boek

Bloemencorso

Toen ik dit artikel op webpalet las, kreeg ik plots een flashback. Jullie kennen ze beslist wel, die ouderwetse Tiny-boekjes. Zo stereotiep als maar kan zijn, maar toch hebben enkele van deze boekjes een onuitwisbare indruk op mij gemaakt. Vooral dan het boekje “Tiny en het bloemencorso”. Ik had, toen ik het las, in heel mijn leven nog nooit van een bloemencorso gehoord, laat staan dat ik er eentje gezien had. De naam klonk zo geweldig exotisch: corso, het prikkelde mijn verbeelding. Binnen in het boekje stondje mooie plaatsjes van fantastische wagens versierd met bergen bloemen. Mijn groene hartje was er helemaal weg van. Ik nam me voor later als ik groot was, zeker eens naar zo’n fantastische stoet te gaan kijken.

Helaas, in Leuven en omgeving worden blijkbaar geen bloemencorso’s gehouden. Tot op de dag van vandaag heb ik zo’n corso alleen nog maar op foto’s kunnen bewonderen. Bij deze een warme oproep. Wordt er ergens in jouw buurt zo’n corso georganiseerd, geef mij een seintje!

Dubbelspel van Tami Hoag

Slecht! Niet te doen. Ik wist al van in het begin hoe het zou eindigen en er zaten echt gigantische flaters in het verhaal. Net alsof de schrijfster nog een andere versie van het verhaal geschreven had, maar vergeten was de inconsequenties die daardoor ontstaan waren, eruit te halen. Het boek was zo weinig spannend dat ik het enkel gelezen heb tijdens mijn toiletbezoekjes. Ideale toiletlectuur, maar daar stopt het dan ook bij. Bij deze is het tweede boek dat ik cadeau kreeg uitgelezen en kan ik me tijdens mijn toiletbezoekjes concentreren op de berg tijdschriften die daar nog ligt. 😉

Middernachtskinderen

Het boek van Salman Rushdie is ondertussen al een tijdje uit, maar ik ben er nog niet toe gekomen een korte bespreking te schrijven.

Wat een geweldig boek! Het magisch-realisme moet zowat mijn favoriete stroming in de literatuur zijn. Het boek leest als een trein en je slaat bladzijde na bladzijde om om het vervolg te weten te kopen. Telkens wanneer mijn treinrit gedaan was, had ik moeite met het weg te leggen. De verhalen van Saleem, de hoofdfiguur met de grote neus zijn ongeloofwaardig, maar worden met zo’n enthousiasme verteld dat je ze gewoon wíl geloven. Saleems verhaal steunt op zijn (vermeende) verbondenheid met de geschiedenis van India en Pakistan, twee landen die ontstonden op hetzelfde tijdstip dat hij geboren werd. Twee landen die verbonden, maar toch zeer verschillend zijn en waartussen nog regelmatig conflicten zijn (Kashmir, iemand?).

Tijdens het lezen van dit boek heb ik ook beseft hoe bitter weinig ik van India en Pakistan weet. Een heel subcontinent met een gigantische populatie en mijn kennis beperkt zich tot enkele romans die ik gelezen heb uit de tijd dat de Engelsen er nog de plak zwaaiden. Ik heb van de gelegenheid gebruik gemaakt om wat bij te lezen over mevrouw Indira Ghandi en haar politieke dynastie. Ik begrijp volkomen waarom ze na dit boek Rushdie een proces aandeed wegens smaad. Het beeld dat van de Zwarte Weduwe geschetst wordt, is allesbehalve fraai.

Ik kan alleen maar met lovende woorden over dit boek praten. Een pareltje dat ik zal koesteren in mijn boekenkast. Maar je hoeft me niet op mijn woord te geloven, lees het gewoon zelf. 😉

Blufboeken

Omdat jullie ongetwijfeld denken dat ik tegenwoordig niks anders doe dan feesten en op terrasjes zitten, een klein tegengewicht. De lijst met 100 blufboeken doet al een tijdje de ronde in het blogwereldje, maar ik was er nog niet aan toe gekomen na te gaan welke boeken uit deze lijst ik gelezen heb. Gelukkig was er dit berichtje bij Ruben om mij hieraan te herinneren. Boeken met een sterretje achter heb ik gelezen, boeken met twee sterretjes heb ik gelezen én staan in mijn boekenkast/

  • Umbert Eco, De naam van de roos (**): echte aanrader: geweldig, fantastisch en nog een heleboel superlatieven;
  • Arundhati Roy, De god van kleine dingen (**): mooi en intriest verhaal;
  • Gabriel Garcia Marquez, Honderd jaar eenzaamheid (**): ben een groot fan van het Zuidamerikaans magisch realisme;
  • Isabel Allende, Het huis met de geesten (*): ik heb nog geen enkel boek van haar gelezen dat ik niet goed vond;
  • Jung Chang, Wilde zwanen (*): ik heb dit gelezen toen het pas vertaald was, vooral interessant omdat het een mooi overzicht van de Chinese geschiedenis geeft en de waanzin van de grote sprong voorwaarts verbeeldt;
  • Salman Rushdie, Middernachtskinderen (**): toevallig bezig aan de laatste honderd bladzijden van dit boek, bespreking is voor later;
  • George Orwell, Nineteen Eighty-Four (*): een angstaanjagend toekomstbeeld dat nog steeds relevant is;
  • Milan Kundera, De ondraaglijke lichtheid van het bestaan (**): loved it!
  • Donna Tartt, De verborgen geschiedenis (**): enige boek in de rij dat ik tweemaal gelezen heb, zegt genoeg, denk ik;
  • Douglas Adams, The Hitchhiker’s Guide To The Galaxy (**): het begin is geweldig grappig, maar ik vond het daarna snel teveel van hetzelfde, het hoorspel waarop het boek is gebaseerd, vond ik beter;
  • Harry Mulisch, De ontdekking van de hemel (**): ongelooflijk hard van genoten, sommige passages hebben mij echt geraakt;
  • Günter Grass, De blikken trommel (**): heeft mij nogal wat moeite gekost om uitgelezen te krijgen; is ook niet zoveel van blijven hangen, behalve dat ik het dwerghoofdpersonage verschrikkelijk onsympathiek vond;
  • Patrick Süskind, Het parfum (**): magistraal, in één ruk uitgelezen tot aan de climax.

En één blufboek staat nog ongelezen in mijn boekenkast:

  • J.D. Salinger, The catcher in the Rye

13,5 op 100. Nog veel ruimte voor verbetering, dus. 😉

Nog even doorbijten en dan…

Weekend! Man, ik heb het echt nodig. Beetje een woelige week geweest op het werk. Met de aanstelling van de nieuwe baas en wat interne verschuivingen die bij mij niet echt in goede aarde gevallen zijn. ‘k Heb een beetje op mijn strepen moeten staan om niet een taak kwijt te spelen die ik heel erg graag doe. Gelukkig is het zover niet gekomen, maar laat ons zeggen dat zulke dingen niet echt een goeie weerslag op mijn humeur hebben.

Gelukkig zijn er dan toffe collega’s die met een ganse doos manga’s aan je bureau staan. “Ach ja, we hebben er toch zoveel en na onze verhuis zijn we wat aan het opruimen geslagen. Ik dacht dat ik je er een plezier mee zou kunnen doen.” Ik ben geen échte mangafan, maar hey, een gegeven paard…  Mijn Frans kan er alleen maar op vooruit gaan, want alle manga’s zijn in de taal van Molière geschreven. En het wordt hoog tijd dat ik, met het tweede jaar Japans in aantocht, dit stukje Japanse cultuur eens wat nader onder de loep neem. binnenkort zie je mij dus met manga’s op de trein. Nog even wachten, want eerst moet ik nog Middernachtskinderen van Salman Rushdie uitlezen.

Hubert van Conz

Lang geleden dat ik nog eens de tijd vond om een stripwinkel binnen te stappen. Toen ik deze namiddag in de Mechelsestraat passeerde en zag dat Leuvens striptalent Conz voor de deur van stripwinkel Gobelijn zat te signeren, was ik bijzonder snel verleid om twee van zijn strips te kopen. Eentje voor mij en eentje voor mijn vriend. Mét een persoonlijke opdracht, natuurlijk.

Aanschouw bij deze Hubert, de vreemde boom in het woud:Hubert, de vreemde boom in het woud

King Kong voor mijn vriend:King Kong

Talent van eigen bodem, dat moet gekoesterd worden.

Een historisch cadeau

Gisteren kreeg ik van de opa van mijn vriendje een bijzonder cadeautje. Een gids voor Expo ’58. Een waarlijk historisch document uit een tijd waar velen met weemoed naar terugkijken. Bij een vorig bezoek hadden we wat zitten praten over Erfgoeddag en de events die georganiseerd werden rond de wereldtentoonstelling die dit jaar exact vijftig jaar geleden gans België op zijn kop zette. Ik vroeg hem of hij er geweest was en ja, dat was zo. Blijkbaar heeft hij ons gesprek goed onthouden, want gisteren stond hij daar met dat boekje dat hij ergens ik weet niet waar teruggevonden heeft. Ik blij natuurlijk.

Bij deze wil ik jullie een paar fragmentjes citeren:

Tot België behoren de Kongo en het gebied Ruanda-Urundi, gelegen in het warmste deel van Afrika en bewoond door negers. Geen wonder dat hieruit een interessante inzending ontstond met een tropisch klimaart, exotische planten , een tentendorp met negerdansers, met negerkunst, met de tam-tam en andere primitieve klanken.

Het kolonialisme in actie.

In Civitas Dei – de stad Gods – vindt men naast een expositie van liturgische voorwerpen de moderne kerk voor 2500 personen, waar op zondag de H.mis is zonder preek om 10.00, 10.30, 11.00, 11.30, 12.30 en 13.00 uur. Bovendien om 18.30 een avondmis met preek. Ook op werkdagen is er om 18.30 uur een avondmis met preek en worden ‘s morgens H.H.-Missen opgedragen. Biechtgelegeneheid is er in verscheidene talen.

Jaja, biechten op de wereldtentoonstelling, het kon toen allemaal.

En de prachtige afsluiter:

Probeer ter plaatse nog eens te resumeren wat u boeide. Tracht het vast te houden voor later. Want herinneringen worden zeldzaam. Zelfs die van een wereldtentoonstelling. Ook die van Expo ’58. En eenmaal zullen we op onze herinneringen moeten teren!

En gelijk had de schrijver van dit kleinnood.

Kies het mooiste kinderboek aller tijden

Een mailtje in mijn mailbox met de zeer vriendelijke vraag of ik onderstaande oproep op mijn blog wilde plaatsen. Natuurlijk wil ik dat! Als kind was ik een echte boekenwurm. Elke week vond je me op woensdagnamiddag in de bibliotheek om een nieuwe lading leesvoer in te slaan. Mijn (onvolledig) lijstje van favoriete kinderboekenschrijvers: Roald Dahl, Astrid Lindgren, Thea Beckman, Anthony Horowitz, Jan Terlouw, Evert Hartman, Annie M.G. Schmidt, Gertie Evenhuis,… Mooie herinneringen aan uren leesplezier. Dus breng ik graag mijn stem uit voor het Mooiste Kinderboek Aller Tijden. En ik verklap meteen welk boek mijn favoriet is: de GVR van Roald Dahl.

Welk boek verdient de titel Mooiste Kinderboek Aller Tijden? Naar aanleiding van de Jeugdboekenweek 2008 – met als thema Mooi – organiseren Stichting Lezen en het Vlaams Centrum voor Openbare Bibliotheken een grootscheepse verkiezing. Jong en oud, lezers en niet zo veel-lezers kunnen mee beslissen over wat nu het allermooiste kinderboek is.

Tussen Driekoningen en Valentijn brachten meer dan 16.000 mensen hun stem uit tijdens een eerste stemronde. Tien boeken haalden de tweede stemronde. Die loopt tot 15 maart om 15 uur. Tot dan kan iedereen, opnieuw of voor het eerst, voor zijn favoriet stemmen op www.hetmooistekinderboek.be. Welk boek zich voortaan Het Mooiste Kinderboek Aller Tijden mag noemen, weten we op 16 maart 2008.

De verborgen geschiedenis

De verborgen geschiedenis van Donna Tartt was één van mijn kerstcadeautjes. Ik gaf het boek zelf een twaalftal jaar geleden cadeau aan een vriendin voor haar verjaardag. Nadat de vriendin in kwestie het boek uit had, leende ik het van haar om het zelf te lezen. (Vandaar dat ik altijd cadeaus geef die ik zelf ook graag zou krijgen. Mensen die veel pralines en cadeaubonnen van mij krijgen, hebben opeens een aha-erlebnis.)

Ik herinnerde mij na al die jaren niet veel meer van het plot. Enkel dat één van de vrienden uit het vriendenclubje vermoord wordt door zijn eigen vrienden na een dramatische gebeurtenis. De moord wordt al op de eerste pagina van het boek uit de doeken gedaan, dus ik verklap hier geen groot geheim aan de mensen die het nog niet gelezen hebben. Wat ik mij wel nog levendig herinnerde, was de roes die het boek opwekte: de ademloze snelheid waarmee ik het boek zovele jaren geleden verslonden had.

Nu was de grootste vraag of “De verborgen geschiedenis” nog steeds dezelfde uitwerking op mij zou hebben. En jawel hoor, het boek slorpte me vanaf pagina tien weer helemaal op. Decadentie en immoraliteit kunnen erg bekoorlijk zijn. De zeshonderd pagina’s waren uit in een zucht. Schitterend boek, fantastische schrijfster.

Duizend schitterende zonnen

Duizend schitterende zonnen is het tweede boek van Khaled Hosseini dat ik gelezen heb. Waar ik De vliegeraar goed vond zonder meer, moet ik de superlatieven bovenhalen voor Duizend schitterende zonnen. De hoofdpersonages van dit boek zijn twee vrouwen die ondanks de aanhoudende bommenregen, het onmenselijke regime van de Taliban en een gewelddadige echtgenoot blijven hopen en vechten voor de toekomst. Bij het lezen was ik meermaals tot de tranen toe bewogen. Het boek geeft een goed beeld van het leven van gewone mensen in Afghanistan, een land dat al decennialang geteisterd wordt door oorlog. Een gruwelijk mooi boek dat de waanzin van oorlog, de willekeur, de machteloosheid zeer dichtbij brengt.

Bij het lezen van het boek stelde ik me meermaals de vraag hoe het mogelijk is dat een regime als dat van de Taliban zo’n haat jegens vrouwen kon ontwikkelen. In één van de vele pijnlijke passages van het boek wordt beschreven hoe een vrouw een keizersnede moet ondergaan zonder verdoving, terwijl de vrouwelijke artsen gedwongen worden te opereren in burka. De goed uitgeruste ziekenhuizen zijn voor de mannen. Vrouwen krijgen derderangs gezondheidszorg. Waanzin, pure onversneden waanzin.