Niet ik, dat zou net iets té decadent zijn, maar mijn squashpartner. Zes weken mooi weer en knappe vrouwen. Hij zag er bijzonder ontspannen uit. 😉 Ik ben alleszins blij dat hij terug is, mijn squashspel begon wat roestig te worden.
vrienden
Speelgoedmuseum in Mechelen
Zaterdag bezochten we met zes volwassenen en zeven kinderen het speelgoedmuseum in Mechelen. Voor mij was dit de allereerste keer dat ik kennis maakte met dit museum en ik moet zeggen dat ik aangenaam verrast was door de uitgebreide collectie. Je merkt ook dat er inspanningen gedaan worden om de collectie op een inventievere manier te presenteren dan louter door het speelgoed in vitrines achter glas te steken (het schilderij van Brueghel met de kinderspelen was echt tof gevonden). Het museum deed ook moeite om wat interactiviteit in te bouwen door de kinderen via drukknoppen het speelgoed in beweging te laten zetten. Leuk dat ook speelgoed uit andere continenten een plekje kreeg. De kinderen zelf waren het na een uurtje of twee wel beu: al dat speelgoed en nergens mee kunnen spelen! Gelukkig was er in de cafetaria genoeg speelgoed voorhanden waar wél mee gespeeld kon worden. (For the record: de vier-op-een-rij score tussen mezelf en kameraad K: 1-1. Dat vraagt om een revanche!)
Zelf had ik gerust nog wat langer in het museum kunnen ronddwalen. Want eerlijk, ik denk dat het museum leuker is voor volwassenen dan voor kinderen. Voor ons werd het een echte trip down memory lane met oude gezelschapsspellen (nog overgeërfd van mijn moeder), de eerste Suske en Wiskes en Jerommekes, monchichi’s, lego en duplo, viewmasters, K’nex, Elektro, speelgoed van Fisher Price, Barbies (die ik nooit kreeg en waar ik enkel bij vriendinnen mee kon spelen) en oude puzzels. Het kind in mezelf maakte een vreugdesprongetje bij al die mooie en bijna vergeten herinneringen: al die gewonnen Mens-erger-je-niet-spelletjes tegen mijn oma en de kibbelpartijen wanneer mijn broertje weer maar eens verloor met Hotel, omdat ik in de eerste spelronde Hotel President binnenhaalde. Sweet memories.
Wat crappy iphone-foto’s:
Oja. Ons afsluitende etentje in De Ridder van Musena bleek ook een schot in de roos te zijn. Iets minder budgetvriendelijk dan verwacht, maar wat een service. We hadden de gezellige Orangerie helemaal alleen voor ons gezelschap en alle kinderen kregen kleurpotloodjes en een kleurplaat om zich bezig te houden. De balletjes in tomatensaus vielen erg in de smaak bij het jonge volkje en mijn parelhoen mocht er ook zijn. Toplocatie met lekker eten vlakbij Planckendael.
Bokrijk
Een beetje nostalgie op tijd en stond, kan al eens deugd doen. En het is gewoon een feit dat ik erg mooie kindertijdherinneringen heb aan Bokrijk. Herinneringen aan de immense speeltuin, maar ook aan het Openluchtmuseum met de charmante huisjes (zolang je er zelf niet in moet wonen), de in traditionele kledij uitgedoste vrijwilligers, en de oude voorwerpen die nog niet zo heel lang geleden dagelijks gebruikt werden. Een confrontatie met een verleden dat nog niet zo veraf is, maar toch lichtjaren verwijderd lijkt van de huidige maatschappij met zijn elektronica, overconsumptie en toenemende jachtigheid.
En zo speelden we samen met de kinderen van vriendin en oud-collega L Trou-Madame en andere kegelspellen. Aan Krulbol waagden we ons niet, omdat de vriendelijke meneer in de spelletjesschuur ons verzekerde dat dit een spel voor volwassenen was (en hij had gelijk, die dingen waren echt veel te zwaar voor kinderen uit de tweede kleuterklas en het tweede leerjaar). De pannenkoek in de namiddag luidde de definitieve aftocht in van dat buikgriepachtig virus dat langer in mijn lichaam blijft sluimeren dan verwacht en gehoopt. Al hield ik het ‘s avonds bij een heel erg kleine portie van de pastaschotel van onze sympathieke gastvrouwe, om eventuele accidentjes te vermijden.
Zelfs de weergoden waren ons gunstig gezind, want de enige druppeltjes regen vielen net op het moment dat wij aan de pannenkoeken zaten. Ideaal. Al had een paar graden warmer mijn verkleumde handen beslist geen kwaad gedaan.
Een namiddag met taartjes
Gevolgd door een rustige avond om te bekomen van al dat jong geweld. Blijkt dat driejarigen minstens even boos kunnen kijken als ikzelf.
B&B in Gent
Omdat mijn vriend en ik de gewoonte hebben om trouwfeesten af te sluiten (of toch zeker tot de voorlaatste man te blijven), zagen we er tegenop om na het feest van X en T helemaal naar Leuven terug te rijden. Wij drinken al eens graag een glaasje op zo’n feest en aangezien rijden en drinken niet samengaan, boekten we, vooruitziend als we waren, een Bed and Breakfast die op een paar minuten wandelen van de feestzaal lag. Ideaal.
Ik had op voorhand laten weten hoe laat we zouden aankomen, maar doordat mijn kappersbezoek nogal uitgelopen was, waren we drie kwartier later dan gepland. Onze gastvrouw had, terwijl ik in de kappersstoel zat, al laten weten niet aanwezig te zijn wanneer we zouden aankomen. Ze had de deur opengelaten en de sleutel lag op tafel op ons te wachten. No worries! We lieten onze bagage achter, deden de deur op slot en sloegen aan het feesten. Ik liet de gastvrouw via sms weten dat ze ‘s avonds niet op ons moest wachten, want dat het laat zou worden.
Rond een uur of half vijf vonden we het welletjes en trokken we richting B&B. We strandden helaas voor de deur. Met de beste wil van de wereld kregen we de voordeur van onze B&B niet open. Het was een oude deur met een oud slot. Alle trucjes werden uit de kast gehaald: hard trekken, duwen en trekken tegelijkertijd, trekken en duwen tegelijkertijd, de sleutel niet helemaal in het slot steken, smeken, vloeken,… Niets hielp. Ondertussen waren we al vrij hard ontnuchterd. Ik zag me op mijn flipflops (de killer heels waren al vrij vroeg op de avond gesneuveld) al op zoek gaan naar een andere slaapplek. Verkleumd tot en met.
Ten einde raad dan maar gebeld naar de gsm van ons gastvrouw. Die uiteraard niet opnam. Tja, dan bleef er maar één ding over: aanbellen. En zo maakten we voor het eerst kennis met onze gastvrouw: met verwarde haren en in nachtkledij. Bleek dat ze de sleutel op de voordeur had laten zitten. Tja, zo hadden we nog lang aan dat slot kunnen prullen.’We zeiden haastig goede nacht en kropen in bed.
‘s Ochtends was onze gastvrouw alweer gevlogen. Het ontbijt stond op tafel, vergezeld van een briefje dat we het geld voor de overnachting op de tafel mochten laten liggen en de sleutel in de brievenbus mochten steken. Het ontbijt was niet veel soeps. Gelukkig hadden we niet al te veel honger. We pakten onze spullen, trokken de deur achter ons dicht en lieten de sleutel in de brievenbus vallen.
Een bizarre ervaring. In totaal hebben we onze gastvrouw drie minuten gezien in het holst van de nacht. Alleen spijtig dat het er niet van gekomen is dat hippe bad met van kleur veranderende lichtjes uit te proberen…
Eskimofeest
Alhoewel trouwen niets voor ons is, feesten we graag mee als vrienden besluiten elkaar hun jawoord te geven. En zo brachten we zaterdagnamiddag, -avond en -nacht door in de Gentse Eskimofabriek, een schitterende feestplek in een oud industrieel pand dat een nieuwe bestemming kreeg. Ik kreeg mijn vriend zo ver om mee te doen aan de boombal initiatie. Een klein mirakel. En op het einde van de nacht, begonnen de danspasjes zowaar zelfs een beetje te lukken! (Al hield ik er wel een blauwe wreef en een gekwetste kleine teen aan over. Niet veroorzaakt door mijn vriend, trouwens.)
Mijn door alcohol te los gemaakte tong begin wel een stommiteit, waardoor er een ongemakkelijke situatie ontstond tussen mij en een goeie vriend. Heel dom van mij en echt niet van mijn gewoonte. Een stomme uitspraak op een absoluut verkeerd moment, waardoor ik me erg schuldig voelde. Gelukkig geraakte het incident bijgelegd. En ik weet dat hij een groot hart heeft om het mij te vergeven. Alcohol, het is des duivels!
En het eten, dat was werkelijk fantastisch. We are very fortunate.
Ons wekelijkse fietstochtje
Mja, veel kilometers hebben we nog niet achter de kiezen. We zullen het maar op het mindere weer steken, zeker? Gelukkig was er op zaterdag een fietstochtje langs het kanaal Leuven-Mechelen naar Wijgmaal en terug. Toch goed voor bijna 12 kilometers, zij het 12 erg vlakke kilometers. En energie om terug te fietsen hadden we op overschot, na die heerlijke chili con carne en mascarponedessert met net de juiste hoeveelheid mangocoulis!
Met de bus naar Schaarbeek en terug
Ik mag dan wel een grote fan zijn van reizen met de trein (ondanks alle vertragingen, overvolle treinstellen, personenongevallen en stakingen), reizen met de bus is veel minder mijn ding. Maar soms is de bus het enig mogelijk vervoersmiddel om van hartje Brussel naar Schaarbeek te geraken op een donderdagavond, omdat mijn vriend en ik uitgenodigd waren bij vriendin F, haar charmante Italiaanse echtgenoot en al even charmante blauwogige zoon.
Rechtstaan op een overvolle bus en bij elk bultje in de weg (en zo zijn er veel tussen centrum Brussel en Schaarbeek) tegen je medereizigers gegooid worden. Rechtstaan in de trein is comfortabeler. Maar het was de moeite. We bewonderden het tijdelijke nestje van vriendin F en genoten van de heerlijke Italiaanse pasta die haar Italiaanse echtgenoot voor ons op tafel toverde. Al vond hij de pasta niet al dente genoeg (ook mijn eeuwige probleem: pasta perfect koken). Chapeau voor vriendin F trouwens, die erin slaagt haar zoon op te voeden en tezelfdertijd in Brussel full time te werken, terwijl haar echtgenoot in Italië woont en werkt. Al kan ik me voorstellen dat beiden de dagen aftellen tot ze weer definitief kunnen samenwonen in Italië.
En de bus, die bracht ons ‘s nachts van Schaarbeek naar Leuven aan een slakkegangetje dat me in een halfslaap deed wegsukkelen. Rechtstaan moesten we op dat late uur gelukkig niet.
Gasten over de vloer
Zaterdag de helft van de dag al kuisend doorgebracht. Achja, voor gasten willen wij toch graag de schone schijn ophouden dat wij propere en opgeruimde mensen zijn. Uiteraard was de eerste gast drie kwartier vroeger dan voorzien, was de vloer nog nat, waren we nog niet aan de hapjes begonnen en liep mijn vriend nog in zijn onderbroek rond op het moment dat de deurbel ging, waardoor mijn lijf minstens een uur nodig had om de extra stress die deze te vroege aankomst veroorzaakte er weer uit te krijgen. Gelukkig helpt een glaasje cava de stresshormonen verjagen. 😉
Voor de rest was het een bijzonder geslaagde avond. We serveerden hapjes die we afgekeken hadden van onze gastvrouw van vorige week: een glaasje met garnaaltjes, ei en cocktailsaus; vijg opgerold in parmaham en wat hapjes van de Delhaize om in de oven te schuiven. Poepsimpel, ware het niet dat we de eieren in twee shiften hebben moeten koken, omdat ze eerst te zacht waren. Ik had nochtans een gespecialiseerde website geconsulteerd! Bij deze kan ik dus officieel geen ei koken.
Het hoofdgerecht was een wok met peultjes, babymaïs, selder, gember, look, sojascheuten, sambal, pepertjes, oestersaus en biefstuk. Makkelijk, gezond en lekker. Wel spijtig dat één van de twee koppels die we te gast hadden aan het vasten was. Gelukkig geen deelnemers aan Dagen zonder vlees (niet dat ik iets tegen vegetarisch eten heb, maar dat weet ik dat wel graag op voorhand zodat ik een aangepaste maaltijd kan bereiden), ze dronken enkel geen alcohol. Toch wel spijtig als je dan een feestelijk glaasje cava bovenhaalt om te klinken en een lekkere fles rode wijn bij het eten wil serveren. Nog spijtiger was dat we voorzien hadden de avond af te sluiten met de ongeopende fles saké die ondertussen al bijna een jaar in de koelkast stond… Nuja, we lieten het niet aan ons hart komen en kraakten toch de sakéfles op het einde van de avond samen met het koppel dat bleef logeren. En zo belandden we een een discussie over Chinese en Japanse karakters en de verschillen daartussen (géén, als men in het communistische China van de jaren 50 geen vereenvoudigde karakters had ingevoerd).
Dessertgewijs speelden we een beetje vals, want de bananenclafoutis bevatte toch rum. Het werd dus niet één van de dessertjes die de lieve Lime mij bezorgde. Want wat Lime “poepsimpele” dessertjes noemde, leek mij toch een beetje complex. En ik was ook niet zeker of macarons wel volledig notenvrij zijn (een gast met notenallergie zien we niet graag in Gasthuisberg belanden) en we wisten ook niet zo snel absinthe uit onze drankenkast tevoorschijn te toveren, ondanks ons, ik geef het toe, rijkelijk assortiment. Maar de soep van agrumes met absinthe, dat komt er zeker nog eens van.
Wisten jullie dat vanille-ijs trouwens ook sporen van noten kan bevatten? Gelukkig hadden we een doos zonder gevonden en kon onze allergische vriend met een gerust gemoed een bolletje ijs eten.
En de saké, verdorie die smaakte. Nog een half jaar geduld!
Een gezellig avondje
Rauwe vis, koude rijst, sojasaus, wasabi en goed gezelschap, meer hoeft dat echt niet te zijn. Het maakt me erg blij om te zien dat vriendin U, na jaren vrijgezel geweest te zijn, eindelijk de ware tegen het lijf gelopen heeft. Prachtig om de liefde tussen twee mensen schuchter te zien ontluiken. Ach, die eerste kriebels, bestaat er iets mooiers? Alweer twee mensen die elkaar online vonden. Het internet, het is toch een fantastische uitvinding.
De PurPur heeft trouwens nieuwe uitbaters. Twee mediterraan ogende, knappe kerels in strakke pakken. Ik vermoed Koerden, omdat er Koerdische thee op het menubord stond. Benieuwd of deze uitbaters het langer uitzingen dan de vorigen, want de PurPur verdient echt zijn plekje in het Leuvense horecalandschap.