Sinds ik iet of wat een frequent flyer geworden ben, moet ik zeggen dat ik niet vaak meer uit het raam van een vliegtuig kijk. De magie van vliegen is vervangen door voornamelijk ergernis over het gesleur met bagage, de security checks en het vele wachten. Maar soms loont het om even op te kijken van je laptop en een blik naar buiten te werpen. Waar de koude en donkere nacht versiert met talloze fonkelende lichten op je wacht.
op reis
Yab’s eerste keer
Eeuwen geleden dat ik nog eens zo’n vragenlijstje (vroeger beter bekend als blogstokje) heb ingevuld. Koen stelde een aantal interessante vragen en ik doe hierbij mijn best om daar zo’n eerlijk mogelijk antwoord op te formuleren.
1. Wanneer heb je voor het eerst gevlogen?
De allereerste keer dat ik voet op een luchthaven zetten en vervolgens in een vliegtuig stapte was ik 17 jaar. Ik was pas afgestudeerd aan de middelbare school en we gingen met een groep medeleerlingen voor veertien dagen naar Griekenland. De reis zelf was geen onverdeeld succes (de sfeer in de groep zat niet goed, we sliepen tussen kakkerlakken en mijn vriendin en ik werden door de leerkrachten onterecht beschuldigd van iets wat we niet gedaan hadden), maar het vliegen zelf vond ik geweldig. En dat vind ik eigenlijk nog steeds.
2. Waar ging je voor het eerst naar school?
In Berbroek, een boerengat in Limburg, alwaar ik als peutertje in het onthaalklasje de eerste dag uren hartverscheurend huilde om mijn mama. Gelukkig was dit verdriet snel verteerd en had ik mij de tweede dag al helemaal verzoend met deze nieuwe routine in mijn leven. Zoveel leuk speelgoed om mee te spelen en nieuwe kindjes om te leren kennen! Buiten die eerste schooldag ben ik eigenlijk altijd graag naar school gegaan.
3. Waar (en wanneer) ging je voor het eerst zonder ouders op vakantie?
De logeerpartijen bij mijn nonkel in Antwerpen zal ik voor het gemak niet meerekenen. De eerste échte vakantie in het buitenland zonder mijn ouders was een CM-vakantie in Maloja in Zwitserland met een groep bestaande uit enkel meisjes. Ik zat toen in het tweede middelbaar. Ik herinner me dat ik de eerste avond een beetje heimwee had, maar verder was de vakantie een daverend succes. Ik maakte kennis met de bergen, nam deel aan mijn eerste huttentocht, danste op mijn eerste pyjamafuif (superbraaf in uitsluitend vrouwelijk gezelschap) en mijn kamergenootje vlocht voor de allereerste keer mijn haar in.
4. Wat weet je nog van de allereerste keer dat je alcohol dronk / proefde?
Dat was in Pulderbos op het communiefeest van één van mijn Antwerpse neefjes. Er was een mysterieuze groene vloeistof (Pisang) die aan het fruitsap werd toegevoegd en ik had nog nooit in mijn leven zoiets lekkers geproefd. Ik ben dan ook verschillende keren terug gegaan voor een nieuw glas. 😉 Ik was toen vermoedelijk zeven of acht jaar.
5. Wat is de eerste single / lp / cassettebandje / cd die je zelf kocht (of kreeg)?
Goh, ik ben nooit echt een verzamelaar van muziek geweest, maar ik herinner me wel nog mijn allereerste single: ‘Respectable’ van Mel & Kim. Het was de bedoeling dat ik met nog een meisje van mijn klas zou meedoen aan een soundmixwedstrijd. Helaas bleek achteraf dat ze geen zin meer had om deel te nemen. Oh well, bespaarde me de moeite om die danspasjes in te studeren.
6. Wie was de eerste dode mens die je zag?
Ik denk dat dit de vrouw van mijn leerkracht aardrijkskunde was. Ik speelde toen mee in een muziekgroepje dat bijeenkwam in zijn huis. Vandaar dat ik zijn vrouw kende. Ze overleed vrij onverwacht, als ik het me goed herinner, want zo oud was ze niet. De vrouw in kwestie lag opgebaard in de kerk en ik ben haar de laatste groet gaan brengen. Ik herkende haar amper. Toen heb ik me voorgenomen dat ik zelf na mijn dood nooit zo tentoongesteld zou willen worden. Ik moet toen in het vijfde middelbaar gezeten hebben.
7. Weet je nog iets van de eerste keer dat je de zee zag?
Goh, een écht specifieke herinnering heb ik niet. Ik moet echt nog heel klein geweest zijn toen mijn vader en moeder me meenamen naar zee, maar ik weet wel dat de zee altijd een onweerstaanbare aantrekkingskracht op mij heeft uitgeoefend. Het heeft me altijd gefascineerd om te weten wat aan de overkant van al dat water lag. Oja, en ik herinner me nog dat ik voor de allereerste keer tuinkers gegeten heb in het ondertussen al lang gesloten Hotel Wellington in Knokke: ik vond die rare groene sprietjes zo lekker dat ik de hele kom in mijn eentje heb opgegeten.
8. Waar stond het bed waarin je voor het eerst sliep nadat je je ouderlijk huis hebt verlaten?
Op mijn kot in studentenresidentie Johannes XXIII in Leuven.
9.Wie was de eerste niet-Vlaming – iemand met een andere culturele achtergrond – waar je mee hebt gepraat?
Om heel eerlijk te zijn, kan ik me dit niet herinneren. Ik ben altijd een kind geweest dat aangetrokken werd door exotische en nieuwe dingen. Schotelde je mij een nieuw gerecht voor, ik zat te popelen om dit te proeven. Bijgevolg vermoed ik dat ik vrij vroeg contacten gelegd zal hebben met kindjes die een andere taal of huidskleur hadden. Ik herinner me wel nog een nieuw kindje in mijn lagere school, een mulatje dat naast Nederlands ook Frans sprak. Ik deed niets liever dan zijn Franse woordjes nazeggen. Geweldig vond ik dat!
10. Wat was de eerste plek die je bezocht buiten Europa?
Australië! Uitgebreid beschreven op deze blog. Kwestie van het meteen ver genoeg te zoeken.
Afscheid van Texel – 5 november 2017
Onze laatste dag alweer. Voorbij gevlogen, dat verlengde weekendje. We ontbeten voor de laatste keer samen, pakten al onze spullen bij mekaar en vertrokken dan om de ferry van 11u te halen. Ik vond het oprecht jammer Texel achter me te moeten laten en ik ben er zeker van dat dit niet mijn laatste bezoek aan dit mooie eiland zal zijn.
Het tochtje met de ferry naar Den Helder was in een zucht voorbij. We parkeerden de auto’s in het centrum van Den Helder en liepen daar wat rond. Op zondagvoormiddag lag het (bijzonder charmante) Den Helder er nogal uitgestorven bij en de kinderen waren na een actief weekend duidelijk allemaal moe, wat valpartijen en veel geween, gebok en gezeur opleverde. We rondden ons weekendje af met een gezamenlijk lunch bij Kade 60, een zeer kindvriendelijk restaurant in een oud warenhuis. De kinderen smulden van pannenkoeken versierd met slagroom en van die kleurrijke suikerbolletjes. Ik hield het op een lekkere kom soep met vers gebakken brood. Al genoeg gegeten dit weekend. 😉
Na de maaltijd namen we afscheid van elkaar. De data voor het weekend volgend jaar zijn al ingepland!
De terugrit verliep supervlotjes, alweer met dank aan de digitale speelgoedjes. We waren mooi op tijd bij de zus en schoonbroer van mijn vriend om drie vermoeide zusjes af te leveren en zelf de benen onder het tafel te kunnen schuiven voor het avondmaal.
Ondanks het ietwat tegenvallende weer, vond ik dit één van de beste weekends met de nichtjes tot nu toe. Met dank aan mijn beste vriend: een goede nachtrust!
Vuurtorenbeklimming en bezoek aan Ecomare – 4 november 2017
Ook de tweede nacht, tot mijn eigen verbazing, zonder onderbrekingen van mijn nachtrust kunnen genieten. Wat een verschil met de vorige jaren! Het is zoveel plezanter uitgerust aan de dag te kunnen beginnen!
Na het gezamenlijke ontbijt waarbij er massaal veel eieren opgepeuzeld werden, reden we naar Vuurtoren Eierland, op het noordelijkste puntje van Texel. De vuurrode toren stak prachtig af tegen de eerst nog grijze en vervolgens steeds meer blauwe lucht. Aan een recordtempo klommen de kinderen naar de omloop boven, om aldaar aangekomen op vijf minuten uitgekeken te zijn op de nochtans indrukwekkende omgeving. Zo gaat dat met de jeugd van tegenwoordig: die moeten voortdurend nieuwe prikkels ervaren. Zo ontging het iedereen van mijn gezelschap bijgevolg volledig dat de huidige vuurtoren eigenlijk een omhulsel is dat om de oude vuurtoren heen gebouwd werd. De oude vuurtoren raakte zwaar beschadigd tijdens de opstand van de Georgiërs in april 1945. Op bepaalde plaatsen kan je tussen beide muren lopen en zie je de kogelinslagen van de schermutselingen die er plaatsvonden.
Terug beneden besloten we wat uit te waaien op het prachtige strand. Nog nooit zo’n immens breed strand gezien. Fenomenaal. De zon kwam erdoor en de frisse zeewind deed deugd. De kinderen raapten schelpjes, schreven hun namen in het zand en tartten de golven. Gelukkig konden we met vijf paar droge kousen en schoenen naar de wagen terug keren.
Bij de wagen aangekomen was het even brainstormen voor het middagmaal, we besloten geen tijd te verliezen met de zoektocht naar een locatie om te eten en rechtstreeks naar Ecomare te rijden om daar de kinderen hun sandwiches te laten opeten. Onderweg naar Ecomare kon mijn vriend kennismaken met de laatste popsongs van Katy Perry en Taylor Swift, gezongen door de meisjes. Ik was best wel onder de indruk van hun toonvastheid, want de nummers waren heel goed herkenbaar. Hier en daar werd de tekst wel een beetje vervormd, maar grote stukken kwamen er bijna letterlijk uit zoals de popprinsessen ze zongen.
Bij Ecomare maakten gebruik van de tafeltjes in de inkomhal om de kinderen te laten eten en begonnen daarna aan ons bezoek van het centrum voor wadden en Noordzee. We waren net op tijd om het voederen van de bruinvissen bij te wonen. Ecomare is een opvangcentrum dat er in principe naar streeft om de opgevangen dieren zo snel mogelijk opnieuw te introduceren in hun normale biotoop. De twee bruinvissen werden echter te vroeg van hun moeder gescheiden, waardoor ze niet hebben leren jagen en onmogelijk in het wild kunnen overleven. De verzorgsters toonden de dieren aan het publiek en lieten hun enkele kleine trucjes doen. Verwacht geen spectaculaire shows, want dat past niet binnen de doelstellingen en filosofie van Ecomare.
Tijd voor de volwassenen om gehoor te geven aan hun rammelende magen. In de mooi verzorgde en ruime cafetaria aten we soep en broodjes alvorens de rest van het museum te verkennen. Echt een aanrader, Ecomare, de presentaties zijn interessant en de opstellingen zijn modern en erg aantrekkelijk voor kinderen. Je kan er zelfs bellen met een meeuw en op zoek gaan naar de moordenaar van een bruinvis!
We keerden terug naar de buitenbassins voor de voedertijd van de zeehonden. Ook hier weer is er een onderscheid tussen de dieren die tijdelijk even op adem komen bij Ecomare en zeehonden die wegens een handicap of hun vergevorderde leeftijd niet meer in het wild kunnen overleven. Het verhaal dat ons het meeste bijbleef, is dat van Rob. Rob is een brullende zeehond. Volwassenen zeehonden brullen eigenlijk nooit, maar Rob leerde brullen voor een rol in een Deense film. Tijdens zijn training raakte Rob zo verknocht aan mensen dat hij, toen hij terug uitgezet werd in het wild, hun gezelschap bleef opzoeken. Zo belandde hij in opvangcentra verspreid over gans Europa. Uiteindelijk kwam hij bij Ecomare terecht en besloot men hem daar te houden. Hij brult nu enkel nog op commando van de verzorgers als het etenstijd is.
Tijdens het voederen waren we getuige van een spectaculaire strijd tussen drie meeuwen om een visje. Want ja, als er eten te pikken valt, zijn die zeeschuimers er als de kippen bij. Ze proberen de verzorgers en de zeehonden te slim af te zijn en regelmatig zijn ze met een visje weg. Het gevecht werd positief beslecht in het voordeel van een grote witte zeemeeuw, die na het doorslikken van de vis zo zwaar was dat hij moeite moest doen om recht te vliegen.
Na dit zeer aangename bezoek besloten we ons op te splitsen. Onze vriend zou met de twee jongens en één van de meisjes naar ons hotel terugkeren en mijn vriend, ik en onze vriendin zouden met de twee andere meisjes gaan winkelen. Uiteraard wilden de meisjes alledrie met de jongens mee. Daarom liet ik het lot beslissen wie de gelukkige was. Het oudste nichtje van mijn vriend kwam als overwinnaar uit de bus, gevolg: traantjes bij de twee jongste nichtjes. En dat het niet eerlijk was! Ach, ze kunnen niet snel genoeg leren dat het leven niet eerlijk is. 😉
We susten ze door ze uit elkaar te halen. Mijn vriend bleef in de auto bij het middelste nichtje en troostte haar met elektronische hulpmiddelen en de kleinste mocht tijdens het winkelen in de winkelkar zitten en kreeg een stukje chocolade omdat ze zich zo flink had gedragen. Iedereen content. In de Albert Heijn kochten we allerlei lekkers voor een heuse tapasavond op het appartementje van onze vrienden.
Na de drie meisjes gedoucht te hebben, was iedereen klaar voor de feestelijke avondmaaltijd. Een avondmaaltijd die voor sommigen vooral uit chips bestond, maar omdat het de laatste avond was, besloten we dat door de vingers te zien.
Zeehonden spotten en bezoek aan een kaasboerderij – 3 november 2017
Tot mijn eigen grote verbazing bijzonder goed geslapen. Geen nachtmerries of nachtelijke muggenjachten die ditmaal mijn nachtrust kwamen verstoren. De meisjes waren blijkbaar rond half zeven wakker wakken geworden, maar mijn vriend heeft dat professioneel aangepakt door hen aan te manen nog een beetje te slapen en toen dat niet lukte hen voor de tv te zetten zodat ik nog wat kon slapen. De held!
We ontbeten allemaal samen in het appartementje van onze vrienden en vertrokken mooi op tijd naar het haventje van Oudeschild voor een boottochtje met Het Sop. We meldden ons aan twintig minuten voor inschepen en gebruikten de wachttijd om een beetje rond te lopen in het charmante haventje van Oudeschild.
Ik was op voorhand een beetje zenuwachtig dat iemand van de kinderen of ikzelf zeeziek zou worden, maar gelukkig was de zee bijzonder rustig en verliep het hele tochtje in optimale omstandigheden. Naast ons waren er nog vier andere mensen aan boord, heel gezellig. De kinderen vonden het vooral geweldig dat ze door verrekijkers mochten turen en één voor één aan het roer mochten plaatsnemen. De zeehonden op de zandbanken vonden ze wel leuk, maar konden hun aandacht niet lang vasthouden. De schipper was supersympathiek en heel vriendelijk en open naar de kinderen toe. Hij legde ons ook haarfijn het verschil uit tussen de twee soort zeehonden in de Waddenzee: de gewone zeehond en de grijze zeehond. It’s all in the nose, baby!
Tijdens de terugtocht mochten de kinderen de meeuwen voeren. Volgens mij hét hoogtepunt van hun dag. Het brood voor de meeuwen was in een paar tellen verdwenen, waarna de schipper vol gas gaf. We vlogen we haast over de golven en de meisjes vonden het fantastisch. Even vreesde ik dat we op het nippertje toch nog een zeezieke zouden hebben, toen het oudste nichtje van mijn vriend zei dat ze zich niet zo goed voelde, maar toen waren we letterlijk nog maar een drietal minuten van de haven verwijderd. Oef!
Van zo’n spannende boottocht wordt een mens hongerig! ‘s Middags lunchten we bij snackbar Veronica, een zeer sympathieke en kindvriendelijke plek waar je aan de toog allerlei heerlijkheden kan bestellen en je via een buzzer gewaarschuwd wordt wanneer je eten klaar is. Hun visbereidingen waren uitstekend en ik kon het oudste nichtje zelfs overhalen om wat gefrituurde inktvisringen te proberen die ze zowaar lustte! Een mirakel! Zelf at ik een overheerlijk broodje met verse garnalen en wat gefrituurde vis, inktvis en garnalen. Echt voortreffelijk en heel erg goedkoop.
Na het middagmaal reden we naar Kaasboerderij Wezenspyk. We volgden de aangeduide wandeling en ontmoetten kalfjes, kippen en varkens. Het leukste was het kleine veerpontje dat je handmatig moest bedienen om een brede sloot over te steken. De kinderen vonden het geweldig. Na het pontje liepen we letterlijk tussen de schapenstront en het was een beetje zigzaggen om te vermijden dat we in een dikke stront trapten. Nog wat verder leken we ogenschijnlijk niet meer verder te kunnen, dus keerden we op onze stappen terug. Pas later realiseerden we ons dat we de cirkel gewoon hadden kunnen rond maken.
De kaasmakerij zelf lag helaas stil, maar het winkeltje met bijhorende (zeer minimale) tentoonstelling over hoe je kaas maakt, was wel open. We bleven er niet lang, want de kinderen vonden het maar saai en besloten iets te gaan drinken in Den Hoorn.
Het was nog niet zo makkelijk om ergens een parkeerplaats te vinden, dus zetten we onze wagens op de parking van de Spar, we waren toch van plan om daar wat later te gaan winkelen om de ingrediënten te kopen voor een spaghettifeestmaal. We bewonderen het mooie kerkje van Den Hoorn en vonden na eerst op nogal onvriendelijke wijze buiten gezet te zijn in een andere brasserie een mooie tafel in De toegift @klif 12, een bizarre mengeling van een theater en een brasserie. We waren er de enige klanten, zodat de kinderen zonder problemen tussen de lege stoelen van het theater konden rondlopen. Een lekker glaasje witte wijn ging vlotjes binnen en de kinderen smulden van een typisch Holland streekproduct: bitterballen.
Daarna keerden we terug naar de Spar. Onze kameraad bleef met de jongens in de wagen zitten, terwijl mijn vriend en ik, samen met onze vriendin en de drie meisjes gingen winkelen. Hoe rollenpatroonbevestigend! Tot hun grote vreugde had de Spar kleine winkelkarretjes voor kinderen en ik denk dat onze drie blondines zowat alle harten van winkelend Den Hoorn veroverd hebben. 😉
Na het winkelen zette ik alle meisjes één voor één onder de douche terwijl onze vriendin zo vriendelijk was de spaghetti klaar te maken. Het oudste nichtje at heel flink haar bord spaghetti leeg en ook de jongste ging voor een twee portie spaghetti mét gehakt zónder saus. Het middelste nichtje vond het echter nodig een gans drama te maken van de maaltijd. Bokkig niet willen eten en daarna komen zeuren dat ze honger had. Een echte diva. Dat gaat wat geven in de pubertijd.
Het slaapritueel verliep zoals de vorige avond: mijn vriend die op een stoel in de kamer van de meisjes wachtte tot ze in slaap vielen, hen nu en dan streng toesprekend als er weer eentje niet wilde zwijgen.
En toen alle kinderen sliepen, konden de volwassenen eindelijk onderuit zakken met een welverdiend glas wijn. Een bijzonder geslaagde dag op Texel!
Ferry van Den Helder naar Texel – 2 november 2017
Na een bijzonder goede nachtrust (je kon een speldenkop horen vallen, zo stil!), ontbeten mijn vriend en ik op het gemak samen met zijn ouders. Na het ontbijt namen we afscheid en reden we met de wagen van mijn vriend’s moeder naar zijn zus en schoonbroer. Gedaan met de rust, want daar werden we opgewacht door drie enthousiaste jongedames van 5, 6 en 8 jaar oud. We laadden al onze bagage in de splinternieuwe Opel Zafira en vertrokken met ons vijven blij gezind naar Texel.
De autorit verliep vlotjes dankzij smartphones en tablets. Ik kan me nog goed voor de geest halen hoe ik als kind opzag tegen die urenlange saaie autoritten, dus als er moderne hulpmiddelen bestaan om verveling en gezeur tegen te gaan, dan zal ik niet aarzelen om daar dankbaar van gebruik te maken.
Rond lunchtijd besloten we de snelweg af te rijden en in de buurt van Utrecht op zoek te gaan naar een leuke plek om te eten. Helaas konden we wegens de wekelijkse marktdag niet parkeren op de parking bij de brasserie die ik gevonden had. En al de overige parkeerplekken waren natuurlijk ook ingenomen door enthousiaste marktbezoekers. We reden dus op goed geluk verder en kwamen zo terecht bij Café De Punt in Baambrugge. Een bijzonder aangename ervaring: kindvriendelijk en goedkoop en lekker eten. Ik at een slaatje met geitenkaas en nog wat stukken van de pizza margarita die de middelste jongedame niet meer wilden opeten. Al was die chocomelk met slagroom die ze even daarvoor had gedronken er wel bijzonder vlotjes ingegaan.
Daarna was het even doorrijden om op tijd bij de ferry te geraken. Iets te veel tijd verspild tijdens de middagpauze. We waren nochtans goed op tijd vertrokken. Ferry’s en wij, het blijft een moeilijke combinatie. Uiteindelijk waren we mooi op tijd bij de inscheepplaats in Den Helder en konden we een tiental minuten later met onze Opel Zafira de TESO ferry oprijden.
We genoten, ondanks de stevige wind, van het zonnetje op het buitendek, maar de kinderen vonden het al snel te koud (of wilden liever in de speelhoek op de grote touch screens gaan spelen, dat kan natuurlijk ook). De ganse overtocht duurde amper vijftien minuten. Jammer, want ik had nog wel even langer op deze comfortabele boot willen blijven rondhangen. Zonder twijfel de mooiste en modernste ferry die mijn vriend en ik tot nu toe genomen hebben.
Op Texel aangekomen reden we rechtstreeks naar Hotel Duin en Bos. Terwijl mijn vriend samen met onze vriendin de paperassen in orde maakte, speelden de kinderen op het kleine speeltuintje. Ze gingen nogal wild tekeer op de trampoline en ik zag mijn vriend en mezelf al in een flits met een kind zonder voortanden naar spoed rijden, maar gelukkig kwam iedereen er ongehavend vanaf.
We reserveerden een tafel voor negen personen in het restaurant van het hotel en maakten nog een wandeling naar zee voor het avondmaal. De heentocht vonden de kinderen geweldig: verstoppertje en tikkertje spelen, de volwassenen laten schrikken (Halloween was net achter de rug) en ook de zee zelf vonden ze fantastisch. Al was ik minder een fan van dat gooien met zand naar elkaar.
De terugweg was echter een ware strijd. Het middelste nichtje van mijn vriend wilde niet meer stappen en haalde al de truken boven om dat te benadrukken. Op de grond liggen, met de voeten slepen, zeuren dat ze dood ging van de honger. En al onze overredingskracht leverde uiteraard helemaal niks op. Van pure miserie heeft mijn vriend dan toegegeven en haar op zijn schouders gezet, hoewel ze daar eigenlijk te oud voor is. Enfin, wat acteerprestaties betreft, had ik haar bijna de Oscar voor beste actrice gegund.
Gelukkig duurde de terugtocht maar een klein half uurtje en was er daarna de gezellige warmte van restaurant Bosq. Opeens waren alle kinderen weer helemaal opgeknapt. 😉 Het restaurant was eigenlijk een beetje te chic om te dineren met kinderen, maar ze deden echt hun best om het ons naar de zin te maken, met kleurplaten en kleurpotloden en aangepaste kindergerechten. De gerechten op de kaart waren erg verfijnd. Mochten we enkel onder volwassenen geweest zijn, zouden we zeker voor het proeversmenu gegaan zijn, maar nu hielden we het op twee kleine gerechtjes. Het was heerlijk! En omdat alle kinderen zo flink waren geweest tijdens het diner kregen ze nog een ijsje als dessert.
Na het avondmaal stak ik de twee jongste meisjes nog snel onder de douche om het zand van hen af te wassen en toen was het afwachten tot ze in slaap zouden vallen. Met drieën op één kamer was dat natuurlijk een hele opgave. Mijn vriend had besloten een nieuwe taktiek uit te testen: met een stoel in de kamer zelf plaatsnemen totdat ze in slaap lagen. Dat werkte gedeeltelijk, want hij moest hen toch nog vaak streng tot stilte aanmanen.
Uiteindelijk sliepen ze alle drie en slopen we stilletjes de deur uit naar het appartementje van onze vrienden naast ons om met een glas wijn te klinken op onze eerste namiddag en avond op Texel. Via facebook messenger en de ingebouwde camera van zijn laptop hield mijn vriend de leefruimte van ons appartementje in het oog. Zo konden we op ons gemak van de wijn genieten zonder ons zorgen te hoeven maken dat we niet zouden merken wanneer één van de meisjes zou opstaan.
Aankomst in België – 1 november 2017
Lang lang voordat er sprake was dat mijn vriend en ik naar Genève zouden verhuizen, prikten we de datum voor het jaarlijkse weekend met onze vrienden en hun twee zonen. Na een paar stevige discussies, besloten mijn vriend en ik de uitdaging aan te gaan en zijn drie (3!) nichtjes mee te nemen op weekend. De allereerste keer dat de vrouwen in de meerderheid zouden zijn! Ik zag het zitten, want het jongste nichtje (bijna 5) van mijn vriend is een schatje en ik had haar al wat voorbereid op ons weekendje door haar te zeggen dat zij de coolste van allemaal was. Je kan niet vroeg genoeg beginnen werken aan een positief zelfbeeld!
Op 1 november (geen officiële feestdag in protestants Zwitserland) kwam mijn vriend wat vroeger terug van zijn werk en namen we de bus naar de luchthaven. Ruimschoots op tijd om nog even bij onze favoriete Thai langs te gaan voor een curry als avondmaal. De vlucht naar België verliep supervlotjes en in Zaventem werden we opgewacht door de schoonbroer van mijn vriend, die ons met zijn splinternieuwe voiture (als in: de dag zelf in de garage opgehaald en bijgevolg slechts enkele tientallen kilometers op de teller) kwam ophalen. En, en, en: wij mochten deze wagen gebruiken voor ons uitstapje naar Texel met zijn drie dochters!
De schoonbroer van mijn vriend leverde ons af bij de ouders van mijn vriend, alwaar we onthaald werden op vers gemaakte soep en fruitsla. Ik kon nog net plaats maken voor een vers gemaakte fruitsla (Thaise curry vult nogal) terwijl we de ouders van mijn vriend vertelden over onze wedervaringen in Zwitserland. We gingen op tijd slapen, want de ervaring leert dat vorige weekends nogal nefast waren voor mijn slaap en aangezien ik nogal slecht slaap in Genève, wilde ik absoluut vermijden al uitgeput aan het weekend te beginnen.
Onze kraaknette kamer met proper gewassen lakens en speciaal voor ons gekochte kussens en donsdekens deed me alvast het beste hopen!
The Chelsea Physic Garden en Basquiat in het Barbican Centre – 28 september 2017
Super vroeg wakker deze ochtend om mijn vriend te helpen zijn valies te pakken, zodat op tijd is voor zijn vlucht van om 8.55u op Heathrow. Mijn vlucht naar Genève vertrekt pas ‘s avonds om 20.30u. Aangezien ik enkel met handbagage terugvlieg, heeft mijn vriend de gewichtige taak de rest van de bagage heelhuids in Genève te krijgen. Na mijn vriend gedag gezegd te hebben, kruip ik lekker terug in bed voor nog een aantal uurtjes slaap. Ontbijten doe ik vandaag in mijn eentje.
Ik besluit op mijn laatste dag een bezoek te brengen aan de Chelsea Physic Garden, één van de oudste botanische tuinen van Europa. De Chelsea Physic Garden gaat jammer genoeg pas open om 11u, maar op basis van googlemaps concludeer ik dat de tuin niet zo groot is en dat ik zonder problemen om 13u in het Barbican Centre zal geraken om de tentoonstelling van Basquiat te bezoeken.
De metro brengt mij tot Sloane Square en vandaar is het nog een kwartiertje stappen naar de Chelsea Physic Garden. Ik passeer door een zeer mooie en statige wijk met de prachtige naam The Royal Borough of Kensington and Chelsea. Prachtige huizen met veel groen, mooie straatjes, het restaurant van Gordon Ramsay en een heus militair ziekenhuis, maken dat ik langer dan het geplande kwartier over de wandeling doe. Rond 11.15u ben ik aan de ingang van de botanische tuin en koop ik mijn toegangsticket. De vriendelijke heer aan de kassa maakt mij erop attent dat er gratis rondleidingen in de tuin gegeven worden en dat de eerstvolgende rondleiding start om 11.30u. Altijd leuk. Ik loop alvast wat rond in de tuin en sluit om 11.30u aan bij de rondleiding.
De zon komt erdoor en de tuin ziet er werkelijk prachtig uit met bladeren waarop de achtergebleven waterdruppels van de nachtelijke regen glinsteren in de zon. Wat oppervlakte betreft is de tuin inderdaad niet zo groot, maar wat een rijke collectie! De dame die ons rondleidt is een vat vol wetenswaardigheden en wijst ons om de ene na de andere bijzonderheid. Heel boeiend allemaal, maar tegelijkertijd houd ik mijn gsm bij de hand om de tijd in het oog te houden. Ik zou eigenlijk om 12.15u moeten vertrekken, maar ik beslis mijn tijd nog wat te rekken, ervan uitgaand dat ze mij, als ik een kwartier te laat ben, wel niet uit het Barbican Centre zullen schoppen. Uiteindelijk moet ik noodgedwongen om 12.30u de rondleiding verlaten en zet ik een spurtje in naar metrostation Sloane Square. Dik spijt dat ik geen ticket voor 14u gereserveerd heb. Ik heb het gevoel dat er nog veel meer te ontdekken valt in de Chelsea Physic Garden. Ik zal dus nog eens terug moeten komen!
De zon is ondertussen volop tussen de wolken doorgekomen en het is erg warm. Ik spring op een warme metro die helaas niet tot Barbican station rijdt, maar stopt in Edgeware Road. Heel wat verwarring later met treinen die spontaan van perron en van bestemming veranderen, slaag ik er toch in de juiste richting uit te kiezen. Omdat het ondertussen al veel te laat is, skip ik noodgedwongen mijn middagmaal en loop ik rechtstreeks naar de ingang van tentoonstelling van Basquiat. Ik ben een dik half uur te laat, want uiteindelijk nog goed meevalt.
De tentoonstelling van Basquiat is echt de moeite. Ik moet toegeven dat ik voordien niet echt bekend was met het werk van deze jonge Amerikaanse artiest, maar het is heel boeiend om de evoluatie in zijn werk te zien. De tentoonstelling doet veel moeite om de levensloop van Basquiat te schetsen: zijn faam in de New Yorkse kunstwereld, zijn samenwerking met Andy Warhol, zijn romance met Madonna, zijn muzikale samenwerking met hiphop artiesten,… Hij speelde zelfs een rol in een kunstfilm. Een bijzonder boeiend en rijk kunstenaar die als autodidact enkel maar respect afdwingt. Het enige wat ik jammer vind aan de tentoonstelling is dat er met geen woord gerept wordt over de heroïneverslaving die Basquiat op 27-jarige leeftijd het leven kostte. Toch een niet onbelangrijk detail, me dunkt. Maar verder niets dan lof!
Na het bezoek aan de tentoonstelling, dat ongeveer aan uur geduurd heeft, rommelt mijn maag van de honger. Ik loop naar de gezellige Broadgate Circle waar het stikt van de leuke eetgelegenheden en kies een tafeltje op het terras van restaurant Comptoir Libanais. Geen probleem om om 14.30u nog een maaltijd geserveerd te krijgen in Londen. Ik ga voor een heerlijke lamstajine en aangezien het mijn laatste momenten in Londen zijn, besluit ik mijn maaltijd af te ronden met een werkelijk voortreffelijke cheesecake. Wat een genot om eind september op een terrasje van de zon te kunnen genieten.
Helaas is het moment om van Londen afscheid te nemen aangebroken. Mijn vriend heeft me op het hart gedrukt zeker op tijd te vertrekken, omdat de metrorit op zichzelf al veel tijd in beslag neemt en de wachtrijen bij de security op Heathrow soms erg lang zijn. En ik luister altijd naar zijn goede raad (kuch). Naar goede gewoonte is het weer pokkeheet op de metro. Ach, heimwee naar die heerlijke aircogekoelde metrostellen in Singapore… Maar goed, ik ben al blij dat ik kan zitten.
Uiteindelijk ben ik twee uur te vroeg op de luchthaven en ben ik in een paar tellen door de security. Wat maakt dat ik tijd heb om nog een kaiten sushi mee te pikken bij Yo! Sushi. Jay!
En daarmee zit onze mini-uistapje naar Londen er weer op. Eén ding is zeker: I’ll be back!
The Charterhouse & Old Operating Theatre – 27 september 2017
Met een uitgebreid ontbijt achter de kiezen, keer ik terug naar de kamer om de plannen voor vandaag te finaliseren. Ik had graag een bezoek gebracht aan Dennis Severs’ House, maar blijkt dat je daar op voorhand voor moet reserveren. Spijtig. Weer iets om door te schuiven naar een volgende bezoek. Ik besluit dan maar richting het Barbican Centre te trekken om de befaamde tentoonstelling van Basquiat te aanschouwen.
Het weer zit nog altijd mee en ik heb zin in een stevige ochtendwandeling om mijn ontbijt te verteren. Ik passeer in de historisch interessante buurt Smithfield met oude markthallen en veilingsgebouwen. Als bij toeval vang ik vanuit een ooghoek een glimp op van een mooie toren en wijk ik af van de weg die googlemaps voor mij heeft uitgestippeld. En zo ontdek ik The Charterhouse, een historisch gebouwencomplex uit de veertiende eeuw. The Charterhouse is gratis te bezoeken en daar maak ik uiteraard graag gebruik van.
Zoals de naam doet vermoeden begon The Charterhouse als een katholiek kartuizerklooster. Het klooster werd gebouwd op een stuk grond dat enkele tientallen jaren vóór de stichting van het klooster dienst deed als begraafplaats voor de slachtoffers van de pest. Toen de kartuizermonniken in 1535 weerstand boden aan de godsdiensthervormingen van Koning Henry VIII, werden ze geëxecuteerd en werd het klooster in beslag genomen door de kroon. Vervolgens kwam het gebouwencomplex in handen van enkele edellieden, deed het dienst als hospitaal en jongensschool tot het in mei 1941 zwaar beschadigd geraakte tijdens de Blitz. In de jaren na de tweede wereldoorlog werd het complex zorgvuldig gerestaureerd en nu kan iedereen genieten van dit prachtig stukje Londense geschiedenis. Ik prijs het toeval dat mij hier bracht, want de gebouwen zijn prachtig en de tentoonstelling erg interessant.
Natuurlijk is door dit ongeplande bezoek mijn planning helemaal door mekaar gegooid. Het is ondertussen al middag, maar ik besluit toch verder te lopen in de richting van het Barbican Centre. Vlakbij het Barbican Centre zie ik zowaar mijn eerste echte Banksy in het wild: een portret van Basquiat gefouilleerd wordt door de Metropolitan Police. Duidelijk een kritiek op het rascisme dat ook vandaag nog in alle lagen van onze samenleving aanwezig is. En tegelijkertijd een eerbetoon aan een collega-straatkunstenaar.
Ik heb honger dus besluit op zoek te gaan naar iets lekkers om te eten. Ik passeer Finsbury Square Garden en kom vervolgens terecht op Finsbury Avenue Square. Overal zijn er kraampjes die street food verkopen. Londen is duidelijk fan (en ik ook!). Het is erg moeilijk kiezen en ik loop van het ene kraampje naar het ander. Uiteindelijk hak ik de knoop door en ga voor een Vietnamese noedelsoep, daarmee het totaal geconsumeerde noedelsoepen deze vakantie op drie brengend. Ik kan er niets aan doen, het is sterker dan mezelf. De Phở is dampend heet, zeer lekker en bijzonder goedkoop (7 pond). Waardoor ik het me permitteer om ook nog van een dessertje te snoepen: rijstpudding met mango. Heerlijk!
Via whatsapp spreek ik af met mijn vriend waar ik best reserveer voor ons laatste diner in Londen. De ervaring leert dat populaire plekken vaak stampvol zitten en voor onze laatste avond wil ik graag iets leuks doen. Onze eerste keuze: Koreaans restaurant Arang blijkt helaas vol te zitten. Gelukkig is er in onze tweede keuze wel nog een tafeltje vrij om 18u. Vanavond dineren wij in Rabot 1745, een restaurant dat met chocolade kookt en dat we ontdekten bij een wandeling in de buurt van Borough Market.
Met een volle maag begin ik aan mijn tweede poging om de Basquiat tentoonstelling in het Barbican Centre te bezoeken. Via de Barbican low emission walk (een verhoogd wandelpad) kon ik eindelijk in het Barbican Centre, dat, moet ik toegeven, eerder een sombere en donkere indruk op mij maakt. De indeling van het geheel is ook erg verwarrend. Zo’n plek waar je makkelijk verloren loopt. Neen, deze uiting van het brutalisme is bepaald niet aan mij besteed. Ik vind het complex (inclusief woontorens) bijzonder lelijk. Maar goed, ik kwam hier voor Basquiat.
Net voordat ik aankom bij het onthaal van de Basquiat tentoonstelling, krijg ik het bericht van mijn vriend dat zijn cursus er al op zit en het is pas 15u! Helaas, het next available time slot om de tentoonstelling vandaag nog te bezoeken is pas om 16.30u. Mijn vriend zou de tentoonstelling niet echt weten te appreciëren en in combinatie met de reservatie om 18u in Rabot 1745, was dit ook moeilijk haalbaar. Ik reserveer een kaartje voor 13u de volgende dag, meteen ook mijn laatste dag in Londen.
We spreken af dat we elkaar ontmoeten aan de ingang van het Old Operating Theatre. Ik neem in Barbican station de metro naar London Bridge en ben er een tiental minuten voor mijn vriend. Het gebouw waarin het Old Operating Theatre huist, staat volledig in de steigers en er wordt druk gewerkt aan de restauratie van de bijhorende kapel. En ouder heerschap met opvallend wit haar in een fluo vestje is belast met alle bezoekers erop attent te maken dat het Old Operating Theatre wel degelijk nog open is. Hij wil mij naar binnen begeleiden, ik sta zijn aanbod vriendelijk af, want mijn vriend is nog niet gearriveerd.
Het Old Operating Theatre is echt de moeite van een bezoek waard. Wij hebben geluk, want net op het moment dat wij er zijn, is er een toneelstuk aan de gang over het leven van John Keats. Een beetje vreemd misschien, maar ik maakte voor het eerst kennis met de Engelse dichter Keats in de Hyperion cyclus van de Amerikaanse schrijver Dan Simmons. Eén van de personages in zijn boeken was de kloon van John Keats. We pikken nog net de laatste twintig minuten van het toneelstuk mee dat zich afspeelt in de ruimte die vroeger voor operaties op vrouwen en tegelijkertijd als observatiezaal voor artsen in opleiding gebruikt werd.
Het Old Operating Theatre museum is tegelijkertijd een afstotende en fascinerende plek. Bij het lezen van de beschrijvingen hoe patiënten vroeger behandeld werden, gaat het haar op mijn armen recht overeind staan. We mogen van geluk spreken dat de geneeskunde momenteel wat verder geëvolueerd is dan aderlatingen en behandelingen met bloedzuigers. Het hele museum lijkt bevroren in de tijd, met zijn oude instrumenten, gedroogde bloemen en planten en zelfs enkele specimen op sterk water. Een bezoek is van harte aanbevolen.
Aangezien het museum sluit om 17u hebben we nog een uurtje voor onze reservatie. We richten onze stappen alvast naar Borough Market, een buurt die op mij een aantrekkingskracht uitoefent door de combinatie van de onwaarschijnlijke plek (gelegen onder een aantal spoorwegbruggen) en de geweldige, levendige sfeer die er heerst op elk moment van de dag. En voeg daar dan nog eens geweldig lekker eten aan toe en dan weten jullie het wel.
Mijn vriend en ik vinden een plekje om iets te drinken in een zetel onder een grote parasol op de charmante patio van Boro Bistro. Alleen jammer van de storende geur van sigarettenrook. Hoog tijd dat er een verbod komt op roken op terrassen! We genieten van een heerlijk glas prosecco als apertief, alvorens te vertrekken naar restaurant Rabot 1745.
Rabot 1745 blijkt echt een schot in de roos te zijn, een zeer gezellig en mooi ingericht restaurant op de eerste verdieping met een prachtig terras met uitzicht op Borough Market (dat we helaas te laat ontdekten). We krijgen een fijne tafel toegewezen waarop een paar geroosterde cacaobonen liggen om de maaltijd op een gepaste manier te beginnen. Ik ga voor de 24-hour Cacao Pulp Marinated Roast Sea Trout en mijn vriend (hoe kan het ook anders) voor de Burger of the Gods. Beide gerechten zijn perfect uitgebalanceerd van smaak. De chocolade is een meerwaarde voor beide gerechten. Heerlijk! Na zo’n uitstekende maaltijd kan ik het niet laten om nog een dessertje te bestellen: een crumble met mascarpone sorbet. Uiteraard lieten we ons verleiden om nog een afzakkertje te drinken. Het is per slot van rekening onze laatste avond in Londen. Een heerlijk glaasje rum verwarmt de innerlijke mens en die salted caramel vodka schreeuwde gewoon om uitgeprobeerd te worden.
Na het eten merken we dat het zachtjes is beginnen regenen. Gelukkig is het nog steeds niet koud. Ondanks de regen maken we toch nog een fijne nachtelijke wandeling langs de Thames. De avond sluiten we af in het zwembad en de sauna van ons hotel. We maken het niet laat, want mijn vriend moet de dag nadien op een onchristelijk vroeg uit opstaan om zijn terugvlucht naar Genève te halen.
BAPS Shri Swaminarayan Mandir en London views – 26 september 2017
Na de copieuze maaltijd van de dag voordien, heb ik niet bepaald veel honger ‘s ochtends aan het ontbijt. Jammer, want een uitgebreid Engels ontbijt, daar doe je mij normaal gezien altijd een plezier mee. Deze voormiddag heb ik een bezoek aan een echte Hindoetempel gepland. (Ja, mijn research naar bijzondere bezienswaardigheden in Londen heeft zijn vruchten afgeworpen.) De BAPS Shri Swaminarayan Mandir ligt in de wijk Neasden, zo’n vijftig minuten reizen vanaf ons hotel. Ik wil de Jubilee lijn naar Neasden nemen, maar er loopt vanalles mis. De metro die ik genomen heb, geeft er de brui aan in West Hampstead met de droge mededeling “This train terminates at West Hampstead”. Ok… Uiteindelijk slaag ik er met wat vertraging toch in op een metro richting Neasden te stappen.
Vanaf de metrohalte Neasden is de weg naar de tempel zeer goed aangegeven. Al is de wandeling naar de tempel zelf niet zo aangenaam, ik ben blij dat ik langs een drukke weg met commerciële baanwinkels passeer, want mijn blaas staat ondertussen op springen. Ik huppel een Subway binnen en de lieve dame aan de toog is zo vriendelijk mij van haar faciliteiten gebruik te laten maken. Een beetje verder loop ik een aangename woonwijk binnen. Heel even verliest mijn gsm zijn connectie en vrees ik reddeloos verloren gelopen te zijn, maar dan vang ik mijn eerste glimp van de tempel op. De mandir is een bijzonder indrukwekkend bouwwerk opgetrokken uit wit Carrara marmer en Bulgaarse kalksteen. Spijtig genoeg zijn er werken aan de gang, waardoor de schitterende tempel hier en daar ontsierd wordt door stellages. Volgens wikipedia zou het slechts twee jaar gekost hebben om de tempel te bouwen en kostte het gebouw in totaal 12 miljoen pond, volledig betaald door de Hindoegemeenschap in de UK. Al het marmer werd trouwens naar India vervoerd om daar door een team van 1526 beeldhouwers bewerkt te worden. Indrukwekkend.
Helaas is het niet toegestaan om foto’s te maken in het complex zelf. Ik laat mijn fototoestel en rugzak achter in een klein gebouwtje aan de overkant van de straat, wandel doorheen een metaaldetector (ze lachen hier niet met de veiligheidsmaatregelen), laat mijn schoenen achter in een houten rek en stap op blote voeten het culturele centrum versierd met prachtig houtsnijwerk binnen. Van daaruit loop ik via een gang naar de mandir. De binnenkant van de mandir is zo mogelijk nog indrukwekkender dan de buitenkant. Het gebeeldhouwde marmer lijkt wel van kant en de koepel komt regelrecht uit een sprookje. Ongelooflijk dat een mens zoiets moois kan maken.
Ik ben net op het juiste moment gekomen. Er is een soort ceremonie aan de gang die bijgewoond wordt door een paar klassen Engelse schoolkinderen. Het is behoorlijk vol in de tempel, dus het is wat dringen, maar ik heb wel de gelegenheid om een goede blik te werpen op de beelden die in nissen opgesteld staan. Zoals gewoonlijk krijg ik kop nog staart aan de verwarrende hoeveelheid goden en godinnen van het Hindoegeloof. Ook een bezoek aan de permanente tentoonstelling “Understanding Hinduism” maakt met niet veel wijzer, buiten het feit dat dit geloof er prat op gaat de oudste religie ter wereld te zijn.
Na mijn bezoek wring ik me in allerlei bochten om toch maar een paar goeie foto’s van de buitenkant te nemen, maar de hoge muren en de ijzeren poorten rondom het complex maken het de amateurfotograaf niet gemakkelijk. Ondanks dit kleine ongemak kan ik een bezoek aan deze tempel ten zeerste aanraden. Een erg bijzondere ervaring die me zeker zal bijblijven.
Het is ondertussen al 13u en ik begin zo stilletjesaan honger te krijgen. Aangezien Neasden op culinair vlak niet al te veel te bieden lijkt het hebben, neem ik de bus en de metro naar Piccadilly circus. Daar aangekomen valt mijn internetconnectie weer even weg, waardoor ik op goed geluk bij Shoryu ramen terecht kom. Een heerlijk dampende kom pikante noedelsoep, de beste manier om het energieniveau opnieuw op peil te krijgen.
Na het middagmaal is gelukkig ook mijn 4G-connectie gerevitaliseerd en wandel ik naar Farriers passage. Ik noteerde dit plekje op basis van een artikel dat enkele verborgen plekjes in Londen besprak die de moeite waren. En alhoewel charmant, ben ik toch niet echt onder de indruk. Ik blijf er welgeteld vijf minuten en besluit dan opnieuw richting Saint Paul’s Cathedral te lopen. Het weer zit nog altijd honderd procent mee, dus ik kan het niet laten een ijsje te kopen bij Four Winters, een wel heel bijzondere ijszaak, want je ijsje wordt ter plekke bereid met vloeibare stikstof. Ik bestel een German chocolate cake ijsje, omdat dit geafficheerd staat als ‘a chocolate lovers dream combination’. Het ijsje was niet slecht, maar naar mijn goesting zat er veel te veel kokos in, wat de smaak van de chocolade wat in de verdrukking bracht. Nu ben ik over het algemeen niet zo zot van kokos (behalve in de vorm van een echte kokosnoot), dus misschien had ik gewoon wat aandachtiger naar de ingrediënten moeten kijken. Al bij al is de bereiding van dit ijs eerder een gimmick, geef mij maar échte Italiaanse gelato!
De wandeling naar Saint Paul’s brengt me langs een China Town en vervolgens prachtige lanen met majestueuze gebouwen. De herfstzon maakt dat ik volop geniet. Onderweg krijg ik een berichtje van mijn vriend dat zijn cursus alweer vroeger is afgelopen en ik laat hem weten dat ik onderweg ben naar One New Change Shopping Mall Terrace. Volgens mijn informatie zou je vanaf dit dakterras een prachtig zicht op Saint Paul’s Cathedral hebben en dat helemaal gratis.
Ik ontmoet mijn vriend vlakbij Saint Paul’s en na even zoeken, vinden we de glazen lift die ons naar het dakterras brengt. En jawel, het uitzicht is de moeite! Aangezien ik de fototoestelrugzak bij heb, worden we goed in de gaten gehouden door security. Het is duidelijk dat de veiligheidsmaatregelen in Londen na de voorbije aanslagen serieus zijn aangescherpt.
Het dakterras heeft ook een leuke bar. Het is warm genoeg om een terrasje te doen en we hebben geluk: er komt een tafeltje vrij. Mijn vriend drinkt een biertje en ik kan heb niet laten een berrie daiquiri te bestellen. Zeer passend bij de mooie locatie waar we ons bevinden.
Na dit fijne aperitief is het tijd voor het avondmaal. Ik heb om 19u gereserveerd bij de Wright Brothers in Borough Market, omdat we er vorig jaar niet geslaagd zijn daar een tafeltje te bemachtigen en het er zo gezellig uit zag. We krijgen tot mijn grote vreugde een plek aan de toog toegewezen met uitzicht op de chefs die al het lekkers voor de klanten bereiden. We beginnen de maaltijd met zes oesters en een glaasje cava. Can’t go wrong with that! Daarna kies ik voor de krab, die zeker lekker is, maar misschien net een beetje pit mist. Het is superdruk bij de Wright Brothers en na amper twee uur tafelen staan we alweer buiten. Het zal beslist niet lang duren voordat ons plekje wordt ingepikt, want er staan buiten al mensen te wachten.
Omdat de avond nog jong is, besluiten we nog iets te gaan drinken. Op goed geluk komen wij bij Davy’s Wine Merchants’ Mug House terecht, onder London Bridge. Wat een fijne verrassing! Het leek wel alsof we een andere wereld binnen stapten, zo warm en gezellig! Ze vonden een prachtig tafeltje met twee comfortabele zetels en bestelden ons een glaasje porto. En omdat eentje geentje is, bestelden we daarna nog een glaasje madeira. Heerlijke plek waar ik bij een volgende gelegenheid graag wil terugkomen om een hapje te eten.
Een mooie afsluiter van een geslaagde dag.