Ik zei toch dat ik nog eens zou terug keren om de mooie stillevens van Ensor te bewonderen. 😉 Al was het maar tien minuutjes vóór een vergadering die tweeënenhalf uur duurde. En daarna in marstempo naar het station van Oostende om op tijd te zijn voor de volgende vergadering in Brussel, onderweg op de trein het slechtste broodje aller tijden opetend. Echt, géén idee hoe je een broodje hummus zo kan verknallen.
De eerste dag van de laatste werkweek van het jaar afgesloten met een dubbel afscheidsfeestje. Twee collega’s van een andere afdeling verlaten ons bedrijf voor een nieuwe uitdaging. Er was massaal veel volk aanwezig op het afscheidsfeestje, wat aangeeft dat beide collega’s graag gezien zijn. Ze werden dan ook met mooie woorden en dito cadeaus overladen. Eén ding is zeker: we gaan in de toekomst zeker nog samenwerken, want mijn bedrijf heeft nauwe banden met de organisaties waarnaar ze vertrekken. Wat maakt dat het afscheid in dit geval als minder definitief aanvoelt.
Het proces om de sushi tot in Wijgmaal te krijgen, was iets complexer dan vroeger, want onze favoriete sushizaak Kintsugi bestaat helaas niet meer. Dus moesten we eerst de sushi bij ons thuis laten leveren en vervolgens te voet naar het station lopen om daar met heel veel geluk één beschikbare taxi te vinden. Al de andere taxi’s waren bezet door de kerstmarktdrukte.
Een paar minuten nadat de taxi ons in Wijgmaal afzette, kwam de jongste zoon thuis van de OHL wedstrijd die hij ter gelegenheid van een verjaardagsfeestje had bijgewoond. Apetrots toonde hij het t-shirt dat hij van Siebe Schrijvers gekregen had. Zo stralen, geweldig om te zien!
Vervolgens genoten we op het gemak van een glaasje champagne als aperitief om vervolgens in de mooi versierde leefruimte van onze vrienden te genieten van de heerlijke sushi van Wabi Sabi, bijna zo lekker als die van de Kintsugi!
Gelukkig waren er ‘s nachts meer taxi’s beschikbaar dan in de vooravond en geraakten mijn vriend en ik vlotjes thuis. Alweer een avond om in te kaderen.
Na een vlotte vergadering deze voormiddag in deSingel (met dank aan de voorzitter, aka mezelf), fietste ik van deSingel naar het MAS om aan te sluiten bij de afscheidslunch van een collega die met pensioen gaat. Jaja, op het werk is een heuse generatiewissel aan de gang. Het doet toch me toch wat om zoveel sterkhouders op korte tijd ons bedrijf te zien verlaten.
Aangezien de collega’s aansluitend op de lunch een rondleiding in de topstukkententoonstelling het MAS gepland hadden, vond het afscheidsetentje plaats in Cucina 48, een uitstekende Italiaan op een steenworp van het MAS. En ja, net zoals de vorige keer, was het eten om duimen en vingers af te likken. Spijtig dat de baars op was tegen dat het aan onze tafel was om te bestellen, maar de pasta Bacio di Mare was ongetwijfeld even lekker. En ja, die limoncello tartufo kon ik toch niet aan mij voorbij laten gaan, nietwaar?
Na de lunch nam ik afscheid van de collega’s, want ik had nog een paar belangrijke digitale vergaderingen gepland in de namiddag. Ik fietste van het MAS richting Antwerpen-centraal, waar ik een vergaderruimte in een telewerkkantoor had gereserveerd. Veel fietskilometers afgemaald vandaag en dankbaar dat ik het voor het grootste deel droog heb kunnen houden.
Vanavond woonde ik samen met mijn vriendin uit Heverlee de vernissage van de tentoonstelling DOKA in M bij. DOKA is samengesteld door gastcurator en Belgische fotograaf Geert Goiris. Ik moet eerlijk toegeven dat ik geen fan was van de openingsact die veel te langdradig was. Tien minuten had ik nog kunnen appreciëren, een half uur was echt veel te lang.
Ook de tentoonstelling DOKA zelf wekte gemengde gevoelens bij mij op. De selectie van de werken uit de collectie vond ik zeker intrigerend en er zaten echt een paar pareltjes tussen. Maar de truc met de afwisseling tussen het rode licht en de gewone museumbelichting vond ik eerlijk gezegd een beetje té ‘in your face’. Ik had niet het gevoel dat de rode versie van de kunstwerken een grote meerwaarde betekende voor de beleving van de toeschouwer. Integendeel, er gaat gewoon veel verloren als je een werk in zo’n onnatuurlijk licht bekijkt.
Gelukkig was de Dieric Bouts tentoonstelling waar we nog even langs liepen vlak voor sluitingstijd wel fantastisch. Blij met dit kleine voorsmaakje. Ik kom begin 2024 nog eens terug om de tentoonstelling op het gemak te bekijken.
Mijn vriendin en ik sloten de avond af met een drankje bij Studio 31. Al had ik eigenlijk de cava terug moeten sturen, wegens afkomstig van een fles die duidelijk al te lang had open gestaan. Enfin, volgende keer een andere drankgelegenheid opzoeken.
Deze middag trok ik samen met één van de drie teams die onder mijn afdeling vallen naar La Maison des Gourmands voor een kerstlunch. Helaas, wat een enorme tegenvaller. Veel te lang moeten wachten op ons eten, het eten zelf was bijzonder middelmatig (bizar dat de karakollen niet in hun schelp gepresenteerd werden en de mosselen waren piepklein) , de ventilatie was slecht waardoor de etensgeuren in onze kleren bleven hangen en de bediening bracht het dessert zonder op voorhand de tafel te ontdoen van de borden en het bestek van het hoofdgerecht. Zelfs een vriendelijke bediening kan me al deze tekortkomingen niet door de vingers doen zien. Al een geluk dat het gezelschap uitstekend was.
Lekker en betaalbaar eten in Brussel, het wordt meer en meer een uitdaging.
Na onze wekelijkse managementvergadering trokken we samen naar restaurant de L’Ogenblik om het jaar in schoonheid af te sluiten met een fijne kerstlunch. En ja, het eten was nog even lekker als een paar jaar geleden. Alleen laat de akoestiek in het restaurant te wensen over. We zaten met zes personen aan tafel en ik moest al moeite doen om de persoon tegenover mij te verstaan, laat staan de rest van mijn tafelgenoten. Dubbel spijtig, want we wilden van deze kerstlunch gebruik maken om de gezamenlijke nieuwjaarswens van het management voor het personeel te formuleren. Enfin, van wat ik ervan verstond, denk ik dat het wel snor zit met onze nieuwjaarswens. 😉
Als afsluiter van het werkjaar hadden we deze middag een belangrijke werkpartner uitgenodigd om samen te lunchen bij Le Comptoir des Galeries. Helaas bleken er zich tegelijkertijd met ons twee andere grote groepen in het restaurant te bevinden. En ondanks het feit dat onze directiesecretaresse bij de reservatie voor twaalf personen had doorgegeven dat het vooruit moest gaan, was die boodschap duidelijk niet tot bij de bediening/keuken geraakt.
Toen we opmerkten dat het nu wel erg lang begon te duren, kregen we te horen dat we mondeling bij aankomst hadden moeten meegeven dat we gehaast waren. Excuseer, we zaten om tien na twaalf aan tafel en ons hoofdgerecht werd pas om twee uur aan tafel gebracht… Eén van onze gasten was ondertussen al moeten vertrekken wegens een andere afspraak. Die had dus enkel een voorgerecht te eten gekregen. Schaamtelijk toch wel. Nu, op zich nog een meevaller dat die persoon vroeger vertrokken was, want het veggie gerecht met gevulde palmharten dat mijn baas en ik besteld hadden, bleek wat magertjes te zijn. We waren dus blij dat we een extra steak hadden om onder ons twee te verdelen. 😉
Jammer, maar ik vrees dat het even zal duren voordat ze mij hier terug zien.
Onze laatste dag in Bari slaan we het ontbijt over. Veel stelt het toch niet voor.
Omdat we pas een vlucht hebben in de late namiddag hebben we op voorhand met de eigenares afgesproken dat we uitzonderlijk tot 15u op de kamer mogen blijven. We hebben dit meerdere keren gevraagd en telkens bevestigde de eigenares dat dit ok was. Helaas is de eigenares vertrokken naar een trouwfeest en blijkt dat ze de boodschap dat wij langer op de kamer mogen blijven, niet heeft doorgegeven aan de kuisvrouw, die ons werkelijk vrij hardhandig uit onze kamer zet om 10u ‘s ochtends.
We proberen de kuisvrouw tevergeefs te overtuigen dat we een afspraak hebben met de eigenares, maar helaas slagen we er geen van beiden in de eigenares te pakken te krijgen om dit te bevestigen.
We besluiten de strijd te staken en vragen of we dan minstens onze valiezen mogen achterlaten in de B&B. Dat kan gelukkig wel. Nog een meevaller dat onze valiezen al gepakt zijn en we niet in zeven haasten onze spullen in de valiezen moeten gooien. Geen tof einde van een verblijf waar we toch al wat gemengde gevoelens over hadden.
Omdat we het niet helemaal vertrouwen om onze rugzak met laptop achter te laten in een halletje in de grotendeels onbewaakte B&B besluiten we met twee rugzakken op stap te gaan: de laptoprugzak en de fototoestelrugzak. Better safe than sorry. Wat een gedoe, zeg! We hadden ons onze laatste dag toch lichtelijk anders voorgesteld.
Onderweg kopen we een verse pasticiotto als ontbijt, recht uit de oven. Amai, dat smaakt. Ons allerlaatste wapenfeit in Bari wordt een bezoek aan het Castello. Dat blijkt een onverwachte meevaller te zijn. Er zijn zelfs lockers met een sleutel waarin we onze zware rugzakken kunnen achterlaten. Hoera!
In het Castello treffen we een ronduit indrukwekkende collectie van gipsen afgietsels van schitterende kunstwerken aan. Het Castello zelf is een boeiend bouwwerk met een rijke geschiedenis. Uiteraard gedeeltelijk gereconstrueerd, zoals zovele historische gebouwen in Italië.
Gewoon een gezellige lunch met z’n tweetjes op een rustige zondagmiddag. Meer moet dat soms echt niet zijn! Met dank aan de heerlijke wildsuggesties van Van De Weyer.
