Mezelf. Grmbl.
persoonlijk
Ik word verwend
Deze avond kwam mijn vriendje thuis met een rode roos. Voor mij. Om mij een hart onder de riem te steken voor de laatste loodjes. Laatste loodjes die door mijn eigen schuld zwaar wegen. Niet dat ik ze verdiend heb, die rode roos, want ik ben niet echt vriendelijk geweest de laatste week. Stress uitwerken op de verkeerde personen, je kent dat wel, of misschien niet. Gelukkig heb ik een vriendje met engelengeduld.
Thanks, schatje!
Red Radio Scorpio!
Gisteren hebben mijn vriendje en ik een steentje bijgedragen aan het redden van Radio Scorpio, de oudste vrije radio van België. Radio zonder reclame, het lijkt een utopie, maar Radio Scorpio houdt deze utopie al jaren in stand, koppig tegen de stroom in zwemmend. Vrijwilligers met een passie die al hun vrije tijd in het radio maken steken. Als dat niet sympathiek is. Helaas is in de loop der jaren een financiële put geslagen, die nu gevuld moet worden.
En weet je, op zo’n Radio Scorpio buffet kom je veel interessante mensen tegen. Oud-Scorpiomedewerkers die nu in de journalistiek beland zijn of voor de openbare omroep werken, een schepen van cultuur, enthousiaste medewerkers waarmee we een heel leuk gesprek hadden. En ja, natuurlijk bleken we weer gemeenschappelijke kennissen te hebben, het wordt een beetje afgezaagd. 😉
Het zou een verarming betekening voor het Vlaamse radiolandschap als Radio Scorpio ophield te bestaan. Wie weet kan jij ook wel helpen om Radio Scorpio te redden?
Waarom Tom Boonen een idioot is
Er kwamen nogal wat reacties op mijn berichtje van deze ochtend. ‘k Wilde eerst reageren in de comments, maar veranderde van gedacht en besloot aan het geval Boonen een nieuw berichtje te wijden.
Het is inderdaad zo dat het cocaïnegebruik van de Bom van Balen niet echt als een bom insloeg. Zijn naam werd al genoemd door Tom Vannoppen in verband met het dealen van cocaïne. De geruchten deden al een tijdje de ronde. Ik neem aan dat hierover niet uitgebreid in de media bericht werd uit respect voor het principe dat iedereen onschuldig is tot het tegendeel bewezen is. Al lijkt dit principe bij de ene mens iets meer gerespecteerd te worden dan bij de andere.
Wat ik bijzonder schandalig vind, is dat zo iemand onder invloed achter het stuur kruipt en dubbel zo hard rijdt als toegelaten. Dat hij zichzelf te pletter rijdt, ik zal er niet van wakker liggen. Dan denk ik hetzelfde als bij die idiote voetballer: zelf gezocht. Zo’n geval wordt echter een tragedie als onschuldige mensen mee de dood ingesleurd worden. En daar heb ik problemen mee. Voor mijn part snuift Tom Boonen zoveel cocaïne als hij wil, maar dan moet hij daar wel de consequenties van dragen: het einde van zijn wielercarrière. Om te léven heb je heus geen harddrugs nodig. Integendeel zelfs, meestal brengt druggebruik veel verdriet mee voor de naasten van de gebruiker.
En nu ik toch bezig ben, nog enkele woordjes over de zogenaamde voorbeeldfunctie van sporters. Laat me niet lachen. Voetballers, wielrenners en tennissers zijn gewoon overbetaald. Want laten we eerlijk zijn, wat presteren zij nu echt? Het stoort mij verschrikkelijk dat mensen in de zorgsector zo weinig betaald worden, terwijl zij toch één van de meest ondankbare jobs in onze samenleving uitoefenen. Mensen die werken met dementerende bejaarden of op palliatieve zorgen, dáár heb ik respect voor. Die mensen hebben een voorbeeldfunctie. Niet één over ander over het paard getild ventje dat toevallig goed kan fietsen.
Voilà, dat moest er even uit.
Vraag en antwoord
Vraag ik gisterenavond aan mijn vriendje: “Weet je waar ik een hekel aan heb?” Antwoordt hij: “Ja” en een kwartier later is hij nog bezig met zijn opsomming. Misschien zijn we al iets te lang samen. 😉
Vermoeid
Zware dag gehad vandaag. De ganse dag een workshop van een groot project moeten leiden. Drieëntwintig personen in een vergaderzaal op dezelfde lijn proberen brengen, niet gemakkelijk. Vooral niet als de akoestiek van de zaal in kwestie abominabel is en het de grootste inspanning kost om de mensen aan de andere kant van de zaal te verstaan.
Even een klein paniekmoment toen geen van de partners zich geroepen voelde een bepaald cruciaal onderdeel van het project op zich te nemen. Gelukkig vond ik in het (behoorlijk lange) projectvoorstel terug wie verantwoordelijk was voor dit onderdeel. De partner in kwestie sloeg even groen uit, maar moest toch toegeven dat ik gelijk had. Ha!
Enfin, ik kwam redelijk uitgeput thuis op deze vrijdagavond. De zin om vanavond nog intellectuele inspanningen te doen, was ver te zoeken. Dus keken mijn vriend en ik een film (ja, de projector is nog steeds in onze bezit) waarvan we vermoedden dat er niet al te veel denkwerk bij te pas zou komen. De keuze viel op Napoleon Dynamite, een zogezegde cultfilm. Na het bekijken van deze film kan ik maar één ding zeggen: WTF???
Gaten in mijn geheugen
Toen we gisterenavond nog een beetje zaten op te drogen, kregen we onverwacht bezoek van mijn broer en zijn vriendin. Ze waren gaan eten in het Land aan de Overkant en hadden wat post (lees: papieren spam) die nog steeds op mijn vroegere thuisadres aankomt, voor mij mee. ‘k Was een beetje overdonderd door hun bezoekje en de staat van lichte dronkenschap waarin de vriendin van mijn broer verkeerde (dat zijn we van haar niet gewoon, die menu’s met aangepaste wijnen toch), want mijn eurocent viel pas toen ze alweer buiten waren.
Het was gisteren mijn broer zijn verjaardag. D’oh! Helemaal vergeten hem proficiat te wensen. Ongelooflijk, want ik had een paar dagen eerder nog een verjaardagskaart voor hem uitgezocht en ik liep al een tijdje na te denken over een geschikt cadeau. Alle begrip dat mijn hersencellen onderscheid willen maken tussen hoofdzaken en bijzaken en dat sommige trivialiteiten in de duistere diepten der vergeetput terechtkomen, maar de volgende keer mag die eurocent toch net iets eerder vallen.
Stortregen en baby’s
Gisterenavond gingen we op babybezoek. Ik ben ondertussen een beetje de draad kwijtgeraakt van het aantal baby’s geboren in onze vriendenkring. Ik hou het op veel. 😉 Het was ons niet gelukt de pasgeborene in het ziekenhuis te gaan bezoeken, maar dat maakten we goed door een bezoekje bij hem thuis in Mechelen.
Terwijl wij ons ontdeden van natte jassen en rugzakken, was baby O net aan zijn huiluurtje begonnen. Bij nadere inspectie bleek baby O een flink uit de kluiten gewassen baby te zijn met een gezonde eetlust. Drie weken oud en hij was er al in geslaagd zich van zijn rug op zijn buik te rollen. Baby’s zijn mijn specialiteit niet, maar dit lijkt me toch heel vroeg, niet? Enfin, ‘k heb met wisselend succes gepoogd baby O te troosten: wat rondlopen, wat wrijven over het pijnlijke buikje en sussende woordjes spreken. Alleen de moederborst kon hem echt troosten.
De ouders van baby O waren erg vermoeid en lieten er geen twijfel over bestaan dat ze de impact van de komst van baby O een beetje onderschat hadden. Te weinig slaap en de vele krampjes en huilbuien maakten het redelijk zwaar. Vrienden Q en L bekloegen zich ook over het feit dat veel ouders een beetje lacherig doen over die zware eerste maanden. Veel meer dan een luisterend oor bieden, konden we niet. “Het zal wel beteren,” maar wanneer tja, dat weet je natuurlijk niet.
We zijn niet al te lang gebleven, want Q en L waren duidelijk afgemat. Helaas hadden we net het moment van de zondvloed uitgekozen om naar onze wagen terug te stappen. Drijfnat was ik. Zelfs mijn ondergoed kon ik uitwringen. Al een geluk dat het niet koud was en de rit Mechelen – Leuven heel vlot verliep. Terug in Leuven ontdeden we ons van de natte kleren en genoten we van de rust in ons babyloze appartementje. 😉
Een rustige zaterdagnamiddag
Eerlijk: ik had geen tijd deze zaterdag. Er lagen (en liggen) nog bergen werk op mij te wachten. Maar na het examen Russisch in de voormiddag had ik er gewoon geen zin in. Dus gingen mijn vriend en ik een kijkje nemen op het wereldfeest.
Een goed idee, zo bleek. De Bruul liep vol met rare vogels die we al dan niet discreet konden nastaren. De eetstandjes brachten ons zwaar in verleiding, jammer dat we net uitgebreid gegeten hadden op een terrasje. We pikten een stukje taikoconcert mee, werden geconfronteerd met de obstakels die het leven van een rolstoelgebruiker of een blinde moeilijker maken en zagen hoge concentraties aan roze stoelen. We hoopten op een spectaculaire capoeiravoorstelling, al viel dit een beetje tegen. Ofwel hadden we gewoon niet genoeg geduld om te wachten tot de opwarming voorbij was. We genoten van de sfeer, het gekwetter van de spelende kinderen, de gemoedelijkheid van de mensen en de aangename temperatuur.
Alleen de cocktail met citroen, rietsuiker en gember viel wat tegen. Veel te veel gember, waardoor de smaakpapillen lichtelijk overdonderd werden.
Een ontspannende namiddag, al bleef ik natuurlijk last hebben van een knagend schuldgevoel. ‘k Heb gewoon even gedaan alsof ik niks merkte.
Hubert van Conz
Lang geleden dat ik nog eens de tijd vond om een stripwinkel binnen te stappen. Toen ik deze namiddag in de Mechelsestraat passeerde en zag dat Leuvens striptalent Conz voor de deur van stripwinkel Gobelijn zat te signeren, was ik bijzonder snel verleid om twee van zijn strips te kopen. Eentje voor mij en eentje voor mijn vriend. Mét een persoonlijke opdracht, natuurlijk.
Aanschouw bij deze Hubert, de vreemde boom in het woud:
King Kong voor mijn vriend:
Talent van eigen bodem, dat moet gekoesterd worden.