De wijngaardterrassen van Lavaux

Deze zondag profiteerden we opnieuw volop van het feit dat de herfst last heeft van een identiteitscrisis en zich zomer waant. Om in de sfeer van de vorige dag te blijven, leek een wandeling langs de wijngaardterrassen van Lavaux, sinds 2007 UNESCO werelderfgoed, me ideaal.

We namen in Genève de trein van 11u (met zeven minuten vertraging, jawel, ook in Zwitserland kan dat al eens gebeuren) en waren rond 12.30u in St-Saphorin. Ons oorspronkelijke plan was om in het schattige dorpje St-Saphorin iets te eten, maar de twee restaurants die open waren op dat moment hadden allebei geen plaats meer. Niet verwonderlijk, we waren duidelijk niet de enige dagjestoeristen die van het mooie weer gebruik wilden maken om de beroemde terrassen van Lavaux te verkennen.

Helaas bleken de meeste eetgelegenheden in de omgeving dicht (die Zwitsers nemen hun zondagsrust blijkbaar erg serieus). Gelukkig vond mijn vriend via googlemaps een bakkerij in Chexbres die open was op een dik half uur wandelen van St-Saphorin. Mijn maag protesteerde op dat moment al heftig en een wandeling van bijna 12 km aanvatten op een lege maag, leek niet bepaald een goed idee.

Ik propte snel een meergranenreep in mijn mond en we begonnen aan de tocht van 2 kilometer naar de bakkerij. Hiervoor moesten we afwijken van de normale wandelroute en een flink stuk stijgen. Laat ons zeggen dat er toch wat gezucht aan te pas gekomen is alvorens we onze bestemming bereikten. Al verzachtten de mooie vergezichten onderweg de steile klim een beetje.

Boulangerie Bidlingmeyer bleek echter de omweg meer dan waard te zijn. Naast de bakkerij, baatten ze tevens een brasserie uit met een mooi terras met uitzicht op het meer en de wijngaardterrassen. Wij moesten even wachten tot er een plek vrij kwam (helaas niet op het terras), maar wij waren al blij dat we uitzicht hadden op een stevig middagmaal. De bediening was wat slordig en ongeïnteresseerd, maar het eten was degelijk en lekker.

Van brandstof voorzien daalden we opnieuw af naar de wandelroute en genoten met volle teugen van de gouden herfstkleuren en de prachtige terrassen met wijngaarden waarvan de geschiedenis terug gaat tot de elfde eeuw, toen Benedictijnse en Cisterciënzer kloosters dit gebied controleerden. De druif die in hoofdzaak verbouwd wordt in het gebied tussen Lausanne en Vevey is de Chasselas. De geproduceerde wijn is bijna hoofdzakelijk bedoeld voor consumptie in Zwitserland. Een ideaal cadeautje om als toerist mee naar huis te nemen, dus.

Helaas bleken bijna alle wijnhuizen gesloten toen wij er passeerden. Een beetje vreemd, want dit leek mij een ideale dag om wat extra inkomsten te genereren. Misschien zijn in het hoogseizoen de wijnhuizen wel open op zondag? We passeerden onderweg wel een klein kraampje waaraan je een glas wijn kon kopen, maar de lange rij deed ons hiervan afzien.

Na de stevige klim naar Boulangerie Bidlingmeyer was de rest van de wandeling vrij eenvoudig. De glooiende hellingen in combinatie met de laagstaande herfstzon leverden het ene fotogenieke plaatje na het andere op. Wat een fenomenaal mooie streek! Ik denk niet dat we een betere dag hadden kunnen uitkiezen voor ons bezoek.

Na heel veel foto’s vonden we het tijd om eens een glas van de lokale wijn te proeven. Redelijk om het einde van de wandeling kwamen we langs het mooie terras van Domaine Saint-Amour, dat gelukkig wel open was. We werden er door de wijnboer in eigen persoon van uitleg voorzien en dronken een flesje van 37,5 liter Saint-Amour terwijl we keken naar de langzaam ondergaande zon. Romantischer kan haast niet. 😉

Het laatste stuk van de wandeling was er voor mij een beetje te veel aan, maar we slaagden er toch in om met een paar minuten speling de trein van 18.50u in Lutry te halen.

Prachtige dag die zeker naar meer smaakte!

Mijn eerste Women in Digital Geneva meet up

Vorige dinsdag woonde ik voor de eerste keer een Women in Digital Geneva meet up bij. Het topic van de avond was Artificial Intelligence in Marketing, niet helemaal mijn cup of tea, maar de meet up leek mij een ideale gelegenheid om nieuwe mensen te ontmoeten en, wie weet, misschien wel op een interessante job te stoten.

Het kostte mij een kleine zoektocht om het juiste lokaal te vinden in het CREA / BAT 43 L gebouw. Gelukkig ontmoette ik in de lege gangen van het gebouw een vriendelijke studente marketing die me naar de juiste plek bracht. Ik moet toegeven dat ik de uiteenzetting zelf nogal oppervlakkig vond. En de meer serieuze vragen over privacy en de nieuwe GDPR (heldere info over de GDPR hier) bij werden naar mijn aanvoelen nogal snel van tafel geveegd.

Hoewel de uiteenzetting zelf me wat tegen viel, had ik nadien wel de gelegenheid om enkele fijne gesprekken te voeren. Ik sprak met de initiatiefneemster, een pittige Braziliaans-Franse dame die al zowat overal op de wereld gewoond heeft en maakte kennis met een Russische die in Italië woonde en bezig was een collectie met smart textiles te ontwerpen. Het fijnste gesprek had ik met een Duitse fysica die op CERN werkte. Een heel fijne dame die me aanraadde om eens te bekijken of het conversation exchange program van het CAGI netwerk iets voor mij zou zijn. Voor het netwerk zelf kom ik helaas niet in aanmerking.

Een concrete job kwam er helaas niet uit de bus (dat zou ook ietwat te hoog gegrepen zijn), maar ik denk wel dat ik naar de maandelijkse bijeenkomsten zal blijven gaan. Het is altijd fijn interessante mensen te ontmoeten.

Fietstocht tussen de wijngaarden

Toen we naar Genève verhuisden, waarschuwde men ons voor de deprimerende en grauwe herfstmaanden. We zijn ondertussen half oktober en ik heb sinds de zomer op zijn einde liep nog geen enkele dag nylon kousen aan gedaan (die zitten nog altijd ergens onuitgepakt in een doos) en de zon heeft hier al bijna elke dag geschenen. Dit weekend beloofden de temperaturen alweer alle records te breken. Ervan uitgaande dat aan alle mooie liedjes een einde komt, leek het mij een goed idee om optimaal van deze misschien wel laatste opstoot van de zomer te profiteren.

Mijn eerste fietstochtje met de nieuwe fiets smaakte naar meer, dus surfte ik wat rond met de expliciete bedoeling een fietstocht te vinden die ons langs rustige wegen met minimaal verkeer zouden brengen. In onze straat in het centrum van Genève hebben we dag en nacht last van verkeerslawaai. Erg storend, maar zolang ik geen job vind, valt daar weinig aan te doen, buiten hopen dat op korte termijn iedereen overschakelt op elektrische auto’s en brommers. Reden te meer om in het weekend stillere plekken op te zoeken.

Ik vond een mooie route die aan de criteria voldeed. 19,4 kilometer leek niet meteen een grote uitdaging, al moesten we daar wel 7,5 kilometer heen en terug bij tellen om aan het startpunt te geraken. Gelukkig reden we die eerste 7,5 kilometer voornamelijk langs de oevers van het meer op een mooie, vlakke weg. Ideaal als opwarming. Daarna werd het een beetje pittiger. De route bracht ons langs mooie wijngaarden, pittoreske dorpjes met kerkjes die uit de tiende eeuw stamden en het prachtige Château du Crest gelegen te midden van een mooi wijndomein. Helaas was het kasteel zelf niet te bezoeken en vonden er op zaterdag enkel in de voormiddag degustaties plaats. Jammer.

Het merendeel van de route was goed te doen voor en niet-geoefende fietser als mezelf al waren er toch een paar hellinkjes waarop ik serieus moest zwoegen. Er was welgeteld één helling die gewoon té steil was. Een stadsfiets heeft maar een beperkt aantal versnellingen en het was kiezen tussen omvallen in de eerste versnelling of te voet verder gaan. Ik koos voor dat laatste.

Uiteindelijk zaten we in totaal vijf uur op de fiets. Dat lijkt veel voor het aantal kilometers, maar houd er rekening mee dat we onderweg verschillende keren gestopt zijn om van het uitzicht te genieten, een kerkje binnen te stappen en foto’s te nemen. Ik was alleszins blij dat ik mijn wielrennersbroek aangetrokken had, waardoor ik de dag nadien geen last had van zadelpijn.

Happy Hour

Eén keer per maand wordt in het gebouw waar mijn vriend werkt een Happy Hour georganiseerd. Bedoeling is dat de mensen die in het gebouw werken elkaar op een informele manier beter leren kennen. Het gebouw waar mijn vriend werkt, is één van de mooiste kantoorgebouwen die ik tot nu toe heb bezocht. Volledig in glas opgetrokken met een indrukwekkend open atrium, glazen liften, planten die van de hoogste verdieping tot het gelijkvloers groeien, een dakterras met zicht op de Jet d’Eau,… Heel a-typisch om in zo’n gebouw voornamelijk onderzoeksinstellingen te vinden, maar de futuristische architectuur is al beter verklaarbaar, als je weet dat het gebouw oorspronkelijk opgetrokken werd om onderdak te bieden aan een farmaceutisch bedrijf.

In dat geweldige gebouw huizen dus een heel aantal onderzoeksprojecten die van elkaar eigenlijk bijna niks afweten. Vandaar dat een aantal enthousiastelingen besloten het Happy Hour te creëren en er bovendien in slaagden financiering voor deze kleine extracurriculaire activiteit los te weken.

Vrijdag had mijn vriend had afgesproken met zijn collega Alan om naar zijn allereerste Happy Hour te gaan. Omdat ik als werkloze niet zoveel gelegenheid heb om mensen te spreken, stelde hij voor dat ik mee kwam. Ik aarzelde even, want uiteindelijk zou ik een beetje een verstekeling zijn in zijn gebouw, maar hey, het leven is aan de durvers. Ik kreeg een bezoekersbadge en daarmee maakte ik officieel mijn intrede in het gebouw.

Bij het binnenkomen van de ruimte waar het Happy Hour plaatsvond, heette één van de initiatiefnemers ons welkom en werden we meteen gesommeerd een klein papiertje in te vullen met wat informatie over onszelf. Vervolgens moesten we ons papiertje afgeven en kregen we een identiek papiertje ingevuld door een andere aanwezige in onze handen gestopt. Bedoeling was om zo de mensen aan te sporen om hun vaste kliek te verlaten en met anderen een gesprek aan te knopen. Een opener zoals: ‘Are you a cat or a dog person?’, doet het altijd. 😉

Oorspronkelijk was ik niet echt van plan om veel met dat papiertje te doen, maar uiteindelijk had ik dankzij dat papiertje toch een paar random gesprekken met mensen. Ik ontmoette zelfs een Zuid-Koreaan op wie ik enkele woorden Koreaans losliet (al moet ik toegeven dat mijn parate kennis door een paar maanden stil te liggen er zwaar op achteruit gegaan is). Niemand die het trouwens erg vond dat ik niet echt in het gebouw werkte. 😉 Heel toevallig kwam een collega van mijn vriend die op dezelfde verdieping werkte, maar in een ander team, bij ons staan en jawel, hij had mijn briefje!

Zo kwam het dat ik een heel fijn gesprek had met Fernando, een Portugees die samen met zijn vrouw al een hele tijd in Genève woonde. Bleek bovendien dat er een prijs te winnen viel voor de mensen die de persoon van hun briefje gevonden hadden! Dan ben ik er natuurlijk als de kippen bij. Er waren drie prijzen te verdelen, maar uiteraard waren er méér gegadigden dan prijzen. De organisator vond er bijgevolg niets beter op dan de hoofdprijs (een reusachtige ferrero rocher bol) dan maar gewoon in de richting van de winnaars te gooien. En jawel, na wat geharrewar viel de bol in de handen van Fernando. We openden samen de bol en deelden de chocolade (al ben ik niet zo’n geweldig fan van ferrero rocher).

Uiteindelijk had ik onverwacht fijne ontmoetingen en ik heb tegen genoeg mensen gezegd dat ik een job zoek. Wie weet, misschien komt er toch nog iets uit de bus?

Pop In Geneva – Mixed edition – 7 oktober 2017

Om 6.45u opstaan, het blijft lastig. Het leven van een vrijwilliger gaat niet altijd over rozen. Na een half uur wandelen kwam ik iets voor 8u aan bij de Bains des Pâquis. Mijn voorgevoel over mijn collega-vrijwilliger bleek terecht, want op weg naar de Bains had ik een sms’je van haar gekregen dat ze rechtstreeks naar de locatie van de Challenge ‘Réel ou Fictif’ zou gaan. Dat maakte dat ik er alleen voorstond om al de spullen van de Bains naar Art Classe te brengen. En dat viel dik tegen. Ik kreeg een loodzware zak met potloden en tekenblokken van Zwitserse trots Caran d’Ache in mijn handen gedrukt. Dat in combinatie met het onhandige formaat van de banner (die ook niet licht was) en een zak vol met broodjes voor de lunch, maakte dat ik veel te zwaar geladen was. Binnensmonds vloekte ik even, maar niets aan te doen.

Op zich was het te voet naar Art Classe maar een dikke twintig minuten wandelen, maar met mijn vracht zou ik daar zeker langer over doen. Gelukkig was er een shortcut die ik kon nemen: de Mouettes Genevoises konden mijn verplaatsing een flink stuk inkorten. Helaas, blijkt dat de mouettes in het weekend pas vanaf 10u varen. Dikke, dikke pech. Ik moet zeggen dat ik heel even erover dacht om mijn lading gewoon te laten liggen en naar huis terug te keren, maar goed, ik wilde mij niet laten kennen, hees de vracht op mijn schouders en begon aan de wandeling.

Gelukkig kwam ik onderweg een andere vrijwilligster tegen die dezelfde richting uit moest en die zag hoe zeer ik aan het sukkelen was. De lieve dame bood aan me te verlossen van de zak met het meest vervelende formaat: de banner. Ik had de dame in kwestie wel kunnen omhelzen. Onderweg kreeg ik nog wat berichtjes van Ruth, maar het was lastig om die te beantwoorden met mijn handen vol. Uiteindelijk vonden Ruth en ik elkaar op nummer 17bis in de rue François-Versonnex. Ik moet zeggen dat ik me even moeite kostte om vriendelijk te zijn tegen Ruth. Ik kon wel begrip opbrengen voor het feit dat ze uit een afgelegen dorp moest komen en dat er daar niet veel bussen waren zo vroeg op de ochtend. Als ze mij echter een dag op voorhand had laten weten dat ze niet naar de Bains zou komen in plaats van mij ‘s ochtends vroeg voor een voldongen feit te plaatsen, dan had ik mijn vriend kunnen vragen om mij een handje te helpen met de verplaatsing van de spullen. (Side note: absurd dat de vrijwilligers zelf met die spullen moeten sleuren, kan de organisatie van Pop In geen vervoer daarvoor regelen?)

Enfin ja, ik denk dat Ruth wel doorhad dat ik niet zo goed gezind was. Ik besloot het daarbij te laten en me over mijn ochtendlijk ongenoegen heen te zetten. Uiteindelijk moesten we nog de rest van de dag in elkaars gezelschap doorbrengen. In het atelier maakte ik kennis met kunstenaars Stéphane Ducret en Crystel Ceresa. We werden al meteen aan het werk gezet. Elke pagina uit de loodzware tekenblokken van Caran d’Ache moest voorzien worden van een stempel met het merk Art Classe. Best wel een plezierig werkje en ideaal om de tijd te doden tot de stormloop van deelnemende teams op gang zou komen. Stéphane was een erg aangename een vriendelijke Zwitser uit Lausanne die vol passie over zijn werk vertelde. Hij vertelde ook dat hij een tijd voor de UN gewerkt had, maar dat dit allerminst een positieve ervaring geweest was.

Toen de eerste deelnemers zich, vroeger dan verwacht, rond kwart na negen aandienden, nam ik plaats aan een tafeltje op de binnenkoer voor de deur van het atelier. Ik controleerde de feuilles de pointages, heette de deelnemende teams welkom en voorzag hun blaadje van een sticker na het voltooien van de activiteit. Gelukkig was het Stéphane die vol vuur de rest van de uiteenzetting voor zijn rekening nam. In het kort kwam het erop neer dat elk team twintig minuten kreeg om zelf een kunstwerk te maken. Ze konden kiezen om een werk te maken geïnspireerd op de geometrische ‘Butterfly Paintings & Drawings’ van Mark Grotjahn of de eerder organische werken van Daniel Orson Ybarra. Voor de geometrische werken mochten de deelnemers aan de slag met een lineaal en kleurpotloden, voor het werk van Daniel Orson Ybarra mochten ze stempelen met aardappelen. De deelnemers kweten zich allemaal bijzonder enthousiast van hun taak moet ik zeggen en de resultaten mochten gezien worden.

Het was wel opvallend dat een overrompeling zoals bij de vorige editie uitbleef. Het werd nooit superdruk in het atelier en er waren zelfs momenten dat het te rustig naar mijn goesting was. Soms waren er zelfs geen teams aan het werk en dat terwijl deze challenge toch betrekkelijk meer tijd vergde dan een foto nemen met een paar slangen. ‘k Moet zeggen dat ik die beestjes toch wel miste. 😉 Ik begon het, ondanks mijn fleece met daarover een dikke winterjas, erg koud te krijgen op de binnenkoer die, volledig omringd door hoge gebouwen, van elk streepje zonlicht verstoken bleef. Nochtans kon ik aan de stralend blauwe lucht zien dat het een prachtige dag was en als ik buiten op straat ging staan, voelde ik de weldoende warmte van de zon. Ruth kwam me in de namiddag wat buiten gezelschap houden en zo hadden we toch nog wat fijne babbels.

De rest van de namiddag verliep bijzonder rustig. Mijn vriend kwam even langs tijdens zijn testrit met mijn nieuwe fiets om gedag te zeggen en zo rond vijf voor vijf begonnen we aan de opruim. Ruth, die alleen een dun leren vestje als jas had, was helemaal verkleumd en wilde duidelijk liefst zo snel mogelijk weg. Stéphane stelde nog voor om samen een fles wijn open te trekken om te klinken op de geslaagde dag en hoewel ik graag had willen blijven, besloot ik solidair te zijn met Ruth en de rest van de spullen samen met haar terug te brengen naar de Bains des Pâquis. Gelukkig moesten we nu niet meer met die zware zak met tekengerief sleuren (het gerief bleef achter in het atelier en de tekenblaren waren opgebruikt) en konden we nu wel gebruik maken van de Mouettes.

Het slotevenement liet ik ditmaal aan mij voorbij gaan. Het was een pak kouder dan de vorige keer en na een ganse dag kou geleden te hebben, zag ik het niet echt zitten om ook de avond in open lucht door te brengen. Enerzijds wel jammer, want ik had wel zin in een bord met lekkere mezze, maar anderzijds bespaarde ik mezelf twee lange busritten en kon ik op mijn gemak weer op een normale lichaamstemperatuur komen.

Roupell Street and National Portrait Gallery – 25 september 2017

Het heerlijke Novotel-bed (het contrast met onze harde twijfelaar in Genève waarvan ik rugpijn krijg, kan amper groter zijn) heeft me helaas geen onverstoorde nachtrust opgeleverd. Ergens in het midden van de nacht in paniek wakker geschoten en daarna moeite om de slaap terug te vatten. Gelukkig brengt de ochtend een stevig English breakfast! Het buffet is exact, maar dan ook exact hetzelfde als vorig jaar in Novotel Paddington. Al lijkt me alles net iets minder verzorgd en zijn er geen complementary smoothies.

Na het ontbijt vertrekken mijn vriend en zijn collega naar de cursus en las ik wat tijd voor mezelf in. Ik trek naar het zwembad om baantjes te trekken en tussen de inspanningen door wat uit te puffen in de sauna. Het doet echt deugd om even te relaxen en het is ronduit geweldig dat ik het ganse zwembad voor mij alleen heb. Mijn rust wordt heel kort verstoord door een koppeltje dat even in de jacuzzi en de sauna gaat, maar zij blijven niet lang en ik kan na hun vertrek weer ongestoord verder baantjes trekken.

Het is bijna middag tegen dat ik uit het zwembad kom. Hoog tijd om op verkenning in London te gaan! Ter voorbereiding van ons vorige bezoek aan Londen had ik een hele lijst aangelegd met dingen die ik wilde bezoeken. Veel te veel om op een week af te werken, dus duikel ik deze opnieuw op en beslis naar de National Portrait Gallery te gaan. Het weer ziet er immers even twijfelachtig uit als de dag voordien. Ik heb echter niet veel zin om de metro te nemen en besluit het erop te wagen en te voet te gaan. De wandeling brengt me door de pittoreske Roupell Street vlakbij ons hotel. Ik zie aan verschillende ramen affiches hangen met ‘Save Roupell Street’ en een kleine google-zoektocht leert me dat deze authentieke straat bedreigd wordt door projectontwikkelaars. Ik kan met mijn eigen ogen vaststellen dat de straat langzamerhand wordt ingesloten door hoogbouw, maar ik hoop van harte dat dit prachtige stukje Londen uit de klauwen van de projectontwikkelaars kan blijven.

Ik kom langs St John’s Church in Waterloo Road en zie dat er twee kraampjes met street food opgesteld staan. Ideaal, want mijn maag maakt mij erop attent dat het middaguur reeds gepasseerd is. De keuze is tussen pad thai of falafel. Een hartverscheurende keuze, maar ik hak de knoop door en ga voor falafel. 4,5 pond voor een falafel wrap met halloumi: de prijzen in Londen zijn een pak redelijker dan in Zwitserland en ‘t is nog lekker ook! Ik ga op een bankje zitten en voerder per ongeluk een duif die listig aan mijn voeten plaatsneemt en afwacht tot er een stukje uit mijn wrap valt. Tsss!

Onderweg passeer ik langs de site van het Underbelly Festival en neem (nadat mijn rugzak gecontroleerd werd) even een kijken op het festival terrein. Vlakbij staat ook een enorme dubbeldekkerbus waar je frozen yoghurt kan kopen, maar ik weersta de verleiding. Al koop ik me wel een vers gemaakte smoothie van slechts 2 pond aan een kraampje bij Embankment. Ik blijf me erover verbazen hoe goedkoop het eten in Londen is in vergelijking met Genève, terwijl Londen toch ook gekend staat als een peperdure stad.

De National Portrait Gallery blijkt echt helemaal mijn ding te zijn. Ik weet eigenlijk niet goed waarom ik een bezoek aan dit museum zo lang heb uitgesteld (misschien omdat ik enkel portretten wat te eenzijdig vond?). De permanente collectie is nochtans gratis te bezoeken. Het museum is werkelijk prachtig en niet te groot, waardoor je de tijd hebt om alles rustig in je op te nemen. De portretten van bekende figuren (levend en dood) zorgen uiteraard voor veel momenten van herkenning, maar het is vooral de opbouw van elke zaal rond een bepaald thema die mij aanspreekt. De uitleg bij de werken is zeer omstandig en ik leer ontzettend veel bij over de Engelse geschiedenis. Daarnaast zijn er de portretten van schrijvers die ik herken van de achterkant van boekenflappen. Al moet ik toegeven dat het de portretten van Queen Elizabeth I zijn die het meest indruk maken op mij. Wat een uitstraling heeft die dame nog steeds na al die eeuwen! Girl power!

Zo rond half vijf krijg ik een bericht van mijn vriend dat zijn cursus al gedaan is (da’s vroeger dan gepland) en keer ik terug naar het hotel. Het is nog steeds bewolkt, maar het blijft droog, dus ik keer te voet terug. Van al dat portretten kijken heb ik een beetje honger gekregen en ik kan de verleiding niet weerstaan om onderweg in een schattig winkeltje een brownie met vijgen en whisky te kopen. Op onze hotelkamer eet ik de brownie met smaak op, terwijl ik luister naar de eerste indrukken van mijn vriend. Blijkbaar zijn er maar drie mensen die de cursus volgen!

Ondertussen is het tijd om te vertrekken naar onze dinner date bij City Spice. Een dinner date die heel wat voeten in de aarde gehad heeft. Het oorspronkelijke plan was dat mijn vriend, ik en zijn Franse collega samen zouden curry gaan eten in Brick Lane met een Engelse collega van hen die toevallig op hetzelfde moment als wij in Londen was. Ik reserveerde dus voor vier personen. Wat later liet de Engelse collega weten dat er waarschijnlijk nog een vriend van hem zou meekomen. Ok, geen probleem, een stoel bij aan tafel schuiven, dat zal nog wel lukken. Ondertussen waren mijn vriend en ik volop bezig om af te spreken met onze Poolse vrienden die in Londen wonen. Zij zouden met hun hotelapp op een toerismebeurs staan net op de dagen dat wij in Londen waren. Ons eerste voorstel was woensdag na het einde van de beurs af te spreken, maar bij nader inzien zouden ze dan waarschijnlijk te vermoeid zijn om er veel aan te hebben. Dus pasten we de afspraak aan en nodigden we hen uit om maandag samen met ons curry te gaan eten, waarop zij toezegden. Het was niet veel moeite om de reservatie bij City Spice te wijzigen.

Vanaf ons hotel nemen we een dubbeldekkerbus om naar Brick Lane te gaan. We hebben geluk want de plaatsen helemaal vooraan op de eerste verdieping zijn nog vrij, waardoor we kunnen genieten van een prachtige avondlijke rit door Londen. Helaas krijg ik onderweg naar het restaurant een telefoontje van onze Poolse vriendin. Er zijn onverwacht problemen opgedoken bij de opbouw van hun stand op de beurs en ze zullen onze dinner date niet halen. Het gesprek valt een aantal keer weg, maar ik hoor aan haar stem hoe zenuwachtig ze is. Ik probeer haar te kalmeren en verzeker haar dat het bij een volgende gelegenheid wél zal lukken om af te spreken. ‘t Is niet dat Londen aan de andere kant van de wereld ligt, nietwaar?

Gelukkig doen ze bij restaurant City Spice niet moeilijk over de opnieuw gewijzigde samenstelling van onze groep. Ze verwijderen gewoon een tafeltje en klaar is kees. Ik had op voorhand veel research gedaan en City Spice kwam daarbij als één van de beste curryrestaurants in Londen naar voren. En dat is niet overdreven, de curries zijn echt geweldig. Alleen zijn de ogen van mijn gezelschap groter dan hun maag: ondanks mijn waarschuwingen, bestellen ze én papadums én nog een paar voorgerechten én dan voor iedereen apart nog een hoofdgerecht. Uiteraard is dat veel en veel te veel. En hoe lekker ook, we slagen er gewoon niet in alles op te krijgen.

Normaal zou ik nu schrijven dat het een heel gezellige avond was, in aangenaam gezelschap, maar dat was helaas niet het geval. De vriend die de Engelse collega meebracht, blijkt een behoorlijk irritante Ier te zijn (niet dat zijn nationaliteit er in dit geval toe doet). Echt zo’n persoon die vol van zichzelf is. Hij blijft aan één stuk ratelen tijdens het etentje en grappen maken die niemand van de niet-Engelsen aan tafel begrijpt. Echt heel vervelend dat hij niet oppikt dat zijn grappen niet aanslaan bij ons, wegens het hebben van een andere referentiekader. Hij spreekt zichzelf ook voortdurend tegen, waardoor het echt moeilijk is een normaal gesprek met hem te hebben. Erg vermoeiend en behoorlijk irriterend.

Enfin ja, ik heb na het etentje dus niet echt veel zin meer om nog iets te gaan drinken, maar de Engelse collega en zijn irritante Ierse vriend slagen erin mijn vriend en zijn Franse collega te overtuigen nog een laatste pint te gaan drinken. We belanden in The Ten Bells, een pub die linken zou hebben met twee van de slachtoffers van Jack The Ripper. Hoewel het interieur en in het bijzonder de blauwwitte tegels zeker mooi zijn, is het er te druk en te plakkerig naar mijn zin. Maar het allerergste is dat mijn witte wijn niet te drinken is. Echt verschrikkelijk slecht en zuur, zo slecht dat ik na een paar teugen het opgeef en het glas gewoon laat staan.

Een zure afsluiter van wat al niet echt een superavond was.

Aankomst in Londen – 24 september 2017

Aangezien onze vlucht naar Londen rond één uur ‘s middags vertrok, zorgden mijn vriend en ik dat we op tijd in de luchthaven van Genève waren; Zo konden we ter plekke nog iets te eten alvorens op het vliegtuig te stappen. Het is weinig origineel, maar we belandden voor de zoveelste keer bij Thai Urban Kitchen voor een lekkere rode curry met scampi (en pak beter dan de pad thai van de vorige keer). Thai street food for the win!

Aan de gate maakte ik kennis met de Franse collega van mijn vriend die samen met hem de cursus zou volgen. Een vriendelijke man van rond de vijftig. We spraken af om onder elkaar zoveel mogelijk Frans te spreken, zodat ik volop de gelegenheid heb om mijn Frans te oefenen. De verleiding om bij momenten dat een woord niet meteen op het puntje van de tong ligt, terug te vallen op Engels is anders te groot.

De vlucht naar Heathrow was in een zucht voorbij. Het was zo’n schitterend zonnig weer dat ik het niet kon laten een paar filmpjes te maken tijdens de vlucht. Opstijgen met zicht op de bergen én het meer van Genève, dat wordt een mens niet snel beu. Tijdens de vlucht had ik ook een heel mooi uitzicht op de Franse Noordzeekust die lag te blinken in het zonlicht. In wat amper een paar tellen leek, maakte het blauwe water van de Noordzee plaats voor het groene, glooiende Engelse landschap. Toch fantastisch hoe snel een mens zich tegenwoordig kan verplaatsen.

Onze valies rolde als één van de eerste van de bagageband, daarna moesten we nog even geduld uitoefenen tot de valies van de collega van mijn vriend opdook. We vreesden al even dat we zijn valies als vermist zouden moeten opgeven. Gelukkig bleek dat niet nodig te zijn. We kochten een Oyster card en namen de metro naar Novotel Blackfriars, alwaar enkele vriendelijke dames de check-in voor ons regelden. We dropten onze valiezen af in de kamer en stonden tien minuten later alweer beneden om Londen in te trekken.

De weersvoorspellingen bleken niet helemaal overeen te stemmen met de realiteit: de voorspelde zon verstopte zich achter steeds dikker wordende wolken die me deden vrezen dat ik net iets te enthousiast geweest was bij het aantrekken van mijn flipflops. We wandelden langs de oevers van de Thames en liepen iet of wat per ongeluk een tentoonstelling aan boord van de HQS Wellington binnen. De tentoonstelling ‘Abandon ship!’ ging over de ervaringen van de bemanning van koopvaardijschepen tijdens de twee wereldoorlogen. Omdat deze schepen belangrijke voorraden vervoerden, waren zij voortdurend blootgesteld aan het gevaar van een aanval.

De tentoonstelling was gratis en bij het binnen stappen werden we door een paar bijzonder enthousiaste Britten op leeftijd welkom geheten. Een hoogbejaarde heer begroette ons en vroeg uit welk land we kwamen. Toen hij hoorde dat we van België en Frankrijk kwamen bekende hij vervolgens ootmoedig dat hij vóór de Brexit gestemd had, maar dat hij daar nu ronduit spijt van had. Met al de misinformatie die er tijdens de aan de stemming voorafgaande campagne verspreid werd, kon ik hem dat amper kwalijk nemen. Helaas is het moeilijk om nu de klok nog terug te draaien.

De tentoonstelling op de boot was vrij bescheiden, maar gaf wel een goed inzicht in de ontberingen die de bemanning van koopvaardijschepen meemaakten. Vooral het interview met de bemanning van de door een U-boot getorpedeerde Richmond Castle maakte indruk op mij. Sinds ik een barslechte nacht heb doorgebracht op de ferry van IJmuiden naar Newcastle is onder de waterlijn vast komen te zitten in een zinkend schip één van mijn grootste nachtmerries. Laat staan dat ik mezelf ooit in staat zal achten aan boord te gaan van een werkende onderzeeër. Brr, het idee alleen al.

Na ons bezoek werd de deur van het schip achter ons op slot gedaan. Wij waren de laatsten om op deze zondag de tentoonstelling te bezoeken. We liepen verder naar het uiteindelijke doel van onze wandeling: Trafalgar Square, waar op dat moment een Japan Matsuri plaatsvond. Ik moet eerlijk zeggen dat we niet veel van de optredens gezien hebben. Enerzijds omdat de collega van mijn vriend duidelijk niet echt geïnteresseerd was en anderzijds omdat het mij eerder acts leken die in een intiemere setting thuishoorden dan op een podium op een groot plein. We concentreerden onze aandacht dus voornamelijk op de eetkraampjes met Japans street food.

Ik nuttigde takoyaki (beetje een tegenvaller, in Japan heb ik veel betere versies van dit gerecht gegeten) en werkelijk overheerlijke tonkotsu ramen. Niet makkelijk om rechtstaand op een plein noedels te slurpen uit een hete kartonnen beker, maar het lukte mij zonder al te veel geknoei. De collega van mijn vriend was een beetje teleurgesteld dat er nergens sushi te krijgen viel. Helaas voor hem is sushi geen street food. Gelukkig kon hij ergens een wagyu burger op de kop tikken. Ik sloot mijn maaltijd af met een een klassieke dorayaki, omdat het matcha ijs uitverkocht was.

Helaas begonnen de wolken er steeds dreigender uit te zien en kreeg ik het ook een beetje fris op mijn flipflops. We besloten dan maar iets te gaan drinken in een authentieke Engelse Pub met de bijzonder originele naam Sherlock Holmes. De pub zag er authentiek uit, maar hun huisbier kon mijn vriend en zijn collega niet echt bekoren. Mijn glaasje chardonnay daarentegen was prima.

Na deze tussenstop was het volop beginnen regenen. Dat zal me leren om de weersvoorspellingen in Engeland te geloven! Om te vermijden dat ik onderweg zou doodvriezen, namen we de metro terug naar ons hotel. Vlak bij het hotel waren er immers ook nog een paar pubs. We belandden uiteindelijk bij de Mad Hatter op een steenworp van ons hotel. Een mooi ingerichte pub die veel minder druk was dan de Sherlock Holmes. De rode draad in het interieur zijn de glazen kastjes met daarin allerlei verschillende hoeden. De Poolse dame aan de toog leek haar tong verloren te hebben, maar we slaagden er toch in twee pints en een prosecco te bestellen. Gelukkig kon er een klein glimlachje vanaf toen we in het Pools (proszę rachunek) de rekening vroegen. Toch al veel plezier beleefd aan dat ene zinnetje dat ik ooit gememoriseerd heb. 😉

Omdat mijn vriend en zijn collega de volgende dag op tijd (en bij voorkeur ook fris) in de cursus wilden zitten, besloten we het daarbij te houden en op tijd in bed te kruipen.

Pop In Geneva – Mixed edition – Retrait des Dossards

Vorig weekend was ik opnieuw paraat als vrijwilliger voor Pop In Geneva. Na de normale editie twee weken geleden, werd er ter gelegenheid van het vijfjarig bestaan van Pop in the City een extra ‘mixed’ editie in Genève georganiseerd. De eerste keer sinds het ontstaan van het concept dat ook mannen zich een dagje mochten uitleven bij het uitvoeren van allerlei challenges.

Ditmaal werd ik eveneens opgetrommeld om vrijdagnamiddag te helpen bij de ‘retrait des dossards’. (Toegegeven, toen ik me ervoor opgaf, ben ik eerst even moeten gaan opzoeken wat ‘dossards’ juist betekende. Een ‘dossard’ is een borstnummer, zo eentje dat je moet opspelden als je deelneemt aan een loopwedstrijd.) Iets vóór 15.45u kwam ik aan bij de Bain des Pâquis alwaar de ingeschreven deelnemers hun borstnummer en goodie bag kwamen ophalen. Alvorens aan het werk te beginnen, kregen alle vrijwilligers een heel uitgebreide briefing. Een beetje dubbel op voor mij, want ik had woensdagavond deelgenomen aan een skype meeting waarbij al in grote mate van detail overlopen was, wat van de vrijwilligers verwacht werd.

Enfin ja, ik vatte samen met een wat oudere dame uit Lyon post bij de enveloppen die ons waren toegewezen. Ik zou de ingeschreven deelnemers ontvangen, hun identiteit controleren, hen het reglement laten ondertekenen en hen van de envelop met de borstnummers en toebehoren voorzien. De oudere dame zou de goodie bags vullen. Klinkt gemakkelijker dan het was, want in elke goodie bag moest een t-shirt met de juiste maat gestopt worden en er waren speciale goodie bags voor ‘Pop In Addicts’ (deelnemers die in drie jaar tijd aan drie of meer edities hadden deelgenomen). Maar opgelet! Voor de dames moesten we een t-shirt één maat groter dan de door hen opgegeven maat in de goodie bag steken (de vrouwen t-shirts vielen erg klein uit). Voor de heren klopten de maten dan weer wel en konden we gewoon de juiste maat in hun goodie bag steken. Enfin ja, ik ben er zeker van dat er deelnemers met de foute maten naar vertrokken zijn.

Uiteindelijk meldden zich in totaal slechts vijf deelnemende teams aan tijdens het uurtje dat ik verantwoordelijk was voor de ‘retrait des dossards’. Een beetje tijdverlies, als je het mij vraagt, zeker gezien de dubbele briefing. Om 16.45u liet ik mijn post over aan nieuwe vrijwilligers en vertrok ik naar de briefing in het toerismebureau van Genève om 17u. Benieuwd welke challenge me ditmaal zou toegewezen worden!

Na de slangen werd het een challenge in de categorie Art: ‘Réel ou fictif‘ gesponsord door Zwitserse trots Caran d’Ache. Bedoeling van de challenge was dat de deelnemende teams een kunstwerk zouden creëren gebaseerd op het werk van twee nog levende kunstenaars. Klonk leuk! Mijn collega-vrijwilliger Ruth was een Portugese studente die een opleiding toerisme volgde in Genève en voor wie haar werk als Pop In vrijwilliger een onderdeel van haar opleiding vormde. Het meisje leek me nogal onzeker en zei me dat ze best wel nerveus was voor zaterdag. Ik moet eerlijk toegeven dat ik bij haar een minder goed gevoel had dan bij Magali.

Nuja, het zou ook deze keer wel weer loslopen…

Zumba à l’Espace de quartier Le 99

De wijk Les Charmilles waar mijn vriend en ik momenteel wonen, is een heel multiculturele wijk met een sterke buurtwerking. Het lijstje met (gratis) activiteiten die voor de buurtbewoners georganiseerd worden, is behoorlijk indrukwekkend.

Omdat ik me heb voorgenomen wat meer aan sport te doen nu ik er de ruimte voor heb (hey, ik ben zelfs met Start to Run begonnen in de hoop wat extra endorfines aan te maken), schreef ik me in voor de (gratis!) zumba cursus enkel voor vrouwen. Deze dinsdag was de eerste les en ik was behoorlijk benieuwd naar het publiek dat op deze lessen zou afkomen.

Ik was een tiental minuten te vroeg (ik kom graag op tijd en ik had wat marge ingecalculeerd om de locatie zelf te kunnen vinden) en arriveerde samen met de buurtwerker die verantwoordelijk was voor de organisatie van de cursus. Het zag er even naar uit dat enkel de buurtwerker en ikzelf waren komen opdagen, maar vanaf 18.35u (de cursus startte om 18.30u) stroomden dan toch de eerste cursisten binnen, even later gevolgd door de leerkracht zelf. Na nog wat administratieve formaliteiten was het uiteindelijk 18.45u voorbij voordat we goed en wel met de les konden starten.

Uit de korte voorstellingsronde bleek dat elke deelneemster uit een ander land kwam: Irak, Tunesië, Moldavië, Rusland, Bulgarije, Jamaïca, België en de leerkracht kwam uit Colombia. De meeste deelnemers waren op het eerste gezicht zo’n vijftien jaar ouder dan ikzelf. Ik verwachtte dan ook geen al te pittige les en begon al spijt te krijgen dat ik gekomen was. Maar hey, dat vurige Colombiaanse bloed valt niet te temmen. De lesgeefster vloog er goed in en de les was behoorlijk stevig. Ik kon goed mee, omdat een deel van de basispassen van de salsa gebruikt werden en ik in het verleden al wat gelijkaardige cursussen waarbij fitness en muziek gecombineerd worden, gevolgd heb. De andere dames hadden duidelijk meer moeite om het ritme en de danspassen te volgen en sommigen moesten tussendoor zelfs even gaan zitten. Maar niemand die daarom maalde, het was duidelijk het plezier dat primeerde. En plezier hadden we!

De cursus duurde een kwartiertje langer dan gepland, zodat ik net op tijd thuis was om mijn online cursus fotografie die om 20u startte, te kunnen meepikken. Deze eerste les smaakt wat mij betreft alvast naar meer. Al heb ik zo het gevoel dat er volgende week een gedeelte van de dames zal afhaken. 😉

Stress

Ik ken in mijn omgeving wel wat mensen die voor kortere of langere periodes werkloos geweest zijn. En uit hun verhalen wist ik natuurlijk hoezeer dit op hun woog en hoe elke afwijzing aan je zelfvertrouwen knauwt. Maar ik moet toegeven dat ik de impact van het werkloos zijn, schromelijk onderschat heb, nu ik me zelf in deze situatie bevindt. ‘t Is eigenlijk vreemd, toen ik nog voltijds werkte, keek ik uit naar deze periode: even nietsdoen en op adem komen tussen twee jobs in. Het leek me dat ik zo’n tijdelijke rustpauze goed zou kunnen gebruiken na zoveel hectische jaren.

Ik heb dan ook bewust gewacht met solliciteren tot ik definitief naar Zwitserland verhuisd was, begin september. Kwestie van mezelf even een break te gunnen. Wat ik helemaal niet had zien aankomen was het feit dat werkloos zijn zo hard op mijn gemoed weegt. Ik probeer me met zoveel mogelijk dingen bezig te houden en hobby’s op te pikken die ik de laatste jaren verwaarloosd heb, zoals sporten en lezen, maar eigenlijk drukt het feit dat ik nog geen job heb, heel erg op me. Ik lig er ‘s nachts zelfs wakker van en dat is behoorlijk uitzonderlijk, want ik slaap normaal gezien als een roosje. Slaapgebrek maakt bovendien dat je alles wat donkerder ziet dan normaal en dan komen boodschappen dat ik minstens een half jaar moet rekenen om aan een job te geraken, net wat harder aan.

Blijkt dat ik niet gemaakt ben om thuis te zitten en niks te doen, ik moet me nuttig kunnen voelen, bezig kunnen zijn, een bijdrage aan de maatschappij kunnen leveren,… Enfin ja, achteraf gezien, trek ik de conclusie dat ik helemaal geen break nodig had, maar misschien gewoon nood aan verandering? En dat ik de zoektocht naar werk hier in Genève veel vroeger had moeten aanvatten, dat ook.

Yet Another Blog

Life on my side

persoonlijk