Kunnen soms verdomde saai zijn. Zeker als de broodjes die ‘s middags geserveerd worden duidelijk al veel te lang in open lucht gestaan hebben en ze een koffiepauze (in mijn geval fruitsappauze) aflasten omdat ze te ver achter op schema geraakt zijn. Tel daar nog eens het continu afwisselen tussen Nederlands, Frans en Engels bij en jullie begrijpen beslist dat ik na de middag gezellig een dutje gedaan heb in die zachte zetels van de conferentieruimte. En als ik zo rondom mij keek, was ik beslist niet de enige. 😉

Fijne dag gehad vandaag. Wat uitgeslapen, gedoucht (heel chic zo’n doorschijnende douchekabine, maar argl, dat aftrekkertje!), ontbeten met de broodjes die nonkel K ‘s ochtends vroeg was gaan halen bij de bakker (toch handig, zo’n nonkel). En daarna naar de opendeurdag bij chocolatier Demeestere (dikke dankjewel voor de tip, bvlg!). Chocolatier Demeestere verzorgde onze inwijding in de edele kunst van het pralines maken. Heel erg boeiend. En als afsluiter mochten we natuurlijk uitgebreid proeven van al dat harde werk. Jay! (Wie zin heeft om zich verder te bekwamen in de kunst van het pralines maken, chocolatier Demeestere is nog op zoek naar een leerjongen of -meisje.)

Na dit chocolade-aperitief haastten we ons naar een dankjewel-omdat-jullie-meegewerkt-hebben-aan-ons-experiment-barbecue. De barbecue begon al om twee uur, maar voordat de barbecue goed en wel op gang kwam en gebakken vlees begon te produceren, was het vijf uur. Maar geen erg, ik had toch niet zoveel honger en er waren hopen interessante mensen om te leren kennen.

Hebben jullie dat soms ook? Dat gesprekken heerlijk vlot gaan, dat het dadelijk klikt met gesprekspartners? Geen ongemakkelijke stiltjes om op te vullen en geen moeilijke zoektocht naar gemeenschappelijke onderwerpen? Zalig! Wel, er liepen op die barbecue echt tientallen mensen rond met wie je een goed gesprek kon voeren. Mensen uit alle uithoeken van de wereld: Brazilianen, Roemenen, ja zelfs Belgen. 😉 Wat mij wel opviel, was de opvallend hoge concentratie aan mensen die experimenten op muizen uitvoeren, gaande van onschuldig (muizen op een loopband laten rondlopen) tot moorddadig (de hersenen van arme muizen in plakjes snijden). Heel toffe en interessante gesprekken gehad. Veel bijgeleerd. En toen we één van de barbecuegasten naar Leuven station brachten, kwamen we er toevallig achter dat hij de broer van een goeie kameraad was. It’s a small world.

Een fijne zondag.

Zaterdag was het open monumentendag in het Brussels Gewest, normaal een vaste jaarlijkse afspraak in mijn agenda. Helaas hebben we dit uitstapje dit jaar moeten schrappen. Reden: het ziet ernaar uit dat ons appartementje toch nog in 2006 zal afgeraken en dus hebben we een bed nodig, want op de grond slapen is niet zo aangenaam.

Goed. ‘s Ochtends al wakker om acht uur (uitslapen is mij in pension chef Nonkel K nog niet gelukt), wat blijven liggen om toch de schijn hoog te houden en dan maar van miserie opgestaan en wat fotootjes bewerkt. Daarna ben ik samen met mijn vriendje naar Leuven city getrokken om te brunchen bij de PurPur. Om het wachten wat aangenamer te maken, hebben we eerst wat stripjes gekocht bij het Besloten Land en een gids voor Warschau bij de Standaard Boekhandel (godzijdank dat er zoiets als onbetaald verlof bestaat). Lekker gegeten, twee smoothies gedronken en daarna snel twee paar schoenen bij de schoenmaker binnen gedaan (om de één of andere reden slijten de hakken van mijn schoenen enorm snel, ik denk dat ik een zware voet heb).

En daarna was het tijd om aan onze bedzoektocht te beginnen. Stonden op het programma: Sleepy en Sit&Sleep. Ok, geen uitgebreid lijstje en misschien niet de goedkoopste winkels, maar kom, een goeie nachtrust is ons wel het één en ander waard. De rest van de meubeltjes kopen we dan wel bij Ikea. Twee bezoekjes aan Sleepy, eentje aan Sit&Sleep en een hele hoop ligtesten op bedden later, hadden we allebei ons persoonlijk slaap-DNA op zak en werd de knoop doorgehakt: het wordt een bed van Sit&Sleep. Allez, een bed, een Swissflex lattenbodem op pootjes met daarop een latex matras. Die beddenbak is toch maar versiering.

Gelukkig omdat we zo snel onze goesting hadden gevonden, zijn we daarna iets kleins gaan eten bij de Turquoise. We bestelden een mengeling van koude en warme voorgerechtjes. Heel leuk, je kan veel verschillende smaakjes uitproberen en je hebt toch niet te veel gegeten.

‘s Avonds zijn we nog even naar een vat van een ex-collega van mijn vriend geweest met het idee dat we daar wel wat mensen zouden kennen. After all is de IT-sector een belachelijk klein wereldje. Niet dus. Buiten de jarige zelf, maar één bekende gezien. Dus hebben we wat zitten kussen aan de bar en zijn we mooi vroeg naar huis geweest. Na een vermoeide kuis- en verhuisweek zou wat extra slaap ons zeker goed doen.

En jawel, vandaag ben ik erin geslaagd om maar liefst tot half tien te slapen! Verbetering is in zicht! 😉

Gisteren was me het dagje wel, zelfs geen tijd gehad om de nimmer opdrogende stroom werkgerelateerde emails door te nemen. ‘s Ochtens met slaperig hoofd begonnen aan de eerste vergadering van de dag. Van negen tot elf. Om elf uur (de laatste minuten van de vergadering heb ik moeten missen) vertrokken naar een andere afspraak in het Gentse. Gelukkig moest ik daar niet met het openbaar vervoer (trein + bus) geraken, want dan denk ik niet dat ik op tijd was geweest. Jaja, in een wagen met privéchauffeur helemaal voor mij alleen. Nu ben ik een groot voorstander van het openbaar vervoer, maar voor één keertje was het wel eens leuk.

Mooi om twaalf uur in Gent aangekomen. Broodje gegeten (bah, sandwiches, veel te zacht en te zoet voor mij), met een paar knappe kerels gepraat tijdens het verorberen van het broodje en daarna geluisterd naar de zeer interessante uiteenzettingen. Om half drie kwam mijn chauffeur mij weer ophalen en hup weer naar Brussel.

Rond half vier aangesloten bij een andere vergadering die al bezig was vanaf twee uur. (Maar waarop zo te horen nog niet veel interessants verteld was.) ‘t Zat er vol met communicatiespecialisten die duidelijk dol waren op communiceren, want de vergadering heeft nog geduurd tot kwart na vijf. 😉 Ken je dat van die vergaderingen waar zo ongeveer om de vijf minuten iemand begint uit te wijden over een onderwerp dat eigenlijk totaal niks te zake doet?

Na die laatste vergadering vond ik het welletjes en ben ik naar huis vertrokken. Afsproken dat mijn vriend mij kwam afhalen op het station en de rest van de avond doorgebracht met kuisen van frigo’s en kasten en douches en toiletten en zo. Joy!

Vanavond nog een beetje kuisen en dan moeten we definitief de sleutel van ons ex-flatje teruggeven aan de huisbaas (die trouwens veel werk zal hebben met het herschilderen, want al die kaarsjes hebben voor schitterende roetvlekken op het plafond gezorgd).

En daarmee sluit ik dan een klein hoofdstukje van mijn leven af.

Sinds gisteren hebben we officieel onze intrek genomen in pension Chez nonkel K. Dat wil zeggen dat we opnieuw moeten wennen aan het slapen met een lawaaierige pc op de kamer. Vannacht dus niet al te denderend geslapen. Nu, de nieuwe omgeving, de stress van de verhuis en het tegen-de-klok-kuisen van onze vorige flat zal daar ook wel voor iets tussen zitten.

Het huis van onze tijdelijke gastheer is zeer mooi: het is volledig vernieuwd, er is veel licht, een mooi terras en het heeft een moderne inrichting die nauw aanleunt bij mijn eigen smaak. Alleen zijn er een aantal eigenaardigheden die ik alles behalve praktisch vind (lichtknoppen waarvoor je je moet bukken om ze aan te knippen, geen handdoekenrek in de badkamer, een zeer chique douche, maar wel eentje met een wankele bodem enzovoort).

Enfin, we trekken onze plan wel, ‘t is gewoon even wennen.

Web 2.0 is doorgedrongen in mijn werksfeer! Dit is het begin van het einde…

Middelmatigheid.

Het is er nog niet van gekomen een verslagje te typen van onze Open Monumentendag in Rotselaer.

‘s Ochtens een beetje uitgeslapen, per slot van rekening hadden we de dag ervoor twee trouwfeesten aangedaan. Rustig ontbeten, wat blogjes gelezen om wakker te worden, beetje fotootjes bewerkt en dan vertrokken voor een namiddagje monumenten kijken.

Omdat ik lid ben van Erfgoed Vlaanderen, had ik de gids voor Open Monumentendag al een tijdje geleden in de brievenbus gekregen. Mijn vriend en ik hadden er bewust voor gekozen om monumenten in de nabijheid van Leuven te bezoeken en in Rotselaer, daar waren we nog niet vaak geweest.

Eerste monument op het programma: Toren Terheyde, een nog goed bewaarde woontoren uit de veertiende eeuw. Het grondplan van deze toren is een Grieks kruis, wat deze toren meteen uniek in de wereld maakt. We moesten een kleine twintig minuten wachten voordat we de toren konden bezoeken, maar dat hadden we er graag voor over. Ongelooflijk dat zo’n toren in particulier bezit nog steeds rechtstaat. De toren is volledig omringd door water en alleen bereikbaar via een klein brugje. Wel jammer dat we de hoogste verdiepingen niet konden bezoeken. Bij de toren bevindt zich nog een oude brouwerij en een aantal bijgebouwen. We konden ook een blik werpen in de privévertrekken van de eigenaar en dat huis op zich kon ook als monument geklasseerd worden. De tijd had er letterlijk stilgestaan (en de kat kon duidelijk goed muizen vangen).

Na Toren Terheyde, was het de beurt aan de Watermolen Van Doren. De huidige turbine in de watermolen werd ingeïnstalleerd in 1902 (!) ter vervanging van de houten molenraderen. Vandaag produceert de molen stroom voor Ecopower. De gebouwen rondom de molen vormen een bont allegaartje en dat geldt ook voor de bewoners (waaronder de molenaar en een biologische boer) die in een coöperatieve vennootschap samenwerken. Op de binnenplaats verkochten de kinderen van de molen wafels en daar heb ik er dan maar eentje van geproefd. 😉

Het laatste monument op het programma was het Bezoekerscentrum van de Hagelandse Wijn. Het bezoekerscentrum bevindt zich in het mooi gerestaureerde neogotische oud-gemeentehuis. Binnen werd wat uitleg gegeven over het productieproces van de Hagelandse wijn en het gunstige microklimaat waarvan gebruik gemaakt wordt om de druiven te laten groeien. Op het eerste verdiep kregen we een filmpje te zien met de mooiste beelden uit het Hageland.

Daarna moesten we natuurlijk even proeven van zo’n Hagelands wijntje. We kregen een glaasje witte wijn uit 2005. De wijn was zeer licht van kleur omdat hij nog niet lang genoeg gelegen had, maar al de vorige jaren waren al uitverkocht. 😉 Het smaakte alleszins. Na ons wijntje besloten we een wandeling in de buurt te maken om die fameuze hellingen van ijzerhoudende zandsteen waarop de druivenranken geplant zijn, met eigen ogen te aanschouwen. Er was een kleine wandeling van 2.8 kilometer die ons ook langs de Steengroeve van de Wijngaardberg en de befaamde stenen muur (een restant van vroegere wijngaarden) bracht. Een fijne wandeling onder een stralend zonnetje. En genoeg rustige plekjes tussen de bomen en wijnranken (allez, dat dachten we toch, want het scheelde niet veel of we waren betrapt).

Na de wandeling zijn we terug naar Leuven gereden en iets gaan eten bij O Fado, een Portugees restaurant in de Parijsstraat. We bestelden een stoompotje van zeeduivel gamba en venusschelpjes. Heel erg lekker, maar ondanks onze grote honger, was de portie veel te groot (of misschien waren die twee cocktails er toch te veel aan). Te veel gegeten dus, naar huis gehobbeld en daar bijna direct in ons bed gekropen.

Een volle maag is niet bevordelijk voor de nachtrust…

“In de strijd tegen internationale terreur (…) moeten respect voor de mensenrechten, tolerantie en respect voor andere culturen het doel van ons handelen zijn, samen met vastberadenheid en internationale samenwerking”, aldus de Duitse kanselier, die vervolgens wees op het belang van democratische en economische ontwikkelingen in crisisregio’s.

Uit de Standaard.

Zat ik op een vliegtuig op weg naar huis na een fijne vakantie in Tunesië. Een dik uur nadat we geland waren, boorde het eerste vliegtuig zich in het World Trade Center. De eerste reactie op IRC was: waarschijnlijk een freak accident, één of andere piloot die met een klein vliegtuigje een stunt wilde uithalen die jammerlijk mislukt is. Daarna kwam het bericht dat een tweede vliegtuig in het WTC gevlogen was. Schok, ongeloof en het besef dat dit géén toevallig ongeluk was. De beelden van de brandende torens, de schade aan het Pentagon, de horror.

De wereld is erg veranderd sinds die bewuste 11 september. Jammer genoeg is hij er niet mooier op geworden.