boek

Rivieren – Martin Michael Driessen

Dit boek werd me aangeraden door iemand met kennis van zaken. Iemand die ik eigenlijk niet zo sympathiek vind, maar wiens oordeel op boekenvlak ik wel vertrouw.

En jawel, het boek stelde niet teleur. Nuja, boek, eigenlijk is ‘Rivieren’ een bundeling van drie novelles. Drie steengoede novelles die je meteen vanaf de eerste zin onderdompelen in een andere wereld en je niet meer loslaten tot het laatste woord gelezen is. Schrijven Martin Michael Driessen hanteert een helder en beeldend taalgebruik dat indruk maakt om wille van de precieze woordkeuze en rake beschrijvingen. Ik kon me de beschreven plekken en tijdperken zo voor de geest halen. De hoofdrolspelers zijn mensen van vlees en bloed die ondanks hun zwakheden sympathie weten op te wekken (de één al wat meer dan de andere, toegegeven).

De laatste novelle greep me het meest bij de keel en heb ik in twee treinritten uitgelezen.

Fijne ontdekking. Ik ben benieuwd naar de andere boeken van deze auteur.

Broer – Esther Gerritsen

Een geschenkje van mijn boekenwinkel ter gelegenheid van Boekenweek 2016. Nog een honderd pagina’s dik, dus uit in een zicht. ‘Broer’ vertelt het verhaal van een zus en een broer. De zus heeft ogenschijnlijk alles voor mekaar in het leven, terwijl haar broer maar wat aanmoddert. Geen wonder dat deze zo verschillende persoonlijkheden in de loop der jaren uit mekaar gegroeid zijn. Maar dan slaat het noodlot toe en verliest de broer een been. Het begin van een verhaal waarin de oppervlakkige schone schijn laag na laag weggekrabt wordt om de onderliggende wanhoop aan het licht te brengen.

Vlot geschreven en uit in een zucht. Een boek dat me wellicht niet zal bijblijven, maar dat ik graag gelezen heb.

The Circle – Dave Eggers

Een collega leende me dit boek uit met de woorden: “Dit is echt iets voor jou.” Ik zal daar maar niets achter zoeken, want het boek loste voor mij geenszins de hoge verwachtingen in die de achterflap creëerde. De premisse is vanaf het begin glashelder en de “big reveal” zie je van mijlenver aankomen. Op den duur begon ik me zelfs te ergeren aan de boodschap die er zo dik op lag dat het erover was. ‘Privacy is theft’, het had gewoon de ondertitel kunnen zijn.

Pas op, het boek is zeer vlot geschreven en het centrale thema, sociale media en de invloed die deze op ons hebben, is natuurlijk brandend actueel. En jawel, het boek legt wel degelijk de vinger op praktijken die vandaag de dag al gebeuren. Mijn probleem zit hem vooral in de zeer rechtlijnige afwikkeling van het boek en de grenzeloze naïviteit van het hoofdpersonage Mae en bij uitbreiding alle andere circlers in dat boek. Ik had heel veel moeite om in Mae een geloofwaardig hoofdpersonage te zien. In het begin van het boek lukte dat nog aardig en zag ik Mae als het slachtoffer van een sekte. De gebeurtenissen naar het einde van het boek toe maakten het mij echter moeilijk te geloven dat deze zelfs de meest fervente aanhanger van een sekte niet de ogen zouden openen. In 1984 deed de protagonist ten minste nog moeite om aan zijn lot te ontsnappen. Als een zeer fervent gebruiker van sociale media, mag ik hopen dat de mensheid zich toch een beetje kritischer opstelt en ik zie heus wel genoeg tekenen rondom mij dat dit het geval is. Maar misschien ben ik een onverbeterlijke optimist, blind voor het doemscenario dat ons allemaal boven het hoofd hangt.

Het boek had wat mij betreft ook wat korter mogen zijn, dat had niets afgedaan aan de boodschap en had ik mij een paar pagina’s minder moeten ergeren. 😉

Mijn vriend, de dichter

Zaterdagavond 27 februari was een heel bijzonder moment: onze goede vriend P stelde zijn dichtbundel voor. Het talrijk aanwezige publiek kon genieten van tekstfragmenten uit de bundel afgewisseld met een streepje muziek. De aanwezige sprekers hadden niets dan lof voor het werk van onze vriend. De dichtbundel is het debuut van vriend P, maar dichten doet hij al jaren, getuige daarvan de vele prijzen die hij ondertussen behaalde. Ik was niet alleen erg trots op mijn vriend, maar ook een beetje trots op mezelf: het portret op de achterflap is immers van mijn hand. Toch wel bijzonder om een gesigneerd exemplaar in de hand te houden waarin mijn eigen naam vermeld wordt in de colofon. :-)

Como agua para chocolate – Laura Esquivel

De eerste klassieke roman die ik volledig in het Spaans gelezen heb. Ik had al wel eerder Spaanse boeken gelezen, maar dat waren altijd jeugd- of kinderboeken. Alweer een horde genomen!

Echt genoten van deze roman trouwens, al moest ik er wel regelmatig een woordenboek bij nemen om al de culinaire termen die de schrijfster gebruikt, op te zoeken. Dit boek is namelijk opgevat als een receptenboek. Elk hoofdstuk begint met een recept uit de traditionele Mexicaanse keuken en de bereiding van de gerechten komen uitgebreid aan bod doorheen elk hoofdstuk. Heel boeiend om wat bij te leren over de culinaire geneugten van het vroegere Mexico. Dat het boek geschreven is in de magisch realistische stijl is een extra pluspunt. Sinds mijn kennismaking met schrijvers als Isabel Allende en Gabriel García Márquez, ben ik fan.

Het hoofdpersonage, Tita, wordt geboren in de keuken en is zowat voorbestemd om een erg begaafde kokkin te worden. Wanneer ze op vijftienjarige leeftijd verliefd wordt, verbiedt haar moeder haar echter te huwen met haar grote liefde Pedro. En wat nog erger is: haar moeder biedt Pedro de hand aan van haar oudere zus Rosaura, Tita veroordelend tot een leven in de keuken, in dienst van haar tirannieke moeder. Waarom een moeder zo wreed zou zijn ten opzichte van haar eigen dochter, ontgaat me volledig, maar deze premisse levert wel een meeslepende roman op. De scène waarin de oudste zus, Gertudis, in vuur en vlam gezet door een recept met rozenblaadjes dat Tita bereid heeft, naakt rennend door de velden, gekidnapt wordt door een revolutionair, is één van de hoogtepunten van het boek.

En hoewel je het Tita van harte gunt, een happy end is er voor het hoofdpersonage helaas niet bij. Te herlezen als mijn Spaans nog wat beter is.

De buitenkant van meneer Jules – Diane Broeckhoven

Het was wellicht geen goed idee om dit boek vlak na ‘Wit is altijd schoon‘ te lezen omdat de thematiek (afscheid nemen van een ouder persoon die net is overleden) dezelfde is. Toch moet ik zeggen dat dit boek mij veel beter bevallen is. Diane Broeckhoven beschrijft ontroerend mooi hoe de bejaarde dame afscheid neemt van haar echtgenoot die ze ‘s ochtends overleden aantreft op de bank. Het hoofdpersonage besluit de dood van haar man nog even voor zichzelf te houden om in alle rust te kunnen rouwen en die paar dingen te zeggen die ze, toen haar man nog leefde, hem niet kon of durfde zeggen. Ook erg genoten van de interactie tussen Alice en haar autistische buurjongen die in de loop van de dag twee keer op bezoek komt terwijl haar man dood op de bank zit.

Ontroerend levensecht verhaal. Een klein pareltje, het lezen meer dan waard.

Wit is altijd schoon – Leo Pleysier

Yep, alweer een boek dat ik via de Verborgen Parels app las. Een beetje een tegenvaller wat mij betreft. Waarschijnlijk omdat de overleden moeder (tevens verteller van dienst) mij te zeer aan mijn eigen moeder en overgrootmoeder deed denken. En ik altijd een bloedhekel gehad heb aan het soort vrouwen waarvan de mond nooit stil staat en wiens favoriete tijdverdrijf het praten over andere mensen is. Hoe goed bedoeld die woordenstroom ook mag zijn. Het lijkt haast wel alsof de auteur Leo Pleysier met een bandopnemer naast zijn moeder heeft plaatsgenomen en vervolgens letterlijk haar zinnen heeft neergeschreven. Stilistisch heb ik bewondering voor dit werkstuk, maar het boek an sich liet mij ijskoud. Ik heb zelfs even getwijfeld om het weg te leggen, maar heb toch doorgebeten. ‘t Was gelukkig geen volumineus boek.

Not my cup of tea, laten we het daarbij houden.

Problemski hotel – Dimitri Verhulst

Ja, die Verborgen Parels app is er echt wel in geslaagd mijn leestempo serieus op te trekken. Al moet ik er eerlijkheidshalve wel bij vermelden dat met zijn 107 pagina’s Problemski hotel niet bepaald het dikste boek is.

Zoals ik dat van Dimitri Verhulst ondertussen gewoon ben, leest ook dit boek als een trein. ‘s Mans schrijfstijl herken je meteen bij het lezen van de eerste zin. En je blijft lezen. Tot het laatste punt. En eigenlijk is je leeshonger na iets meer dan 100 pagina’s nog niet gestild. Je wil weten hoe het verder gaat met de personages in het boek, die hoewel verre van sympathiek toch onder je huid kruipen. En je hoopt dat iemand van hen eens een meevaller heeft.

Problemski hotel is allesbehalve een boek om vrolijk van te worden. Het boek kwam tot stand nadat Verhulst in december 2001 enkele dagen verbleef in een opvangcentrum voor asielzoekers. Verhulst slaagt er perfect in de uitzichtloosheid en de leegheid van een verblijf in zo’n centrum te schetsen. Het eindeloze wachten op bericht of je aanvraag al dan niet is goedgekeurd. De kans op afwijzing die steeds boven de hoofden van de aanwezigen hangt. De wanhoop van de asielzoekers spat van de pagina’s ondanks de gehanteerde vlijmscherpe ironie.

Het boek is gezien de huidige vluchtelingencrisis brandend actueel en herinnert ons eraan dat asielzoekers mensen zijn met goede en slechte eigenschappen, maar eerst en vooral zijn het mensen op zoek naar een beter bestaan. Tot alles bereid om dat beter bestaan te bereiken, zelfs in een container kruipen bij vriestemperaturen.

Applaus ook voor het einde van de roman. Prachtig hoe Verhulst de cirkel rondmaakt en je pas op het laatste moment de betekenis van de cover snapt.

PS: De passage over de zwarte lul had niet gehoeven voor mij.

Woesten – Kris van Steenberge

Dankzij de Verborgen Parels app van de Bib kon ik gratis en voor niets genieten van dit prachtige boek. Top initiatief om mensen aan het lezen te krijgen! Aangezien ik geen iPad heb, las ik Woesten op mijn iPhone en ik moet zeggen, dat ging verrassend vlot. Het voordeel is natuurlijk dat je je smartphone elke seconde op zak hebt en elke verloren moment besteed kan worden aan een paar pagina’s. Pagina’s op en smartphone zijn trouwens erg klein, waardoor je het aantal gelezen pagina’s razend snel ziet optellen.

Ik was danig onder de indruk van Woesten. Niet te geloven dat dit een debuutroman is, geen wonder dat het boek overal prijzen wegkaapte. Woesten vertelt het tragische verhaal van een gezin in een klein dorp in West-Vlaanderen. Het verhaal start op het einde van de negentiende eeuw en loopt ten einde enkele jaren na de eerste wereldoorlog. Het boek voelt aan als een ouderwetse familiesaga met hier een daar een streepje vreugde, maar vooral veel kommer en kwel. Prachtig mooi beschreven kwel, dat wel. Let wel, hoewel de Eerste Wereldoorlog een erg belangrijke rol speelt in dit verhaal is Woesten geen oorlogsroman. Woesten gaat over het mooie en het lelijke in de mens en toont aan dat we, hoe nauw we ook bij elkaar staan, de diepste gedachten van de andere nooit echt kennen.

Het boek slorpte me meteen al van de eerste pagina’s op door de bijzondere, ietwat archaïsche schrijfstijl. De roman lijkt uit een andere eeuw afkomstig. Prachtig dat de roman achtereenvolgens de verschillende personages aan bod laat komen en je de ganse geschiedenis telkens vanuit een ander standpunt te lezen krijgt en zo meer begrip krijgt voor de handelingen van de verschillende personages. Samen met de karakterontwikkelingen brengt Kris van Steenberg langzaam alle puzzelstukjes samen van de whodunnit die ook nog eens in dit boek verscholen gaat. Knap schrijfwerk.

Ik vond het prachtig. Alleen het einde, dat hoefde voor mij niet echt. De roman had gerust een paar pagina’s eerder mogen stoppen.

Pelgrim of niet? – Judith Vanistendael

Cadeautje van mijn lieve tante die mij altijd met originele boeken weet te verrassen.

IMG_8671[1]

Ik kende Judith Vanistendael al van haar stripboek ‘De Maagd en de Neger’, maar dit is boekje is iets helemaal anders. Het bevat tekeningen en aquarellen die Judith maakte tijdens haar pelgrimstocht naar Santiago de Compostela. De tekeningen waren oorspronkelijk niet bedoeld om uitgegeven te worden en dat merk je aan de doorhalingen en het soms moeilijk leesbare handschrift.

Ik kan me voorstellen dat zo’n tocht een heel louterende ervaring kan zijn, maar ergens bleef ik op mijn honger zitten. Over het waarom van de pelgrimstocht vernemen we niet veel en de ervaringen onderweg zijn te fragmentarisch om een goed beeld van de trip te krijgen. Ik vermoed dat je meer aan dit boekje hebt als je zelf deze tocht hebt afgelegd.