Europeade in Genève

Vandaag moesten we een presentatie geven in de Franse les (voor wie het nog niet wist, ik volg momenteel twee weken een zomercursus aan het CLT). De opdracht bestond erin in groepjes van drie een project uit te werken dat moest plaatsvinden in een bepaalde stad. Een beetje geïnspireerd op de kandidaatstelling van steden voor het organiseren van de Olympische spelen of de Wereldexpo. De groepjes werden willekeurig ingedeeld door het uitdelen van briefjes met de naam van een land erop. De stad waar het event zou plaatsvinden, mochten we zelf bepalen.

En jawel, het toeval zorgde ervoor dat ik het briefje ‘Suisse’ trok. De keuze voor Genève was bijgevolg een no-brainer. Het project dat we uitwerkten was een soort Olympiade voor de grote Europese talen Engels, Frans, Duits, Spaans en Italiaans. Een Europeade, dus. Ik was zelf niet echt overtuigd van het project (een beetje saai, naar mijn mening), maar bij gebrek aan inspiratie en niet veel zin om mijn vermoeide hersencellen in gang te zetten, sloot ik me aan bij dit voorstel. Uiteraard haalde onze presentatie het niet. Daarvoor was het te weinig sprankelend. Gent won overtuigend met het projectvoorstel voor de organisatie van een Groene Week (mét Elon Musk!).

Maar toch: een bijzonder grappige toevalligheid.

Mission Vantage B2.2: success!

Vandaag startte ik met mijn twee weken durende zomercursus Frans aan het CLT. Op voorhand had ik een test moeten afleggen om te bepalen wat mijn niveau was. Ik was zeer blij dat ik meteen in de hoogste groep terecht kwam. Uiteindelijk heb ik mijn Frans jaren aan een stuk verwaarloosd en werd ik slechts zeer sporadisch aan deze taal blootgesteld. Met dank aan mijn leerkracht Frans, ongetwijfeld, die de grammatica en de woordenschat er bijzonder goed heeft in gedrild. Er is een reden waarom ik vriendjes ben met de man op facebook. 😉

Deze ochtend werden dan onze mondelinge en schriftelijke vaardigheden getest. Na die testen mochten we naar huis en om 12.15u werden dan de definitieve groepsindelingen bekend gemaakt. Ik heb gisterenavond nog een halfslachtige poging gedaan om wat grammatica te herhalen, maar veel verder dan een paarwerkwoordsvormen ben ik niet geraakt. (Al heb ik de vorige week wel de moeite gedaan om een paar Franstalige podcasts te downloaden.) Ik was dus behoorlijk onzeker over mijn kennis. Gelukkig vielen die testjes veel beter mee dan verwacht en vond ik ergens in mijn achterhoofd nog wat lang vergeten woordenschat terug. En jawel, tot mijn vreugde mocht ik in de hoogste groep (Vantage B2.2) blijven.

De hoeveelheid stof op mijn Frans blijkt trouwens nog gigantisch mee te vallen, want tijdens de eerste serieuze les deze namiddag vond ik dat het tempo eerder aan de lage kant lang. En blijkt dat mijn passieve woordenschat en pak groter is dan die van het merendeel van mijn medestudenten. Zal wel te maken hebben met al die jaren Spaans studeren. 😉

Eerste van de klas!

Een mens vraagt zich af waarom ik effectief zo zenuwachtig was voor die examens Koreaans. Toen ik vandaag mijn resultaat terug kreeg, blonk daar een schitterende 93 procent op mijn blad en kwam de juf mij feliciteren omdat ik de eerste van de klas was. Ik zal eerlijk toegeven dat ik erg blij ben met dit resultaat. Ik heb het gevoel dat ik me voor geen enkel taalexamen in heel mijn lange, lange carrière zo heb ingezet en dan is het natuurlijk fijn dat je loon naar werken krijgt. Wat het afscheid van mijn taallessen Koreaans nog eens zo moeilijk maakt.

Nadat we ons examen mochten inkijken, was het tijd voor een culturele activiteit! We mochten ons beste schoonschrift boven halen om Koreaanse kalligrafie te oefenen. Het lijkt bedrieglijk eenvoudig: met een penseel wat tekens op een blad papier schilderen, maar het is moeilijker dan het eruit ziet. Het Frans van onze leerkracht was ook erg beperkt, veel uitleg gaf het niet, dus wat het meer een trial and error situatie. In het begin splitsten de haren van mijn borstel altijd, waardoor er naast de hoofdpenseelstreek altijd een extra lijntje opdook. Het duurde even voordat ik door had dat ik het ganse penseel in de inkt moest doppen en niet enkel de punt. Dat had de leerkracht wel eens kunnen toelichten, vind ik persoonlijk.

IMG_4470[1]

Toen ik de juiste techniek min of meer door had, ging het beter, al bleek al snel dat ik gewoon niet het geduld heb om van die prachtige kalligrafische kunstwerken uit mijn penseel te schudden. Raar, want in een ver verleden heb ik nog kalligrafie gevolgd in het middelbaar onderwijs (die speciale kalligrafie-pen moet nog ergens op ons appartement liggen) en toen kon ik het geduld daar wel voor opbrengen. Nog jaren nadien heb ik mijn nieuwjaarsbrieven versierd met gotische letters. Met het ouder worden, neemt mijn ongeduld echter toen. Ik denk dit komt doordat ik me steeds meer bewust ben van het feit dat mijn tijd hier eindig is. En er zijn nog zoveel dingen die ik wil doen in het leven! Time is ticking!

IMG_4472[1]

Na ongeveer een kwartier gespendeerd te hebben aan het uitwassen van de kalligrafieborstel, besloot ik dat Koreaanse kalligrafie toch niet echt iets voor mij was. Na deze leerzame culturele activiteit, was het tijd voor de ceremonie: op min of meer amateuristische wijze kregen we ons getuigschrift overhandigd, waarna we in groep poseerden voor de foto.

Gelukkig duurde de ceremonie niet zo lang als vorig jaar. Na één enkel redelijk aanvaardbaar dansoptreden van wat studenten, konden we ons op de hapjes smijten. En die waren, zoals we dat gewoon zijn, weer dik in orde! Met een dikke knuffel nam ik naderhand afscheid van mijn juf. ‘k Zal haar chaotische manier van lesgeven missen! 😉

IMG_4475[1]

End of an era

Vandaag legde ik mijn examen Koreaans af aan het Korean Cultural Center in Brussel. Een marathonsessie van een schriftelijke, mondelinge en luistertest. Normaal vallen niet al deze examens op dezelfde dag, maar aangezien ik volgende week op weekend ben in de Ardennen, was de juffrouw zo vriendelijk om mij alles op dezelfde dag te laten afleggen. Wel zo gemakkelijk, want dan was ik er meteen ook in één keer vanaf. Tussen haakjes, ik vind het belachelijk van mezelf dat ik na al die jaren examens afleggen nog steeds zenuwachtig kan worden voor iets wat eigenlijk nul komma nul impact op mijn leven heeft, maar goed, ik ben er vrij zeker van dat ik met vlag en wimpel geslaagd ben. Net zoals voor Spaans trouwens, waar ik enkel plusjes oogstte!

Dit betekent ook het einde van een tijdperk (ok, in de grote vakantie ga ik nog een zomercursus Frans volgen, maar die laat ik hier even buiten beschouwing), want het ziet ernaar uit dat het niet zo evident zal zijn om in Genève de draad van mijn taalcursussen weer op te pikken. Helaas is er geen Korean Cultural Center in Zwitserland en Koreaans is niet meteen een taal die je op veel andere plekken kan leren. Heel erg spijtig dat ik mijn studie van deze taal na twee jaar moet stopzetten, want ik had net de smaak te pakken en het gevoel dat ik in een derde jaar mijn niveau echt serieus wou kunnen opkrikken. Ik vind Koreaans eerlijk gezegd een pak leuker dan Japans (ik heb altijd een bloedhekel gehad aan het studeren van die kanji) en hoop nog steeds binnen afzienbare tijd naar Korea te kunnen terugkeren.

Of ik Spaans kan blijven studeren, zal er een beetje vanaf hangen of ik een instituut vind dat een klassikale cursus aanbiedt. Privéleerkrachten genoeg, maar ik geef de voorkeur aan elke week op een vast moment naar een klas af te zakken. Ik heb het even moeten opzoeken: sinds 2004 (dat is dertien jaar!) volg ik onafgebroken taalcursussen aan het CLT: eerst Italiaans, dan Russisch, Japans en Spaans. Ik zou dolgraag mijn Russisch of mijn Italiaans opfrissen. Al heeft het opfrissen van mijn Italiaans ongetwijfeld consequenties voor de kwaliteit van mijn Spaans. Ik weet nog goed hoe ik, toen ik begon met Spaans, vaak per ongeluk Italiaanse woorden gebruikte. Dat is er nu uit, maar de kans dat dit zich opnieuw voordoet is reëel. (Ik snapte trouwens deze ochtend niet waarom de Franstalige dame in de Express GB mij niet verstond toen ik een “lápiz” wou kopen. Dat moest natuurlijk crayon zijn, besefte ik achteraf. Te mijner verdediging, het was vroeg en ik had weinig geslapen.) Het is de vraag of ik in Zwitserland een betaalbare manier zal vinden om mijn talen te onderhouden, want het laagje stof op mijn Russisch vraagt dringend om maatregelen.

Hoe het ook zij, de deur van het CLT zal ik noodgedwongen achter mij moeten dicht trekken. Het waren dertien boeiende jaren!

Mondeling examen Spaans en Leuven by Night

Vandaag had ik een dagje blokverlof om mijn mondeling examen Spaans voor te bereiden. Eerlijk is eerlijk, ik had even goed kunnen gaan werken, want het feit dat ik de ganse cursus nog eens had doorgenomen, leverde me niet echt veel voordeel op. De vragen gingen voornamelijk over het boek dat we moesten lezen. Om dan vervolgens kort in te gaan op wat geluk voor mijn examenpartner en mezelf betekende. Ik was in goede doen, want de zinnen kwamen er vlotjes uit. Misschien heeft dat marathon lezen toch vruchten afgeworpen.

Op een half uurtje was het examen gepiept en trok ik de stad in om het (naar mijn aanvoelen) goede verloop van het examen te vieren. Veel winkels bleven vandaag langer open ter gelegenheid van Leuven by Night en de ganse Bondgenotenlaan was opgesmukt met een knalblauwe loper. In het midden van de Bondgenotenlaan, had men zelfs een heus strand aangelegd en zorgde een dj voor zomers beats. Verspreid over de Bondgenotenlaan stonden verschillende foodtrucks. En iedereen weet dat ik dol ben op foodtrucks! Helaas was ik duidelijk niet de enige foodtruckfan, want overal stonden bijzonder lange rijen mensen aan te schuiven. Oh well, de zon scheen, de muziek was goed en ik was niet gehaast.

Uiteindelijk slaagde ik erin een quinoaslaatje met gerookte zalm, wortel en rode biet van Lettuce vast te krijgen en waagde ik me (aangetrokken door de lange rij wachtenden, so many people can’t be wrong) voor de tweede maal in mijn leven aan een würst. Al was ik ook deze tweede keer underwhelmed. Een échte würstfan zal ik wel nooit worden, vrees ik. En ‘t is ook zo’n gedoe om zo’n hotdog op een deftige manier binnen gespeeld te krijgen. Als feestelijke afsluiter van mijn wandeling door het feestvierende Leuven, kocht ik me een sangriavariant met prosecco bij het standje van de Zappaz. Dat had ik wel verdiend!

IMG_4127

IMG_4129

IMG_4133

Qué es la felicidad?

Estoy de acuerdo con Paulo Coelho que es muy difícil encontrar una respuesta a esta pregunta. Por eso consulté Wikipedia, “la enciclopedia libre que todos pueden editar”, dado que Wikipedia es una de las fuentes más importante de conocimiento humano. Pero parece que para Wikipedia no está claro tampoco, pues le da dos definiciones diferentes a los lectores en lugar de una definición precisa:

La felicidad es una emoción que se produce en la persona cuando cree haber alcanzado una meta deseada.
Felicidad es cuando una persona puede aceptarse a si misma tal y como es, cuando es capaz de sentirse bien con todo lo que es.

Estoy más de acuerdo con la primera definición que con la segunda, porque para mí, la felicidad es algo temporal. Estoy convencida de que es imposible ser feliz todo el tiempo. Entonces, desde mi punto de vista, la segunda definición que nos da Wikipedia, habla de contentamiento, un estado de ánimo menos contestado que la felicidad. Creo que hay una diferencia entre sentirse contento y sentirse feliz. Llegar a la felicidad pide más esfuerzos que llegar a un estado de satisfacción con tu vida. Además la felicidad es más susceptible a los factores externos.

Se puede decir que la felicidad es el objetivo común de todos los seres humanos: indiferente del país donde naciste, buscarás la felicidad a lo largo de tu vida. Pero no es fácil encontrarlo y pienso que la gente de nuestra época es más exigente con su vida que antes. Es verdad que hoy en día la felicidad se ha convertido en una tarea diaria. Hay libros que describen en detalles como hacerse feliz y si tú no logras alcanzar la felicidad, la culpa es tuya. Por consecuencia hay muchas personas que piensan que son un fracaso por no conseguir la felicidad.

No ayuda que vivamos en una época donde estamos cada momento del día rodeados de medios sociales. Las redes sociales se han vuelto una parte integral de nuestras vidas. En general lo que nosotros mostramos en los medios sociales son los éxitos de nuestra vida: los momentos inolvidables, memorables, preciosos,… Estamos rodeados de fotos que muestran la perfección: amplias sonrisas, casas limpias, vacaciones en países con playas de arena blanca y aguas cristalinas donde siempre hace sol, un desfile de platos exquisitos bellamente presentados e impecablemente servidos,…

El impacto de las redes sociales en nuestro bienestar es demostrado por muchos estudios y puede ser positivo pero también negativo. La realidad es que la mayoría de la gente elige no mostrar los momentos negativos de la vida en las redes sociales. Por consiguiente las redes sociales crean una imagen poco realista de la vida. Aunque sabemos que las imagenes mostradas no son la realidad, seguimos siendo influidos por estos imágenes y nuestros sueños se vuelven cada vez más inalcanzables. Y cuando alcanzamos un sueño, nos sentimos felices por algunos momentos y después queremos alcanzar el sueño siguiente. No es que soñar esté mal, al contrario, pero desear demasiado puede provocar la infelicidad. Pienso que es importante valorar lo que tenemos y aceptar que no somos seres perfectos.

Para concluir es muy importante para mí estar contenta con las pequeñas cosas en la vida. Cada día trato de estar agradecida por lo que tengo: mi familia, mi salud, ni novio, mi trabajo,… Y cuando alcanzo una meta deseada, como lo dice Wikipedia, disfruto de la felicidad momentánea.

Kimchi udon soep en domme uitspraken

Gisterenmiddag hadden we met een aantal leerlingen Koreaans afgesproken om na de les samen te gaan lunchen. Aangezien het einde van het schooljaar met rasse schreden nadert, zijn het aantal lessen die ons nog scheiden van het examen op één hand te tellen. Qua timing kwam het mij eerlijk gezegd niet zo goed uit, want vandaag landde mijn vriend uit Genève en ‘s avonds werden we in Lichtaart op het trouwfeest van zijn nicht verwacht. Maar goed, wellicht zou dit de laatste opportuniteit zijn om samen met mijn medeleerlingen iets te gaan eten, dus zegde ik toch toe.

Alles ging wat trager dan ik gehoopt had: eerst moesten we keilang wachten tot twee medeleerlingen bijbetaald hadden voor hun parking en daarna ging het met een slakkengangetje naar restaurant Chez Kimchi (een restaurant uitgebaat door Chinezen, maar wel met een Koreaanse menukaart). Ik was persoonlijk liever naar Hana geweest, maar dat zat blijkbaar al vol. Maar waaraan ik mij het meeste ergerde waren de domme uitspraken van een medeleerlinge. Toegegeven, deze medeleerlinge werkt mij al van dag één op mijn zenuwen, met haar overdreven familiaire houding ten opzichte van de andere studenten, haar aandachtzoekerij en haar honderd en één kwaaltjes (vorig jaar zat er ook al zo’n ergerlijk figuur bij mij in de Koreaanse les). De laatste weken liet ze echter verstek gaan en daar was ik niet bepaald rouwig om, maar speciaal voor de lunch was ze nog eens komen opdagen.

Onderweg naar het restaurant had ik een hele discussie met haar over de Gay Pride, want we passeerden langs het feestterrein om naar het restaurant te gaan. Het feestterrein was volledig afgezet met hoge hekken en iedereen werd gecontroleerd door de security. Kreeg ik een hele tirade over me heen hoe die “gays” heel Brussel op zijn kop hadden gezet en hoe ambetant het wel niet was dat veel straten afgezet waren en er overal politie rondliep. Waarop ik fijntjes antwoorden dat de verhoogde veiligheidsmaatregelen geheel en al op conto van de terroristen te schrijven vielen en dat wellicht niemand loopt te juichen dat ze overal hun rugzakken moeten openen alvorens te kunnen meefeesten. Sommige mensen…

IMG_4087[1]

Enfin ja, aan tafel heb ik me strategisch goed ver weg van haar gezet, in de buurt bij twee bijzonder intelligente artsen (waarvan er eentje van plan is zich om te scholen tot jazzpianist, geweldig om zoveel talent te hebben dat je door het ingangsexamen van het conservatorium geraakt). Oja, de kimchi udon soep was heerlijk en dankzij een klein spurtje slaagde ik erin een trein te halen die mij op een redelijk uur terug naar Leuven bracht.

IMG_4084[1]

Parque nacional Yoho

l oeste de Canadá es conocido por su naturaleza incomparable y es cierto, si quieres disfrutar de la belleza de un paisaje inolvidable, no hay mejor lugar en el mundo. Aunque es casí imposible eligir un lugar favorito, el Parque nacional Yoho es tan encantador que ha dejado una impresión duradera en mi memoría. Entonces quiero llevaros a este parque nacional que se localiza en las faldas occidentales de las Montañas Rocosas, en la provincia de Columbia Británica.

Para comenzar tengo que explicaros el origen del nombre ‘Yoho’. ‘Yoho’ es una expresión en lengua ‘chippewa-cree’ (la Tribu Chippewa-Cree es una triba nativa de Canadá) que expresa asombro o maravilla, y que fue elegida probablemente debido a las distinguidas escenas naturales existentes en este parque montañoso. Y es verdad, la diversidad de la naturaleza en este parque nacional es impresionante.

Uno de mis lugares favoritos en el parque es el lago ‘Emerald’. El agua del lago tiene un color tan turquesa que se parece a una joya de una princesa de un cuento de hadas. Es casi irreal. Entonces, cuando ves el lago ‘Emerald’ por la primera vez, no es difícil adivinar el origen de su nombre. El lago estupendo está rodeado de montañas altas con glaciares que alimentan el lago. El color intenso del agua es causado por las partículas finas del sedimento glacial suspendida en el agua. Puedes disfrutar de la paz y la tranquilidad del lago caminando, haciendo piragüismo o equitación. Si no haces demasiado ruido, puedes oír el grito del colimbo grande, el ave nacional de Canadá con ojos rojos espectaculares. Como el colimbo grande es un poco tímido, es difícil acercándo a él, pero puedes intentarlo remando en una canoa.

La Catarata Takakkaw, alimentada por el glaciar Daly, es otro espectáculo fantástico. Absolutamente vale la pena visitarla, porque es la segunda catarata más alta en el oeste de Canadá. El agua fría cae 384 metros antes de llegar a la base de la roca, produciendo un hermoso arco iris cuando la luz del sol es dispersada por las gotas del agua. Cuando te acercas a la Catarata Takakkaw el rumor del agua cayendo ahoga todos los demás sonidos. Y si te atreves a acercarte un poco más, sientes las minúsculas gotas frías en tu cara. La fuerza del agua es muy impresionante. No te olvides de llevar tu cámara!

Si tienes buena condición, puedes concluir tu visita al Parque nacional Yoho, caminando la ruta senderista que te lleva al arroyo ‘Hoodoo’. Después de seguir un sendero empinado a través de un bosque de pinos, encuentras una verdadera maravilla: torres caprichosas de piedra, formadas por miles de años de erosión. Las torres están coronadas cada una por un pequeño techo de roca más dura y oscura que el material de la torre. Mientras el murmullo del agua del arroyo te acompaña, puedes admirar los ‘Hoodoos’, obras de arte de la naturaleza.

IMG_5550

IMG_5561

IMG_5602

IMG_5619

IMG_5637

IMG_5680

IMG_5705

De laatste les Spaans van het jaar

En misschien wel voor altijd. Snik. Mijn ambitie om voor de eerste keer in mijn leven álle jaren van een taalcursus aan het CLT te doorlopen, zal ik wellicht niet kunnen waarmaken. Vind ik dat erg? Ik weet het niet zo direct. Misschien is het wel mooi geweest zo. Ik ben geraakt tot in het voorlaatste jaar en uiteindelijk heb ik niet het gevoel dat ik dit schooljaar nog veel heb bijgeleerd. Om mijn Spaans echt naar een hoger niveau te tillen, zal ik eens een paar maanden in een Spaanssprekend land moeten gaan wonen. Of een maand een intensieve taalcursus in Spanje volgen.

Talrijk kon je de opkomst voor deze laatste les alvast niet noemen. We waren slechts met drie leerlingen. Omdat deze allerlaatste les op zo’n mooie zomeravond viel, stelde de juffrouw voor om het allerlaaste anderhalve uur les op een terrasje door te brengen en onder mekaar wat Spaans te babbelen, mits toestemming van de directrice, uiteraard. En zo belandden we op het terras van de ViaVia in de Parkstraat, vlakbij het flatje waar mijn vriend en ik vroeger gewoond hebben. De nostalgie! Ik denk nu weer vaker aan die periode, omdat het appartementje dat we in Genève hebben niet veel groter is dan ons eerste flatje.

De ober van de ViaVia had duidelijk nood aan een lesje klantvriendelijkheid. Het was hem zelfs bijna te veel moeite om de drankkaart te brengen. Ik was ondertussen al vrij hard uitgehongerd (normaal koop ik tijdens de pauze een wrap met zalm) en wachtte vol ongeduld op mijn kip tandoori. Doordat ik honger had, smaakte het eten me wel, maar echt sappig kon ik de kip toch niet noemen. Maar het rustige terras en de zwoele temperaturen maakten veel goed.

Kip tandoori

Nu wacht mij enkel nog het mondeling examen en daarna kan ik het schooljaar afsluiten. Hopelijk in schoonheid met een mooi resultaat!