vrienden

Social weekend

Zoef, dat was het weekend. Zo zag het er ongeveer uit:

Zaterdagochtend haastte ik me naar de laatste fotografieles van het jaar. Het thema was flitsen. Dit was de eerste les dat ik echt het gevoel had dat ik iets nieuws leerde. Begrijp me niet verkeerd, ik ben heel blij dat ik me eindelijk voor een fotografiecursus ingeschreven heb, maar van de technische kant van de zaak en de basisregels voor composities was ik al redelijk goed op de hoogte. Waar ik wel veel aan gehad heb, zijn de fotobesprekingen. Heel interessant om horen wat anderen van jouw foto’s vinden. Ik zie deze cursus als een eerste stap om het niveau van mijn foto’s te verbeteren, want er is nog veel groeimarge. Ik heb me ook meteen al ingeschreven voor de vervolgcursus.

In de namiddag was het tijd voor onze wekelijkse sport ‘door de Delhaize rennen en op zo kort mogelijke tijd zoveel mogelijk boodschappen doen’. Oefening baart kunst, want ik denk dat we alweer een nieuw record gevestigd hebben. We hadden naar goede traditie niet zoveel tijd want om drie uur kwam het petekindje van mijn vriend haar allereerste Sinterklaas ophalen. Ik denk niet dat het petekindje zelf erg onder de indruk was, maar de ouders des te meer. 😉 We aten gebakjes met veel chocolade, truffels van de wereldwinkel, en negerinnentetten van de kerstmarkt. Chocolade-overdosis, inderdaad.

Na het petekindje en haar ouders uitgewuifd te hebben, bereidden we ons voor op de volgende shift. Nichtjes J en L vervoegden ons zo rond een uur of zeven. Ze hadden twee geweldige cadeautjes bij: een kerstboompje versierd met chocoladetruffels en de uitbreiding van Weerwolven, ons favoriete groepsgezelschapsspel. J en L zijn twee boeiende vrouwen (en nog single!) met een interessante job en een open kijk op de wereld. Genoeg inspiratie om een avond lang het gesprek geen minuut te laten stilvallen. Tussen het babbelen door aten we sint-jacobsvruchten, teriyaki, spaghetti met scampi en appeltjes in currysaus en een heel klein beetje cookies and cream ijs om het laatste gaatje te vullen.

Zondag bestond het plan erin lang in bed te blijven liggen. Dit plan werd echter doorkruist door onze lieve buren. ‘s Namiddags waren we uitgenodigd op een housewarming/verjaardagsfeestje. Eigenlijk waren we al voor een eerder feestje gevraagd, maar door een dubbele boeking in mijn agenda, konden we er toen niet bijzijn. Daardoor zaten we nu in een gezelschap van onbekenden en was het soms wat zoeken naar gemeenschappelijke onderwerpen. Iets waar ik minder goed in ben als ik te weinig geslapen heb. Maar de taart was lekker en ons cadeautje viel in de smaak. Meer moet dat niet zijn.

Doctor J

Alweer een drukke dag vandaag. ‘s Ochtends voor een vergadering naar Gent (ik ben tegen vergaderingen die minder lang duren dan de totale reistijd heen en terug, maar goed, ik kon er echt niet onderuit) en daarna op de eerste de beste trein richting Leuven gesprongen. Ik had een namiddag verlof genomen om naar de doctoraatsverdediging van vriendin J te kunnen luisteren. Mijn trein was vijf minuten voor de verdediging begon in Leuven, dus nam ik (decadent, ik weet het) een taxi om toch maar op tijd in het Arenbergkasteel te zijn. Qua just in time kon het alweer tellen, want ik glipte net na de laatste prof in toga binnen.

J hield een goede en zeer begrijpbare verdediging. Ik denk wel dat dit een voordeel is van een vakgebied als psychologie, iedereen kan zich daar wat bij voorstellen en als je het zo goed kan uitleggen als J dan valt er zelfs wat te lachen tijdens de verdediging. Trouwens een heel interessant gesprek gehad met één van de aanwezigen op de verdediging. Iemand die halftime prof, halftime ondernemer was. Een bijzondere combinatie. Hij was van mening dat er in Vlaanderen te weinig innovatieve dingen gebeuren en dat écht ondernemerschap in België zeldzaam is. Hij meende dat dit ten dele te wijten is aan de verzorgingsstaat, die, ik citeer, de mensen lui maakt en middelmatigheid aanmoedigt. Hij verwees daarbij naar Amerika, waar wetenschappers zoveel meer verdienen dan hier in België het geval is. Alhoewel ik het niet helemaal eens ben met zijn visie en ik ook niet geloof dat Amerika het land van melk en honing is, denk ik wel dat er een grond van waarheid in zit. Alleszins vond ik het een heel verrijkende babbel.

Daarna was het uiteraard tijd voor de receptie met hapjes en drankjes. Ik had door al het gehaast vandaag nog niet veel gegeten waardoor de schuimwijn linea recta naar mijn hoofd steeg. En ik zo dom was om een sympathieke dame te beledigen door haar véél ouder dan haar broer te noemen, terwijl ze eigenlijk maar zes jaar in leeftijd van mekaar verschilden. Ik kon wel door de grond zakken. Normaalgezien maak ik zulke flaters niet, maar ik heb deze week weinig geslapen, veel stress gehad en dat in combinatie met een tikkeltje te veel alcohol… Uiteraard heb ik het zo goed mogelijk rechtgetrokken en ze kon er wel een beetje mee lachen, maar toch. Genant.

Na de receptie nam ik de bus naar huis, greep mijn fototoestel en haastte ik me met de fiets naar de officiële opening van de kerststal en -markt (mét gluhwein en ik had nog steeds niets meer dan een paar receptiehapjes gegeten) om wat foto’s te nemen. Daarna slenterde ik wat rond op de kerstmarkt op zoek naar fotogenieke objecten. Ik genoot van de kerststemming (kitscherige lichtjes, ik word er melig van), at een heksenpannetje, kocht negerinnentetten (hoe politiek incorrect!) en een nieuwe fles Musa Lova. Ik deed bovendien een geweldige deal doordat het meisje aan de Kinepolisstand mij per abuis tien tickets meegaf ipv de vier die ik gevraagd had. Ik merkte de vergissing pas achteraf nadat ik thuis was. Oh well, de Kinepolis zal er niet door failliet gaan en ik ben toch maar mooi zes gratis tickets rijker.

Een avond met vrienden

Gisterenavond hebben we nog eens uitgebreid gekookt voor vrienden. Het moet geleden zijn van voor ons feest dat we nog eens een volledige driegangenmaaltijd zelf in mekaar boksten. De avond dat we quiches aten tel ik niet mee, want veel eer valt er niet te behalen aan voorgemaakte quiches in de oven schuiven.

Gelukkig hadden we gisteren iets meer tijd om uitgebreid te winkelen en ons appartementje te fatsoeneren (de enige motivatie om ons aan het kuisen te krijgen, is bezoek). We hadden een geweldig avond met gesprekken over de meest uiteenlopende onderwerpen van trouwvoorbereidingen, genante toiletsituaties, ziektes, de trage appelschilkwaliteiten van mijn vriendje, pannenkoeken gemaakt van moedermelk tot moeilijke onderwerpen als ouder worden en sterven. Terwijl wij vrouwen het over de zwaardere thema’s hadden, knalden de heren zombies af op de wii. Ieder zijn ding. 😉

We aten en dronken:

  • een aperitiefje met schuimwijn en Musa Lova
  • paddenstoelen met pesto en gemarineerde tomaatjes
  • curry van rundsvlees met banaan en appeltjes
  • chocoladefondue

10 jaar getrouwd

Vanavond waren we te gast bij T en T in Tongeren. We aten afhaalchinees en speelden een spelletje Taipan, waarbij mijn partner en ikzelf jammerlijk de boot in gingen, uiteraard door het ondermaatse spel van mijn partner. 😉

T en T vertelden dat ze deze maand tien jaar getrouwd waren. Tien jaar, wow, daar was ik toch even stil van. T en T zijn al samen van het middelbaar. Ze waren elkaars eerste lief. Ze waren het eerste koppel in mijn vriendenkring dat trouwde, het eerste koppel dat kinderen kreeg. Hun feest was het allereerste trouwfeest dat ik in mijn leven bijwoonde. Het eerste feest ook waar ik en mijn vriend als koppel naar buiten traden. Ze hebben het even moeilijk gehad, maar zijn door de storm heengevaren en zien er nu gelukkiger dan ooit uit.

Tien jaar al. Ik herinner me hun feest nog alsof het gisteren was.

Food weekend

Door een niet zo goede planning van mijn kant, zitten we dit weekend maar liefst drie keer met de benen onder tafel. Gisteren gaan eten met vriend K in de Entresole. Vanavond hebben we een afspraak met vrienden T en J in de Dijlemolens en morgen worden we verwacht bij vrienden T en T in Tongeren. En de feestdagen zijn nog niet eens begonnen.

Het verhaal van de negen quiches

Zaterdag was een drukke dag. ‘s Ochtends met kleine oogjes naar de fotografiecursus, alwaar we voor het eerst met studiolampen portretten mochten maken. Na de les werd ik opgehaald door mijn vriendje om op mijn nuchtere maag snel snel boodschappen te doen in de Delhaize. De boodschappen op ons appartement afgedropt, snel snel sushi-uit-de-Delhaize gegeten en hup, op weg naar Lille-in-de-buurt-van-Herentals voor een babyfeestje. Jaja, onze vrienden E en T zijn met z’n drieën vertrokken en met z’n vieren teruggekomen uit Australië. Omdat dit de eerste keer was dat we de kans kregen hun prachtige dochter te bewonderen, konden we niet wegblijven, zelfs al kwam de uitnodiging een beetje ongelegen.

Jammer genoeg konden we maar een dik uur blijven op het babyfeestje en waren we in totaal door files en ongevallen langer onderweg dan dat we effectief op het feestje waren. De reden van ons vroege vertrek was simpel: we kregen bezoek van Joke, Vincent, Peter en Lynn en voor zulk gezelschap doet een mens al eens extra moeite om het appartement een beetje toonbaar te maken.

Gelukkig waren onze gasten een beetje te laat, want we waren pas een drie kwartier voor het afgesproken thuis en er was nog veel opruimwerk. We hadden voor een supereenvoudig menu gekozen van het type: schuif mij in de micro- of andere oven en wacht tot ik klaar ben. Als voorgerechtje wat diepgevroren hapjes (yakitori, tempura en bladerdeeggebakjes) en als hoofdgerecht quiche van de markt in de Brusselsestraat. Negen quiches staken er in onze frigo en daarmee is de link met de titel meteen duidelijk. Ik vond negen quiches te veel voor zes personen, mijn vriend dacht daar anders over. Na een hele discussie heb ik hem dan maar zijn zin laten doen, onder het motto, beter te veel dan te weinig. Met als resultaat dat er zaterdagnacht nog vijf quiches overschoten. 😉 Gelukkig hadden we op tijd aangekondigd dat er nog dessert was, want het zou zonde zijn als onze gasten niet van de chocoladefondue hadden kunnen smullen.

Hoe we van die overtollige quiches afgeraakt zijn, horen jullie later wel.

Spaghetti carbonara

Vrijdag waren we te gast bij vrienden. Eerst was het nog niet helemaal zeker of onze afspraak kon doorgaan, want de gastheer had maandag een klein accidentje met de fiets gehad. Klein accidentje is een understatement. Hij heeft een heel goede beschermengel gehad, want het had niet veel gescheeld of hij kon het niet meer navertellen. Hij reed zo’n 43 kilometer per uur (‘t is een sportieveling) toen hij op het fietspad werd aangereden en met een gigantisch smak op de vooruit van de wagen terechtkwam. Gelukkig droeg hij een fietshelm die de zwaarste schok opving, zodat hij er met een lichte hersenschudding, een serieuze vleeswond en heel veel kneuzingen vanaf kwam. Ik kreeg kippenvel toen ik het verhaal hoorde.

Schuifelend als een oud mannetje kwam hij vrijdag de deur voor ons opendoen, maar hij wilde van geen rusten weten. En wij maar zeggen dat hij zichzelf moest ontzien, maar neen, hij wilde per sé zelf naar de kelder voor een flesje wijn en dat terwijl hij duidelijk verging van de pijn (pijnstillers zijn ook een goeie uitvinding). Het rare is, dat hij zelf niet echt schijnt te beseffen hoeveel geluk hij heeft gehad, maar misschien komt dat later nog.

Het was alleszins een heel gezellige avond. We bewonderden hun knappe dochter van een half jaar oud en hadden heel boeiende discussies. Ik houd ervan om met andere meningen geconfronteerd te houden, zelfs al wijken deze erg af van de mijne. Het leert je de zaken vanuit een ander standpunt te bekijken. Ik ben er mij van bewust dat ik in een bubbel leef, ver van de problemen van onze maatschappij en ik vind het heel verrijkend om te kunnen spreken met mensen die door hun job elke dag met die problemen geconfronteerd worden. Toch weiger ik te geloven dat we er niets aan kunnen doen. Wat mij betreft, zijn we hier in Europa van ver gekomen, na een eeuw met twee wereldoorlogen en de opkomst en de ondergang van het communisme. Noem me naïef, maar ik geloof nog steeds dat het mogelijk is een betere wereld te creëren.