taal

Beeld zonder klank

Als afsluiter van de Russische les wilde één van onze medecursisten een stukje uit de video van zijn huwelijk tonen. Hij is namelijk eind 2008 in Rusland met een Russische in het huwelijksbootje gestapt. Het hele verhaal klinkt als een modern sprookje. Elkaar leren kennen in Oost-Duitsland in de tijd dat er nog twee Duitslanden bestonden. Een korte romance beleefd, waarna hij terug naar België ging en zij terug naar Rusland. Waarna ze, zoals dat zo vaak gaat, alle contact verloren.

Jaren later vond hij haar via een oude vriend toevallig terug. Ze is ondertussen in Rusland getrouwd, heeft een zoontje gekregen, maar is alweer gescheiden. Ze halen de vroegere banden opnieuw nauwer aan en van het één komt het ander. Nu zijn ze getrouwd. Hij is alweer in België en zij blijft nog tot eind dit jaar in Rusland. Daarna komen zij en haar zoontje, die ondertussen negen is, naar ons land. Het begin van een heel nieuw leven in een land waarvan ze geen van beiden de taal beheersen. Niet makkelijk…

Helaas haperde het geluid van de video en kregen we enkel beeld te zien. Jammer, maar na de examens doen we een tweede poging. Benieuwd wat voor muziek de videokunstenaar onder de cheesy special effects gemonteerd heeft. 😉 De cover van de video was alvast ongelooflijk hard gefotoshopt.

Russisch etentje

Door alle commotie rond de vallende regering ben ik er nog niet aan toegekomen om iets te schrijven over het geweldige etentje in de Kokoon, donderdagavond met de mensen van de Russische les. We waren met z’n vijftien en de gespreksonderwerpen waren op zijn zachtst gezegd gevarieerd. Het ging over de Belgische politiek, dan over terrorismebestrijding in Rusland, dan over de zin en onzin van het huwelijk en de gelijkheid tussen man en vrouw. Zware gespreksonderwerpen voor een lichtvoetig etentje.

Het eten zelf was trouwens om duimen en vingers bij af te likken. Al mijn favoriete etenswaren op één bord verzameld: hazenrug, een gestoofd appeltje met veenbessen, spruitjes en kastansjepurée. En daarbij een lekkere rode wijn uit Chili. Ik heb er enorm van genoten.

Meest geanimeerde gesprek van de avond voerde ik met een meisje dat vond dat “vrouwen bepaalde taken toch nog altijd beter kunnen dan mannen”. Taken zoals de kinderen verzorgen en het huishouden doen en zo. En ze zag er geen graten in om later thuis te blijven met de kinderen, want “dat is toch nog altijd de beste manier om kinderen op te voeden.” Ik wist eerlijk gezegd niet dat er nog zulke vrouwen bestonden. Laat ik jullie zeggen dat de discussie bij tijden hevig was, want zulke uitspraken, werken op mij als een rode lap op een stier.

Zo schattig…

Sinds een tijdje correspondeer ik met een Zuid-Afrikaan wiens zoon binnenkort in België stage komt lopen. Jaja, de wegen van het internet zijn onderdoorgrondelijk. Je leert mensen kennen die je in het echte leven nooit zou tegenkomen. Elke keer als ik een mailtje krijg in het Afrikaans, is mijn dag weer goed. Zo’n schattig taaltje! Zeg nu zelf:

Dit is vandag weer 35 grade, maar die boere is bly daaroor, hulle boer hier by ons met mangoes, lietjies, avo, piesangs (bananas), sitrus en groentes.

Ik word er helemaal vrolijk van.

Spektakel versus spectaculair

Om maar te zeggen dat ik mij keer op keer vergis in de spellingswijze van deze twee woorden. Maar wie verzint nu ook zoiets? Het zelfstandig naamwoord met allemaal k’s schrijven en het afgeleide bijvoeglijk naamwoord om het interessant te houden met allemaal c’s. Maar goed, nog één keertje als geheugensteun voor mezelf: spektakel en spectaculair.

Kanji

Tijdens de Japanse les kregen we voor het eerst een woordenboek met kanji onder onze neus geduwd. We konden meteen het ingenieuze systeem bewonderen dat de Japanners verzonnen hebben om orde te scheppen in hun wirwar van tekens en symbolen. Streepjes tellen mensen, streepjes!

Het verschil tussen Japans en Russisch

De juffrouw van Japans is er de eerste les al goed ingevlogen met nieuwe leerstof, terwijl de juffrouw van Russisch ons twee lessen herhalingsoefeningen gegeven heeft. Geen wonder dat Russisch mij momenteel beter afgaat. 😉 En hoera! We hebben weer les van de schattige Russische juf die we tijdens het eerste semester van vorig jaar hadden.

En nu ga ik even bekomen van een dag die één opleiding van twee uur, één vergadering van vier uur en één Russische les van drieënhalf uur telde.

NMBS humor

Het was vandaag een zware dag. Een uur vroeger opgestaan dan normaal om mij voor te bereiden op een heel belangrijke vergadering die ik moest voorzitten. Een ramp voor een niet-ochtendmens als ik. Gelukkig verliep dat vergadering vlekkeloos. Ik denk zelfs dat ik een goeie beurt gemaakt heb. Zenuwen voor niets, dus. Ik wilde na de vergadering, die van tien tot drie uur in de namiddag geduurd had, niet meer al te lang op het werk blijven, maar ja, je kent dat: er heeft zich een fijn voorraadje mails opgestapeld en er komen wat mensen met dringende vragen aan je bureau en voordat je het beseft is het toch weer laat geworden.

Op het perron van Brussel centraal stond ik dan ook vol ongeduld te wachten op mijn trein. Ik zag de trein naar Aarschot-Hasselt van 43 voorbijrijden en verwachtte elk moment de trein naar Leuven-Landen-Genk. Toen de volgende trein aankwam op spoor 1 werden de schermen op het perron plots zwart. Ik aarzelde om in te stappen (en met mij vele anderen) en terecht, zo bleek, want de stem van de omroepster meldde dat de trein op spoor 1 de trein naar Aarschot-Hasselt van 43 was. Tiens, hadden we die trein niet een drietal minuten geleden zien wegrijden van exact hetzelfde perron? Verwarring alom. De opgestapte mensen, stapten weer af, terwijl de omroepster bleef verkondigen dat dit toch echt wel de trein naar Aarschot-Hasselt was. Wat me deed vermoeden dat de vorige trein waarschijnlijk de trein naar Leuven-Landen-Genk was. Het feit dat deze trein ook niet meer aangekondigd stond op de tv-schermen, bevestigde mijn vermoeden.

Diepe zucht en een gevoel van gelatenheid. Dan maar de stoptrein genomen en een boekje gekocht om de tijd te doden. Ik had mijn Russisch bij om wat grammatica te oefenen, maar de moed was me eensklaps in de schoenen gezakt. Ik zat echter vol goede voornemens om vanavond zeker wat grammatica te doen, tot we in het restaurant waar we snel een hapje gingen eten, een collega van mijn vriend tegenkwamen die erop stond om ons op één of meerdere drankjes te trakteren. Ik voelde me moreel verplicht om mee te gaan (vooral omdat de collega in een gulle bui ook ons eten trakteerde), maar de goesting ontbrak me wat en ik voelde een vermoeidheidshoofdpijn opkomen. Enfin, ik ben gebleven voor één drankje en ben dan braaf naar huis gegaan. Waar ik nu helemaal geen Russisch zit te doen. 😉