Oververhitte hersencellen

Een beetje schoorvoetend moet ik toegeven dat het momenteel allemaal een beetje veel aan het worden is: een drukke fulltime job, twee talen, een opleiding fotografie en een druk sociaal leven. Vooral het Russisch en Japans begint door te wegen. Ik zit nu voor beide talen in het derde jaar en de tijd dat je je ervan af kon maken met een paar gestolen minuutjes studeren op de trein is nu echt definitief voorbij. Bovendien heb ik voor beide talen zeer veeleisende leerkrachten die blijkbaar niet begrijpen dat werkende mensen niet elke dag met hun talen bezig kunnen zijn. Zelfs al zou ik dat willen, ik zou het niet kunnen. Voor mij blijven deze talen niet meer dan een hobby, maar dan wel een heel tijdrovende hobby op dit moment. Nuja, van zodra de examens achter de rug zijn, zal dit alles weer snel vergeten zijn.

Al ben ik wel blij dat mijn vriend en ik voor onszelf uitgemaakt hebben dat we nog één jaar Japans er bij doen en dan stoppen. Na vier jaar zouden we dan voldoende voorbereid moeten zijn om een mooie reis door Japan te maken, het uiteindelijk einddoel van al dit afzien. 😉 En dan ga ik een gemakkelijke taal doen. Spaans of zo. 😉

De dag dat we geëvacueerd werden

Door de drukte van de laatste dagen, heb ik jullie nog helemaal niets kunnen vertellen over de allereerste keer in mijn leven dat ik geëvacueerd werd.

Woensdagavond, rond kwart na vijf, vertrokken we vanuit Brussel Centraal naar Leuven. We waren nog geen drie minuten aan het rijden of de trein kwam plotseling tot stilstand, op een zucht verwijderd van Brussel Noord . We hadden meteen het gevoel dat er iets niet klopte. En ja, daar weerklonk de stem van de conducteur: technische problemen. De machinist deed zijn best om het opgelost te krijgen.

We maakten meteen al een kruis over ons eerste uur Japans taalpractitum. Oh well, toch al niet ons favoriete onderdeel van de les. Gelukkig hadden we wel onze cursussen bij en wat blijkt? Er is geen betere leeromgeving denkbaar dan een trein gestrand tussen twee stations zonder internetconnectie. Eén van mijn meest productie studeeruurtjes tot nu toe dit semester.

Na een half uur of zo werden we officieel een trein in nood en kregen we te horen dat we geëvacueerd zouden worden. Ik voelde me zowaar een damsel in distress.  Na een anderhalf uur wachten, mochten we de trein verlaten. Twee galante heren hielpen mij vanaf het trapje op de sporen springen en hier en daar stond iemand om ons met een zaklantaarn bij te lichten.

Na een kort wandelingetje tot aan Brussel Noord konden we onze reis naar Leuven verder zetten om nog net de pauze en het tweede deel van de Japanse les te kunnen meepikken.

Meteen het spectaculairste wat ik deze week meemaakte. (Wat zegt dit over mijn leven?)

I just didn’t do it

Japan Week in Leuven is een uitgelezen kans om gratis naar films te gaan die je anders nooit zou bekijken én om op een andere manier met de Japanse taal geconfronteerd te worden.

I just didn’t do it is een film die aankomt als een mokerslag en de onmenselijke trekken van de Japanse samenleving blootlegt. Of hoe de radertjes van een rechtssysteem zo in elkaar klikken dat het quasi onmogelijk wordt om je onschuld te bewijzen. Verdachten worden opgepakt, vastgezet en onder druk gezet om toch maar te bekennen. Strafrechters worden in Japan beloond voor het snel afhandelen van hun zaken, wat tot gevolg heeft dat tot 99,9% van de verdachten ook daadwerkelijk veroordeeld worden. De film vertelt het Kafkaiaanse verhaal van een jongeman die zijn onschuld staande houdt en zo tussen de radertjes van het systeem vermalen wordt. Een systeem waar het “verliezen van het gezicht” erger is dan het opsluiten en veroordelen van een onschuldige.

Ondertussen (sinds mei 2009) werd het strafrecht in Japan aangepast zodat er in bepaalde gevallen met een jury van professionele en lekenrechters gewerkt wordt. Voor wie geïnteresseerd is, dit artikel gaat dieper in op het invoeren van het nieuwe systeem. Het valt nog te bezien of de lekenrechters rechtvaardiger zullen oordelen dan de professionele strafrechters, maar het feit dat men inziet dat het systeem veranderd dient te worden is al een stap in de goede richting.

Tranen in de Russische les

Haar gezicht zag bijna even rood als haar kleedje. In haar hand hield ze krampachtig een zakdoekje geklemd. Haar neergeslagen ogen waren vochtig en van tijd tot tijd bracht ze het zakdoekje naar haar ooghoeken om het overtollige vocht weg te deppen. Ze huilde in stilte en nam ondertussen notities. Had ze net slecht nieuws gekregen? Werden de oefeningen op de genitief meervoud haar even te veel? Ik kreeg niet de kans om het haar te vragen. Na de pauze bleef haar stoel leeg.

Huiswerk

De nieuwe juffrouw van Russisch overdrijft. Ik heb heus niets tegen een paar oefeningetjes die je kan maken tijdens de treinrit van Leuven naar Brussel en weer terug, maar pagina’s en pagina’s oefeningen die je verondersteld wordt thuis te maken. Dat is er wat mij betreft toch wat te veel aan. Mijn vrije tijd is een bedreigde diersoort aan het worden.

En we zijn weer vertrokken

Voor een jaartje kanji van buiten blokken. Het contrast tussen onze nieuwe juffrouw Japans en de juffrouw van vorig jaar kan moeilijk groter zijn. De nieuwe juffrouw loopt over van het enthousiasme en legt alles met handen en voeten (het komt vervaarlijk dicht in de buurt van mimespel) uit. Ze is een native speaker, wat het niveau meteen hoger tilt. En Nederlands wordt verbannen uit de les, tenzij in zeer uitzonderlijke gevallen. ‘t Zal afzien worden, dit jaar.

Stoffig

Sinds vorige week probeer ik tijdens de dagelijkse treinritten van en naar het werk mijn Italiaans wat op te frissen. In september trekken we namelijk naar Noord-Italië om het huwelijksfeest van vriendin C met haar Italiaanse lover te vieren. En ‘t zou fijn zijn, mocht ik tegen dan weer in staat zijn een conversatie met de locals te voeren.

Twee jaar een taal niet spreken of lezen, zijn echter nefast voor kennis van woordenschat en grammatica. Verstaan lukt nog wel, maar spreken, da’s een ander paar mouwen. Vandaar dat ik besloten heb door te bijten en weer helemaal vanaf nul te beginnen. Mi chiamo yab. Di dove sei? Sono belga di Lovagno.