persoonlijk

Brussels Girk Geek Dinner #6

Het begint zowaar een gewoonte te worden, die girl geek dinners. Altijd plezant om bekende gezichten terug te zien en minder bekende gezichten te leren kennen. Ditmaal werden we in de Lamot in Mechelen verwacht voor het thema paleofuturisme. De spreker van dienst had zijn uiterste best gedaan om originele prentjes bij elkaar te zoeken. Al heeft hij nog werk aan zijn presentatieskills en onthoud ik vooral de steek naar blonde vrouwen. Blonde vrouwen dragen bij aan de kleurrijkheid van deze planeet, het zou zeker zonde zijn als wij zouden verdwijnen! Ik heb hem er naderhand over aangesproken en zijn antwoord was: “Jamaar; ik ben gay.” Die gedachtensprong kon ik niet helemaal volgen, maar allez, passons.

De drank en de broodjes waren uitermate verzorgd. Zeer lekker. Alweer een pluim op de hoed van Clo die er telkens in slaagt een piekfijn verzorgd event af te leveren. De expotentoonstelling vond ik persoonlijk een beetje tegenvallen, al moet ik eerlijk toegeven dat ik de tentoongestelde voorwerpen maar met een half oog bekeken heb, ondertussen druk kletsend met het aanwezige vrouwvolk.

Geen Girl Geek Dinner zonder belspeldelspel. Ditmaal werden er Bongobonnen uitgedeeld om naar het theater te gaan. Thuis hebben mijn vriendje en ik er nog zo eentje liggen, dus ik gunde het de andere winnaressen van harte. Vooral omdat Kathleen “ik win nooit iets” en mijn favoriete lama met een bon naar huis gingen. Geniet ervan, dames.

Om half tien werden we vriendelijk verzocht af te sluiten, waarna het nog een half uur of zo kostte om afscheid te nemen en andere mensen blij te maken met de brooddoos en de placemats uit mijn goodiebag. De tomatensoep en chocolade hield ik voor mezelf. 😉 Ons gezelschap bestaande uit vier dames en een charmante jongeheer trok treingewijs naar Leuven, alwaar we afscheid namen en ik moe, maar tevreden in mijn bed kroop.

6 jaar geleden

Zat ik op dit moment in een ziekenhuis in Hasselt. Te luisteren naar een doktersassistente die duidelijk niet wist waar ze het over had. Enkele uren voordien had ik telefoon van thuis gekregen. Er was iets ernstigs gebeurd met mijn moeder. Ze had plots hoofdpijn gekregen en was bewusteloos geraakt. De dag erna had ik examen, het laatste van de reeks. Ik mailde naar de ombuds dat ik het examen niet kon meedoen en mijn vriend en ik reden zo snel wel konden naar Limburg.

Het gevoel van ontreddering toen mijn moeder op een brancard voorbij gereden werd. Ze was nog even bij bewustzijn geweest, nu lag ze in coma. Ik luisterde naar de assistente die wat onzin over een epilepsieaanval uitkraamde. En ik dacht: een hersenbloeding. Mijn voorgevoel bleek juist te zijn. Na maar liefst twee foute diagnoses kwam de medische wereld dan toch tot de conclusie dat mijn moeder een hersenbloeding gehad had. Waarschijnlijk vlakbij de hersenstam. Op de foto’s was het niet goed zichtbaar.

Vier dagen heeft ze in coma gelegen. Daarna werd ze wakker. Ze herkende ons, kon een beetje praten, zelfs lezen lukte nog. We hoopten op het beste. Dachten aan een lange revalidatie. Die revalidatie heeft ze doorlopen: ze leerde weer lopen en min of meer zelfstandig eten, maar haar geest was gekraakt. Ze ging achteruit. Herkende ons niet meer, dacht dat ze terug een klein meisje was. Vermagerde zienderogen tot er alleen nog maar vel en botten over waren. Ze gaf het op.

Ze woont nu thuis.  Vreemde mensen komen haar ‘s ochtends wassen, helpen haar naar het toilet te gaan. Ze spreekt niet meer en herkent ons zelden. Haar leven speelt zich af tussen de vier muren van haar huis, het huis waar ik geboren ben. Er komen vreemde mensen kuisen en koken. Zij zit in de zetel, kijkt tv. Krijgt een woedeaanval en gilt de hele buurt bijeen. Ze zit vol medicijnen: bloedverdunners, spierverslappers, antidepressiva om de woedeaanvallen te bedaren. Zo’n leven moet een hel zijn. Ik kan mij niets ergers voorstellen op deze wereld.

Zes jaar geleden knapte er ergens een bloedvat in haar hersenen. Ze had één kans op drie om te sterven, één kans op drie om verlamd te zijn, één kans op drie om in de huidige toestand achter te blijven. Mijn moeder heeft nooit veel geluk gehad.

Zwangerschapspact

Wat een mens tegenwoordig al niet in de kranten leest:

Op een middelbare school in het Amerikaanse Gloucester zijn vier keer zoveel meisjes zwanger dan normaal. Volgens de directeur komt dat door een pact dat de leerlingen sloten om samen hun kinderen op te voeden.
Dat schrijft het Amerikaanse Time Magazine donderdag. Zeventien meisjes, allen niet ouder dan zestien, zijn in verwachting. Een van de toekomstige moeders is zwanger van een 24-jarige dakloze man uit de stad. De school ontdekte de overeenkomst toen een meisje bij de schoolzuster in tranen uitbarstte toen zij niet zwanger bleek.

Een oud-leerlinge vertelde tegen Time dat de meisjes dit doen omdat ze ‘iemand willen die onvoorwaardelijk van hen houdt’.

Hoe zielig is dat? Arme meisjes.

Ik word verwend

Deze avond kwam mijn vriendje thuis met een rode roos. Voor mij. Om mij een hart onder de riem te steken voor de laatste loodjes. Laatste loodjes die door mijn eigen schuld zwaar wegen. Niet dat ik ze verdiend heb, die rode roos, want ik ben niet echt vriendelijk geweest de laatste week. Stress uitwerken op de verkeerde personen, je kent dat wel, of misschien niet. Gelukkig heb ik een vriendje met engelengeduld.

Thanks, schatje!

Red Radio Scorpio!

Gisteren hebben mijn vriendje en ik een steentje bijgedragen aan het redden van Radio Scorpio, de oudste vrije radio van België. Radio zonder reclame, het lijkt een utopie, maar Radio Scorpio houdt deze utopie al jaren in stand, koppig tegen de stroom in zwemmend. Vrijwilligers met een passie die al hun vrije tijd in het radio maken steken. Als dat niet sympathiek is. Helaas is in de loop der jaren een financiële put geslagen, die nu gevuld moet worden.

En weet je, op zo’n Radio Scorpio buffet kom je veel interessante mensen tegen. Oud-Scorpiomedewerkers die nu in de journalistiek beland zijn of voor de openbare omroep werken, een schepen van cultuur, enthousiaste medewerkers waarmee we een heel leuk gesprek hadden. En ja, natuurlijk bleken we weer gemeenschappelijke kennissen te hebben, het wordt een beetje afgezaagd. 😉

Het zou een verarming betekening voor het Vlaamse radiolandschap als Radio Scorpio ophield te bestaan. Wie weet kan jij ook wel helpen om Radio Scorpio te redden?

Waarom Tom Boonen een idioot is

Er kwamen nogal wat reacties op mijn berichtje van deze ochtend. ‘k Wilde eerst reageren in de comments, maar veranderde van gedacht en besloot aan het geval Boonen een nieuw berichtje te wijden.

Het is inderdaad zo dat het cocaïnegebruik van de Bom van Balen niet echt als een bom insloeg. Zijn naam werd al genoemd door Tom Vannoppen in verband met het dealen van cocaïne. De geruchten deden al een tijdje de ronde. Ik neem aan dat hierover niet uitgebreid in de media bericht werd uit respect voor het principe dat iedereen onschuldig is tot het tegendeel bewezen is. Al lijkt dit principe bij de ene mens iets meer gerespecteerd te worden dan bij de andere.

Wat ik bijzonder schandalig vind, is dat zo iemand onder invloed achter het stuur kruipt en dubbel zo hard rijdt als toegelaten. Dat hij zichzelf te pletter rijdt, ik zal er niet van wakker liggen. Dan denk ik hetzelfde als bij die idiote voetballer: zelf gezocht. Zo’n geval wordt echter een tragedie als onschuldige mensen mee de dood ingesleurd worden. En daar heb ik problemen mee. Voor mijn part snuift Tom Boonen zoveel cocaïne als hij wil, maar dan moet hij daar wel de consequenties van dragen: het einde van zijn wielercarrière. Om te léven heb je heus geen harddrugs nodig. Integendeel zelfs, meestal brengt druggebruik veel verdriet mee voor de naasten van de gebruiker.

En nu ik toch bezig ben, nog enkele woordjes over de zogenaamde voorbeeldfunctie van sporters. Laat me niet lachen. Voetballers, wielrenners en tennissers zijn gewoon overbetaald. Want laten we eerlijk zijn, wat presteren zij nu echt? Het stoort mij verschrikkelijk dat mensen in de zorgsector zo weinig betaald worden, terwijl zij toch één van de meest ondankbare jobs in onze samenleving uitoefenen. Mensen die werken met dementerende bejaarden of op palliatieve zorgen, dáár heb ik respect voor. Die mensen hebben een voorbeeldfunctie. Niet één over ander over het paard getild ventje dat toevallig goed kan fietsen.

Voilà, dat moest er even uit.

Vermoeid

Zware dag gehad vandaag. De ganse dag een workshop van een groot project moeten leiden. Drieëntwintig personen in een vergaderzaal op dezelfde lijn proberen brengen, niet gemakkelijk. Vooral niet als de akoestiek van de zaal in kwestie abominabel is en het de grootste inspanning kost om de mensen aan de andere kant van de zaal te verstaan.

Even een klein paniekmoment toen geen van de partners zich geroepen voelde een bepaald cruciaal onderdeel van het project op zich te nemen. Gelukkig vond ik in het (behoorlijk lange) projectvoorstel terug wie verantwoordelijk was voor dit onderdeel. De partner in kwestie sloeg even groen uit, maar moest toch toegeven dat ik gelijk had. Ha!

Enfin, ik kwam redelijk uitgeput thuis op deze vrijdagavond. De zin om vanavond nog intellectuele inspanningen te doen, was ver te zoeken. Dus keken mijn vriend en ik een film (ja, de projector is nog steeds in onze bezit) waarvan we vermoedden dat er niet al te veel denkwerk bij te pas zou komen. De keuze viel op Napoleon Dynamite, een zogezegde cultfilm. Na het bekijken van deze film kan ik maar één ding zeggen: WTF???

Gaten in mijn geheugen

Toen we gisterenavond nog een beetje zaten op te drogen, kregen we onverwacht bezoek van mijn broer en zijn vriendin. Ze waren gaan eten in het Land aan de Overkant en hadden wat post (lees: papieren spam) die nog steeds op mijn vroegere thuisadres aankomt, voor mij mee. ‘k Was een beetje overdonderd door hun bezoekje en de staat van lichte dronkenschap waarin de vriendin van mijn broer verkeerde (dat zijn we van haar niet gewoon, die menu’s met aangepaste wijnen toch), want mijn eurocent viel pas toen ze alweer buiten waren.

Het was gisteren mijn broer zijn verjaardag. D’oh! Helemaal vergeten hem proficiat te wensen. Ongelooflijk, want ik had een paar dagen eerder nog een verjaardagskaart voor hem uitgezocht en ik liep al een tijdje na te denken over een geschikt cadeau. Alle begrip dat mijn hersencellen onderscheid willen maken tussen hoofdzaken en bijzaken en dat sommige trivialiteiten in de duistere diepten der vergeetput terechtkomen, maar de volgende keer mag die eurocent toch net iets eerder vallen.