Uitgebreid gaan dineren in het Land aan de Overkant ter gelegenheid van ons negenjarig samenzijn. Daarna het optreden van de groep Pyromantiek in het stadspark meepikken (vuur! vuur! vuur!). Op zoek gaan naar een donker hoekje om de hartstocht in daden om te zetten, bijna betrapt worden, maar toch een happy end aan het geheel kunnen breien. 😉
Jaja, een avond om later met plezier op terug te kijken.
Word ik nog een échte keukenprinses. Voorlopig doe ik het met Dr. Oetker’s mini-maxi cake. Met dank aan de vriendelijke meisjes die dat een tijdje geleden aan het station stonden uit te delen.
Kijk, dat is nu het voordeel van lunchen met de collega’s op een andere plek dan in de vertrouwde refter. Door de lossere sfeer, komen er eens wat andere gespreksonderwerpen aan bod. En laat het mannelijke libido nu net één van mijn favoriete onderwerpen zijn. 😉
En deugd dat het heeft gedaan. Al heb ik mij, toen het iets te warm werd, toch maar wijselijk teruggetrokken onder de parasol van vrienden L en E. Mijn vriendje moest natuurlijk weer de stoere uithangen, waardoor hij nu een mooi rood kleurtje heeft. Sexy!
Het werd een luie namiddag. Fijn gepraat met L en E. Gespeeld met trotse grote zus M. Gezien dat pluimgewichtje het al bij al nog niet zo slecht doet. Bewonderend gekeken naar baby N (die een beetje last had van vroegtijdige pubertijd door de hormonen in de moedermelk). Ik heb hem zelfs een flesje mogen geven. Al moet ik zeggen dat daar bij die kleine baby’tjes niet zoveel aan is. Gewoon het flesje op z’n kop houden en wachten tot het ding leeg is. Easy. Al vond ik het aspect “teruggeven” (wat klinkt dat altruïstisch) iets minder.
We kregen een typisch Limburgse specialiteit te eten: moppentaart. Hoewel ik zelf ook Limburgse roots heb, was dit soort taart mij tot op heden onbekend. Lekker was het alleszins. Ik vermoed trouwens dat moppentaart niet de correct benaming is voor dit soort taart. Dus als iemand de juiste naam kent, u bent zeer welkom deze achter te laten in de commentaren. Ter illustratie een klein fotootje van de taart in kwestie. Het is mij alvast duidelijk hoe deze taart aan haar naam komt.
Zaterdagen hebben de onhebbelijke gewoonte eivol te zitten. Meestal begint mijn zaterdag ‘s ochtends al hollend naar de Russische les en kom ik pas tot rust als ik ergens na middernacht in de warmte van mijn eigen bedje lig. Deze zaterdag zou oorspronkelijk aan hetzelfde jachtige stramien voldoen. Ik was van plan de opendeurdag van het departement waar ik vroeger studeerde, te koppelen aan een reünie met de mensen van mijn jaar. Helaas lieten die het één na één afweten. Het is opvallend dat het enthousiasme om samen te komen met oudstudiegenootjes afneemt naarmate er ons meer jaren scheiden van dat mytische afstudeermoment. Jammer. Iedereen heeft het druk met carrièremaken, kindjes maken, huizen kopen, bouwen of verbouwen. De vriendschapsbanden raken langzaam maar zeker bestoft. Het is onvermijdelijk.
Nuja, ik besloot het niet aan mijn hart te laten komen en deze kans te grijpen om er een gezellige zaterdag samen met mijn vriendje van te maken. ‘s Avonds gingen we dineren in restaurant Imjai (onze tweede keuze, we wilden oorspronkelijk Ethiopisch eten, maar dat restaurant zat stampvol). We genoten van de heerlijk malse eend en het gevoel van rust. Even werden al de “dingen die nog gedaan moeten worden” opzij geschoven. De atmosfeer in het restaurant ademde ook rust en kalmte uit, heel relax. Dat de rode wijn bij het eten niet helemaal mijn smaak was, nam ik er met de glimlach bij. Na het eten wandelden we op ons gemak door de stille avondlijke stad. De schemering zorgde voor een bijzonder licht en de lege winkelwandelstraat maakte het plaatje compleet. Even overwogen we een filmpje mee te pikken, maar we wisten geen van twee of er iets goeds in de zalen speelde en het idee van een ontspannend warm bad leek zoveel aangenamer.
Na het bad kropen we vroeg in bed (jaja, vóór middernacht) en vielen na de nodige bedgymnastiek als een blok in slaap. We zouden dit meer moeten doen.
]:-)
Om voldoende energie te hebben voor zaterdagnamiddag wandelen en schattenzoeken, begonnen mijn vriendje en ik de dag met een ontbijt in de Improvisio. Er gaat niets boven een ontbijt met bubbels om de dag welgemutst te starten. (Danku, genereuze schenker van deze Bongobon.) Helaas zette een fameuze stortbui al meteen een demper op de vreugde. Regen en geocaching, het is geen ideale combinatie.
Gewapend met paraplu’s en absoluut niet meer waterdichte regenjassen, stonden we om één uur op de trappen van de Sint-Pieterskerk te hopen op beter weer. Even overwogen we met ons gezelschap van zeven een café in te duiken om te wachten tot de bui overgewaaid zou zijn. We besloten ons echter niet te laten doen door een beetje regen en begaven ons naar het middelpunt van Leuven om vandaar de zoektocht naar de eerste cache aan te vatten.
Na wat gepruts met de gehuurde gps slaagden we erin min of meer de locatie van de cache te identificeren, met name het binnenplein waaraan de Wentelsteen ligt. Een paar slecht geparkeerde auto’s en heel veel natte klimop stonden tussen ons en de schat en zijn daar blijven staan, want na wat gezoek dropen we af naar de Wentensteen om onze handen te warmen aan een kop warme choco. Een paar stukjes taart en wat pannenkoeken later, gingen we weer op pad en zowaar: de zon was vanachter de regenwolken tevoorschijn gekomen.
Op naar cache nummer twee, hopelijk hadden we ditmaal meer succes. Deze cache vonden we zonder problemen. We maakten een fijne wandeling door de stad, kwamen nog eens bij de Improvosio terecht, want dat was één van de tussenstoppen op weg naar de schat en vonden het filmrolletje met daarin een doorweekt vodje papier zonder al te veel moeite. Hoera!
Daarna trokken we richting Kessel-lo. Er zou een microcache verborgen zijn op een speelterreintje. Veel gezocht, maar niets gevonden. De teleurstelling was voelbaar. Elk speeltuig werd aan een grondige observatie onderworpen, we klauterden overal op en onder (al een geluk dat door het slechte weer niet veel kindjes in de speeltuin aanwezig waren), wrikten stenen los, maar vonden niks. Toen er alweer druppels uit de hemel begonnen te vallen, gaven we er de brui aan.
Op naar l’Etoile d’Or voor een aperitiefje (cava, natuurlijk). We praatten wat na en maakten een behoorlijk vage afspraak om eens in Antwerpen te gaan geocachen. Van al dat zoeken en aperitieven wordt een mens hongerig. Ik waagde mij aan de zilveren zeevruchtenschotel (een specialiteit van de l’Etoile d’Or) en dat heb ik mij beslist niet beklaagd. Heel lekker! En meer dan voldoende om mijn honger te stillen.
Na het eten namen we afscheid van enkele geocachers met andere verplichtingen en trokken we met een groepje van vier richting Het Depot voor anderhalf uur taiko. Een mooie afsluiter van een, ondanks het tegenvallende weer, fijne dag.
Omdat het driekoningenfeestje dit jaar door ziekte in iets beperktere kring gevierd werd, nodigden onze gastheer en gastvrouw de ganse bende uit voor een driekoningenfeestje reloaded. Op paasmaandag. De klokken brachten heel veel sneeuw en toen de gastheer “I’m dreaming of a white Christmas” op zette, ontbrak alleen nog een kerstboom om de kerststemming volledig te maken.
We aten ‘s middags kindvriendelijke spaghetti met balletjes gehakt die naar mijn mening een beetje flets van smaak was. Maar goed, kinderen houden nu eenmaal niet van té sterke smaken. (Ik wel, ik ben bevoorbeeld dol op de Thaise keuken, daarvoor alleen al zou ik nog eens naar Thailand willen terugkeren.) Na het middagmaal werden er veel te veel (zelfgemaakte) chocoladeëieren op tafel gezet, waarvan ik natuurlijk moeilijk kon afblijven. Het metier van chocolatier intrigeert mij mateloos. Ooit ga ik eens zo’n cursus “chocolade maken” volgen. (Met de nadruk op ooit.)
Sommige kindjes werden in bed gestopt, anderen voor de tv geplaceerd (handig!) en daarna speelden de volwassenen een spelletje Bang!. Ik vond het minder leuk dan de vorige keer. Mijn vriendje was de sheriff en hij wilde maar niet doodgaan. En ik, arme outlaw, lag er door een laf en onverwacht manoeuvre van een hulpsheriff al snel uit. Bah. Verliezen doet altijd zeer.
Mijn vriend en ik zijn vanavond gaan eten met een collega van mijn vriend. De collega in kwestie had mij uitdrukkelijk meegevraagd, anders was ik zelfs niet meegegaan. Ik gun mijn vriend zijn pleziertjes.
Ik weet niet hoe het komt, maar het gesprek kwam maar niet op gang. Nog niet zo vaak meegemaakt, want meestal vind ik wel een gemeenschappelijk thema om het gesprek op gang te trekken en gaande te houden. Heel erg vreemd, want naar het schijnt is de collega in zijn gewone doen een grappenmaker eersteklas. Het leek wel alsof hij totaal dichtklapte omdat ik erbij was en zich op de één of andere manier dacht te moeten inhouden of zo. Raar, raar. Op den duur heb ik het dan zo’n beetje opgegeven. Tot mijn grote opluchting wou de collega na het eten niks meer gaan drinken want ik vond het maar een saaie bedoening. De collega waarschijnlijk ook. 😉
Ik ben mij er van bewust dat het niet met iedereen kan klikken, maar ik dacht dat ik het sociaal converseren ondertussen toch al wat in de vingers had. Niet dus. Zelfs mijn vriend moest toegeven dat het een beetje saai was.
Alumnibijeenkomst van licentiaten informatica en hun partners. Het gebeurt niet vaak, maar ik had er totaal geen goesting in. Jaja, en dat voor iemand die altijd op de eerste rij staat als het over feestjes gaat. Zelfs het vooruitzicht interessante nieuwe mensen te leren kennen, kon me niet over de streep trekken. Mijn vriendje was echter één van de organisatoren, dus kon ik niet afwezig blijven. Dik tegen mijn goesting sleepte ik me naar restaurant De Klimop en het eerste kwartier heb ik zowat zitten zuchten en naar het plafond zitten staren. Tot ik mezelf bedacht dat dit een absoluut belachelijk houding was en ik beter wat moeite kon doen om mij te amuseren. Ik bestelde mij een glaasje cava, leerde de mensen rondom mij aan tafel kennen, at een overheerlijke filet pur met champignonsaus en guess what, ik amuseerde mij geweldig.
Les geleerd: mokken is een nutteloos tijdverdrijf.