Curry van struisvogel met groene appel

Vijf winkels hebben we in totaal bezocht om alle ingrediënten voor de maaltijd van gisterenavond bijeen te sprokkelen. Eerste halte: de Delhaize (waar het wijnfestival was, ik vermoed dat menig bejaarde na het wekelijkse winkelen met een stuk in de kraag achter het stuur gekropen is). Blijkbaar waren net gisterenmiddag de struisvogelfilet en de rode currypasta uit de rekken verdwenen (is currypasta een Unilever-product?). En laten deze twee ingrediënten net cruciaal zijn voor het hoofdgerecht dat we wilden bereiden. Geen erg. Boodschappenlijstje verder afgewerkt en naar de dichtsbijzijnde Colruyt getrekken. Die van Heverlee. Bleek dat men daar net met grote verbouwingen begonnen was en de winkel nog enkele weken gesloten zal zijn. Goed, de Carrefour dan maar, waar we wel struisvogelfilets op de kop tikten, maar geen rode currypasta. Geen nood, we waren toch nog van plan om in het Besloten Land strips te gaan kopen en niet ver daarvandaan is een Aziatische supermarkt in de Naamsestraat, die, jawel, juich, juich, rode currypasta hadden.

‘s Avonds waren we net aan het hoofdgerecht begonnen, toen mijn vriend mij nogal beteuterd kwam meedelen dat we geen rijst meer hadden. Even twijfelden we nog om het gerecht met pasta te serveren, maar bij een echte curry hoort nu eenmaal rijst. Naar de nachtwinkel dan maar (die godzijdank op vijf minuutjes stappen van ons appartement is). En zo slaagden we erin vijf winkels aan te doen voor één gerecht. Maar lekker was het wel. En onze gasten beaamden dat.

PS: Het voorgerecht was ook erg geslaagd: tonijnhapjes met chili, misschien plaats ik het recept bij gelegenheid op deze blog.

Schaatsen

Ik ben in mijn eigen blogarchief moeten duiken om erachter te komen wanneer de laatste keer was dat ik nog eens op het ijs gestaan heb. Dat bleek op 16 februari 2006 geweest te zijn, iets meer dan drie jaar geleden. We woonden toen nog niet eens in ons appartement! Wat gaat de tijd toch snel.

Naar goede gewoonte was het weer even wennen. Schaatsen, echt goed zal ik het wel nooit kunnen. Gelukkig heb ik deze keer niet op onaangename manier kennisgemaakt met de hardheid van het ijs. Ik moet eerlijk toegeven dat ik er niet zoveel zin in had: ik heb de slaapachterstand in het weekend opgelopen nog niet ingehaald en ik sukkel nog altijd een beetje met een verkoudheid. Maar eens op het ijs, ging het al veel beter. Het was ook een ideale gelegenheid om eens wat bij te praten met vriendin J die ik al een tijdje niet meer gezien had en wat te dollen met de vijf ander kerels die mee waren. Vriendin J vertelde met het verhaal van haar oudere zus: twee kleine kindjes, bijna tien jaar getrouwd en nu is haar man er vandoor met een ander. Zo triestig. :-(

Als afsluiter van de avond dronken we nog iets in de Oude Kantien. De warme chocomelk daar is een echte aanrader! Ik heb er dan ook – heel decadent – twee gedronken.

Voor mijn archief

Omdat het leuk is om binnen X aantal jaar te kunnen zeggen, op die dag heb ik dat gekookt voor die gasten, even voor mezelf opschrijven wat onze gasten vorige week zondag15 februari te eten kregen. Gelukkig was de zieke helemaal genezen en kon hij met volle teugen genieten van een glaasje wijn en een lekkere maaltijd.

Dit aten wij:

  • Als voorgerechtje scampi in een pittig tomatensausje, geserveerd met ciabatta. De scampi waren aan de pikante kant omdat mijn vriendje een beetje overdreven had met het aantal rode pepertjes. Maar het smaakte!
  • Als hoofdgerecht serveerden we alweer een recept van Jamie Oliver. Kip met paddenstoelen in een jasje van bladerdeeg met een sausje van mosterd, room en witte wijn, vergezeld van sla, kumato‘s en hertoginnenaardappeltjes. Dit recept probeerden we al eens uit op Oudjaar 2007 en het smaakte nog altijd even lekker.
  • Voor het dessert ontbrak ons de inspiratie en hielden we het op de klassieker der klassiekers: ijs van Häagen-Dazs.

‘t Was lekker!

Stommiteiten

Gelukkig ben ik niet de enige die af en toe stommiteiten uithaalt. Gisteren, zo rond een uur of kwart voor twaalf, kreeg mijn vriend telefoon van K. Ik ving enkele flarden op van het gesprek waaruit ik kon opmaken dat K op zoek was naar een zeskantige sleutel. Nogal een vreemd verzoek, vond ik,  zo om kwart voor twaalf  ‘s nachts. Maar ja, K is een knutselaar die niet zoveel slaap nodig heeft.

Vraagt mijn vriend: “Is het goed dat K effe langskomt, zijn auto zit opgesloten in een parking.” Ik: “huh?”, want we gingen gisteren een poging doen om vóór middernacht in bed te liggen en er scheidden ons nog slechts vijftien minuten van het middernachtelijke uur. Maar een vriend in nood, moet men natuurlijk helpen. Daar offeren we gaarne een beetje slaap voor op.

Zo’n vijf minuten later stond K voor de deur, samen met T en een onbekende jongeman die net zoals K per ongeluk in dezelfde situatie beland waren. Wel grappig, want het was al lang geleden dat ik T nog eens gezien had en hij was duidelijk een beetje gegeneerd. Blijkbaar werd die parking vroeger nooit afgesloten, maar nu dus blijkbaar wel. Om de drie opgesloten wagens te bevrijden, namen ze onze hele gereedschapskist mee. Better safe than sorry.

Gisterenavond hebben we niks meer van hen gehoord, dus ik neem aan dat ze het hek dat de parking afsloot losgekregen hebben. Benieuwd hoe lang ze daar over gedaan hebben…

Change of plans

Regelmatig komen mijn vriend en ik samen met twee andere koppels om onder het genot van een hapje en een drankje wat bij te praten. Het is telkens bij een ander koppel te doen en het koppel dat gastheer en gastvrouw speelt, zorgt voor het eten.

Ditmaal was het bij ons te doen. De afspraak was ondertussen al twee keer verzet geweest, maar nu hadden we eindelijk een geschikt moment gevonden. Helaas sloeg het noodlot toe in de vorm van buikgriep bij één van onze gasten en kon het etentje  niet doorgaan. We besloten de samenkomst met een week op te schuiven, in de hoop dat de griep dan gepasseerd zou zijn.

Daar zaten we met al onze inkopen (verse vis en vlees) voor een uitgebreide maaltijd voor zes personen. Omdat het zonde zou zijn om al dat eten verloren te laten gaan, stelden mijn vriend en ik een lijst op van mensen die we als invallers zouden kunnen vragen. Bij het eerste koppel dat ik belde, had ik al prijs. Ze waren enthousiast.

Dus zetten we ons gisterenavond aan het koken. Stonden op het menu: soep met kip, chinese paddenstoelen, citroenkruid en pepertjes (very yummie en supergemakkelijk om te maken) als voorgerecht, kabeljauw met scampi, basilicum, room en kaas in de oven als hoofdgerecht en een banario-smoothie als nagerecht.

Het eten viel blijkbaar in de smaak, want de portie soep voor zes personen werd door ons viertjes helemaal opgesmikkeld. Ik kreeg even de slappe lach, omdat J dacht dat de soep de ganse maaltijd was. Dan kent ze ons nog niet goed. 😉 Ook het hoofdgerecht ging er vlotjes in. We hadden duidelijk te weinig eten voor zes personen, want van de twee ovenschotels bleef nog een miniportie over om de volgende dag op te warmen. Al een geluk dat het etentje verplaatst was, want niks zo erg als gasten niet voldoende eten te kunnen voorschotelen.

Het was echt een supergezellige (helemaal niet geplande!) avond, waarbij de gesprekken van braaf en netjes  in het begin van de avond, onder de invloed van één fles champagne, één fles Groot Geluk, twee flessen witte wijn en één fles rode wijn (I know, ik ben er zelf ook van onder de indruk) evolueerden naar meer pikantere onderwerpen (masturbatie) tot iets vulgairdere thema’s als daar zijn de kunst van het boeren (L heeft duidelijk talent).

Meer moet dat niet zijn.

Geweldig nieuws!

Ik kreeg vandaag een mailtje dat me superblij maakte. Het koppel waarvan we wisten dat ze al een tijdje probeerden zwanger te worden en die ondertussen al drie miskramen achter de rug hadden, zijn opnieuw zwanger! Ditmaal is de kaap van de drie maanden gerond, de gevaarlijkste periode is voorbij. Natuurlijk kan er na die drie maanden nog vanalles misgaan, maar het is de eerste keer dat de zwangerschap langer dan drie maanden duurt.

We duimen heel hard dat alles goed blijft gaan.

Jeugdig bezoek

Deze namiddag twee baby’s van respectievelijk 6 en 8 maanden over de vloer gehad voor een stukje taart en een kopje koffie. Gelukkig waren ze vergezeld van hun ouders. 😉 En wat bleel: baby U, 6 maanden, had vreselijk veel schrik van baby O, 8 maanden, die nochtans de hele tijd vriendelijk naar hem aan het lachen was. Telkens als baby O maar in de buurt van baby U kwam, zette baby U het op een hartverscheurend huilen. Om daar prompt mee te stoppen als baby O uit het gezichtsveld verdween en opnieuw te veranderen in een superbrave, lieve en lachende baby. De mama van baby U probeerde de schrik weg te nemen, maar niets hielp. Nochtans gaat baby U naar de crèche. ‘t Zal dus persoonlijk zijn. 😉

Oja, zo’n babybezoek is ook erg praktisch. Baby O had een soort para-achtige kruiptechiniek ontwikkeld. Ik denk dat hij elk stukje van de vloer van onze leefruimte stofvrij gemaakt heeft. Handig zeg! En hij was bovendien bijzonder geïnteresseerd in mijn schoenen: blinkend paars met een strikje, meer is er niet nodig om een kind te entertainen. ;-0