openbaar vervoer

De gruwelijke schoonheid van verwrongen staal

Een gruwelijk ongeval: twee treinen die frontaal op elkaar botsen. Het dodental staat ondertussen al op achttien. De beelden zijn schokkend, maar fascinerend tegelijkertijd. De treinstellen zijn geplooid en door mekaar geschud als waren het speelgoedtreintjes. Door een kind achteloos op het verkeerde spoor geplaatst om een ramp na te spelen. De graffiti op het rode treinstel, het contrast met het witte landschap, het zou een kunstwerk kunnen zijn. Een kunstwerk dat de onvolmaaktheid van de mens illustreert. Wellicht zal na onderzoek blijken dat een menselijke fout aan de oorzaak van dit ongeval lag. Tragisch, want hoe hard we het ook zouden willen, menselijke fouten zijn niet te vermijden. Somebody will screw up eventually. En ja, misschien had deze fout vermeden kunnen worden, maar laten we niet vergeten dat elk veiligheidssysteem geld kost, veel geld. En dat een heel spoorwegennet én al de treinstellen met zulke systemen uitrusten niet van vandaag op morgen gebeurt.

Lees ook wat Karel heeft te zeggen.

Een post-examen namiddag

Het moment waarop al die al veel te lang uitgestelde dingen eindelijk gedaan worden. Dingen zoals:

  • goedkoop en lekker gaan eten
  • kleren kopen voor mijn vriend (in de allerlaatste solden!)
  • kleren kopen voor mezelf (van de nieuwe collectie, uiteraard)
  • strips kopen (ok, niet dat we op dit vlak veel last hebben van uitstelgedrag, maar het is nooit een goed idee strips vóór een examen te kopen)
  • cadeautjes kopen voor twee peuters
  • cadeaubon in de INNO kopen
  • chocolaatjes kopen en er zelf eentje gratis krijgen
  • een bongo-wijnbon verzilveren bij een plaatselijke wijnhandelaar

Al vergde dat laatste punt iets meer inspanning dan voorzien. Doordat wij niet over een garage beschikken, staat onze auto gewoon buiten op straat geparkeerd. Toen wij deze namiddag, blijgezind na zoveel geld uitgegeven te hebben, naar de auto stapten, bleek die niet op de verwachte plaats te staan. Nochtans was mijn vriend er heel erg zeker van dat hij hem op die plaats geparkeerd had. Na een beetje pijnigen van de hersenen kwamen we erachter dat de laatste keer dat mijn vriend de wagen gebruikt had, maandag moest geweest zijn. Nu had het wel gesneeuwd, maar onze knalrode voiture bleek zelfs niet onder een wit laagje sneeuw verborgen te zitten. De ganse straat twee keer afgelopen, niets te vinden. Twee mogelijkheden: ofwel was hij getakeld ofwel was hij gestolen.

Gelukkig heeft mijn vriend de nummer van de Leuvense politie in zijn gsm zitten (wij zijn op alles voorbereid) en leverde een snel telefoontje ons zekerheid. Onze auto was ambtshalve getakeld. Blijkbaar waren er, nadat mijn vriend hem volledig reglementair geparkeerd had, op die plek verboden-te-parkeren bordjes verschenen en had de politie hem daarna laten takelen. De vriendelijke mevrouw van de politie verzekerde mijn vriend echter dat we niet voor de takelkosten zouden moeten opdraaien. Een hele opluchting. Het ongemak dat we de wagen aan de andere kant van de stad op de Bodartparking moesten ophalen, namen we er zonder veel gemor bij. Er rijden veel bussen in het Leuvense en een kleine twintig minuten later waren we opnieuw in het bezit van ons voertuig en konden we toch nog onze wijnflessen ophalen.

Eind goed, al goed.

De dag dat we geëvacueerd werden

Door de drukte van de laatste dagen, heb ik jullie nog helemaal niets kunnen vertellen over de allereerste keer in mijn leven dat ik geëvacueerd werd.

Woensdagavond, rond kwart na vijf, vertrokken we vanuit Brussel Centraal naar Leuven. We waren nog geen drie minuten aan het rijden of de trein kwam plotseling tot stilstand, op een zucht verwijderd van Brussel Noord . We hadden meteen het gevoel dat er iets niet klopte. En ja, daar weerklonk de stem van de conducteur: technische problemen. De machinist deed zijn best om het opgelost te krijgen.

We maakten meteen al een kruis over ons eerste uur Japans taalpractitum. Oh well, toch al niet ons favoriete onderdeel van de les. Gelukkig hadden we wel onze cursussen bij en wat blijkt? Er is geen betere leeromgeving denkbaar dan een trein gestrand tussen twee stations zonder internetconnectie. Eén van mijn meest productie studeeruurtjes tot nu toe dit semester.

Na een half uur of zo werden we officieel een trein in nood en kregen we te horen dat we geëvacueerd zouden worden. Ik voelde me zowaar een damsel in distress.  Na een anderhalf uur wachten, mochten we de trein verlaten. Twee galante heren hielpen mij vanaf het trapje op de sporen springen en hier en daar stond iemand om ons met een zaklantaarn bij te lichten.

Na een kort wandelingetje tot aan Brussel Noord konden we onze reis naar Leuven verder zetten om nog net de pauze en het tweede deel van de Japanse les te kunnen meepikken.

Meteen het spectaculairste wat ik deze week meemaakte. (Wat zegt dit over mijn leven?)

Lees op de trein en win

Omdat ik een fan ben van lezen en van treinen en bijgevolg dus zeker van lezen op de trein, wil ik graag dit persbericht op mijn blog zetten.

Wie op 16 juni met de trein reist, neemt best een boek mee. Die dag delen Stichting Lezen en NMBS bladwijzers uit aan iedereen die leest in de trein. Met de bladwijzers zijn ook verschillende prijzen te winnen.

Op dinsdag 16 juni krijgen lezers in de trein een cadeautje. Tussen 7 en 18 uur gaat een team van ‘boek-spotters’ op zoek naar lezende treinreizigers. Zij krijgen een exclusieve bladwijzer cadeau. De vijf bladwijzers zijn geïllustreerd door Jeroom, Judith Vanistendael, Brecht Evens, Maarten Vandewiele en Klaas Verplancke.

Op de achterkant van die bladwijzers vinden lezers een kraslot waarmee ze één van de 50 boekenpakketten of een lees-vakantie ter waarde van 1.000 Euro kunnen winnen. In totaal worden er ruim 20.000 bladwijzers uitgedeeld op het Vlaamse en Brusselse spoorwegnet.

De actie is een initiatief van Stichting Lezen en NMBS. Ondanks onheilspellende berichten over ontlezing en het einde van het boek, zijn treinreizigers ongetwijfeld de grootste en meest actieve leesgroep in Vlaanderen. Met deze actie willen NMBS en Stichting Lezen hun leesenthousiasme aanmoedigen.

De trein is altijd een beetje reizen

Ja, deze slagzin van de NBMS wordt te pas en te onpas gebruikt en misbruikt, maar gisteren belandde ik in een situatie die perfect omgeschreven wordt door deze gevleugelde woorden.

Gisterennamiddag werden ik en mijn collega’s verwacht op de personeelsvergadering. Omdat onze talrijke aantallen het niet toelieten een vergaderzaal in ons eigen gebouw te gebruiken, moesten we uitwijken naar een locatie in de buurt van het station Brussel-Noord.

Blijgezind trok ik met een zestal collega’s naar het station van Brussel-Centraal (aja, want na de vergadering zouden we voor onze aanwezigheid beloond worden met een happy hour). De trein die we wilden nemen op spoor 5 en die ons in vijf minuutjes naar Brussel-Noord zou brengen, stond echter aangekondigd met een flinke vertraging. Geen nood, op hetzelfde spoor stopte enkele minuten later de Amsterdammer.

Mensen die mij kennen, weten dat ik gezegend ben met bijzonder slechte ogen (een nieuw bezoek aan de oogarts dringt zich op, maar ik blijf het uitstellen). Dus omdat ik de borden met de stopplaatsen niet goed kon lezen, vroeg ik aan mijn medereizigers of ze wel zeker waren dat deze trein in Brussel-Noord stopte. Jaja, absoluut zeker. Ok, ik heb het volste vertrouwen in mijn collega’s, dus ik stap op de trein.

Enfin, jullie voelen het ongetwijfeld al aankomen. In Brussel-Noord stopt de trein, maar de deuren naar het perron blijven potdicht. Eerste reactie: de deuren van ditcompartiment zullen kapot zijn. Volgende compartiment: van ‘t zelfde. Langzaam begon het ons te dagen dat deze trein inderdaad niet stopte in Brussel-Noord. Een mooi staaltje van groepsgedrag. Iemand zegt met overtuiging: jaja, die stopt daar en niemand neemt meer de moeite om effectief na te gaan of deze bewering wel klopt. Als ik alleen had gereisd was mij dit beslist niet overkomen.

Verzachtende omstandigheden: blijkbaar is de halte Brussel-Noord pas afgeschaft sinds de nieuwe dienstregeling in december. Achteraf heb ik van een kennis bij de NMBS gehoord dat hier heel wat politiek getouwtrek aan te pas is gekomen, want wie schaft er nu een halte in een groot station als Brussel-Noord af. Dus ja, daar zaten wij op de Amsterdammer, op weg naar Mechelen. Al een geluk dat de halte in Mechelen níet afgeschaft was, want anders waren we mooi op weg naar Antwerpen geweest.

Enfin ja, in Mechelen hebben we dan braaf de trein terug naar Brussel-Noord genomen en we waren nog net op tijd om de afsluitende woorden van de laatste spreker op te vangen. En toen was het tijd voor het Happy Hour!