Katuit!

Toen we enkele maanden geleden mijn collega en zijn vrouw over de vloer hadden, legden we de afspraak vast om samen naar Katuit in Dendermonde te gaan. De combinatie van reuzen en werelderfgoed sprak me wel aan. Altijd al een zwakke plek gehad voor stoeten en processies allerhande.

En zo trok ik donderdagochtend met een valiesje naar het werk met daarin onze spullen om in Dendermonde te overnachten. Mijn vriend en ik zouden immers vlak na het werk de trein naar Dendermonde nemen. Omdat de laatste trein van Dendermonde naar Leuven op een belachelijk vroeg uur vertrok (serieus NMBS, als je wil dat meer mensen gebruik maken van het openbaar vervoer, zorg er dan voor dat er ook ‘s avonds laat nog treinen rijden), maakten we dankbaar gebruik van het aanbod van mijn collega om te blijven overnachten.

De weersvoorspellingen waren niet al te best, dus we hadden genoeg regenjassen in onze valies gestopt om de ergste stormen te kunnen trotseren, maar stiekem hoopte ik toch dat we het droog zouden houden. Regen is niet echt mijn favoriete element.

Mijn collega had speciaal voor ons zijn specialiteit klaar gemaakt: een overheerlijke Thaise curry. Vergezeld van een glaasje witte wijn moet ik zeggen dat de maaltijd mij uitstekend smaakte. Tijdens het diner regende het aan één stuk door. We dachten er zelfs even aan om Katuit in te wisselen voor een gezellige, warme en droge spelletjesavond. Uiteindelijk is een uitgeregende stoet ook maar niks.

Maar kijk, de regen stopte zo rond half negen en we besloten het, voorzien van de nodige regenbescherming, erop te wagen. En jawel, de weergoden waren Katuit gunstig gezind. We hebben voor de rest van de avond geen druppel regen meer gezien. De stoet zelf vond ik minder indrukwekkend dan de tocht van het Ros Beiaard, maar de sfeer en ambiance in de straten waren geweldig. Wel jammer voor de organisatie dat veel mensen het niet aangedurfd hadden de regen te trotseren. Aan de andere kant, zo konden wij ongestoord van de stoet, de dansende reuzen en de angstaanjagende klaptanden genieten.

Nadat de stoet gepasseerd was, dronken we nog een glaasje om vervolgens te genieten van het prachtige afsluitende vuurwerk.

Fijne avond, voor herhaling vatbaar!

Een droomdag in Pairi Daiza

De weergoden waren ons goed gezind, want hoewel er wel degelijk een paar druppels uit de dreigende wolken vielen, bleven we zondag gespaard van tropische onweders en hevige rukvlagen. Die paar druppeltjes verdampten trouwens van zodra ze de grond raakten.

We waren in totaal met 13 volwassenen en 13 kinderen voor ons Pairi Daiza uitstapje. Twee keer dertien, goed dat niemand van ons bijgelovig is. Spijtig genoeg moesten onze vrienden uit West-Vlaanderen op het allerlaatste moment afhaken, omdat hun jongste zoontje die ochtend ziek was geworden. Jammer.

Op uitstap gaan met zo’n grote groep kinderen, is een bijzondere ervaring. Ik moet toegeven dat ik meer op de kinderen gelet heb dan beestjes bewonderd heb (ik neem aan dat dit een standaarduitstap is voor de meeste ouders). De kinderen schoten allemaal geweldig goed met elkaar op en we hadden veel plezier samen. Wellicht deels omdat de eisen van Team Frietjes zonder morren ingewilligd werden bij het middagmaal. Zelf hield ik het op niet bijster lekkere en veel te dure sushi.

Met een kind aan de hand beleef je zo’n dierenpark helemaal anders. We bleven hangen in de speeltuin, deden er superlang over om de hangbrug over te steken omdat die korte beentjes nog niet zo snel konden stappen en af en toe moest er een drink-, eet-, of plaspauze ingelast worden. No sweat, ik genoot van het gezelschap, de prachtige omgeving en vond het niet erg dat we niet alles tot in de detail konden bekijken. Pairi Daiza is niet zo veraf dat we er de komende jaren niet meer zullen terugkeren.

Mijn persoonlijke hoogtepunt was het bezoek aan het eiland van de lemuren. Fantastisch dat deze dieren helemaal niet schuw zijn en maar al te graag de bezoekende mensen als springplank gebruiken. Eén van de zoontjes van onze vrienden was een grote fan van lemuren. Hij straalde dan ook toen één van de dieren zich op de schouder van zijn papa nestelde en hij samen met de lemuur op de foto kon.

Ook het bad van de olifant vond ik erg leuk. Alleen waren we te laat om nog een goeie zitplek te bemachtigen voor het spektakel. Om de kleintjes toch nog de kans te geven iets te zien, nam ongeveer iedereen van onze groep een kind in de nek. Dat is verdorie zwaarder dan ik dacht. Ik was blij dat het spektakel niet al te lang duurde, want ik begon serieus last van mijn nek te krijgen. Gelukkig waren we wel mooi op tijd voor de roofvogelshow en was er plek genoeg om iedereen van een comfortabele zitplaats te voorzien.

Het enige wat ik een beetje teleurstellend vond, was het pandaverblijf. Ik had me voorgesteld dat het pandaverblijf gelijkaardig zou zijn aan dat in de Singapore Zoo waar je een prachtig zicht op de beesten had. Helaas, erg vuile ruiten scheidden ons van de Waalse panda’s, die ondergebracht waren in een erg donker verblijf waardoor fotograferen bijna onmogelijk werd. De hype helemaal niet waard.

‘s Avonds namen we met heel veel dikke knuffels afscheid van de kinderen en gingen we met de vijf kinderloze volwassenen samen iets eten in restaurant Shanghai. Een Thais gerecht was de perfecte afsluiter voor deze mooie dag.

Startschot voor de zomer

Ok, ik moet toegeven dat ik me op zondagochtend, de eerste officiële dag van de zomer en de dag na de Langste Dag niet echt optimaal voelde. De overdaad aan drank van de dag voordien had zijn tol geëist. Eigen schuld, dikke bult, natuurlijk. Dus trokken mijn vriend en ikzelf met een kater naar mijn petekindje en zijn ouders, die zo vriendelijk geweest waren ons uit te nodigen voor een brunch.

Naar goede gewoonte had de mama van mijn petekindje haarzelf weer overtroffen. Heerlijk verse broodjes en koffiekoekjes en overdaad aan beleg (de foto hieronder toont maar een fractie van het aanbod), versgebakken eitjes, humus, verse fruitsla,… Ik liet mij een beetje gaan en bij elke hap die ik nam van het heerlijke ontbijt trok de kater zich een beetje verder terug. Hoera! Tegen dat we moesten vertrekken, voelde ik me weer opnieuw een beetje mens.

We hadden rond één uur met mijn vader afgesproken in het rusthuis waar mijn moeder ondertussen al een paar jaar verblijft. Geen fijne plek, daar moet ik eerlijk in zijn. Ik kan heel moeilijk tegen de sfeer die in zo’n rusthuis hangt, het gevoel dat alle bewoners daar gewoon zitten te wachten op de dood. Het gebouw heeft daarenboven zijn beste tijd gehad (de terrasdeur vertoonde een grote barst en kon zelfs niet meer gesloten worden) en er zijn al wat incidenten geweest met de verpleging. Enfin ja, het doet zeer dat mijn moeder wellicht nog vele jaren op die plek zal moeten slijten. Maar er is helaas geen andere optie voorhanden.

Na het rusthuisbezoek reden we verder naar mijn broertje en zijn vriendin. We hadden afgesproken om samen te gaan wandelen langs het Schulensmeer, een kunstmatige waterplas bekend om zijn dieren- en plantenrijkdom. Ideaal om een beetje uit te waaien en wat bij te praten over de bouwplannen van mijn broer en zijn vriendin.

We kozen een middellange wandeling van 7,5 kilometer uit en genoten van al het moois dat de schitterende omgeving van het meer te bieden had.

We sloten onze dag af met een heerlijk avondmaal bij een Koreaans-Japans restaurant in Lummen, of all places. Mijn eerste kennismaking met Japchae, noedels van zoete aardappel met rundvlees en groenten, smaakte alvast naar meer. En ja, dat mochi-ijs kon ik toch echt niet aan mij voorbij laten gaan. Spijtig dat we in Leuven geen Koreaans restaurant hebben!

Een dagje Gent

Het hoeven niet altijd exotische buitenlandse bestemmingen te zijn, ook in eigen land valt er veel te beleven. Zo brachten we afgelopen zondag een dagje door in Gent met onze vrienden uit West-Vlaanderen en hun twee kindjes. We spraken ‘s middags af in restaurant De Graslei alwaar ik een tafel voor zes personen op het terras had weten te bemachtigen. Aan de telefoon kreeg ik wel de boodschap dat ik er stipt om 12u moest zijn, of onze tafel zou vrijgegeven worden. Om eventuele accidenten met hongerige kinderen te voorkomen, vertrokken mijn vriend en ik een half uur vroeger dan we normaal zouden doen. Kwestie van een zekere veiligheidsmarge in te bouwen.

Helaas, het blijkt helemaal niet zo evident om Gent centrum met de wagen te bereiken. Eerst en vooral hadden we de pech dat er een braderij aan de gang was waardoor de straat die wij wilden inrijden en die ons normaal gezien naar een parkeergarage in de buurt van het restaurant moest voeren, afgesloten af. Bovendien was het dikke file en slaagden we er niet in om aan de hand van het parkeergeleidingsysteem een parkeergarage te vinden. Erg verwarrend allemaal. Ondertussen zagen we onze riante tijdsmarge langzaamaan wegtikken. Ik volgde op mijn iphone onze locatie ten opzichte van het restaurant en op een punt dat we redelijk dichtbij de Graslei waren, verliet ik de wagen en stapte ik het resterende gedeelte naar het restaurant. Ik was er vijf minuten voor twaalf!

Opgelucht nam ik plaats aan onze mooi gedekte tafel. Het duurde toch nog een kwartier vooraleer mijn vriend, die de auto in parking Reep was kwijtgeraakt, opdook. Onze vrienden zagen zich met hetzelfde probleem geconfronteerd. Zij hadden het onderweg gewoon opgegeven, hun wagen geparkeerd en de tram naar het historische centrum genomen. Hierdoor waren ze bijna een half uur te laat op de afspraak. Geen erg, tijdens het wachten dronken mijn vriend en ik op ons gemak een lekkere sangria en zagen we de wolken langzaamaan plaats maken voor de zon.

Voor het middagmaal maakten we het ons gemakkelijk door alle vier de lunchmenu te bestellen. 15 euro voor een voor- en hoofdgerecht, daar kan een mens niet voor sukkelen, nietwaar? Degelijke, traditionele kost zonder veel franje, soms moet dat echt niet meer zijn. Het smaakte!

Na de lunch hingen we de toerist uit. We lieten ons rondvaren met een bootje en lieten ons verwarmen door de steeds sterker wordende zon. Onze vrouwelijk kapitein/gids was een echte Gentse, aan te tongval te oordelen, met een nogal vervelend stopwoordje. Veel nieuws wist ze me niet bij te brengen, maar ik genoot toch van het tochtje en de zon op mijn gezicht.

Na het boottochtje stond een bezoekje aan het Grote Kasteel van de Ridders (aka het Gravensteen) op het programma. De inkomprijs was flink gestegen sinds de laatste keer dat ik er was, maar we haalden met graagte onze portemonnée boven om dit unieke monument te bezoeken. Om de kinderen geen nachtmerries te bezorgen, liepen we aan een iets hoger tempo door de kamers waarin de creatieve wijzen om mensen te martelen in geuren en kleuren uit de doeken werden gedaan. De kinderen merkten het amper op en vonden het allemaal geweldig.

Volgende halte, alweer een klassieker: het Belfort. We speelden de luie toerist en lieten ons met de lift naar boven brengen. (Ik meen mij te herinneren dat bij mijn laatste bezoek aan Gent er nog geen lift was of dat we toen alleszins de toren met de trap beklommen hebben). Het uitzicht was fenomenaal, zij het dat er zich iets te veel volk op de smalle rondgang rond de toren bevond. We namen afscheid van Klokke Roeland en keerden weer terug naar de begane grond om ons bezoek af te sluiten met een yoghurtijsje. Het was ondertussen bijna zes uur, tijd om afscheid te nemen van onze vrienden.

Mijn vriend en ik bleven nog even in Gent rondhangen om een cadeau te kopen voor de barbecue van de dag nadien. Het werd een mooie assortiment van koffie, thee en streekproducten van De Draak. Na een fijne en ontspannende namiddag keerden we blijgezind naar Leuven terug.

Oja, Gent moet zowat de hoofdstad van de vrijgezellenfeestjes zijn, nog nooit zoveel toekomstige bruiden en bruidegommen het straatbeeld zien onveilig maken. En ik dacht dat ik in Leuven al wat gewoon was. Die Gentenaars zijn een trouwlustig volkje.

Een weekendje Zeeland

Het eerste verlengde weekend van mei brachten mijn vriend en ik door in het spiksplinternieuwe Hotel De Zeeuwse Kust in het fijne gezelschap van een bevriend koppel en hun twee zoontjes. Om ons ook een beetje lid te voelen van de club, hadden we voor de gelegenheid het petekindje van mijn vriend uitgeleend bij haar ouders. Een beetje spannend toch wel, want het was de allereerste keer dat wij uit logeren gingen met een vijfjarige.

Blijkt dat uit logeren gaan met een kleuter best wel een uitdaging is. Wat voor kleren doe je aan op een wisselvallige dag? Toiletbezoekjes dienen nog onder begeleiding te gebeuren (hoera voor vochtige doekjes!). Je moet voldoende speeltuinpauzes inlassen en het alleenrecht op gezeur en moeilijkdoenerij moet je laten varen. 😉

Het weer had beter gekund (het was wat aan de frisse kant), maar de locatie bleek echt een schot in de roos. Dat Schouwen-Duiveland prachtig is, dat wist ik al van een eerder bezoek aan Renesse in 2000, maar het hotel (op slechts een paar meter van het strand) kon amper beter zijn. Schitterende kamers, met een apart slaapkamertje voor de kinderen, lekker eten in het restaurant (alleen de bediening kon beter) en een zeer mooie en grote speeltuin. Alleen het zwembad kon mij minder bekoren (ik blijf het moeilijk hebben met gemeenschappelijke kleedkamers, te kleine lockers die werken met euromunten en vuile vloeren, geef mij maar het zwembad van Marina Bay Sands waar je je op je gemak in omkleden in je eigen hotelkamer en met de badjas de lift naar boven kan nemen). Maar de kinderen vonden het zwembad geweldig, dat is het belangrijkste.

We maakten op zaterdag zelfs een fietstochtje met z’n allen. Het was oorspronkelijk de bedoeling dat het petekindje van mijn vriend zou meefietsen, maar de huurfiets bleek toch een tikkeltje te groot en te zwaar en toen er na het allereerste heuveltje al tranen te voorschijn kwamen, besloten we wijselijk te stoppen en de heren terug te sturen om het kinderfietsje om te ruilen voor een kinderstoeltje achter op de fiets bij mijn vriend. Een fietstocht waarbij we 18 km een fietsje moesten voortduwen, daar had geen van ons allen zin in… We genoten van de mooie landschappen, maar ergens halfweg realiseerde ik mij dat ik het petekindje te licht had gekleed om stil te zitten achterop een fiets (als ze effectief had gefietst, was er natuurlijk geen probleem geweest). Om mijn schuldgevoel de kop in te drukken, kozen we voor een onelegante, maar goed werkende oplossing: het petekindje werd ingeduffeld in de winterjas van mijn vriend, die het toch veel te warm had op zijn fiets met dat extra gewicht erbij.

Verder maakten we de beginnersfout om het petekindje op vrijdagavond al meteen veel te laat in bed te stoppen (dat aperitieven was ook zo leuk!) waardoor ze de rest van het weekend nogal prikkelbaar en oververmoeid was. Dat zal ons geen tweede keer meer overkomen! De volgende keer met de kippen op stok!

Zondag was de slechtste dag: regen, regen, regen. En een vinger die bijna geplet werd tussen de schuifdeuren van onze slaapkamerkast. Het was wellicht te veel gevraagd dat het petekindje het weekend volledig ongeschonden zou door komen… Na een erg natte wandeling met heel veel gezeur, besloten we de handdoek in de ring te gooien en met een pannenkoek en een reuzenijsje te gaan bekomen in de Pannekoekenmolen, waarna we richting huis terugkeerden. We zetten onderweg het petekindje weer af bij haar ouders die duidelijk genoten hadden van hun weekend met één kindje minder.

Als ik heel eerlijk ben, moet ik zeggen dat de leukste momenten van het weekend die waren waarop we met zijn vieren wijn zaten te drinken in onze hotelkamer, fluisterend terwijl de drie kinderen in hun stapelbed lagen te slapen.

Minst leuke moment van het weekend: een fijn kinderstemmetje dat om 7 uur ‘s ochtends aan ons bed stond terwijl ik nog aan het bekomen was van al de wijn van de avond voordien. Mijn respect voor mensen met kinderen is er na dit weekend met reuzenschreden op vooruit gegaan! Lang geleden dat ik nog zo moe geweest ben na een verlengd weekend.

Paasweekend in Luxemburg – 5 april 2015

We hadden ons voorgenomen om eens goed uit te slapen op paaszondag, kwestie van ons lichaam wat de tijd te geven om te recupereren. Na een min of meer goede nachtrust (verkoudheid + jetlag, geen ideale combinatie) liep de wekker daarom pas af om half tien. Op ons dooie gemak gedoucht en dan naar beneden om het ontbijtaanbod van Hotel Novotel Luxembourg Centre te inspecteren. En ik kan jullie geruststellen, dat was dik in orde. Helaas geen spoor van noedelsoep, maar hey, een mens kan niet alles hebben in het leven, he. 😉 Het roerei, de zalm, de verse chocoladebroodjes, de pannenkoekjes, de fruitsla en de Innocent smoothie waren meer dan voldoende om een goed begin van de dag te garanderen.

De beloofde zon was effectief van de partij, dus na het ontbijt trokken we onze wandelschoenen aan en gingen we (goed ingeduffeld, want het was zonnig, maar koud) de stad in. Het was al ettelijke jaren geleden dat we Luxemburg stad bezochten en de herinneringen van toen waren duidelijk vervaagd. Al wist ik wel nog dat ik toen op een koude winterdag enorm genoten had van het kuieren door de heuvelachtige straten.

Als eerste stop van de dag (enfin ja, het was ondertussen al bijna middag) trokken we naar de Bockkazematten. De huidige stad Luxemburg ontstond in het jaar 963 toen Graaf Siegfried een kasteel bouwde op de Bock-rots. In de loop van de eeuwen werden daarna gigantische ringmuren aan de westkant van de stad aangelegd. Helaas konden deze muren de Bourgondiërs er niet van weerhouden de stad in te nemen. De opeenvolgende bezetters (Bourgondiërs, Spanjaarden, Fransen, Oostenrijkers en de Duitse Bond) breidden de verdediging steeds verder uit en maakten van Luxemburg stad één van de sterkste vestingen ter wereld. Dit resulteerde in 3 vestingsgordels met 24 forten in combinatie met 16 andere belangrijke versterkingen en een enorm ondergronds netwerk van 23 km kazematten. De kazematten boden niet alleen een schuilplaats aan duizenden soldaten mét hun paarden, maar huisvestten ook ateliers, bakkerijen, slagerijen,…

In 1867 moest de vesting ontruimd en afgebroken worden omdat Luxemburg tot neutraal gebied was verklaard. Tijdens de afbraak, die 16 jaar duurde, verdwenen ook de gebouwen die boven op de Bock stonden. Het was echter onmogelijk de kazematten op te blazen zonder schade aan te richten. Een geluk, want daardoor kan je nu dit ongelooflijk gangenstelsel dat in de rots werd uitgehakt, bezoeken. Wij verkenden alle uithoeken die voor het publiek opgesteld waren en dat bracht ons in donkere hoekjes en op smalle wenteltrappen. Je kan je amper voorstellen dat hier effectief mensen leefden. Echt de moeite waard.

Na het uitgebreide en late ontbijt hadden we niet echt behoefte aan een middagmaal. Na ons bezoek aan de kazematten, gingen we dus terug naar het hotel om uit te checken (we maakten dankbaar gebruik van de gratis late checkout). Vervolgens keerden we terug naar de stad om de kathedraal aan een inspectie te onderwerpen. Eigenlijk was het de bedoeling om de Wenzel-wandeling te volgen die we zoveel jaren geleden ook al gedaan hadden, maar om de één of andere reden (slechte bewegwijzering) raakten we onderweg het spoor bijster. We besloten dan maar een beetje op goed geluk door het historische centrum te wandelen en genoten, ondanks de koude, van de zon op ons gezicht. Bijna dertig graden verschil met een week voordien, dat is toch even wennen.

Zo rond half zes begonnen onze magen te grommen en zochten we een plek om te eten. Die vonden we bij visrestaurant La Lorraine op de Place d’Armes. We waren wat aan de vroege kant, maar dat deerde niet, zo kregen we snel ons eten. En ja, die Bretonse oesters konden we toch echt niet aan ons voorbij laten gaan. 😉 Als hoofdgerecht ging ik voor de soufflé van koolvis en garnalen met groententagliatelle. Mijn vriend hield het bij de klassieker der klassiekers, het koninginnenhapje.

Na de maaltijd namen we afscheid van Luxemburg stad en keerden we terug naar Hotel Novotel Luxembourg Centre om onze valiezen op te halen. We vertrokken op een redelijk tijdstip, want zowel mijn vriend als ik waren moe van de kou en het stappen. We overwogen op de terugweg nog even gedag te gaan zeggen bij Goofball en co in Waimes, maar toen dat ons een extra uur rijtijd bleek op te leveren, zagen we van dat plan af. We waren allebei doodop en ik wilde niet riskeren dat mijn vriend achter het stuur in slaap zou vallen.

Een zeer geslaagd weekend! Rustiger dan gewoonlijk, maar dat mag ook wel eens.

Paasweekend in Luxemburg – 4 april 2015

Toen ik van de vriendelijke mensen van Enchanté het aanbod kreeg om een weekendje gratis op hotel te gaan, zei ik natuurlijk direct ja. Zoals jullie weten, is op hotel gaan één van mijn specialiteiten. 😉 Dat mijn vriend en ik nog maar drie dagen terug waren van onze Singapore-trip leek in dit geval een te verwaarlozen detail. Zo kwam het dat ik voor de verscheurende keuze geplaatst werd een favoriet te kiezen uit de lijst van Accor hotels in Luxembourg. Mijn oog viel op het Hotel Novotel Luxembourg Centre, vooral vanwege de locatie vlakbij het historische centrum. Wegens tijdgebrek had ik op voorhand geen enkele research gedaan naar het hotel in kwestie. Helemaal tegen mijn gewoonte in had ik zelfs geen enkel tripadvisor review gelezen. Het interieur, de inkleding, de sfeer, het ontbijt, het zou allemaal een verrassing blijven.

Op Stille Zaterdag moesten mijn jetlag en ik ons eerst nog door een les Spaans worstelen. Er waren maar drie andere studenten komen opdagen voor de les, dus een beetje suffen en me wegsteken achter de medestudenten zat er niet echt in. Het Spaans rolde me die ochtend niet direct vlot van de tong. Ik wijt het aan mijn hersencellen die nog wat aan het recupereren waren van de vermoeiende reis en de verkoudheid die ik vermoedelijk op het vliegtuig van Singapore naar Frankfurt had opgedaan.

Maar goed, na de les aten we snel een boterham en vertrokken we samen met een grote voorraad papieren zakdoekjes richting Luxembourg stad! Het weer was, hoe zal ik het zeggen, redelijk abominabel. Maar goed, voor Paaszondag beloofden de weerberichten beterschap.

Na een bijzonder oninteressante rit parkeerden we onze wagen in de parkeergarage vlak onder ons hotel. We vonden wel niet direct de uitgang het dichtste bij de lobby van Hotel Novotel Luxembourg Centre, maar goed, van een paar meter wandelen met een valies is nog nooit iemand dood gegaan.

Ik moet zeggen dat ik aangenaam verrast was door de mooie en ruime lobby van het hotel. Ok, het gigantische paasei en de gratis chocolade paaseieren zullen daar ook wel voor iets tussen gezeten hebben. 😉 Het personeel aan het onthaal was erg vriendelijk (al moet ik eraan toevoegen dat het duidelijk was dat ze op voorhand gebriefd waren van onze logeerpartij). Maar goed, stiekem volgde ik nog een paar check-in en check-out momentjes tijdens ons verblijf daar en ik moet zeggen dat ook die klanten bijzonder vriendelijk geholpen werden. Ik heb ondertussen toch al wel enkele hotels bezocht in mijn leven, maar de Xbox en het grote touchscreen in de lobby waarop je info over het weer en Luxembourg stad kon opzoeken, waren nieuw voor mij.

Normaal gezien zijn wij het soort mensen dat na het inchecken onze valiezen op de kamer dropt en meteen de stad in trekt. Maar de combinatie van slecht weer en vermoeidheid zorgde ervoor dat we in onze comfortabele kamer bleven rondhangen om wat te surfen op het draadloos netwerk. Hoera voor free wifi! We voelden geen van beiden de drang om nog erg actief te zijn. Oja, leuk om weten: de hotelkamer was voorzien van bluetooth luidsprekers. Ideaal voor mensen die hun eigen muziek willen afspelen.

Het avondmaal nuttigden we dan ook gewoon in het hotel. Ik ging voor de witte asperges met gerookte zalm en mijn vriend voor de Italiaanse hamburger. Beide gerechten waren zeer lekker, zeker in combinatie met een glaasje. De gaatjes vulden we op met een crème brûlée en een moelleux. Heerlijk!

IMG_6685[1]

Na het avondmaal genoten we op ons gemak van ons welkomstdrankje in de bar (een glas rode wijn). De verleiding was groot om daarna gewoon in bed te kruipen, maar opeens vond ik het zonde dat we om 9 uur ‘s avonds nog steeds niets van de stad gezien hadden. Ik slaagde erin mijn vriend te overtuigen om de stad in te trekken voor enkele nachtfoto’s. Gelukkig was het ondertussen gestopt met regenen. We pakten statief en fototoestel mee en begaven ons naar het viaduct op zo’n vijf minuten van het hotel om daar foto’s te nemen van de prachtige volle maan die Luxembourg by night extra glans gaf.

Tevreden met het resultaat kropen we mooi op tijd in bed. Een goeie nachtrust zou ons deugd doen!

What a weekend!

Bestaat er een betere manier om het weekend te beginnen dat met een reusachtige portie sushi? I think not! Als deze sushi dan ook nog eens genuttigd wordt in goed gezelschap en met een glas witte wijn erbij, dan mag een mens niet klagen. Al heeft mijn broertje zich nog altijd niet over zijn sushi-aversie weten te zetten. Voor hem dus een wokgerecht, terwijl de serieuze mensen van de Sakura-sushi smulden. Na het eten bekeken we de bouwplannen van mijn broertje en zijn vriendin. Heel boeiend om te zien hoe hun droomhuis langzaam vorm krijgt. Kan haast niet wachten om het eindresultaat te aanschouwen! En oja, natuurlijk moest de avond afgesloten worden met een glaasje Yamazaki 18, cadeautje van onze Japanse vriendin.

Zaterdagochtend was het lastig om uit bed te geraken, maar hey, voor de Spaanse les wil een mens al eens moeite doen. Zeker nu de Danone-oorlog in volle hevigheid is losgebarsten. Dat ik dat nog mag meemaken na al die jaren campagne voeren voor een werkende automaat. Blijkbaar helpt het als je er wat scheldwoorden tegenaan smijt.

Het was trouwens een superkorte les, want om half elf mochten we verkassen om naar de Spaanse film Elsa y Fred te kijken. De film was mij volstrekt onbekend, maar ik heb er wel enorm van genoten. Een ontroerende film over ouder worden met gebreken en hoe daarmee om te gaan. De scène in de Trevifontein maakte dat ik stiekem een traantje moest wegpinken. De dame die de hoofdrol speelde, deed me ontzettend hard denken aan de oma van mijn vriend, die ook nooit haar optimisme verloor en dat ondanks haar driewekelijkse dialyse-lijdensweg . Ontroerend mooi.

Snel een boterhammetje gegeten en een douche genomen en dan op weg naar De Pinte om een kersverse baby te bewonderen. De baby poseerde samen met haar ouders flink voor de foto om vervolgens een beetje te zeuren, maar niets wat niet met wat ronddragen en sussen opgelost kon worden. Na de rondleiding in hun nieuwe huis kregen we een stukje fruittaart aangeboden. Helaas was het toen al bijna tijd om afscheid te nemen, want we werden voor het avondmaal in Rumbeke verwacht en we moesten nog eerst gaan inchecken in Hostellerie Vijfwegen Bis. (De avond is des te plezanter als je zonder zorgen een glaasje wijn kan drinken en niet ‘s nachts nog een hele rit door het donker moet maken.) Na een kamerinspectie van nog geen minuut stonden we alweer buiten.

Onze vrienden zorgden voor een ontspannen avond met gourmet en raclette. Mijn vriend bouwde een reusachtige toren van duploblokken met de twee kinderen en we babbelden tot een gat in de nacht. Al blijf ik erbij dat de spelregels van stapelwoord mij niet goed uitgelegd werden, waardoor ik niet met gelijke wapens aan de strijd kon verschijnen en ik dus verloor. Volgende keer revanche!

We werden in ons hotel pas om tien uur ‘s ochtends aan het ontbijt verwacht (we waren de enigen die op dat uur nog aan het ontbijt aanschoven), dus konden we toch een beetje uitslapen op zondag. Het ontbijt was trouwens voortreffelijk! <3 Scrambled eggs! De rest van de dag hadden we niet veel eten meer nodig en beperkten we ons tot wat boterhammetjes terwijl we onze administratieve achterstand probeerden weg te werken.

Alweer een weekend om tevreden op terug te blikken.

De verloofden. De collecties van Belfius en S.M.A.K. in dialoog

Dankzij bvlg mocht ik samen met een aantal andere bloggers en social media persoonlijkheden voor de tweede keer mijn opwachting maken in de Brusselse Belfius-gebouwen. Ditmaal voor de tentoonstelling De verloofden. De collecties van Belfius en S.M.A.K. in dialoog. De titel van de tentoonstelling is ontleend aan het werk van Constant Permeke uit 1928 “Verloofden”, maar verwijst natuurlijk tegelijkertijd naar het samenbrengen van een selectie kunstwerken uit de collectie van Belfius en S.M.A.K. De aandacht van deze tijdelijke tentoonstelling gaat vooral naar het werk van vier kunstenaars die in beide collecties sterk vertegenwoordigd zijn: Leo Copers (°Gent, 1947), Thierry De Cordier (°Oudenaarde, 1954), Jan Van Imschoot (°Gent, 1963) en Jan Vercruysse (°Oostende, 1948).

Het is altijd een plezier om een rondleiding van een goede gids te krijgen. Je staat langer stil bij de werken, wordt gewezen op details die je anders over het hoofd zou zien en leert ook verbanden leggen tussen de verschillende werken. Van Vercruysse zag ik al eerder een tentoonstelling in M, maar de andere kunstenaars kende ik niet. Het werd een aangename kennismaking. We hadden tevens de gelegenheid beeldhouwwerken van Constantin Meunier te bewonderen. De man werd in 1887 in Leuven leraar aan de Academie voor Schone Kunsten, wat het begin inluidde van een artistiek hoogstaande en productieve periode. En zo was de Leuven-connectie verzekerd.

Natuurlijk zijn er altijd kunstwerken die je meer aanspreken dan andere. Zo had ik een specifiek boontje voor ‘Geen gezeik iedereen rijk’ van Leo Copers, alleen al omwille van de fantastische titel. Het was ook flatterend om door de gids als voorbeeld van het samengaan van complementaire kleuren uit de groep gepikt te worden. Wie wordt er niet graag vergeleken met een kunstwerk. 😉

Fijn ook om te bij te praten met oude bekenden zoals no butterfly en kennis te maken met nieuwe mensen. Naar goede gewoonte was de catering eveneens dik in orde. Heerlijke broodjes en fijn afgewerkte dessertjes vergezeld van een lekker glaasje wijn. Een zeer fijne avond.

Dankjewel, bvlg!

Individuele bezoeken aan Belfius-galerij zonder gids zijn mogelijk elke derde zaterdag van de maand van 10 tot 16.30 uur op 15 november, 20 december, 17 januari, 21 februari en 21 maart. Op deze data kan je zowel de vaste collectie als de tijdelijke tentoonstelling bezoeken. Inschrijven is verplicht. Ook groepsbezoeken met gids zijn mogelijk voor een kostprijs van 80 euro per groep.

Verjaardagsweekend – zondag op Signal de Botrange

Na een nachtje worstelen om het donsdeken (er is een reden dat mijn vriend en ik thuis twee aparte donsdekens hebben), werden we ‘s ochtends onthaald op de grote glimlach van Kabouter. We namen de tijd om op ons gemak wakker te worden en samen te ontbijten.

Na het ontbijt trokken we naar de Hoge Venen voor een wandeling in de buurt van Signal de Botrange, voornamelijk omdat ik daar nog nooit geweest was. Jawel, tot voor enkele dagen had ik nog nooit op het hoogste punt van België gestaan. Dat euvel werd snel verholpen, al viel er verder niet veel te beleven, daar op dat hoogste punt. De wandeling zelf was prachtig. We genoten van de stralende zon en het uitzicht op de windmolens in Duitsland. Erg mooie streek, die Hoge Venen.

Na de wandeling moesten we helaas al afscheid nemen van Goofball en haar gezin, omdat zowel Goofball als Jan diezelfde avond nog op businesstrip vertrokken. Drukke mensen, zeg dat wel. Omdat we vrij laat ontbeten hadden, waren we de tijd wat uit het oog verloren. Lunchtijd was ondertussen al lang gepasseerd. We reden naar Eupen waar we op aanraden van onze gastheer en gastvrouw in de Ratskeller gingen eten, een brasserie waar de keuken gelukkig de ganse namiddag open was. Zo rond half drie arriveerden onze wildgerechten. En smaken dat het deed!

We waren rijkelijk laat om nog een grote wandeling te maken, maar reden van Eupen toch verder naar Ternell. Terwijl de ondergaande zon de herfstbladeren in de mooiste kleuren schilderde, genoten we van de frisse boslucht en het geruis van het riviertje. Jammer dat we geen tijd genoeg hadden om een lange wandeling te maken. In het donker door de bossen hossen zagen we niet echt zitten. We zullen nog eens moeten teruggaan, he. 😉 We waren mooi vlak voor zonsondergang bij de wagen terug, zodat we op de terugweg naar Leuven konden genieten van een fenomenale zonsondergang.

Zeer geslaagd weekend!