Het ontbijt deze ochtend is, in tegenstelling tot in Casale Ramunno, erg sober. Wat charcuterie, kaas en beschuit, geserveerd in de kelder/feestzaal van B&B Giardini Di Marzo. Geen stukje vers brood te bekennen. Een vriendelijke dame serveert ons verse pasticciotti, een lokale specialiteit, die mij best wel kan bekoren. Aangezien ik mijn verteringsstelsel vandaag nog wat wil ontzien, klaag ik niet over het eerder sobere ontbijt. Voor de zekerheid neem ik nog twee pilletjes om ervoor te zorgen dat mijn ingewanden zich gedragen tijdens ons bezoek aan Lecce, de hoofdstad van Puglia.

We rijden met de wagen naar het centrum en parkeren naar goede gewoonte buiten het centro storico. Lecce is werkelijk een wonderbaarlijke stad. Door de overdaad aan barokke ornamenten weet je gewoon niet waar eerst kijken. De prachtige bouwwerken zijn gehouwen uit pietra leccese of pietra dorata, een roomwitte kalksteen die in de buurt wordt afgegraven. Pietra Leccese is een soort marmer, maar met een harde structuur, waardoor de steen goed met een beitel te bewerken is. Getuigen daarvan de de vele prachtige sculpturen, de spiraalvormige zuilen, de luxueuze lijsten, balustrades en de overvloedige decoratie.

We werpen een eerste snelle blik op de Basilica di Santa Croce, wandelen door de mooie, groene Giardini Pubblici Giuseppe Garibaldi en bezoeken de Chiesa del Gesù o del Buon Consiglio. Wat een overdaad! We geven onze ogen de kost! Vervolgens wandelen we naar de Piazza del Duomo. We kopen een ticketje voor de lift die vrij recent ingebouwd is in de campanile van de Duomo. De lift brengt ons naar de op 43 meter hoogte gelegen terrassen die een prachtig uitzicht bieden over de stad. De campanile zelf is bijna zeventig meter hoog en werd gebouwd tussen 1661 en 1682 door de befaamde architect en beeldhouwer Giuseppe Zimbalo uit Lecce.

Na een hoop foto’s van het uitzicht gemaakt te hebben, keren we met de lift terug naar beneden en bezoeken we het interieur van de Duomo. Ik kan hier nog een paar superlatieven boven halen om de barokke overdaad te beschrijven, maar ik denk dat de foto’s voor zich spreken. Jawadde, deze stad moet vroeger heel rijk geweest zijn.

Voor het middagmaal kiezen we het terras van het bescheiden restaurantje Betty’s Pucceria di Mare. Ik kies voor de typische pasta uit Puglia: orecchiette con cime di rape. Ik eet bewust niet alles op, kwestie van mijn arme maag die zo heeft afgezien nog wat te sparen. Gelukkig lijkt het erop dat de situatie genormaliseerd is.

Volgende kerk op ons lijstje, allez, basiliek om juist te zijn: de Basilica di Santa Croce. De bouw van deze basiliek duurde van 1549 tot 1689 voltooid, maar je hoeft maar naar de ongelooflijke façade van deze basiliek te kijken om te begrijpen waarom. Zoveel details dat je gewoon niet weet waar eerst kijken. Met dank aan architecten Gabriele Riccardi, Cesare Penna en Francesco Antonio Zimbalo.

We wandelen verder naar Piazza Sant’Oronzo met als belangrijkste elementen een indrukwekkend Romeinse amfitheater en het standbeeld van de heilige Oronzo die Lecce zou gered hebben van de pest. De zuil waarop het beeld van de heilige is geplaatst markeerde vroeger het einde van de Via Appia in Brindisi, dat we een paar dagen geleden bezochten.

De volgende kerk die we binnen lopen is de Chiesa di San Matteo. Yep, jullie raden het nooit, alweer een prachtig monument opgetrokken ter eer en glorie van een God die duidelijk van overdaad hield.

We wandelen terug naar de Piazza del Duomo, alwaar we zowaar getuigen zijn van een destination wedding van een Belgisch koppel, die duidelijk kosten nog moeite gespaard hebben om er een onvergetelijke dag van te maken. Mijn vriend en ik tellen maar liefst vier fotografen die de bruid en bruidegom vanuit elk mogelijk hoek vastleggen én een drone-piloot die luchtbeelden maakt. We vergapen ons even aan de pracht en praal en brengen dan een bezoek aan het museum gevestigd in het Palazzo del Seminario. Over het museum zelf kan ik kort zijn: de collectie is niet echt heel bijzonder, maar het palazzo zelf is wel mooi. Vanaf de tweede verdieping heb je trouwens een mooie uitzicht op de piazza, waar wij zowaar een meisje spotten dat met een ragdoll kat (hetzelfde ras als de katten van mijn broer) in haar armen door de straten van Lecce slentert.

We sluiten ons bezoek aan Lecce af met een wandeling langs de Via Giuseppe Libertini tot aan de Porta Rudiae, de stadspoort die we nog niet bezocht hebben. De Via Giuseppe Libertini is een gezellig drukke straat met winkels vol met souvenirs. Ik twijfel even of ik me een terracottabeeldje van een Massaia-vrouwtje zou aanschaffen, maar aangezien mijn vriend niet zo’n fan is, besluit ik het maar te laten.

Voor het avondmaal belanden wij bij Vineria Santa Cruz alwaar we op het terras genieten van lekkere antipasti. De hoeveelheid antipasti is heel redelijk, dus ik durf het aan om nog een bolletje limoensorbet te eten als dessert. Schijnt goed te zijn voor de spijsvertering. 😉 Omdat ik nog niet volledig bekomen ben van mijn voedselvergiftiging, maken we het niet te laat. We wandelen op het gemak terug naar de auto en kruipen op tijd in bed.