lege stoelen op de werkvloer. Het zal serieus wennen zijn. Uiteraard werd er met de nodige egards afscheid van hen genomen: er waren drank en hapjes en veel cadeautjes. Op een gegeven moment werden er tijdens de speeches zelfs wat traantjes weggepinkt. Na de afscheidsreceptie zakten we met een klein groepje af naar de Novo waar we samen iets aten en napraatten over de voorbije anderhalf jaar.
Eén ding is zeker, iedereen op het werk zal die zes vrolijke, hippe jonge dames hard missen.
PS: Ook een dikke dankjewel aan mijn vriend, die mij, terwijl ik vrolijk op een terrasje zat, is gaan inschrijven voor de extra ingerichte cursus fotografie 1 bij het CVO. Thanks, baby!
Mijn tweejaarlijkse (werk-)uitstapje naar Luxemburg zit er weer op. Toch vermoeiend, zo ‘s avonds na het werk drie uur sporen om in een hotel snel nog een kom soep te eten. Niet dat ik klaag, want ik hou wel van alleen overnachten in hotels. Een groot bed helemaal voor mij alleen en ik kan gaan slapen wanneer ik wil! En zo’n uitstapje geeft me ook een beetje een zakenvrouwgevoel. Al heb ik nog nooit van mijn leven een mantelpakje aangehad.
De vergadering was saai zoals altijd. Gelukkig stopten ze op tijd zodat ik al om twintig na vijf de trein richting Brussel kon nemen. Terwijl in Luxemburg de hemel stralend blauw was, pakten de donderwolken zich langzaam samen naarmate de trein het centrum van het land naderde. Al bleef ik een beetje op mijn honger zitten wat gigantische hagelbollen betrof. En dat terwijl ik op twitter de ene hagelmelding na de andere zag passeren. Een fiks onweer, ik vind dat geweldig fascinerend om naar te kijken.
Het kan geen kwaad om af en toe herinnerd te worden aan de ontembare kracht van de natuur.
Vandaag was zo’n dag waarvan je grijze haren zou krijgen (ware het niet dat ik dankzij de genen van mijn vader de zekerheid heb dat die grijze haren nog wel een jaar of twintig op zich zullen laten wachten). Rare beslissingen van het hoger management, foute communicatie, een onterechte terechtwijzing via mail, onrealistische deadlines, chaos ende verwarring,… The works.
Maar! Morgen heb ik een dagje verlof! En! Voor dit weekend geven ze goed weer. Hopelijk worden dat zwembad en die jacuzzi even goed gebruikt als vorig jaar.
In een vergadering met je ganse team zitten en dan een telefoontje krijgen: “We zitten al een half uur op jou te wachten. Waar blijf je?” En dan beseffen dat je een verkeerde dag in je agenda geplaatst hebt en dat de superbelangrijke vergadering waarvan je dacht dat die de volgende dag zou plaatsvinden, helaas op dat eigenste moment plaatsvindt. De ene vergadering dan maar opschorten en in zeven haasten vertrekken naar de andere. Met het schaamrood op de wangen. Uiteraard.
Of hoe Nic Balthazar probeert de eerste CO2-neutrale film van België te maken. Onderwerp is het verhaal van Mario Verstraete, de eerste man die in België legaal euthanasie pleegde.
Maandag een receptie waarop de cava rijkelijk vloeide, dinsdagmiddag een lunch met de collega’s om de goede afloop van de conferentie te vieren, dinsdagavond een uitgebreid etentje in De Rode Loper met onze Japanse vriendin M, woensdagmiddag een lunch met de collega-leidinggevenden.
Vanochtend telefoon van mijn collega die al een tijdje thuis was om zijn zieke vrouw te verzorgen. Hij belde met slecht nieuws, de behandeling sloeg niet aan en zijn vrouw is deze nacht overleden. In maart kregen ze voor het eerst de diagnose te horen. Een diagnose die eerst goede vooruitzichten bood, maar de situatie verslechterde snel. En nu is ze er niet meer.
En dan hapert je stem in je keel. Want wat zegt een mens in zulke omstandigheden? Een gestameld “sterkte” en een stilte die valt. We hadden allemaal zo hard gehoopt dat zijn vrouw het zou halen. Dat de behandelingen zouden aanslaan. Het heeft niet mogen zijn.
Veel sterkte aan alle mensen die kanker hebben of die familie of vrienden hebben die tegen de ziekte vechten of helaas het gevecht verloren hebben.
En alhoewel niet elke kanker door roken wordt veroorzaakt, kan het geen kwaad om vandaag op de werelddag zonder tabak wat extra aandacht te schenken aan het verderfelijke effect van dit kankerstokje. Er zijn tegenwoordig zoveel programma’s die mensen begeleiden in hun strijd tegen de cigaret dat er geen enkele reden meer is om NIET te stoppen met roken.
Vandaag was ik voor een conferentie op de C-mine site. Hoewel ik Limburgse roots heb, had ik de terreinen van de voormalige mijn van Winterslag nog nooit bezocht. En ondanks het feit dat ik op een ontieglijk vroeg uur moest opstaan, beklaagde ik me de lange trip naar het verre Genk niet. Het prachtige weer en de fijne receptie achteraf hielpen natuurlijk ook wel.
Maar vooral: wat een magnifieke omgeving. Heden en verleden worden samengebracht in een schitterend, zij het peperduur project op de vroegere mijnsite. Zo’n plek kan met recht en reden de ambitie koesteren om creativiteit te stimuleren. Als alle werken gerealiseerd zijn, ga ik zeker nog eens terug.
