film

Tinker Tailor Soldier Spy

Dinsdagavond zijn mijn vriend en ik naar de traditionele opening van het filmfestival van Gent geweest. Om te vermijden dat we net als vorig jaar de receptie moesten laten schieten om de laatste trein naar Leuven te halen, reserveerden we een B&B. En wat voor eentje! De suite van Engelen aan de Waterkant was geknipt om lekker uit te slapen en van een heerlijk uitgebreid ontbijt te genieten (na al dat harde werken, vond ik dat ik me wel een dagje vrijaf mocht permitteren). De receptie zelf viel wat tegen. Om één uur weigerde de bediening nog drank te schenken en dat terwijl op de uitnodiging stond dat de receptie tot twee uur zou duren! En de hapjes waren ook niet zo lekker en overvloedig als andere jaren. Er zal ongetwijfeld bespaard zijn op het catering budget. Ook voor filmfestivals is het crisis…

En de film, vraagt u. Wel, die was geweldig. Echt een goede, ouderwetse spionagethriller, maar dan één van een zelden gezien niveau. De vertolking van Gary Oldman is subliem. Wat een briljant acteur! Met weinig woorden zoveel zeggen. Deze vertolking levert hem gegarandeerd enkele filmprijzen op. Het complexe verhaal dat zich afspeelt tijdens de koude oorlog (die decors! geweldig!) wordt gedragen door een uitmuntende cast. Met extra bonuspunten omdat mijn favoriete Mister Darcy erin meespeelt. Je kan de film zelfs bekijken zonder geluid, zo mooi zijn de beelden. Ook tof: door de situering tijdens de koude oorlog wordt er meer dan één woordje Russisch in de film gesproken. Én ze zingen het volkslied van de toenmalige Sovjet-Unie tijdens een kerstfeestje. Geweldig. :-)

Black Swan

Een dubbele boeking in de agenda van het koppel met wie we oorspronkelijk hadden afgesproken, zorgde voor een gat in onze agenda dat snel opgevuld werd met sushi en een filmpje. Al klinkt “filmpje” een beetje oneerbiedig als je het over zo’n beklijvende film als Black Swan hebt.

Black Swan is alleszins geen film voor gevoelige zielen. Er zit redelijk wat gruwelijk beeldmateriaal in verwerkt en op den duur ben je net als het hoofdpersonages de grens tussen fictie en realiteit kwijt. En ja, de balletwereld wordt ongetwijfeld cliché neergezet: met moeders die via hun dochters hun dromen willen realiseren, keiharde concurrentie tussen de vrouwelijke ballerina’s, de verhouding tussen de regisseur en zijn sterdanseres en een dodelijke obsessie voor het lichaam. Maar ergens denk ik wel dat die clichés een grond van waarheid inhouden.

Enfin, ik heb er alleszins nooit spijt van gehad dat mijn kennismaking met de edele kunst der balletdansen beperkt gebleven is tot drie proeflessen. Ballet was duidelijk niets voor mij (en voor mijn zere voeten). Wat niet wegneemt dat ik dit een geweldig meeslepende film vond met een puike prestatie van Nathalie Portman. Chapeau dat ze zich door een jaar hard te werken de bewegingen van de dans heeft eigen gemaakt.

En oja, de muziek is uiteraard fabuleus. 😉

The social network

In 2010 was het me niet gelukt dé film van het jaar te gaan zien, maar dankzij een klein duwtje in de rug van Lime ben ik vorige zondag dan eindelijk dé film van vorig jaar gaan zien. In de Metropolis dan nog wel. De allereerste keer dat ik dit complex betrad.

En omdat film kijken op een lege maag maar niks is, verorberden we, alvorens ons metrogewijs naar de Metropolis te begeven, samen sushi aan de toog van de Wagamama en zo kon ik Lime overtuigen van de geneugten van deze Japanse culinaire traditie die de wereld aan het veroveren is.

En The social network? Een rollercoaster van een film met alle elementen van een Griekse tragedie. Je wordt meteen in het verhaal gesmeten, dat zonder pauzes verder raast naar de aftiteling. Een waardige Oscar-kandidaat, als je het mij vraagt.

Rundskop

Wow, wat een mokerslag van een film. En (op het gevaar af te herhalen wat al elders beter gezegd is) wat een fenomenale vertolking van Matthias Schoenaerts. De transformatie die hij voor deze rol heeft ondergaan, is werkelijk ongelooflijk en zijn Limburgse tongval klonk me behoorlijk realistisch in de oren. Al is hij het indrukwekkendst wanneer hij zijn massieve lichaam laat spreken. Voeg daarbij de prachtige cinematografische beelden van boeren en beesten en je hebt een klassieker van formaat. Muisstil was het in de filmzaal toen de eerste letters van de aftiteling voorbij rolden. Regisseur Michaël R. Roskam is een talent om te koesteren. Ik wens Rundskop veel succes toe op de Berlinale. De film verdient het.

En waar de sterre bleef stille staan

Vorige week dinsdag had ik het geluk de Belgische première van deze bijzondere film (internationale titel: Little baby Jesus of Flandr) te kunnen bijwonen op het filmfestival van Gent. “En waar de sterre bleef stille staan” is een afstudeerproject van een jonge regisseur, maar dat is er geen moment aan te zien. Integendeel het lijkt alsof dit het werk van een rijpe regisseur is.

“En waar de sterre  bleef stille staan” is gebaseerd op een toneelstuk van Felix Timmermans. Ik moet er meteen bij zeggen dat door het trage tempo en het bijna ontbreken van een verhaal dit zeker geen film voor iedereen is. Sommige van mijn collega’s in de zaal waren zelfs weggedommeld. Ik was echter bijzonder gecharmeerd door de prachtige fotografie (hoe verschrikkelijk mooi is Vlaanderen wel niet) en de bijzondere vertolkingen van de hoofdacteurs.

De cast bestaat voor het grootste deel uit mensen met het syndroom van Down die volzinnen uitspreken die ze duidelijk niet goed vatten. Deze manier van vertolken, zorgt voor een schitterend laagje surrealisme dat de kers op de taart van deze film vormt. Bestaat God en de duivel? Hebben ze werkelijk het kinneke Jezus gezien? Wie zal het zeggen? Feit is dat het applaus voor de drie hoofdrolspelers die na de première naar voren werden geroepen, hartverwarmend was. De tranen die langs hun wangen naar beneden gleden, waren dit nog des te meer.

Prachtige film, voor mensen die houden van een beetje traagheid en symboliek.

Opening filmfestival van Gent

Net als vorig jaar waagden we ons opnieuw op de rode loper van het Grootste Filmfestival van het Land, waar we minister Lieten de show zagen stelen met haar aankondiging van een nog op te richten steunfonds voor televisieproducties. Prompt werd ze door Jan Verheyen uitgeroepen tot minister van media én cultuur. Een lapsus of een steek bedoeld voor de échte minister van cultuur? We zullen het wellicht nooit weten.

De openingsfilm was Smoorverliefd van Hilde Van Mieghem. De film is zeker geen meesterwerk van het niveau van de Helaasheid der Dingen, maar zo slecht als hij wordt afgeschilderd in sommige recensies is hij nu ook weer niet.  Smoorverliefd is een romantische komedie die handelt over de relationele problemen van vier vrouwen in verschillende levensfases. De dagelijkse drama’s worden op een frisse manier en met leuke grafische extraatjes uitgebeeld. De film bevatte voor mij genoeg leuke vondsten om een tegengewicht te bieden aan de stroop die er gesmeerd werd. Ik heb zelfs een paar keer gelachen en dat wil al heel wat zeggen, want ik lach zelden tijdens films die komisch bedoeld zijn. Het grootste probleem met de film was voor mij het feit dat ik me totaal niet kon identificeren met één van de hoofdpersonages en dat schept natuurlijk een afstand. Het kon me niet zoveel schelen dat iedereen, zoals dat hoort in romantische komedies, op het einde de ware vond. Geen aanrader, wel leuk om met vriendinnen te gaan kijken. Mannen blijven beter weg uit de zalen waar deze film draait.

Na de film volgde traditiegetrouw de receptie. Helaas konden we dit jaar niet op een lift naar Leuven rekenen en waren we aangewezen op het openbaar vervoer. Wat maakte dan we maar een goed half uur op de receptie geweest zijn. Ik heb zelfs geen oester kunnen eten! Spijtig dat er ‘s nachts geen treinen rijden. Dat er ‘s nachts ook geen bussen rijden, was een ander probleem. Met al die werken in Gent is het altijd zoeken naar de juiste halte. En blijkbaar stonden we niet aan de juiste halte, want we zagen onze bus ons razendsnel voorbij rijden, zonder ook maar even in te houden.

We waren niet de enige die de bus gemist hadden. Een mooie jongedame zat in hetzelfde schuitje en dreigde haar laatste trein naar Brugge te missen. Ik stelde voor om samen te liften. Enthousiast ging ze op mijn voorstel in. Ze ging ei zo na bijna voor de auto’s liggen, terwijl wij nog bezig waren “STATION” op een blad papier te schrijven. We hadden alleszins op minder dan vijf minuten een lift. 😉 Twee dames in chique kledij op hoge hakken en een kerel in kostuum, dat wekt blijkbaar vertrouwen bij de mensen. Het meisje dat ons een lift aanbood, was zelf nog piepjong en luisterde naar de bijzondere naam Avalon. Dankzij Avalon waren we mooi op tijd in het station van Gent. We hadden zelfs nog een extra glas champagne kunnen drinken op de receptie, achteraf bekeken.

Inception

Gisterenavond hadden we mijn broertje en zijn vriendin op bezoek. We aten afhaal-Thai en praatten over onze (nog zeer rudimentaire) plannen om naar Japan te gaan.

We sloten de avond af met een film: Inception. Ik had hoge verwachtingen van deze film, wantik had er nog niets dan lovende kritieken over gehoord en gelezen. En hij stelde niet teleur. Ik ga hier niet te veel verklappen over het verhaal, want dat zou zonde zijn. Ik kan wel zeggen dat Inception het soort film is waarover je achteraf nog uren kan discussiëren (beste illustratie daarvan zijn de talloze websites waarin men op zoek gaat naar de dubbele bodems in de film).

Gaat dit vooral zien en beantwoord voor jezelf de vraag: was het een droom of niet?

Iep!

Via mijn werk kreeg ik een DVD van deze bijzondere kinderfilm in mijn bezit. Het is niet echt mijn gewoonte kinderfilms te kijken, maar de schrijfster Joke Van Leeuwen is meermaals bekroond voor haar werk en ik was wel een beetje benieuwd naar het verhaal. En wat een schattige film was me dat. Zo prachtig mooi, dat je bijna smelt. Met schitterend naïeve dialogen en een einde dat ver af staat van de traditionele Disney-meligheid. En het kleine vogelmeisje blijkt zowaar een écht meisje te zijn en geen computergegenereerde creatuur. Ik heb de film met kinderlijke verwondering gekeken. Een ideetje voor in het achterhoofd te houden als we nog eens op zoek zijn naar een verjaardagscadeautje voor een kind.