Vanavond zouden mijn vriend en ik gaan eten bij een bevriend koppel. De gastvrouw werd echter ziek vlak voor onze afspraak en kreeg platte rust voorgeschreven door de dokter. Etentje afgelast. Dus zit ik nu achter mijn pc mijn foto-achterstand weg te werken en laten we straks het bad vollopen om samen te weken onder het genot van een glaasje wijn. Een druk sociaal leven is één ding, maar een avondje rustig met z’n twee kan ook eens deugd doen.
persoonlijk
Lucky
Op de trein terug naar huis was ik de voorbije weken aan het overpeinzen. En ik besefte hoe bevoorrecht ik ben dat ik zoveel fantastische dingen mag meemaken. Ik heb leuke nieuwe mensen ontmoet, mooie plekken gezien, heerlijke gerechten gegeten, vreemde talen gesproken, genoten van de zon en het gelach van mijn vrienden. En bovenal, ik heb dit alles kunnen delen met de persoon die mij het liefste op de hele wereld is.
En dan te bedenken dat ik mezelf vroeger nooit in een relatie heb zien functioneren. Ik heb een moeilijk karakter en sterke overtuigingen. Ik ben geen gemakkelijk mens om mee samen te leven, ik geef dat toe. Ik heb als jong meisje nooit zitten fantaseren over een prins op het witte paard, want ik was ervan overtuigd dat een vaste relatie niks voor mij was. Hier en daar een scharrel of een kortstondige flirt en hup. Het deerde me niet. Ik zou als onafhankelijke vrouw alleen door het leven gaan.
Maar kijk, het kan verkeren. Op een dag kom je iemand tegen die je langzaam maar zeker leert appreciëren. De verlegen buitenkant verbergt een persoon die verbazingwekkend veel met je gemeen heeft, dezelfde interesses deelt en er dezelfde kijk op de wereld op nahoudt. En dan besluit je na twee jaar de sprong te wagen, een koppel te worden en wel te zien waar het eindigt.
En het blijft maar duren. En eerlijk, het wordt er alleen maar beter op.
Ik had het zelf niet beter kunnen zeggen
Het stukje van Kaat “Wij-en en profielfoto’s” beschrijft exact de ergernis die ik telkens weer voel als ik zie dat profielfoto’s door babyfoto’s vervangen worden. Jij bent je kind niet!
(Ik heb duidelijk nood aan tegen schenen schoppen, deze week.)
Uitzichtloze discussies
Dit weekend heb ik ferm op mijn tong moeten bijten. We waren te gast bij vrienden die zich pas verloofd hadden en omdat de bruid katholiek is en de bruidegom protestant, ging het al snel over welk soort kerkelijke plechtigheid ze zouden hebben. En dan is de sprong snel gemaakt naar het geloof dat ze hun kind zouden meegeven. Alsof dat iets uitmaakt! Protestant of katholiek, ik ken de verschillen heus wel, maar voor mij zijn die zo futiel dat ik er het nut niet van inzie daar een heel spel van te maken.
En verder kan ik mij totaal niet vinden in het doopritueel. Traditie, my ass. Opgenomen worden in de gemeenschap van gelovigen, blablabla. Het kind heeft geen keuze en wordt een geloof opgedrongen. Geef mij dan maar de anabaptisten die vinden dat enkel volwassenen in staat zijn om voluit voor een geloof te kiezen. Al maak ik mij geen illusies, anabaptisten zullen hun kinderen wel zo hersenspoelen dat ze effectief ervoor kiezen gedoopt te worden.
Enja, ooit goot er ook een priester wat water over mijn hoofd en neen, ik heb daar geen trauma’s aan overgehouden. Ik had echter liever de vrije keuze gehad om bewust neen te zeggen.
Ben ik blij dat ik geen prinses ben
Dat dacht ik vandaag toen ik bijna doodgedrukt werd tussen een meute persfotografen. Je zou denken, toch leuk, zo wat lintjes doorknippen en gratis een bezoek aan een nieuw museum mogen brengen. Dat dacht ik ook, totdat ik zag hoe de prinsessen zowat omsingeld werden door de fotografenhorde en ondertussen lief moesten blijven glimlachen en doen alsof ze aandachtig luisterden naar de uitleg in een taal die niet de hunne is. Hun route door het museum was op voorhand mooi uitgestippeld en er was weinig tot geen ruimte voor spontaneïteit. En altijd blijven glimlachen, zelfs als er zich een opstootje voordoet waarbij wat “België barst” roepende flaminganten hardhandig afgevoerd werden.
Ik ben overigens ook blij dat ik geen persfotograaf ben en niet mijn brood moet verdienen met zulke events te fotograferen. Geef mij maar een gezellige feest of een prachtig landschap om op de gevoelige plaat vast te leggen. Eerst en vooral ben ik te klein. Ik had natuurlijk mijn hakken kunnen aandoen, maar als je een halve dag moet rechtstaan, is dat meestal geen goed idee. Door mijn platte schoenen geraakte ik echter met mijn amateurfototoestel niet boven die beren van venten uit. Verder hield ik me veel te braaf aan de regeltjes. Als iemand van de organisatie tegen mij zei: “Ga daar staan”, dan deed ik dan ook om enkele minuten later brutaal opzij geduwd te worden door een fotograaf-maniak die zelf het beste beeld wilde maken. Voor de Nederlandse fotografen waren ergerlijk. Zegt de begeleiding: “Hier mag niet geflitst worden, dit zijn kwetsbare kunstwerken”, denkt zo’n fotograaf: “Hah, ik doe toch gewoon mijn zin” en flitsen maar. En tegelijkertijd maar klagen en zagen dat ze de prinsessen niet goed in beeld konden krijgen.
Ik vind niet van mezelf dat ik me laat doen, maar op een gegeven moment werd het me te veel en heb ik de meute verlaten. Foto’s van een bende persfotografen, het is eens wat anders.
Mijn eerste verkeersslachtoffer
Ik zag ze lopen in het licht van mijn koplampen. Een rosse kat die vanavond een zeer ongelukkig moment uitkoos om de straat over te steken. Ik draaide in een reflex nog aan het stuur, maar de doffe klap was niet vermijden. Laat ons hopen dat het beest op slag dood was en niet nog ergens langs de kant van de weg ligt te zieltogen.
De ideale manier om te ontstressen
Samen met collega’s een prachtige wandeling door Ukkel maken en genieten van de laatste zomerse zonnestralen. Lekker gegeten tijdens de middag en heel toffe babbels gehad. Een geweldige manier om je collega’s beter te leren kenne. Weg was de stress die ik deze week op mijn schouders voelde drukken. Weg was de hoofdpijn en de beginnende verkoudheid. Morgen begin ik met dubbel zoveel enthousiasme aan de laatste werkdag van de week. Ik heb er zin in!
Weekend!
Bestaat er een betere manier om het weekend te beginnen dan meelopend in een stoet vol opgetogen kinderen die onder begeleiding van de plaatselijke fanfare richting kermis trekken? Zoveel kinderplezier, daar wordt een mens vrolijk van.
Al vrees ik dat de portefeuille van deze blogger iets minder blij was met het kermisbezoek. 😉
Gezocht: tijd
Heeft u toevallig wat tijd te veel? Helpt u graag iemand met tijdsgebrek uit de nood? Stuur snel uw tijdoverschot naar yet.another.blog@gmail.com!
Dolle Amina’s
‘t Is waar, ik lees te weinig non-fictie. Voor mij werk moet ik al veel lezen en ik denk dat ik me daarom, als ik voor het plezier lees, graag terugtrek in een denkbeeldige wereld. Maar zo nu en dan krijg ik van mijn lieve tante I een non-fictie boek cadeau, dat ik met veel plezier lees. Zeker als het over een actueel thema gaat als feminisme in de Arabische wereld. Er wordt namelijk weer geprotesteerd aan de schoolpoorten tegen het hoofddoekenverbod in sommige scholen.
Het boek Dolle Amina’s van Samira Bendadi onderzoekt of er al dan niet feminisme bestaat in de Arabische wereld en komt tot de conclusie dat dit wel degelijk het geval is, zij het dat het veel verschillende gedaanten kan aannemen en dat de meningen over heikele kwesties als het erfrecht, de huwelijksvoogdij en de hoofddoek erg uiteen lopen. Sommige vrouwen waarschuwen ervoor dat vrouwen als Ayaan Hirsi Ali geïnstrumentaliseerd worden om racisme tegen moslims aanvaardbaar te maken en dat dit discours ertoe leidt dat men alle moslim-mannen over dezelfde kam scheert. Feministen die in Marokko of Egypte zelf wonen begrijpen dan weer niet waarom de moslimvrouw in Europa een hoofddoek draagt. Er zijn stemmen die menen dat feminisme universeel is, andere menen dat de islam nood heeft aan een eigen islamitisch feminisme dat vertrekt vanuit de Koran als bron.
Persoonlijk vond ik de grootste verdienste van het boek dat het al die verschillende stemmen en opinies aan het woord laat. De moslimvrouw blijkt heus een mening te hebben en is niet de onderdrukte vrouw waarvoor zij in het westen vaak wordt aanzien. Natuurlijk is er nog een lange weg te gaan, in de thuislanden én in het westen, maar symbooldossiers als het hoofddoekenverbod hebben soms een omgekeerd effect dan dat wat ze proberen te bereiken. En ja, het element racisme is soms inderdaad niet ver weg.
Zelf ben ik er nog niet helemaal uit of ik voor of tegen de hoofddoek ben. Wel, eigenlijk ben ik tegen, want ik zou elke godsdienst liefst van deze aardbol zien verdwijnen en de hoofddoek blijft een symbool van een godsdienst, net als de tulband van de sihk, het keppeltje van de jood en het kruisje van de christen. Persoonlijk denk ik echter niet dat het mij zou storen, mocht ik bijvoorbeeld aan een overheidsloket door iemand met een hoofddoek geholpen worden. Het belangrijkste is dat het meisje met de hoofddoek haar werk goed doet én dat zij deze hoofddoek uit eigen vrije keuze draagt, niet omdat iemand haar hiertoe verplicht heeft. Een hoofddoek kan zelfs esthetisch zijn. Dat zie ik elke dag als ik door Brussel loop en die mooi opgemaakte, piekfijn verzorgde moslimmeisjes zie wiens hoofddoek perfect past bij hun outfit en de kleur van hun schoenen (ik zou er de energie niet voor hebben).
Het blijft een moeilijk debat. Maar het is prachtig dat moslimvrouwen hun stem laten horen, al is het om te protesteren tegen een hoofddoekenverbod.