Zegt mijn collega en hij haalt de hele dvd-collectie van Twin Peaks van achter zijn rug tevoorschijn. Mijn dag kan niet meer stuk. 😉
vrienden
Trouwfeest
Gisteren ben ik wat vroeger weggegaan uit de Russische les om de trouwviering van mijn oudstudiegenootje en vroegere thesispartner F bij te wonen. F en zijn vriendin kozen voor een alternatieve viering. Ondanks de vele trouwfeesten die ik al heb bijgewoond, was dit mijn eerste alternatieve viering. Misschien heb ik gewoon erg traditionele vrienden. 😉 De viering werd geleid door een katholieke priester, maar van de klassieke opbouw van een kerkelijke mis was geen enkel spoor. Geen hosties, geen evangelie en geen saaie homilie. Een heel relaxt gebeuren, gewoon bij hen thuis in de woonkamer. Al vonden ik en vooral mijn vriendje dat de teksten soms een beetje te zweverig en te klef waren. Normaal zijn F en L helemaal niet zo romantisch aangelegd, dus het kwam een beetje gemaakt over.
Voor de receptie ‘s namiddags heb ik een beetje valsgespeeld. We waren uitgenodigd voor het avondfeest, maar omdat F niet alleen een oudstudiegenootje, maar ook mijn collega is, waren heel veel collega’s met hun gezin gevraagd op de receptie. Met mijn liefste blik heb ik aan de bruidegom gevraagd of we toch niet nog een half uurtje receptie mochten meepikken voor het avondfeest begon. Kwestie van wat met de collega’s te socializen en hun wederhelft en schattige kindjes te kunnen bewonderen.
Het feest zelf was een groot succes tot aan de openingsdans. Het eten was superlekker, het dessertbuffet was to die for en we zaten met leuke mensen aan tafel. Altijd fijn als blijkt dat het klikt met mensen die je nog nooit gezien hebt. Heel toffe gesprekken gehad. Met de openingsdans liep het echter een beetje mis. Door een technisch probleem werden de tonen van het openingsnummer verstoord door een luid gekraak uit één van de boxen. Erg, erg spijtig. Want iedereen zat meer te kijken naar de boxen dan naar het koppel.
De dj was mijn vriend niet, hij mixte enorm slecht en voelde totaal niet aan wat aansloeg bij het publiek. Het eerste uur was de dansvloer dan ook meer leeg dan vol. Voor een deel zal dit ook wel aan het sedimentaire publiek gelegen hebben. Enfin, mijn vriend en ik hebben het niet aan ons hart laten komen en hebben toch enkele keren de dansvloer onveilig gemaakt. Er was echter een totaal gebrek aan sfeer en als je vrienden dan één voor één naar huis vertrekken, tja, dan is er niet veel reden meer om te blijven. We zijn dan ook vertrokken rond twee uur. Volgens mij het vroegste tijdstip dat ik ooit een trouwfeest verlaten heb.
Misschien is de romantiek van de dag toch ergens blijven hangen, want bij thuiskomst hebben mijn vriend ik geweldige seks gehad. Waar vroeg naar huis gaan al niet goed voor is. 😉
Lachen met the Lunatics
Gisteren ging ik in het uitmuntende gezelschap van Lime, Bart en een jongen die geen blog heeft (jaja, die bestaan nog) naar the Lunatics in de Minnepoort. Er was wat overredingskracht voor nodig om mijn vriendje te overtuigen om mee te gaan, want hij stond een beetje sceptisch ten opzichte van het concept improvisatie. Gelukkig kan Lime zeer overtuigend overkomen. 😉 Gelukkig hebben we ons dit avondje uit zeker niet beklaagd. De spelers van The Lunatics en de Neveneffecten waren in grote doen. Echt smakelijk gelachen, zelfs als ze soms de clichématige toer op gingen (jaja, CD&V-ers zijn een gemakkelijk doelwit, we weten het). Het speelplezier van de jongens op het podium droop ervan af. Ik wist niet dat improvisatie zo fysiek kon zijn. Deze eerste kennismaking met improvisatie smaakte zeker naar meer. Jammer genoeg heb ik mij laten vertellen dat dit het laatste optreden van The Lunatics in Leuven was. Ze zijn alvast geëindigd in schoonheid.
Na het optreden trokken we naar Villa Ernesto, waar het een beetje te warm, te druk en te lawaaierig was naar mijn goesting. Pas op, dat is ideaal als je lekker wil fuiven, maar minder als je op je gemak met een drankje in de hand wil babbelen. “Wablieft” is niet mijn favoriete woordje. En oja, de mojito’s smaakten te veel naar water. Tss. Gelukkig maakte het gezelschap veel goed. 😉 Bedankt voor de uitnodiging, Lime!
Verbouwen
Woensdag waren we op bezoek bij een vriend in het Mechelse. Vier jaar geleden kocht hij zijn huisje. En in de daaropvolgende jaren heeft hij enkel de muren laten staan. Alles vervangen: gas, elektriciteit, waterleiding, de vloeren, de keuken, de badkamer, de ramen, de voordeur. The works. En hij dat (bijna) allemaal zelf gedaan. Twee jaar sparen en vervolgens twee jaar elk vrij moment in zijn huis gestoken. Chapeau, zeg ik dan, ik zou het niet kunnen. Het zag er trouwens piekfijn uit, zijn huis. Hij mag er terecht trots op zijn. En nu ging hij toch wat vakantie nemen. Groot gelijk!
Woehoe!
Binnenkort weer een trouwfeest! Ik heb er zin in!
Moe, maar tevreden
De blogdrink was een succes! Er waren mensen die ingeschreven waren en er waren mensen die niet ingeschreven waren. Ik schat dat er in totaal meer dan vijftig mensen langsgeweest zijn. Ik geraakte op den duur de tel een beetje kwijt. Het was alleszins gezellig druk in het STUK-café. Ik ga geen poging doen om al de mensen op te noemen met wie ik gesproken heb, dat zijn er te veel. Ik wil gewoon iedereen bedanken die er was en mij bij deze ook verontschuldigen dat ik met sommige aanwezigen maar een paar woordjes gewisseld heb. Hopelijk kan ik dat bij een volgende gelegenheid goedmaken.
Door al die nieuwe mensen en nieuwe indrukken heb ik vannacht wel superslecht geslapen. Mijn hersenen bleven al de gesprekken maar herkauwen en ik heb de blogdrink een paar keer opnieuw beleefd. Ik ga nog een tweede nacht nodig hebben om alles te verwerken, denk ik. Punt voor mezelf: de volgende keer de mensen nog meer aanzetten tot mengen. Al kan zoiets natuurlijk niet geforceerd worden.
Dé sterren van de avond:
PS: Ntone, ik heb toch nog een paar mensen (waaronder de DJ van ‘t STUK) blij kunnen maken met een paar stronken van je drie kilo witloof. Sommige mensen hebben zelfs een zeer winstgevende ruilhandel opgezet met de witloof. 😉
PS2: Bart, ik weet nog steeds niet waar ik je van ken.
PS3: Die ene foto van mij en Sponzen Ridder, ‘k zou het niet zo erg vinden moest die ergens in een vergeetput verdwijnen of zo.
PS4: Ik kan het beddengoed van ons stapelbed nu nooit meer wassen. De Lord Himself heeft erin geslapen!
PS5: Een dikke dankjewel aan Clo, organisatrice van de girl geek dinners, die mij een overgebleven goodiebag bezorgd heeft.
Afscheid van de Amerikagangers
De grote uittocht der yab-vrienden gaat gestaag verder. Gisteren namen we afscheid van vrienden K en L die samen met hun drie kindjes voor tweeënhalf jaar naar Amerika trekken (en dus niet voorgoed, oef). Amerika is natuurlijk niet zo ver als Australië, dus wie weet lukt het ons toch om de komende tweeënhalf jaar op bezoek te gaan. Ik hoop alleszins dat ze hun belofte zullen houden om hun blog frequent van updates en foto’s te voorzien. Ik zal de deugnietenstreken van de kindjes zeker missen. Vooral het oudste dochtertje (drie jaar) heeft zich als een echt fotomodel ontpopt, al blijft ze mijn naam hardnekkig fout uitspreken. 😉
Het GPS-gemis
Sinds we met een huurwagen rondrijden, hebben we geen GPS meer. Neen, wij hadden geen TomTom of ander hip spulletje, maar wel een oerdegelijke ingebouwde GPS. Nu de wagen helaas ergens op een autobewaarplaats staat te wachten tot de expert van de verzekeringen goesting heeft om hem perte totale te verklaren, zitten we zonder GPS. En dan besef je pas hoe snel je aan luxe gewoon bent. Lang geleden dat we nog eens met afgeprinte kaartjes van Google maps rondreden. En jawel, zowel eergisteren (toen we naar het gentblogt feestje reden) als gisteren (toen we richting Willebroek trokken) zijn we verkeerd gereden. Maar geen nood, beide bestemmingen werden verder zonder al te veel problemen bereikt.
Naar het schijnt was de dj vrijdag erg goed. Willen jullie wel geloven dat ik zoveel gebabbeld heb dat ik niet eens een flauw idee heb van het soort muziek dat er gedraaid werd? De frietjes hebben we ook gemist, want Gent is nu eenmaal niet bij de deur voor mensen uit Leuven en ik wilde toch een beetje fris zijn voor mijn eerste Russische les van het semester. Mijn vriendje was trouwens ook niet in topvorm. Blijkbaar heeft hij het virus dat mij vorige week velde overgekregen. Tiens, tiens, hoe zou dat nu komen?
Babyborrel
Zeg nu eens eerlijk, vinden jullie dat ook zo’n raar woord? Al moet ik zeggen dat het wel lekker over de tong gaat, met die rollende r. Gisteren zijn we naar de babyborrel geweest van wat ongetwijfeld het braafste kind ter wereld moet zijn. Ongeveer drie maanden oud, met mooie bolle wangetjes. Zonder een kik te geven ging ze van schoot tot schoot. En er waren toch zeker een stuk of veertig schoten. Een droombaby. Mijn vriend en ik kenden buiten de gastheer en de gastvrouw niemand, maar dat stoorde niet. De aanwezige mensen waren erg vriendelijk en deden me door hun sappige Limburgs terugdenken aan mijn jeugd. Ik heb ongetwijfeld zelf nog een Limburgse tongval, maar door jarenlang in Leuven gewoond te hebben, is dat accent (gelukkig) wat verwaterd. De gastheer deed trouwens erg zijn best om mij vol champagne te gieten. Mijn glas was amper leeg of hij kwam al informeren of het niet bijgevuld moest worden. Zo horen geboortes gevierd te worden! Met champagne en veel hapjes.
Van de trotse ouders kregen we een rondleiding in hun pasgebouwde huis. Appartementsbewoners als wij zijn, waren we danig onder de indruk van de ruimte aanwezig in het huis. Dat begon al in de kelder: maar liefst driehonderd vierkante meter kelder. Jawadde. Indrukwekkend. Nu, voor een gezin met (tot nu toe) drie kinderen heb je wel wat ruimte nodig, maar hun huis was toch wel erg riant. Ze hadden ook allerlei wilde plannen met al de aanwezige nog niet in gebruik genomen kamers: een muziekstudio, een knutselkamer, een wijnkelder, een fitnessruimte en helemaal in de nok van het dak een ruimte met bar en biljarttafel. Al die plannen klinken mij vreselijk duur in de oren, dus benieuwd wanneer ze gerealiseerd zullen raken. Ik heb alvast aangeboden om de bar te komen inwijden van zodra ze er staat. 😉
Te schrappen van mijn lijstje
– Shoppen voor de blogdrink met Kato.
– Een Bongo gastronomiebon om cadeau te geven aan een jarige.
– Twee wekkersradio’s om ons te helpen ‘s morgens uit de veren te geraken.
Onderweg zijn we nog vriend H tegengekomen voor wie het Amerika-avontuur nu wel heel concrete vormen begint aan te nemen. En de vrienden van yab verspreiden zich weer wat meer over deze wereldbol.