Wel, die ballon gaat helaas niet op voor mijn mislukte avontuur in Genève, het enige wat ik daaraan over gehouden heb, is een stevige deuk in mijn zelfvertrouwen, een gat in mijn financiën en een slaapprobleem (dat ondertussen gelukkig weer van de baan is).
suisse
Reflecties over een mislukt avontuur
Nu het Zwitserse avontuur in de achteruitkijkspiegel ligt, wil ik graag even stil staan bij de lessen die ik getrokken heb uit iets meer dan vier maanden Genève:
- Werkloos zijn suckt. Hoe onnozel van mij om te denken dat een ‘break’ mij deugd zou doen. Na een maand was ik het thuis zitten, jobsites afschuimen en aan de lopende band sollicitatiebrieven schrijven al grondig beu. Hoe graag had ik een simpele interim job gedaan, al was het maar om uit het huis te zijn. Niets doen is niet voor mij, ik moet bezig zijn en het gevoel hebben dat ik een nuttige bijdrage lever aan de samenleving. En zelfs al had ik objectief gezien meer dan genoeg zaken om mij mee bezig te houden, ik haalde er niet de voldoening uit die ik gehoopt had.
- Ik zou nooit een eenmanszaak kunnen opstarten en ganser dagen van thuis uit werken. Als ik te lang op mijn eentje thuis zit, begin ik mij op den duur geïsoleerd te voelen. Het sociale contact met de collega’s is enorm belangrijk voor mij.
- Vrienden maken kan je overal. Naar het einde van mijn verblijf in Genève had ik het gevoel dat ik een mini-netwerkje aan vrienden aan het opbouwen was. Helaas doorkruiste mijn terugkeer het verder uitbouwen van dit netwerk.
- Leven op één loon in een duur land is niet evident. Mijn vriend en ik moesten echt serieus op de centen letten, want we hadden afgesproken dat het niet de bedoeling was om in te teren op onze spaargelden. Op dit vlak was mijn verblijf ginder ontzettend leerzaam. Het heeft me doen inzien hoe goed we het op financieel vlak in België hadden en hoe fijn het is om niet twee keer te moeten nadenken over elke uitgave. Onze financiële toestand maakte ook dat we minder van Zwitserland hebben kunnen genieten dan we hadden gehoopt. Respect voor alle gezinnen die dag in dag uit met één inkomen moeten rondkomen.
- Eens je aan een bepaalde levensstandaard gewend bent, is het niet makkelijk om het met minder te doen. Ons levenscomfort in Zwitserland lag een pak lager dan dat in België en de aanpassing daaraan verliep minder vlot dan verwacht. Het was niet zozeer het gebrek aan oppervlakte dat mij stoorde in onze woonst (al was een aparte slaapkamer zeker niet te versmaden geweest), maar vooral het ontbreken van bepaalde zaken die je in het normale leven niet eens opmerkt: mengkranen, een fatsoenlijke douche, een goed uitgeruste keuken, goede verlichting in de leefruimte en de keuken, een chauffage die individueel regelbaar is (yep, centrale verwarming in Zwitserland betekent dat de verwarming voor het hele gebouw effectief centraal geregeld wordt, dus geen mogelijkheid om die verwarming af te zetten), opbergruimte, een wasmachine en droogkast voor persoonlijk gebruik,…
- Ik had het moeilijker dan verwacht om me aan te passen aan het wonen langs een drukke straat met veel lawaai en veel fijn stof. Mijn slaap was de eerste maanden echt niet goed. Gelukkig vond ik een middel dat hielp: rain sounds en Korean ASMR!
- Vrijwilligerswerk doen, geeft mij een energieboost. Ik denk dat de mooiste herinneringen voor mij de momenten zijn dat ik vrijwilligerswerk gedaan heb.
Sinterklaas in Aubonne
Jawel, alvorens definitief naar Spanje te trekken, maakte de Goedheilig man nog een kleine tussenstop in Genève en liet hij daar allerlei leuke cadeautjes voor de drie kinderen van onze vrienden in Aubonne achter. Voor ons petekindje had de Sint een mandala tekenset gebracht, voor haar broer meccano dinosaurussen en voor de grote zus het spel Cluedo. We spoorden met de cadeautje naar Allaman, alwaar onze vriend ons kwam ophalen aan het station.
De cadeautjes werden goed onthaald en meteen ingespeeld. En daarna was het tijd om nog eens te proeven van hét nationale Zwitserse gerecht bij uitstek: kaasfondue! Met kaas rechtstreeks van bij de kaasboer. Het was heerlijk! En het lukte ons ei zo na om beide potten gesmolten kaas volledig te ledigen. Als dessert sneuvelde er nog eens een marmite (al moet ik toegeven dat ik te vol zat om er nog wat chocolade en marsepeinen groenten bij te proppen) en daarna speelden we samen Cluedo. Er werd gigantisch hard vals gespeeld, maar uiteindelijk kwam er een verdiende winnaar uit de bus: met name mezelf. 😉
Om de dag af te sluiten maakten we met ons vijven nog een prachtige wandeling bij valavond doorheen de wijngaarden, terwijl de avondlijke zon de besneeuwde toppen rondom het meer van Genève roze kleurde. Prachtig!
Raclette met Marmite
Jullie dachten toch niet dat we effectief van de chocoladen soepketels verlost zouden zijn? Dat was dan buiten de organisatoren van het Biotech kerstfeestje gerekend!
Ok, strict genomen had ik niets te zoeken op het Biotech kerstfeestje, want ik werk niet in het gebouw van mijn vriend, maar hey, voor gratis gesmolten kaas, mag een mens de regels al eens creatief interpreteren.
Voordat het kerstfeestje begon, had mijn vriend aan een Escape game deelgenomen, maar dat was niet echt een groot succes, want van zijn ploeg van vijf personen (willekeurig samengesteld uit mensen die in het gebouw werkten) waren er maar drie komen opdagen. Dan wordt het al lastig om alle oplossingen te vinden. Bovendien waren de instructies van het spel volledig in het Frans, terwijl de meeste deelnemers het Frans niet machtig waren. Hmm, foutje van de organisatie, zou ik zo denken.
Gelukkig was er veeeeel gesmolten kaas en veeeeel (Zwitserse!) wijn om die flater goed te maken. We moesten daarvoor wel wat geduld opbrengen, want de wachtrijen waren lang en het duurt natuurlijk een tijdje voordat een nieuwe laag kaas voldoende gesmolten is om afgeschraapt te worden. En ook bij de wijn was het aanschuiven (tja wat wil je, als je iedereen een plastic bekertje van 1 dcl geeft). De obers hadden echter al snel door dat de situatie zo niet houdbaar was en begonnen spontaan flessen te ontkurken zodat de aanwezigen zichzelf konden bedienen.
Naar het einde van de avond toe was het makkelijker om aan kaas te geraken, maar waren de aardappelen, augurken en zure ajuintjes al lang verdwenen in de magen van de hongerige wachtenden. Nuja, kaas met kaas is ook lekker!
En jawel, er waren maar liefst zes marmites die met een baseball bat vakkundig in mekaar geklopt werden. Al werden de regels niet echt gevolgd, want ik hoorde niemand “Ainsi périssent les ennemis de la République!” roepen en het waren voorzeker niet de jongste en de oudste aanwezige die de chocoladen soepketel te lijf gingen.
Maar het was lekker en bovenal: gratis! 😉
Cortège de l’Escalade
De allerlaatste blogpost over de Escalade, want ondertussen zullen jullie het wel beu zijn om over soepketels en nachtelijke invallen te lezen. 😉
Zondagavond vond het hoogtepunt van het feestweekend plaats: de historische stoet die de belangrijkste gebeurtenissen uit de nacht van de Escalade uitbeeldt. Mijn vriend en ik twijfelden of we zouden gaan: het regende nog altijd pijpenstelen en onze kleren waren nog steeds doorweekt van de wandeling ‘s ochtends. Aangezien het echter de laatste gelegenheid was om nog iets te doen samen met onze vrienden uit Meyrin (zij verhuizen binnenkort terug naar België), besloten we toch te gaan. Ik haalde de haardroger boven en probeerde onze wandelschoenen en jassen zo droog mogelijk te krijgen. Dat lukte min of meer. Voor de zekerheid trokken we nog een extra regenjasje onder onze winterjassen aan, in de hoop zo (een beetje) droog te blijven.
Het kostte een stuk of twintig berichten over en weer om elkaar terug te vinden in de donkere straten van het oude stadscentrum, maar uiteindelijk vonden we mekaar in de Rue de la Madeleine vlak bij een glühwein standje. Door het slechte weer waren veel toeschouwers thuis gebleven, waardoor de dapperen die de regen trotseerden, een onbelemmerd zicht kregen op de stoet. Ik moet zeggen dat ik niet echt onder de indruk was van het geheel, maar dat kan ook aan het slechte weer gelegen hebben. De figuranten in de stoet deden nochtans hun best om de sfeer erin te houden.
Enkele filmpjes:
Na de stoet kochten we geroosterde kastanjes en daarmee zat het feestweekend er definitief op.
Een doorweekte wandeling
Zondagochtend hadden mijn vriend en ik ons ingeschreven voor een gegidste wandeling in het teken van, hoe kan het ook anders, de fameuze Escalade. De straten van Genève lagen nog vol sneeuw, maar helaas vielen er ditmaal geen zachte sneeuwvlokken uit de lucht, maar dikke, koude regendruppels, waardoor de sneeuw in een onsmakelijke smurrie veranderde. We konden alleen maar hopen dat het weer, ondanks de slechte voorspellingen, in de loop van de dag zou verbeteren.
Ondanks het slechte weer was de opkomst voor de wandeling hoog. We startten aan de Temple de Saint-Gervais, alwaar de namen van de 18 Genèvois die omkwamen tijdens de nachtelijke aanval van de troepen van de Hertog van Savoye, op een gedenksteen vereeuwigd waren. Tijdens de Cortège “Hommage aux victimes” worden de slachtoffers op ingetogen wijze herdacht. Van daaruit liepen we in de gietende regen verder naar het oude stadsgedeelte. Aan de hand van oude gravures toonde onze gids waar zich de cruciale momenten van de aanval hadden afgespeeld, want de vroegere versterkingen hebben ondertussen plaatsgemaakt voor gebouwen. Met houten ladders beklom een voorhoede van het leger van de Duc de Savoye de eerste omwalling. Het was de bedoeling de stadspoorten van de versterkingen te openen, zodat de hoofdmacht van het leger Genève kon innemen. Het verhaal liep echter anders dan verwacht en de Genèvois triomfeerden in het holst van de nacht.
Hoewel de stadsomwallingen verdwenen zijn, zijn er toch nog sporen van de markante figuren in dit verhaal waarneembaar als je weet waar te kijken. Een gebeeldhouwd hoofd gemetseld op een plek waar vroeger een stadspoort was, zou ofwel Dame Piaget ofwel La mère Royaume voorstellen. Beide dames speelden een glansrol in de verdediging van Genève tegen de nachtelijke invallers. La mère Royaume is gekend omdat ze haar soepketel liet neerkomen op het hoofd van een Savoyard. Vandaar dat eeuwen na haar dood haar fameuze soepketel uitgebeeld wordt in chocolade, gevuld met groenten uit marsepein. Een slimme vondst van een Geneefse chocolatier om zijn omzet te vergroten. 😉
Ook Isaac Mercier heeft een gedenkplaat gekregen op de plek waar zich vroeger de Porte Neuve bevond. De Savoyards wilden namelijk deze stadspoort dynamiteren om zo toegang tot de binnenstad te verkrijgen. Gelukkig saboteerde Isaac Mercier hun plannen door het smeedijzeren valhek tijdig neer te laten. Met deze daad werd hij één van de helden van de Escalade.
Tijdens de wandeling haakten steeds meer deelnemers af, verjaagd door het slechte weer en de spekgladde wegen. Ondanks het feit dat we zo langzamerhand doorweekt geraakten, zetten mijn vriend en ik door. Er was ons immers aperitief beloofd in het Musée d’art et d’histoire op het einde van de wandeling! Daar aangekomen hingen we onze natte jassen aan de kapstokken, hopend dat ze toch een beetje zouden drogen. Uiteraard wachtten er weer Zwitserse wijn op ons. Al moet ik zeggen dat een dampende kom groentesoep mij meer gesmaakt zou hebben met dit weer. Het aperitief werd geschonken in een zaal waar een tentoonstelling was over de Escalade. Onder de stukken bevonden zich enkele houten ladders, buitgemaakt op de Savoyards.
En jawel, als bekroning van deze bijzonder natte voormiddag mochten de oudste en de jongste aanwezigen de Marmite stukslaan, terwijl alle aanwezigen “Ainsi périssent les ennemis de la République!” riepen.
De feestsfeer opsnuiven
Toen we zaterdagochtend wakker werden, lag er een dikke laag sneeuw over Genève. We wisten niet of het winterweer gevolgen zou hebben voor de feestelijkheden in de oude stad, maar besloten dat de neerdwarrelende sneeuwvlokken ons niet zouden tegen houden. We duffelden ons dik in en wandelden met de krakende sneeuw onder onze voeten rond het middaguur naar de oude stad.
Bij Place du Molard stonden een paar mannen gratis groentesoep uit te delen (minder lekker als die van de dag voordien) en kregen we onze eerste re-enactment van een zwaardgevecht tussen de Genèvois en de soldaten van de hertog van Savoye te zien.
We liepen verder naar de Passage de Monetier, een kleine middeleeuwse passage die enkel ter gelegenheid van de Escalade wordt geopend. Behoorlijk krap op sommige plaatsen!
We klommen verder richting Terrasse Agrippa-d’Aubigné naar de kathedraal. Onderweg kwamen we voorbij kraampjes waar oude ambachten gedemonstreerd werden (potten bakken, spinnen, textiel verven), kregen we uitleg over hoe een antiek pistool werkt en zagen (en hoorden, amai mijn oren) een bataljon soldaten hun musketten afvuren.
We aten een (bijzonder stevige) boekweitpannenkoek, alvorens onze oren bloot te stellen aan de volgende aanslag: het afvuren van een replica van een kanon uit 1602 op de Promenade de la Treille.
Daarna brachten we een bezoek aan de Salle du Conseil d’Etat in het Hôtel de Ville. Deze zaal wordt enkel tijdens de Escalade voor het publiek open gesteld en bevat enkele prachtige oude muurschilderingen die pas begin vorige eeuw opnieuw ontdekt werden. De muurschilderingen op zichzelf zijn al een bezoek waard, maar we kregen daarbij een boeiende uitleg van een mooi uitgedost lid van de Compagnie 1602. Zo kwamen we te weten dat de historische Escalade eigenlijk plaatsvond tijdens de kortste nacht van het jaar (21 op 22 december). Omdat de protestantse Genèvois echter op dat moment nog niet de Gregoriaanse kalender volgden, was de officiële datum in Genève op het moment van de aanval 12 december, terwijl dat voor de katholieke aanvallers 22 december was.
Na meer dan vier uur in de koude rond gewandeld te hebben, besloten we dat het welletjes was en keerden we naar huis terug. Op de terugweg kruisten we onze vrienden, het Frans-Vietnamees koppel. Ook in Genève is de wereld klein.
Gratis groentensoep en glühwein!
Dit weekend staat Genève volledig in het teken van het Fête de l’Escalade. Ook in ons quartier werd de historische overwinning op de hertog van Savoye herdacht met een fakkeloptocht doorheen de straten, gevolgd door een buurtfeest met veel gratis groentesoep (hét symbool van de Escalade) en glühwein (minder symbolisch, maar wel lekker). We hadden voor de gelegenheid afgesproken met het Frans-Vietnamese koppel dat we ontmoetten tijdens de viering van 10 jaar Le 99. We maakten voor het eerst kennis met hun zoontje, warm ingeduffeld in zijn koets, en de zus van onze Vietnamese vriendin, die ook hier in Genève woont.
Terwijl de sneeuwvlokken zachtjes uit de lucht neerdaalden (gelukkig sneeuwde het niet meer zo hard als in de namiddag), liepen we een tijdje mee met de stoet en genoten van het enthousiasme van de verklede kinderen. Om ons heen wemelde het van de draken, prinsessen, eenhoorns en ridders, allen vrolijk beschenen door het licht van de fakkels. Toen het ons te koud werd, sloegen we af naar het buurthuis alwaar ons heerlijke warme groentesoep, glühwein en warm appelsap wachtte. Bij temperaturen rond het vriespunt smaakten de koppen warme groentesoep ons uitstekend en gelukkig waren we vroeg genoeg om de lange wachtrijen te vermijden. Niets zo leuk als een gezellige babbel terwijl je je handen kan warmen aan een heerlijk drankje.
Knap dat de stad Genève dit allemaal gratis aanbiedt aan haar inwoners, al heb ik een donkerbruin vermoeden dat de mensen die de soep en drank uitschepten allemaal vrijwilligers waren.
Birthday party
Donderdagavond waren mijn vriend en ik uitgenodigd op het verjaardagsfeestje van zijn Engelse collega Alan. Enfin, strikt genomen verjaarde Alan pas op kerstavond, maar da’s meestal niet zo’n geschikt moment om vrienden bijeen te krijgen voor een feestje. Zeker niet in een internationale omgeving zoals Genève.
Alan had gezegd dat hij een ‘beetje’ eten voorzien had. Een understatement, zo bleek. Toen ik op zijn ruime appartement aankwam, wachtten deze (zelf-gemaakte!) heerlijkheden op ons:
De aanwezigen op het feestje waren voornamelijk collega’s van mijn vriend en Alan en wat oud-collega’s van Alan. Engels was de voertaal, met wat Frans en soms een beetje Spaans ertussen. Het fijne gezelschap (en de lekkere wijn!) maakte dat de avond voorbij vloog. Met een groepje van zes personen sloten we de avond feestelijk af in de plaatselijke pub. Kwestie van te eindigen met een Engelse touch.
Fête de l’Escalade
Als dank voor mijn vrijwilligerswerk voor de Course de l’Escalade, was ik zaterdagavond uitgenodigd op het Fête de l’Escalade in restaurant du Parc des Bastions. Voor 50 CHF kon ook mijn vriend deelnemen aan de feestelijkheden. Niet goedkoop (met één loon springt een mens niet ver in Genève), maar we waren ervan overtuigd dat we in ruil daarvoor rijkelijk van spijs en drank zouden kunnen genieten.
Over de drank hadden we alleszins niet te klagen: de Zwitserse wijn werd gul bijgeschonken, alleen op het vlak van eten bleven we (letterlijk) wat op onze honger zitten. En we waren niet de enigen. Van zodra een ober met een plateau met eten uit de keuken kwam, werd die omsingeld door hongerige aanwezigen. Ik vermoed dat de organisatie het aantal aanwezigen op het feest wat onderschat had. Zelfs de rauwe groentjes die op tafel gezet werden verdwenen in een paar tellen.
In de loop van de avond raakten we aan de praat met een heel sympathieke Ier en en Spanjaard die allebei in Londen woonden en die speciaal voor deelname aan de Course de l’Escalade naar Genève waren afgezakt. Het waren twee heel joviale kerels met wie het meteen klikte. We konden alvast gezamenlijk strategieën uitdenken om toch een beetje eten te veroveren. 😉
Hét hoogtepunt van de avond was het breken van de gigantische chocolade marmite met een heus zwaard. De chocolade en de snoepjes waarmee de marmite gevuld is vlogen alle kanten uit. In het strijdgewoel slaagde ik er zowaar in om een groot stuk van de marmite buit te maken. Net het stuk waarop het wapenschild van de stad Genève prijkte. Hoe symbolisch!
De rest van de avond is eerlijk gezegd een beetje wazig door de nogal ongelijke verhoudingen tussen drank en eten. Ergens tussen de chaos ontstaan door het breken van de marmite en ons vertrek naar huis, raakte ik helaas mijn iphone kwijt. Iets wat ik me pas realiseerde toen we op het punt stonden te vertrekken. Aangezien ik location sharing geactiveerd heb op mijn gsm konden we zien dat de gsm zich nog ergens in het restaurant moest bevinden. We vroegen aan de bediening of iemand een iphone gevonden had, maar dat was niet het geval. Een koortsachtige zoektocht tot in de toiletten toe drong zich op. Helaas, nergens te vinden. De bediening was ondertussen al druk bezig met opruimen, dus probeerden we nog eens. Ditmaal hadden we prijs: jawel, mijn iphone was terecht! De zucht van opluchting die ik slaakte was wellicht tot in België hoorbaar. 😉
Eind goed, al goed.