persoonlijk

Vlucht naar Milaan Malpensa – 29 mei 2015

Om de één of andere reden vind ik het superleuk om ‘s ochtends met een zware valies en rugzak op de trein naar het werk te stappen, in de wetenschap dat je een paar uur later in de lucht hangt. Het maakt de werkdag zoveel leuker als je een fijn vooruitzicht hebt.

Na een goed gevulde dag nam ik afscheid van mijn collega’s en wandelde ik gepakt en gezakt naar het centraal station waar mijn vriend me opwachtte. We hadden tijd op overschot, dus kocht ik me een bakje aardbeien met chocoladesaus. Een zoete verleiding waaraan ik moeilijk kon weerstaan. Natuurlijk had ik net een dikke aardbei met veel chocolade in mijn mond gestopt toen ik gegroet werd door een bekende. Ik hoop dat er niet te veel chocolade op zijn wang is achter gebleven. 😉

Na het opstappen, zag ik in een flits nog een oud-studiegenootje die ik jaren niet meer gezien had. Hij klopt op het venster van onze wagon, maar veel meer dan terug wuiven konden we niet doen. De trein bracht ons zonder problemen naar de luchthaven. We checkten onze valiezen in en begaven ons naar de security van de splinternieuwe terminal. Ik had de zware fout gemaakt ‘s ochtends veel te hoge hakken aan te doen en deze voor het inchecken niet snel om te wisselen voor een paar flipflops. De rij aanschuivende mensen aan de security was verschrikkelijk lang en scheen amper te slinken. Mijn voeten deden meer en meer zeer en ik vervloekte mezelf inwendig dat ik zo stom was geweest om mijn flipflops in te checken met de bagage.

Na veel te lang aanschuiven bij de security (Brussels Airport mensen, hier is ruimte voor verbetering), zochten we een plekje om te avondeten. Dat werd Belgorama, waar ik afschuwelijk slechte spaghetti bolognaise at. Serieus, ik snap niet hoe je een simpele spaghetti bolognaise kunt verknallen…

Helaas bleek onze vlucht last te hebben van de naweeën van de grote stroompanne bij Belgocontrol. Uiteindelijk vertrokken we met meer dan een uur vertraging in Zaventem. Ik hield whatsapp-gewijs onze vriendin in Italië op de hoogte van de vertraging, zodat ze wist wanneer ze ons kon komen oppikken.

De vlucht verliep vlotjes. We moesten op Malpensa wel nog even wachten tot onze vriendin ons gevonden. Niet helemaal goed afgesproken, maar hey, dat kon ons niet deren. We waren heel blij haar terug te zien, want dat was ondertussen alweer een paar maanden geleden. We waren door de vertraging pas rond een uur of elf geland en het was toch nog een flinke rit van de luchthaven naar het huis van haar en haar man in Ternate. We kregen een logeerkamer toegewezen, zwierden onze valiezen in de kamer en kropen onder de wol. Heel erg benieuwd om morgen de kennismaking met het vijfjarige zoontje van onze vriendin te hernieuwen. De laatste keer dat we hem zagen was hij twee of zo.

Barbecue onder de lindeboom

Wat doet een mens op een zwoele vrijdagavond? Barbecuen in het schattige stadstuintje van Goofball & friends onder de mooie lindeboom, natuurlijk! Heerlijk om zo lang buiten te zitten en te genieten van de nazinderende warmte van de dag, drinkend van een goed glas wijn en smullend van een lekker stukje vlees. Terwijl wij culinair in de watten gelegd werden, kregen we daar bovenop ook nog eens hopen tips voor onze komende Canadareis. We keerden ‘s nachts terug naar huis met hopen ideeën, Canadese dollars en toegangspassen voor de Canadese nationale parken en historische sites. Ik denk dat we er nu helemaal klaar voor zijn! Thanks, Goofball!

En ja, kabouter is gewoon nog schattiger in het echt dan op de foto’s. 😉

 

Netwerken bij Artemis

Naar ‘t schijnt moet een mens netwerken om vooruit te geraken in het leven. Aangezien ik nog altijd niet weet welke richting vooruit is, leek het mij een goed idee om eens de sfeer te gaan opsnuiven op de Artemis After Work Drink. Het voordeel van zo’n drink is dat je tot niets verplicht bent, als het je niet aanstaat, kan je  je snel met een excuus uit de voeten maken.

Bij aankomst was het even zoeken, want ik kende echt niemand, gelukkig kweet de gastvrouw zich voortreffelijk van haar taak en kon ik snel aansluiting vinden bij een aantal vriendelijke dames. En kijk, het werd een zeer gezellige avond. Ik had toffe gesprekken met interessante dames over zeer uiteenlopende onderwerpen: van architectuur, over het lot van de freelancer tot het uitbaten van een kledingwinkel. Ik bleef tot mijn eigen verbazing zelfs plakken tot een uur of half tien.

Misschien is er toch nog hoop voor mij?

Het liftdispuut

Eerst wat voorgeschiedenis. In 2003 kochten mijn vriend en ik een nieuwbouwappartement op plan. Volgens de akte zou dit appartement opgeleverd worden op 31 december 2005. Zoals te verwachten bij een nieuwbouwproject hielden mijn vriend en ik rekening met een vertraging bij het opleveren. Als we in de zomer van 2006 ons appartement zouden kunnen betrekken, waren we tevreden. De bouw was echter vanaf het begin geplaagd door ‘onvoorziene omstandigheden’ (lees: incompetentie van de bouwheren) waardoor de datum voor de oplevering steeds verder naar de toekomst opschoof. Uiteindelijk trokken we in maart 2007 in een half afgewerkt appartement, omdat we echt niet langer in kamertje in het huis van Nonkel K wilden blijven wonen.

Ik ga hier al de problemen die we gehad hebben niet meer opnieuw uit de doeken doen, maar het hoogtepunt was toch wel de instorting van de zijmuur op 10 november 2007. Enfin ja, het duurde vervolgens nog enkele jaren voordat al de problemen met de afwerking min of meer opgelost waren, maar ons grootste probleem, de te kleine lift, bleef bestaan. We slaagden er maar niet in om tot een minnelijke schikking te komen en uiteindelijk namen we een advocaat onder de arm en stapten we naar de rechtbank om ons gelijk te halen.

Om een lang verhaal kort te maken: dinsdagnamiddag hadden we een afspraak met de door de rechtbank aangeduide expert. De expert luisterde aandachtig naar ons verhaal, bestudeerde de bouwplannen en concludeerde dat het tijdens de bouwwerken vrij makkelijk was geweest om aanpassingen aan de liftkoker te doen zodat er wel een lift van zes personen geplaatst kon worden, zoals in de akte voorzien. De hele expertise voelde aan als een kleine overwinning. Let wel, we moeten het verslag zelf nog afwachten, natuurlijk, dus ik wil zeker niet te vroeg victorie kraaien. Maar het was fijn eindelijk eens met een serieuze en rationele mens te babbelen in plaats van naar de onzin van onze bouwfirma te moeten luisteren.

Ingenieurs. Gotta love them!

A girl’s night out!

De drie trouwe lezers van deze blog zullen ongetwijfeld weten dat ik regelmatig een stapje in de wereld zet met de Leuvense dames van ‘t werk. Deze maandag hadden we een heel speciale avond in het vooruitzicht. We zouden namelijk gaan eten in restaurant Dumon in Wakkerzeel. Wat dit restaurant een extra streepje voor geeft, is dat het uitgebaat wordt door de ouders van onze jongste aanwinst bij de Leuvense dames. Tijdens één van onze vorige avondjes uit, vermeldde ze langs haar neus weg dat haar papa chefkok was. Het is niet moeilijk om één en ander op te tellen, met als resultaat een reservatie voor zes personen bij Dumon.

Tot mijn grote scha en schande moet ik toegeven dat ik tot het moment dat mijn collega erover vertelde, nog nooit gehoord had van restaurant Dumon. Een dik gat in mijn culinaire cultuur, want, oh my god, wat een geweldige avond hebben we daar doorgebracht!

Maar voordat we aan onze culinaire ontdekkingsreis zouden beginnen, stelde zich de netelige kwestie van hoe we in het restaurant in kwestie zouden geraken. De optie van de fiets vanuit Leuven station werd al snel verlaten. Voor de heenweg leek dit nog een redelijke optie, maar om vervolgens na een copieuze maaltijd met aangepaste wijnen helemaal terug te fietsen naar Leuven of Heverlee, dat leek toch een brug te ver. De oplossing die op tafel lag was een treinritje naar Wijgmaal en vervolgens ons met z’n zessen proppen in de wagen van onze collega die in Wijgmaal woonde. Het restaurant zou niet al te ver van Wijgmaal station zijn, maar ik ben nogal anaal als het aankomt op gordels dragen en veiligheid in voertuigen en zo, dus ik was toch niet helemaal gelukkig met de gekozen optie.

Toen we in Wijgmaal station aankwamen, bleek dat mijn collega vergeten was ‘s ochtends haar auto aan het station te zetten. Geen probleem, het was maar een korte wandeling naar haar huis en zo konden we haar woonst ook eens bewonderen. Net toen we haar straat in stapten, zagen we aan het andere uiteinde een auto de straat indraaien: de echtgenoot van onze collega uit Kessel-Lo die de man van de collega uit Wijgmaal kwam afzetten (kunnen jullie nog volgen?). Opeens hadden we dus twee auto’s te onzer beschikking, want het kostte weinig overtuigingskracht om de echtgenoot van de collega uit Kessel-Lo te overtuigen om een deel van ons groepje in Wakkerzeel af te zetten.

We brachten een blitzbezoekje aan het mooi verbouwde rijhuisje van onze collega en vertrokken met de eerste shift naar Wakkerzeel. In het restaurant aangekomen, werden we hartelijk ontvangen door de mama van onze collega. Restaurant Dumon is gelegen in een volledig gerenoveerde oude hoeve op een idyllisch plekje midden in het groen. Het enige nadeel is misschien de nabijheid van boerderijen waardoor je af en toe een vleugje mestgeur opvangt. Niet veel aan te doen, natuurlijk.

We kregen meteen een rondleiding door het pand. Prachtig ingericht met verschillende gezellige ruimtes. Ik was eerlijk waar onder de indruk. Ook van het enthousiasme en de warmte die de ouders van onze vriendin uitstraalden. We kregen een mooie ronde tafel toegewezen aan het zwembad (!). Heerlijk om buiten te kunnen eten en te genieten van het vallen van de avond. Gelukkig was ik voorzien, want naarmate de avond vorderde, daalde de temperatuur en bleek de fleece die ik had meegenomen goed van pas te komen. Als collega’s werden we natuurlijk extra verwend, met een aperitief van het huis, een korting op de verrassingsmenu en nog een afzakkertje als afscheid.

De avond vloog voorbij en ik heb van elke seconde genoten. Het eten was voortreffelijk, de aangepaste wijnen waren heerlijk, de bediening was erg attent en het gezelschap uitmuntend. Heeft er iemand nog wat superlatieven op overschot?

Enfin ja, ik laat jullie even mee genieten van wat er zoal op ons bord passeerde (er was zelfs glutenvrij brood!):

IMG_7354

IMG_7358

IMG_7364

IMG_7365

IMG_7367

IMG_7369

IMG_7370

Natuurlijk werd het later dan gepland en reden er ondertussen geen treinen meer van Wijgmaal naar Leuven. Geen erg, ik had op voorhand al stiekem bij mijn vriend gepolst of hij het niet zag zitten om ons te komen ophalen. Omdat hij een schatje is, zag hij er geen graten in een aantal licht aangeschoten vrouwen te komen ophalen in Wakkerzeel. Hij kon zelfs nog even een theetje meedrinken op het schitterende terras!

Wij dropten achtereenvolgens onze licht aangeschoten en bijzonder goed gezinde collega’s af in Kessel-Lo en Heverlee en waren zo rond half één terug thuis. <3

De laatste zondag van juni

Na een suboptimale nachtrust schoven we om 9.30u stipt onze benen onder de ontbijttafel. Het ontbijt stelde niet veel voor, maar vulde onze magen. Er was nog één ander koppel in de voor de rest lege ontbijtzaal. Hotel Beukenhof is duidelijk geen al te druk bezocht hotel.

IMG_7331

Na het ontbijt gooiden we onze spullen in de koffer en keerden we terug naar Leuven. Ik had ons namelijk ingeschreven voor een rondleiding om 12u in de grootste collectie bananensoorten ter wereld. Natuurlijk was ik erg nieuwsgierig naar deze collectie, maar eerlijk, ik had niet verwacht dat het bananenverhaal mij zo zou boeien. En ik was beslist niet alleen, de ganse groep hing aan de lippen van professor Swennen, een man met een passie voor bananen. De suggesties die hij opperde om de bananenoogst te verbeteren komen niet alleen de grote multinationals ten goede, maar ook de kleine Afrikaanse boeren. Ik was zwaar onder de indruk van zijn geloof in de maakbaarheid van een betere wereld. Een geloof dat ikzelf en cours de route verloren ben. Misschien had ik toch bio-ingenieur moeten studeren…

In de namiddag pakten we onze koffers uit en zorgden we ervoor dat ons appartement er zo goed mogelijk bij lag. We kregen immers bezoek van de ouders van mijn vriend en dan wil een mens al eens de schijn hoog houden dat hij of zij, in een bijzonder propere en wel georganiseerde omgeving leeft.

Iets na zessen stonden de ouders van mijn vriend voor de deur. We babbelden wat bij en genoten met z’n vieren van een heerlijke feestschotel van de Walvis. We waren net de laatste gaatjes aan het opvullen (de porties bij de Walvis zijn nogal aanzienlijk, de foto hieronder toont een schotel voor twee personen), toen we opgeschrikt werden door een vreemd geluid. Onze eerste reflex was dat het om een auto-alarm ging, maar nadat het geluid nog een keer of drie had weerklonken, konden we niet langer ontkennen dat het geluid uit ons gebouw afkomstig was.

IMG_7334[1]

Na een kleine expeditie op de gang bleek dat er mensen in de lift geblokkeerd zaten. Niet echt leuk met dit warme weer en al helemaal niet leuk als je weet dat de lift amper groot genoeg is om ruimte te bieden aan twee serieuze kerels van twee meter. De lift was blijven hangen op de vierde verdieping. De inzittenden waren duidelijk half in paniek. Mijn vriend begaf zich met zijn vader eerst naar de kelder om te kijken of het op en af zetten van de zekering van de lift iets zou opleveren. Geen resultaat, dan helemaal naar boven waar de technische ruimte van de lift zich bevond. We geraakten er niet al te goed uit wijs, dus onze reddingspogingen leverden niet het verhoopte resultaat op.

Gelukkig waren de mensen in de lift er ondertussen in geslaagd om de lift van binnenuit te openen, dankzij de instructies van de liftfirma met wie ze telefonisch contact hadden via de telefoon in de lift. De twee buitenlandse meisjes zagen er duidelijk ontdaan uit. Gelukkig waren ze vergezeld van een beer van een vent (wellicht ook de reden dat de lift is blijven steken) die erin geslaagd was de liftdeuren open te krijgen. Bleek dat ze niet alleen de liftfirma gebeld hadden, maar ook nog eens de politie toen bleek dat ze nog anderhalf uur moesten wachten op de komst van een lifttechnicus. De politie had vervolgens de brandweer gebeld. En ere wie ere toekomt, de brandweer stond bijzonder snel in ons gebouw. Voor niets natuurlijk, want de mensen waren ondertussen al bevrijd. Dus als u ooit eens in een lift komt vast te zitten, don’t panic, de brandweer komt u redden.

Enfin ja, een bijzonder tumultueus etentje, dus. En een reden te meer om het been stijf te houden wat betreft de rechtzaak ivm de te kleine lift tegen onze bouwfirma.

Een dagje Westmalle

Een tijdje geleden viel er een uitnodiging in de bus voor een feest van mijn nonkel en tante. Samen met vrienden en familie wilden zij hun veertigjarig huwelijk en hun beider vijfenzestigste verjaardag vieren. Dat zijn indrukwekkende cijfers, wat mij betreft, reden genoeg om te vieren. Gelukkig hadden ze hun feest ruim op tijd aangekondigd zodat ik de datum kon vrijhouden en kwam er ditmaal geen huwelijk roet in het eten strooien. De feestelijkheden speelden zich af in het Sint-Pauluscentrum in Malle, niet bepaald een streek die mijn vriend en ik frequent bezoeken. Enfin, ik was er zelfs nog nooit geweest.

Omdat we er tegenop zagen om ‘s avonds na het feest naar huis te rijden, boekten we een kamer in een hotel in de buurt. Het hotel was niet veel soeps, maar proper en voldoende om als slaapplek voor één nacht te dienen.

We vertrokken in Leuven zo rond het middaguur, want de uitbater van het hotel had laten weten dat de receptioniste niet meer aanwezig zou zijn ná 14u. Voorwaar, geen druk bezet hotel, dat Hotel Beukenhof. Geen probleem voor ons, wij waren sowieso van plan de streek wat te verkennen. Spijtig dat de Abdij van Westmalle zelf niet te bezoeken viel. Geen erg, wij vonden online een fijne wandeling in de omgeving van de abdij.

Alvorens aan de wandeling te beginnen, deden we eerst wat krachtvoer op in Café Trappisten. We bestelden een portie Westmalle kaas vergezeld van een Westmalle (voor mijn vriend, uiteraard) en een sangría. De zon brak aarzelend door het wolkendek en wij hadden er allebei zin in.

IMG_7320

De wandeling stelde niet teleur. De website had ons veel rust en stilte beloofd in een bosrijke omgeving en dat was niets gelogen. We zagen op de twee uur die we wandelden amper mensen in deze prachtige groene omgeving.

IMG_1341

IMG_1344

IMG_1346

IMG_1348

IMG_1350

IMG_1353

IMG_1354

IMG_1358

IMG_1365

Echt genoten! Na de wandeling keerden we terug naar het hotel om ons op te frissen en onze feestkleren aan te doen. We aten een snelle snack in het restaurant bij ons hotel, want het uitnodiging beloofde hapjes en we wilden zeker nog wat ruimte overhouden voor al de lekkers. Dat bleek een slimme zet, want de vier zonen van onze nonkel en tante droegen het ene na het andere hapje aan. Alle hapjes waren om duimen en vingers af te likken én daarenboven glutenvrij. Ik heb helaas maar van één soort hapje een foto genomen, dus jullie zullen me op mijn woord moeten geloven.

IMG_7328

Het werd een gezellige avond met een aantal hernieuwde kennismakingen. Vreemd als je mensen tegen het lijf loopt die je voor het laatst gezien hebt als kleuter en die nu volwassen mensen met een eigen gezin blijken te zijn. Ik zal wellicht even hard verouderd zijn in hun ogen als omgekeerd, maar het voelde toch een beetje onwerkelijk aan.

Er waren niet alleen veel hapjes, er was ook nog eens een uitgebreid dessertenbuffet (helaas ook geen foto van). Per persoon hadden mijn nonkel en tante drie desserts gerekend, wat gezien de reusachtige porties per dessert, een schromelijke overschatting bleek. Ik deed nochtans mijn best door een panna cotta met bosvruchten én een chocomousse te eten. Maar daarna kon ik echt niet meer…

We bleven plakken tot een uur of één, schreven een melige boodschap in het gastenboek en keerden terug naar onze hotelkamer voor een vrij onrustige nacht (slecht bed in combinatie met veel te verwerken en veel lawaai van de drukke baan bij het hotel).

Babybezoek

Gisterenavond stond er een babybezoek op het programma. We gingen de jongeling met de meest originele naam uit heel onze vriendenkring (met dank aan World of Warcraft en Lord of the Rings) bezoeken. Het was niet gelukt om in het ziekenhuis op bezoek te gaan (tijd, tijd, kan je dat ergens bij kopen?), dus we werden thuis bij onze vrienden verwacht voor het avondmaal.

Ik had op voorhand gezegd dat ze niet al te veel moeite moesten doen, met een baby en een peuter in huis. Wij zijn gemakkelijke mensen en afhaalfood is prima voor ons. Ergens was ik niet geheel duidelijk geweest in mijn communicatie, want we werden zowaar getrakteerd op een driegangenmenu voorafgegaan door gezond fingerfood. Het venkelroomsoepje vergat ik te fotograferen, maar de eend en de panna cotta met aardbeien wil ik jullie niet onthouden.

IMG_7317

IMG_7318

En de baby? Dat was een schatje! De ganse avond geen kik gegeven, mooi geposeerd voor de foto en a spitting image van zijn oudere broertje.

Het kan verkeren

Terwijl in Amerika het Amerikaanse Hooggerechtshof vrijdagmiddag het homohuwelijk in heel de Verenigde Staten heeft gelegaliseerd, worden elders onschuldige mensen van hun leven beroofd door geschifte godsdienstfanatici. Goed en slecht nieuws dat om voorrang vecht. Laat ons hopen dat de stappen die in Amerika gezet worden naar meer tolerantie voor mensen van allerlei pluimage ook doorsijpelen naar andere werelddelen.